Back in business...

M'n energie is terug. M'n darmen en hoofd werken ook mee dus heb ik vandaag wat meters kunnen maken. Vanmorgen vroeg me eerste druk gemaakt in de fitness en me vervolgens vol overgave op m'n preek voor aanstaande zondag geworpen. Het zijn er eigenlijk twee want naast de Brandaris in de ochtend, spreek ik 's-avonds in Pitstop in Eindhoven. Die hebben hun eerste doopdienst.

Voorts zes boeken besteld bij Amazon en die naar een adres in Illinois laten sturen. Amazon heeft de geweldige optie om de boeken die je wilt kopen, tweedehands te kopen, of bij andere wederverkopers. Zo heb ik een boek gekocht voor een cent, een voor 1,45 en een voor 1,50. Beetje porto erbij en klaar.

Ook een scanner gekocht op marktplaats. Eentje die ook dia's en negatieven scant. Tien euro. Nu maar hopen dat het werkt. Vanavond even ophalen in Nieuwerkerk.

Nog Steeds...

Hoofdpijn! Ik dacht na twee dagen dat het wel over zou zijn. Sta ik vanmorgen weer op met een flinke hoofdpijn. Dat wordt weer een hangdag!


Ik ben niet zo dagboekachtig maar ben nu in een boekje begonnen dat ik wel aardig vind: "Jesus in blue Jeans", van Laurie Beth Jones. aan het eind van deze blog tref je een hoofdstukje aan. Wel in het Engels maar ja, dat zij dan zo.

Af en toe probeer ik Nederlandse literatuur te lezen. Twee weken geleden ben ik begonnen in "Babylon" van Marcel Moring. Ik vraag me echter af hoe lang het duurt voordat je een beetje in het verhaal komt. Nu val ik na vijf zinnen al in slaap. Vaak is het met een boek net zo als met zwemmen in de zee. Als je er niet meteen volop in duikt duurt het uren voordat je "door" bent.

Interessanter is dan "Transforming Discipleship" van Greg Ogden. Ik ben zijn materiaal twee jaar geleden gaan gebruiken (Essenties voor Discipeleschap) en ben inmiddels al twee jaar in emailcontact met de schrijver. Op 14 juli gaan we samen koffiedrinken, ergens in Illinois, in de buurt van Chicago.
Er is geen sluipweggetje naar geestelijke volwassenheid. Er is maar een weg en dat is de moeilijke, lange, tijdrovende, voldoening gevende weg van discipelschap; in kleine groepjes met elkaar optrekken en leren van Jezus.





He Sought Common ground
By Laurie Beth Jones

In coming to earth Jesus was seeking common ground with us. By walking in handmade leather sandals and scraping his knuckles while lining up a plank in his father's carpentry shop and feeling the slight tingle of wine at the wedding feasts, he was seeking common ground with us. Had he appeared draped in armor and displaying a halo the size of the rings of Saturn, he would, perhaps, have impressed more people. But then their conversion would have been based on awe and fear, rather than on the relationship he wanted, which was love. He did not come to earth hurling thunderbolts (though his disciples urged him to do so). He did not point out the numerous flaws, sins, and inadequacies of those around him (though they were obvious to many). He sought common ground with people so that he could reach them, and teach them, and love them, where they were. He even learned their language in a desire to communicate clearly and effectively. He used the words they used. He sang the songs they sang. He dressed like they dressed. He wore blue jeans.

In the Simon Wiesenthal Museum in Los Angeles there is a display in which visitors are asked to identify three ways that certain human figures sketched on a board are different. This exercise is easy: Race and sex automatically answer two of the three. Then viewers are asked to identify sixteen things these figures have in common. This exercise takes more time, and most people quickly tire of it and walk away. It does not take a genius to see what makes individuals different, but it does require wisdom and patience to determine what different people have in common.

Even the apostle Paul, a man probably not known for his natural charm, stated that he endeavored to find common ground with an audience before preaching to them. In Philippians 2:1, he exhorts his listeners to "remember the Spirit that we have in common. Be united to your convictions and united in your love, with a common purpose and a common mind." In John 17:11, Jesus himself prays over and over again "that the people may be one, like you and I are one." He also clearly said that the way others would recognize that we were his disciples would be by the love we have for one another, not by the relative merits of our strengths versus their weaknesses. "He who looks down on his neighbor sins," advises Proverbs 14:21. When any person or group looks down on others, casting moral judgments, they are making themselves "wrong."

Diplomatic negotiations proceed much faster when every participant has an understanding of the common needs, values, and ideas of the other parties involved. "Judge your fellow guests' needs by your own. Be thoughtful in every way."—Ecclesiasticus 31:15 (New Jerusalem Bible). Jesus in blue jeans would not be looking for obvious differences among people but would search for the common ground—in conversation, in thought, in interests, in goals, and in values. Guideposts magazine recently shared an article about a middle-class woman who, by reason of bankruptcy, found herself suddenly living in a ghetto neighborhood. Frightened at first, she soon wondered how God could use her to make a connection with people whose everyday lives were plagued by drug and alcohol abuse, domestic violence, and drive-by shootings. She began by inviting the local women (some of them admitted prostitutes) for coffee every morning. Wary at first, one by one they began to gather. She found that what all these women had in common was an intense desire for a better life for their children. It was on this foundation that she actually built a church without walls. She sought, and found common ground with them, and sev¬eral families' lives were changed. This would not have happened without her focusing on what could be shared, rather than why she was scared.

Differences will always make themselves apparent. It is up to us to search for and recognize the silent, pervasive, and important things we have in common. Only then can heart-to-heart communication occur. It is said that former President Jimmy Carter was able to negotiate the bloodless sur¬render of the dictator in Haiti because he appealed to his sense of honor and love for his country—qualities Carter was able to discover in a man others saw only as egotistical and self-serving. In many verses of the New Testament the apostles exhort the new believers to remember:
"In this life one's nationality or race or education is unimportant. Such things mean nothing... let love guide your life." —COLOSSIANS 3:11,14

"Be tactful with those who are not [like you] and be sure you make the best use of your time with them. Talk to them agreeably and with a flavor of wit, and try to fit your answers to the needs of each one . . . [because] ... In Christ's image there is no room for distinction between Greek or Jew . . . There is only Christ. He is everything and he is in everything. The body is a unit, though it is made up of many parts . . . The eye cannot say to the hand, I do not need you . . .For we are all baptized by one Spirit into one body, and we were all given the one Spirit to drink ..."— COLOSSIANS 3:11, 14, GALATIANS 3:28, 1 CORINTHIANS 12:4-26

Question
List sixteen things you and your current adversary have in common.

Question
How could you use that as a foundation for peacemaking?

Question
Pick a person or a group you are afraid of. Write down all the things you have in common.

Power Connection:
Dear Lord, please help me see what I have in common with those I consider my adversaries, or those whom I fear.
Help me remember that Your sun shines on us all, that each of us are recipients of Your Grace, and each of us have important places in Your Ultimate Design. Help me see You in them, and help me be You to them. Amen, and Amen.

Parasiet of zo..

Ik ben vandaag drie weken geleden teruggekomen uit Ecuador en ik denk dat ik een klein beestje heb meegenomen. Ben erg moe en m'n darmen gedragen zich niet zoals het behoord. Vanavond zou ik de gebedsavond leiden maar ik heb zojuist iemand anders gevraagd dit te doen. Ik ga met hoofdpijn een paar uurtjes plat en hoop morgen weer een energierijke blog te kunnen verzorgen.

Trouwens.....

Plannen

Mensen maken plannen. Ik ook. Dus moet ik wel een mens zijn. Als ik geen plannen maak, gebeurt er niets. Althans, er gebeurt wel wat, maar alleen dat wat er zou gebeuren als je niets zou hebben geplant.
Dromen doen we allemaal. Maar meestal blijft het bij dromen. Tenzij je actie onderneemt die er toe gaat leiden dat de droom uitkomt.
Je kunt ook wachten. Wachten op de dingen die komen gaan en accepteren dat ze komen zoals ze komen. Waarom zou je je druk maken?

Ik maak me dus wel druk omdat er dingen zijn die moeten gebeuren. Dingen waar ik passie voor heb. Zo is al jaar en dag Juni de maand waarin ik voor ene belangrijk deel m'n volgende jaar plan. Waar ga ik mijn tijd aan geven? Wat is belangrijk voor me?
Het is dan wel zo dat waar ik het ene doe, ik niet langer iets anders kan doen. Aan elk plan hangt dan ook een prijskaartje. Maar, als ik echt geloof in wat ik doe, betaal ik die prijs graag; dan is het dat gewoon waard.

Sommige dingen ben ik niet helemaal uit. Ga ik een nieuwe discipelschapskring starten? Ik weet dat het moet gebeuren maar misschien moet ik het niet zelf willen doen en zijn er anderen in de gemeente die dit zien zitten.

Als ik dan zelf geen DT kring opstart, wat ga ik dan doen? Een "gewone" kring opstarten? M'n tijd geven aan themakringen?

Vandaag begonnen met Ewout op de koffie. Verder zal m'n dag gevuld zijn met het voorbereiden van de preek voor zondag en een workshop volgende wijk bij een conferentie van Soul Survivor. En ik weet nu al dat ik die workshop niet even uit m'n mouw schud maar dat er veel tijd in de voorbereiding gaat zitten.
Trouwens, mensen die de indruk wekken dat ze toespraken, seminars, workshops en andere betogen uit hun mouw schudden, hebben zich a) of heel goed voorbereid of b) wauwelen maar wat. Ik kies zelf altijd voor de 'a' optie en dat betekent dat ik m'n huiswerk moet doen. Dus, ik begin maar.

Sinees

We gaan zometeen naar de Sinees. Martha's familie is over de vloer. Er worden wat verjaardagen ingehaald en enkele zaken "voorgevierd".

M'n preek duurde vanmorgen 45 minuten. In plaats van iets weg te laten had ik er op het laatste moment nog een plaatje aan toegevoegd. Maar goed, niemand heeft publiekelijk geklaagd. Als dat gebeurd weet ik dat ik het echt te bond heb gemaakt want meestal houden mensen het keurig voor zich als ze het bijvoorbeeld te lang vonden.

Ik ben bang....

...dat m'n preek morgen ietsje langer duurt dan 25 minuten. Ik ga echt mijn best doen om het kort en krachtig te houden. Ik heb zelfs een Power Point presentatie gemaakt. Dat dwingt me om to-the-point te blijven. Het probleem is dat ik niet weet wat ik weg zou moeten laten en juist heel veel kan bedenken dat erbij zou moeten.

Maar goed, de preek is klaar. Vanmorgen om 05.30 begonnen en nu mag ik koffie gaan drinken (11.00)en de krant lezen. Vanmiddag is er een barbecue voor alle medewerkers van Eternal Differenz. Ik heb er zin in.

Hieronder een paar plaatjes die ik gebruik. Zonder verhaal erbij roept het wel wat vragen op. Wil je het verhaal horen? Kom dan morgen naar de Driehoek in Bleiswijk.

Muggen roosteren (2)

De klamboe helpt. Nu hoef ik geen muggen meer te roosteren en kunnen ze vrij rond blijven vliegen, op zoek naar nieuwe slachtoffers. Alleen vraag ik me nu af of ik mede schuldig ben aan het ongemnak dat dat volgende slachtoffer ervaart als gevolg van de confrontatie met de mug.

Op de vraag van een reageerder hoe je een mug roostert kan ik slechts zeggen dat je een daarvoor bedoeld apparatus bij Blokker, Trekpleister, Kruidvat, Marskramer, DA en soortgelijk zaken koopt. Het is een effectieve manier om muggen te doden en het geeft geen bloedspatten op het behang.

Vandaag moet m'n preek voor zondag af maar eerst ga ik naar Driebergen voor een vergadering voor de werkgroep die zich bezighoudt met de organisatie/promotie van het Mission congres nieuwe stijl. Nadat Mission failliet is gegaan is het lang stil geweest. Nu hebben de Euroepse EA en EZA besloten om het samen op te pakken.
Ik ben gevraagd om namens OM aan de werkgroep deel te nemen. We zullen zien. Ik ben niet zo vergaderig.

Wat die preek betreft; ik doe vaak veel research en heb dan zoveel materiaal dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Aanstaande zondag spreek ik over "Waarheid". Daar is zo veel over te zeggen day het me bij voorbaat al duizelt en nu moet ik acht Bladzijden, volgetypt met een tien punts letter zien te reduceren to maximaal twee bladzijden. In de praktijk gebruik ik tien minuten per bladzijde als ik preek. Twee bladzijden is dan 20 miuten netto preektijd. Met intro, intermezzo's en uittro's zit je dan zo maar aan de 30, 35 minuten. Maar wat laat ik weg? Waarheid is zo'n facinerend onderwerp, ik zou er wel tien keer over willen en kunnen preken.

Mijn waarheid op dit moment is dat, als ik nu niet ga rijden naar Driebergen, ik er zeker niet om tien uur ben. Dus ga ik maar.

Het is nu 19.15 en ik heb zometeen een ontmoeting met Erik en Jeroen, twee capabele en aimabele vrienden die in de gemeente voortvarend leiding geven aan onze wereldevangeliserende activiteiten.
We zien elkaar niet zo vaak, maar als we elkaar zien, is het altijd goed omdat we een gemeenschappelijke visie delen en die is om Christus bekend te maken, plaatselijk, in onze vrienden-, kennissen- en werkkring, maar ook wereldwijd.

Teruggekomen van de vergadering vanmorgen ben ik uitgeput gaan liggen en heb een paar uur geslapen, terwijl ik eigenlijk m'n preek voor zondag moest afwerken. Maar ik ben niet helemaal fit en het ging echt niet meer.

Nu zal ik er morgen vroeg uit moeten gaan om m'n huiswerk voor zondag te doen.

Muggen roosteren

Dat was het thema van de afgelopen nacht. Ze lusten mijn bloed graag. Daar waar ik word gestoken ontwikkelen zich grote, jeukende zwellingen. Ik heb vijf muggen geroosterd. Vannacht de klamboe maar ophangen

De dag begonnen met migraine met als gevoelg dat ook nu, zo tegen het avondeten, m'n haar nog steeds niet goed zit.

Straks toch maar naar de vergadering van Eternal Differenz. Het is de laatste keer dit seizoen en we moeten wat belangrijke zaken besluiten m.b.t. het volgende seizoen. Na 25 ED avonden treedt er slijtage op en slaat de routine toe. Het nieuwe seizoen moet niet zonder meer een herhaling zijn van het oude. Ik denk dat we wat moeten experimenteren met de vorm en ook meer jongeren zelf zien te activeren. En dat laatste is niet eenvoudig. Om jongeren te vinden die eindverantwoordelijk willen zijn in de verschillende taken is een uitdaging.

Vanavond is ook de laatste Discipelschaptraining van dit seizoen. Ik ben me nog aan het beraden wat ik het komende seizoen ga doen. Een nieuwe groep starten? Me helemaal concenteren op kortdurende themakringen?

Hellen op een Viking

Ongeveer een jaar geleden een bureaustoel gekocht bij Viking. Cosmetisch ziet het er leuk uit maar het is en blijft toch een krakkemikkerige stoel van waaibomenhout verpakt in strak leer. Dat strakke leer zet je op het verkeerde been. Je denkt dat, omdat het er aan de buitenkant lekker strak uitziet, het dus wel een prima stoel is.

Als ik m'n printer aanzet, hel ik naar rechts waardoor enkele seconden al m'n gewicht op de rechterkant van de stoel komt. Ik weet niet wat jij vindt, maar een beetje stoel moet daar toch wel tegen kunnen. Het gaat tenslotte om 93 kilo, en niet meer dan dat.
Na een jaar van hellen is er in de waaibomenconstructie iets geknapt. Teveel geheld, denk ik.
Eergisteren voerde ik een helbeweging uit en plotseling "pok". De rechterkant van de stoel helt nu permament over. Je moet echter goed kijken want het strakke leer wekt de indruk dat er niets aan de hand is.
Bon opgezocht. Heb ik nog negen dagen garantie!
Vandaag komt de nieuwe stoel. Kan ik weer een jaar hellen, of, misschien is het beter om mijn helbeleid aan te passen. Misschien een voetschakelaar installeren zodat ik niet meer hoef te hellen.

Doet me denken aan ons mensen. Je kunt strak in het leer zitten en toch kan het aan de binnenkant goed loos zijn.
Als we over onszelf praten hebben we het meestal over het strakke leer. Waar we in ons leven overhellen heeft een ander toch niets mee te maken? Als je daar wel over praat denk je af te gaan, in de ogen van de ander minder, kleiner te worden. En we zijn al niet zoveel.

Kijk, we hoeven ons innerlijk leven niet in de etalage uit te stallen maar om eerlijk te zijn over de vragen waar we zelf mee worstelen, de moeites waar we doorheen gaan, de zorgen die we allemaal meedragen is toch niet teveel gevraagd?

Dat strakke leer, daar prikt men toch wel doorheen. Bovendien, zij die alleen maar over het strakke leer praten, zijn vaak onprettige mensen.

Maar goed, daar zou deze blog eigenlijk niet overgaan.

Gisteren zowaar een vrije dag met Martha gevierd. We hebben zelfs samen bij van der Valk geluncht.
's-Avonds een korte vergadering met de werkgroep evangelisatie. De vraag hoe je als kerk op een effectieve manier die levensveranderende boodschap uitdraagt in je eigen omgeving is een vraag waar je nooit een bevredigend antwoord op zult vinden.Het blijft een voortdurend zoeken.

Ik ben ervan overtuigd dat zoveel meer mensen Jezus zouden volgen als we als kerk een taal zouden gebruiken die de wereld om ons heen begrijpt. Zoveel mensen zijn op zoek en als je met ze praat ontdek je dat hetgeen waar ze naar op zoek zijn te vinden is in het Koninkrijk van God!
Hoe komt het dat we dan toch zo slecht in staat zijn om die boodschap effectief te communiceren?
Misschien is het hier net zoals bij de stoel met het strakke leer. Dat leer onttrekt de ware boodschap aan het oog van de zoeker. Wat men ziet is de buitenkant en op die buitenkant wordt de kerk beoordeeld. Zou de kerk haar ware gezicht willen laten zien dan moet het (kunst)leer eraf. Wat je dan vindt is anders dan bij de stoel. Het koninkrijk van God is namelijk niet van waaibomenhout. Het is weer-, en helbestendig.

Reunie

Gisteren een familiereunie. Was leuk om nichten en neven te ontmoeten. Teveel gegeten. Drie kinderen besloten achter te blijven en nog wat tijd door te brengen met drinkende en blowende familieleden. Ze belden om 01.30 vanmorgen met de mededeling dat ze de laatste trein hadden gemist. Ze waren maar vast naar huis gaan lopen (vanuit Zwijndrecht) maar wisten niet waar ze waren. Heb in Zwijndrecht nog een half uur rondgereden totdat ik ze iendelijk vond. Om 02.30 lag de club in bed. Dit zijn de mindere momenten in het leven van een vader. Niet het ophalen maar zaken in het leven van mijn eigen kinderen waar ik niet echt trots op ben. Maar het is wel deel van de werkelijkheid.
Om alleen maar de glory, halleleuja momenten in eenn blog vast te leggen is ook zo nep. Dus ook dat moet erin.

Zojuist, om 06.45, Moniek naar het CS gereden. Die heeft haar laatste stagedag op schiphol. Ze was zo trots gisterenavond toen ze met haar stagebeoordeling thuiskwam. Deze beoordeling was er dan ook een om apetrots op te zijn. Dat was ze en ben ik. Op haar.

Vandaag mag ik zomaar in de dienst zitten. Ik hoef niets te doen.

Gehaktballen

Omdat Noorwegen niet is doorgegaan heb ik zomaar enkele dagen waarop ik andere dingen kan doen. Wat ik wel leuk vind is om te koken. Ik sta geen uren in de keuken maar vind het wel wat om een curry te maken (gisteren) en vandaag een traditioneel prakkie (aardappels, gehaktbal met hele vette jus en witte bonen in tomatensaus).
Wat helemaal super was is dat ik Ellen mocht vertellen dat ze geslaagd is voor haar HAVO. Ik heb in de levens van de kinderen best wel wat van dit soort hoogtepunten gemist en dan is het wel speciaal voor me om er eens een keer bij te zijn. We hebben champagne geregeld (bij de buren vandaan gehaald) en gebak gehaald.

Vandaag wat afleveringen van Prison Break gekeken. We hebben al maanden geen kabel meer en kunnen dus alleen DVD's en video's kijken. Nu was PB aan de beurt. Wel spannend maar inhoudelijk stelt het echt helemaal niets voor.

Ontnuchterend is het book "A long way gone". Een giga tragisch verhaal over kindsoldaten. De auteur, die zelf als kind in het leger heeft gevochten, beschrijft de ongelooflijke drama's en trauma's die het gevolg hiervan zijn.
Het kwaad in deze wereld is zo reeel en kan zo dichtbij komen. Het leed dat mensen elkaar aan kunnen doen omdat macht, eer en bezit op het spel staat is onbeschrijfelijk. Zeker geen boek dat je leest om eens lekker te ontspannen maar wel broodnodig dat we het lezen. We mogen onze kop niet in het zand steken en "er wel van weten". Het is belangrijk dat we ons a.h.w. mee laten nemen in de emoties, het verdriet, de wanhoop en de hoop zodat het meer tot leven komt en we oprecht verontwaardigd kunnen zijn.
Het helpt je ook om je voor te stellen dat miljoenen mensen zich afvragen of er wel een God is. Alles lijkt zo zinloos en uitzichtloos voor hen.
Als iemand het boek wilt lenen, hoor ik het wel.

Ook vandaag onze nieuwbrief vertaald naar het English. Dat is altijd weer een vervelende klus vooral omdat ik niet zo snel typ en heel veel fouten maak. Corrigeren is dan ook de belangrikste bezigheid als ik aan het tekstverwerken ben.

Ja of Noorwegen?

Krijg ik net bericht uit Noorwegen dat het tienergebeuren (vrijdagavond en zaterdag de hele dag) gecancelled is. Zou ik dus alleen voor een verkooppraatje naar Noorwegen moeten gaan (donderdag) en een praatje op vrijdagavond. Heb gemailed dat het misschien slim is om de trip in z'n geheel dan maar te annuleren. Er zijn echt heel veel anderen dingen die ik met die drie dagen zou willen doen. Ik gooi er over een paar uur een telefoontje achteraan en dan zullen we zien.

Ik heb me vandaag uren beziggehouden met de verdere voorbereidingen voor de toespraken voor de tieners. Nu is dat natuurlijk nooit helemaal weggegooid maar omdat het thema behoorlijk specifiek was vraag ik me wel af hoe en wanneer ik het elders kan gebruiken.
Het OM werk in Noorwegen ontwikkeld zich sowieso heel moeizaam. De Lutherse (staats)kerk is dan wel de grootste maar daarmee niet ook de hipste en meest vooruitstrevende kerk.

Vandaag onze nieuwsbrief afgerond en verzonden. Klik hier.

Inmiddels bericht uit Noorwegen ontvangen dat het niet doorgaat. Later dit jaar gaan we nog een poging wagen. Heb ik zomaar opeens twee vrije dagen en kan ik zaterdag naar onze familiereunie.

Ik keek nog even goed vandaag maar zag gelukkig geen blinde vlek Jan den Ouden in een helder moment

We verwachten te weinig....

"We verwachten te weinig van God als we iets willen voelen", merkte Ewout van Oosten vanmorgen op tijdens onze wekelijkse ontmoeting op dinsdag.
Als we zien wat God voor ons heeft gedaan en wat wij Hem hebben aangedaan (en aandoen) is er maar een passende reactie op Zijn intiatief om Jezus naar de aarde te sturen om voor al onze zooi te sterven. Die reactie is dat we zo onder de indruk zijn en raken van Gods liefde voor ons, dat we nog maar eenn ding willen en dat is, of we nu wel of niet iets zouden voelen, Hem te dienen voor de rest van ons leven.

Gisteren dus de gemeentevergadering. Helaas had ik gelijk en waren we met een groepje van ongeveer 40 mensen. Ik ga een aantal notoire "niet op komen dravers" om het waarom van dit notoire gedrag vragen. Ik zie het maar als een persoonlijk onderzoekje.
De veertig aanwezigen spraken hun vertrouwen uit voor een komende periode waarin we de gemeente willen blijven dienen. Officieel sluiten we hiermee de eerste periode van vier jaar af. We zien uit naar de komende jaren.

Vandaag drie toespraken voorbereiden voor Noorwegen waar ik van donderdag tot zondag ben. Daarnaast moet onze tweemaandelijkse nieuwsbrief worden geproduceerd. Ik hoop dat ik het in een dag red.

Ewout vertelde ook hoe vorige week tijdens een bijbelstudie in The Mall in Delft een man uit de buurt binnenwandelde en vroeg of hij even mocht blijven luisteren. Uit de vragen die hij stelde bleek dat hij z'n verdediging een beetje liet zakken. Wat er dan gebeurd als je tegenover een groep christenen zit is een fenomeen. Het is alsof er een knop omgaat en men alle parate geschut tevoorschijn haalt om de deur, die op een kier staat met geestelijke bazooka's weg te blazen. Zonder fysiek te worden kan iemand dan tot op het geestelijke bot worden afgeknaagd.
Gevolg, de deur gaat dicht. Waarschijnlijk met een extra slot erop.

Hoe komt dat? Omdat we als christenen God niet betrekken bij en deel maken van onze "normale" conversaties. Als iemand dan blijk geeft van enige interesse in geestelijk zaken wordt ongedoseerd en volkomen ongevoelig alles uit de kast gehaald om de getoonde interesse maximaal op te rekken teneinde de betreffende persoon het koninkrijk van God in te rammen ("Attentie, code 037, homo sapiens geeft blijk van geestelijk interesse, alle personeel overschakelen op status 'evangelist', go get him!!).

Voor wie is het nog normaal om over de dingen van en met de Heer te spreken? Waarom huiveren christenen ervoor om over God te praten zoals hun collega's en vrienden over voetbal, de ideale temeratuur voor het consumeren van bier, hun schoonmoeder (in het geval de man getrouwd is en er nog een heeft) of enig andere triviale zaken te praten? Niet dat het praten over God triviaal zou zijn maar ik dacht dat we als christenen Hem toch het belangrijkste vinden en vonden. Ik ken maar weinig mensen die hun mond houden over dat wat actueel en belangrijk in hun leven is.

Tot zover, ik moet studies gaan voorbereiden. Het is tien uur; eerst koffie.

Boelenslaan

Ooit van gehoord? Boelenslaan? Ligt ten noordoosten van Drachten. Google Earth weet het in ieder geval wel te vinden. Zo'n veertig man verzamelde zich in het kleine kerkgebouw. Het was warm, zeer warm. Voordat ik goed en wel op dreef was, was m'n overhemd al doornat. Reacties na de dienst waren interessant; blijkbaar is men het niet zo gewend dat men persoonlijk wordt aangsproken op het woord van God. God spreekt tot jou! Jij moet er iets mee doen! Veel preken zijn "wij" en "ons" preken met een hoog abstractiegehalte waarbij de ideale wereld wordt omschreven en we met elkaar even wegdromen; wat een mooie wereld zou dat zijn, jammer dat het niet haalbaar is...
De kerk moet worden wakkergeschud. De droom is haalbaar. Christus is niet voor niets gestorven. Als Hij door Zijn woord tot je spreekt, moet je iets met dat woord DOEN.

Uiteindelijk is het uit, preken, thuis acht uur later. Eten, even "banken" en door naar ED, de laatste van het seizoen. De opkomst was boven (mijn) verwachting hoog. Voorgaande jaren was juni de minst bezochte ED. Waar ze vandaan komen is mij nijet altijd duidelijk maar ook nu waren er weer redelijk veel jongeren die voor het eerst kwamen. Zeven of acht jongeren besloten Jezus te gaan volgen. Het was een superavond!

Uiteindelijk om 23.00 thuis. Martha slechts even gesproken toen ze bij ED langskwam om de auto te halen.

Maandag is onze "vrije dag". Althans we doen ons best. Vandaag lukt het niet helemaal.
Het ging al mis toen Martha naar haar ouders ging lopen (5 km. ze moest haar fiets ophalen) en ik besloten om haar achterna te rennen maar daarbij een andere route koos. Bij haar ouders aangekomen was ze er niet en moesten haar ouders weg. Terug naar huis gerend, en daar was Martha. Ze was via een andere route teruggefietst. Misschien dat we vanmiddag nog een stuk kunnen lopen.
Eerst heb ik een evaluatie Brandaris/OM met Sietse Voogt en Wim Goudzwaard.

Vanavond gemeenteavond waarbij o.a. onze werkzaamheden bij de Brandaris ter sprake komen. Ik verwacht niet dat er veel Brandarianen zullen komen. Ik vraag me al langer af hoe dat dat komt. Vindt men de zondagochtend voldoende en wil men verder geen betrokkenheid en gedoen? Vindt men alles wat de leidinggevenden beslissen en bekokstoven prima? Desinteresse? Ik zou best wel eens van deze en genen willen horen wat het is? We willen graag de gemeenteleden betrekken bij processen en besluitvorming maar dan moet men zich wil willen laten betrekken. Wie verlicht mij?

Aanpassen

Normaal heb ik niet zo'n last van jetlag maar toen in vannacht om 02.30 nog niet sliep ben ik maar uitgegaan en ben aan twee boeken begonnen.

Simple Church is een typisch door Amerikaanse evangelicalen geschreven boek. Nodeloos en eindeloos uitgerekte principes die zonder de vijf pagina's durende en vaak vergezochte analogien worden geintroduceerd en uitgelegd. Veel Amerikaanse schrijvens volgen deze formule. Een boek van 300 bladzijden kan gemakkelijk in vijftig bladzijden kernachtig worden geschreven. Het belangrijkste punt wordt in de eerste drie hoofdstukken geintroduceerd en vaak komt men daarbij al tot de kern. Na een kwart wordt het boek saai, men valt in herhalingen en de lezer wordt een bepaalde kinderachtigheid toegeschreven die niet perse overeenstemt met de werkelijkheid. Wellicht dat deze stroperigheid soimmigen aanspreekt, ik heb het na 70 bladzijden wel gezien.
Goede boodschap trouwens. Niks mis mee. Als kerken moeten we onszelf niet verliezen in complexe programma's die niemand meer begrijpt maar het vooral eenvoudig houden zodat men weet waarom we uberhaupte als kerk bestaan.

Een tweede boek, Captive Passage, is een schitterend prenten en leesboek over de slavenhandel van Afrika naar de Amerika's vanaf rond 1500 tot aan de afschaffing van de handel 200 jaar geleden. Een tragische hoofdstuk in de geschiedenis van de mensheid. Miljoenen mensen die hun rechten werden afgepakt en als vee werdden verhandeld. Wat een verschrikkelijk groot onrecht. En waarom? Geld en Macht. Een ieder die dit meent te kunnen goedpraten; daar zit niet slechts een draadje los in het hart en de bovenkamer, daar is iets grondigs mis met zijn mens en Godsbeeld!

De slavenhandel mag dan zijn afgeschaft, althans in die vorm, het gaat nog op grote schaal door. Jonge kinderen, vrouwen, en waar je ook komt, hoe donkerder je huid, hoe lager je op de bestaandsladder staat. De afgelopen weken in Ecuador en Colombia onderstrepen voor mij opnieuw dat we nog steeds verwikkeld zijn in een massale slavenhandel; mensen zijn en worden afhankelijk gehouden van machthebbers en (groot)grondbezitters. Er speelt zich een groot onrecht onder onze neuzen af en we praten het bijna allemaal goed.

Van een derde boek; "Van roeping naar Baan", van socioloog Gerard Dekker, waar ik eerder in ben gaan lezen, ga ik een groot aantal exemplaren kopen en weggeven. Mischien dat ik daar een aantal studieavonden over ga organiseren. Dit is een superbelangrijk onderwep voor christenen. Hoe kijken we naar arbeid? Hoe beleven we het? Wat is de bijbelse visie erop. Goed en scherp geschreven boek; uitstekende en prikkelende analyse. Als je bij voorbaat al mee zou willen doen aan enkele studieavonden hierover, reageer dan even op deze blog.

Vroeg in de ochtend kreeg ik slaap. En, nog steeds vroeg in de ochtend werd ik wakker met een "splitting headache" zodat ik me heb af moeten melden voor het seminar waar ik gisteren nog zo naar uitzag. In de loop van de dag trok de mist van pijn weg en nu zit ik weer te bloggen.

En dan is alles weer zo heel gewoon

Het was leuk om op Moniek haar verjaardag thuis te komen. Ze is negentien geworden en zou het liefst op kamers gaan wonen. Wij willen haar graag nog een poosje thuishouden. Omdat ze niet pro-actief iets aan het zoeken is, zal het nog wel even duren.

Geprobeerd wat te slapen maar dat lukte niet. Uiteindelijk won de vermoeidheid het en heb ik zomaar acht uur aan een stuk geslapen. Werd vanmorgen om kwart voor acht(!)wakker. Dan is de dag eigenlijk al zo'n beetje half voorbij.

Preek voor zondag voorbereid. Dat zal in "Boelenslaan" zijn, een plaatsje ten noorden van Drachten in een van de zeven "Hersteld Gereformeerde Kerken" die Nederland rijk is. Ik heb het idee dat het een nogal traditionele dienst is want ik moet de hele dienst doen, inclusief votum, groet, Klein Gloria (Wat is dat? volgens mij zing je dan een regel met elkaar), Genadeverkondiging, Wetslezing, gebed om verlichting met de Helige Geest, geloofsbelijdenis en de zegen. Dat zijn zo'n beetje de vaste onderdelen.
Ik hoop dat het goed gaat. Ik heb het wel eerder meegemaakt dat ik dacht klaar te zijn met de votum en de groet maar omdat iedereen verwachingsvol bleef staan en kijken begreep ik dat ik iets over het hoofd had gezien. Omdat ik geen idee had wat dat dan zou zijn zei ik, "U kunt wel gaan zitten want meer votum en groet zit er vandaag niet meer in". Ik ben nooit meer teruggevraagd.

Naar de garage, de airconditioning deed het niet meer. Nu weer wel. Er moest spul bij.

Met Dick van Steenis, voorganger van "Kom en Zie", gelunched. Dick is een zeer beminnelijke broeder met een passie voor mensen en de stad. Recht toe recht aan; no bullshit. Daar houd ik wel van. Met elkaar wat van gedachten gewisseld hoe we intergemeentelijke acties zouden kunnen ontwiukkelen om de stad effectiever te bereiken; iets te DOEN zonder ons ter verliezen in allerlei gepraat en geblaat.

Anderhalve kilo afgevallen door tien kilometer hard te lopen.
Twee liter water en vruchtensap gedronken.
Ben dus een pond aangekomen.

Post afgewerkt, rekeningen betaald, bla, bla, bla. Nu naar "Bas", nog veel meer Coolbest kopen (is in de aanbieding voor een euro per pak. Morgen de hele dag onder de pannen bij een Seminar "Geest Gevormde Gemeente & Leven" in Capelle. Ben benieuwd. Ik moet wat meer aan gerichte input werken. je kunt namelijk alleen maar geven wat je eerste zelf hebt ontvangen. Morgen is dus een "krijg"dag.

Weer thuis

Vliegen door de nacht heeft iets magisch. De wereld glijdt onder je weg met een snelheid van zo'n 900 kilometer per uur. De tijd wordt wat stroperig, stemmen om je heen klinken gedempt, als niet te verstane woorden; alsof men iets probeert te zeggen zonder dat het overkomt. Sommige sterren lijken lager dan het vliegtuig. Negen uur van Bonaire naar Amsterdam. Na enkele uren begin je te mijmeren. Over het leven, het gezin, de afgelopen weken, de toekomst en het heden.

Twee drukke weken waarin de regie meer in handen van anderen was dan van mezelf. Je geeft jezelf eraan over. Dat moet wel anders gaat het tegenstaan. Veel aanpassen en improviseren.
Praten over een andere koninkrijk dan het zichtbare koninkrijk van de wereld waarin we leven, waarin alles om geld en macht gaat en zo'n beetje alles ongelijk is verdeeld.
En dan dat onzichtbare koninkrijk van God waar je ogen pas voor open gaan als je er binnen gaat. Door de deur. "Ik ben de deur", zegt Jezus. Geloof is de toegang tot dat koninkrijk van God. En daar gaat alles anders. Daar mogen de machthebbers en de rijken achter aansluiten en worden de armen en de kinderen, zij die niets hebben en afhankelijk zijn van anderen, naar voren gehaald.

"Uw koninkrijk kome", draagt Jezus ons op om te bidden. Ik geloof dat het praten over dat koninkrijk en de principes van dat koninkrijk in je eigen leven gestalte geven een verschil maken. Daarom doe ik wat ik doen en ga daar mee door. Ook al voelde ik me de afgelopen weken vaak machteloos. Bij de 800 kinderen op een school, bij de vrouwen in de gevangenis, in de mannengevangenis, in de sloppenwijk in Cartagena. Ongeacht de omstandigheden, Gods verhaal over geloof, hoop en liefde moet worden verteld, dat is zelfs een opdracht. En het zijn juist deze mensen die er het meest voor open staan. En ik wil er ook op vertrouwen dat God zijn woord waarmaakt, dat het niet leeg terugkeert.

Fysiek ben ik nu zo'n beetje aan m'n eindje na weer een nacht zonder slaap. "Maar dan ga je toch naar bed, jongen", hoor ik sommigen denken. Tja, als je wilt slapen gaat het niet. Pas als ik het niet meer wil, lukt het wel.

Onderweg naar huis?

Het lijkt er toch op dat we vandaag naar huis vliegen. We zijn ingecheckt, zitten in de lounche en hebben internetverbinding. Over een uur (om 07.00) vertrekken we naar Quito, dan naar Bonaire en dan de laatste ruk naar Amsterdam.
Tot morgen.

ai... vlucht gemist

Daar zaten we dan in Panama aan boord van het vliegtuig te wachten op het vertrek naar Guayaquil (geplande vertrektijd 20.00 uur. En dat vliegtuig vertrok dus niet. We werden van boord geescorteerd naar een hotel waar we letterlijk vijf uur de tjd hadden voordat we weer werden opgehaald (van 22.00 tot 03.00). Bij aankomst in Guayaquil stond het koninklijke toestel (in blauw, de kleur van thuis) gereed om te vertrekken. De gate was gesloten en we mochten niet mee. Voor het eerst in twintig jaar bij OM en net zoveel jaren van reizen dat ik een vlucht mis.
COPA neemt de verantwoordelijkheid en zorgt ervoor dat we morgen mee kunnen. Of dat daadwerkelijk gaat lukken horen we vanmiddag. Tot die tijd zijn we terug bij Roberto en Shura op de OM basis, wat veel leuker is dan een dag doorbrengen in het ons aangeboden hotel. We wachten rustig af.
Voordeel is dat het team nu het geplande afscheidsfeestje door kan laten gaan. Gisterenavond zaten ze allemaal op ons te wachten om ons uit te zwaaien middels een feestje. Nu verzetten we het gewoon en dag.

Ik vraag me ondertussen af (08.00) of ik even ga slapen (wat nooit lukt als ik wil) of gewoon maar doorram. Het zal wel het laatste worden. Maar.... eerst douchen en schone kleren (ik heb nog een schoon setje).

Onderweg naar huis via Panama

Het zit erop. Ik zit nu op de luchthaven van Panama waar ons vliegtuig naar Guayaquil over een uur vertrekt. Paar uur slapen en dan om 05.00 eruit om het vliegtuig van 07.00 naar Amsterdam (via Quito en Bonaire) te halen. M'n hoofd is al bijna thuis. Helaas was de internetaansluiting in Cartagena maar van korte duur en heb ik m'n blog niet bij kunnen werken de afgelopen dagen. Hier een korte terugblik en wat foto's.'M'n volgende blog hoop ik aanstaande dinsdag vanuit huis te schrijven.

Vrijdag was zowaar een halve vrije dag! Het strand is okay maar het probeem is de tientallen verkopers die je niet met rust laten. Zonebrilen, leesbrillen!, ijs, frisdrank, massages, t-shirts, sierraden, sigaretten en sigaren; een eindeloze stroom van ondernemers probeert je over te halen om iets van hen te kopen. Begrijpelijk, want er is nauwelijks werk, maar ik heb echt niets nodig.

Zaterdag opnieuw een rally. In de ochtend een bijeenkomst met alle vrijwilligers van de Prison Ministry, 's-mddags een jeugdgroep en 's-avonds een bijeenkomst in een Foursquare Gospel Church, ver hier vandaan. Onze chauffeuze besloot twee van haar dochters mee te nemen zodat we ons nu met zeven personen in de echt superkleine auto moesten persen. Gelukkig reed Roberto (anders had de 19 jarige dochter op zijn schoot moeten zitten) zodat we nu in ieder geval sneller op onze bestemming aankwamen en al na drie kwartier onze lichamen weer uit het mobiel konden hijsen.
Onze "gids", Martha, had eenzijdig besloten om de bijeenkomst voor de zondagachtend te annuleren. Waarom, is ons allemaal een raadsel. Het gevolg is wel dat de zondagochtend vrij is en ik nu aan m'n blog kan werken en hopelijk nog een uurtje zon kan pakken voordat we naar het vliegveld vertrekken

Op donderdagavond had men een bijeenkomst in de armste wijk van Cartagena voor me bedacht, waar verschillende bendes de lakens uitdelen. De plaats van samenkomst was een brug over het open riool. Verwilderde honden, die hadden besloten dat de brug voor hen de plaats was om hun onderlinge vetes uit te vechten, verstoorden regelmatig de bijeenkomst, evenals landende vliegtuigen.
Ja, natuurlijk willen ze allemaal vrede en vreugde en als de prijs is dat je alles wat je hebt en bent aan God geeft, is de keuze snel gemaakt. Als je niets hebt en voor je gevoel niets bent, dan valt er ook maar weinig op te geven en kan het alleen maar beter worden. De vrouw die de bijeenkomst had georganiseerd zal de komende weken har handen vol hebben aan het begeleiden van de velen die te kennen gaven meer over Jezus te weten te komen.

Waarom doen de kerken zo weinig met de armen? Omdat het niets oplevert. Ook hier is geld een belangrijk motief. Als ik een rijke weet te winnen voor het Evangelie, zal dat uiteindelijk voordelig voor de kerk zijn. Een arme kost alleen maar geld, tijd en moeite.

De afgelopen week was boeiend. Ik had maar weinig invloed op het programma en we voelden ons alle drie nogal "geleefd". De tijden in het (werk)schema voor de week klopten niet, we zaten uren vast in het chaotische en stinkende verkeer, opgevouwen achterin en superkleine auto en alles liep uit en duurde daardoor onnodig lang. 's-Avonds uitgeput in slaap gestort. De onophoudelijk pratende en bewegende "gids", ons enige OM contact in Cartagena, voelde uiteindelijk aan als een mug die om je hoofd heen vliegt en je maar niet met rust laat.
Een dubbel gevoel dus. Moe? Ja! Ale m'n energie is weg. Voldaan? Ja!! Ik zou niets anders willen!

Ons vervoer

Samenkomst boven het riool

na de samenkomst

Wonen naast het riool

Kan Hij echt helpen?"Soms aarzel ik om het te geloven. Mag dat?


Hieronder nog wat aardige (bewerkte) plaatjes van kunstuitingen die in Ecuador voor het oprapen liggen.

Cartagena, vervolg

Hieronder een foto van enkele van de velen die naar voren kamen voor gebed in de Foursquare Gospel Church op dinsdagavond. De aanwezigheid van Gods Geest was duidelijk merkbaar.



Woensdag bezochten we de vrouwengevangenis in Cartegena. Een gift van de LOGOS II, een van de OM-schepen, stelde de Prison Ministry in de gelegenheid om twee naaimachines te kopen. Deze werden officieel overgedragen. Daarna kreeg ik het woord. Het klikte meteen en er was veel herkenning. Na afloop hebben we zeker nog een uur persoonlijk met mensen gebeden en naar hun verhalen geluisterd. Ze zitten niet in de gevangenis omdat het zulke engeltjes zijn. Ja, ze hebben slachtoffers gemaakt maar waren zelf al heel lang een slachtoffer. Verlatenheid, eenzamheid, misbruik; de rode draad wordt al snel zichtbaar in alle verhalen. Het is dan ook niet vreemd dat ze zich bijna wanhopig aan God vastklampen. Mijn gebed is dat mijn woorden en gebeden niet leeg blijken te zijn maar dat God werkelijkheid voor hen is, dat Hij zich de Trooster betoond die Hij beloofd te zijn. O God, laat hen niet leeg achter!!

Na afloop direct door naar de mannengevangenis waar een in de gevangenis gebouwde kerk in gebruik werd genomen. Vier jaar geleden waren er zes volgenlingen van Jezus, nu zijn het er enkele honderden. het was een voorrecht om dit mee te maken. Helaas mochten we geen foto's maken (ik denk dat de overheid bang is dat mensenrechtenorganisaties ze onder ogen krijgen en actie ondernemen). Ook hier troffen we ongelooflijk veel nood aan en erbarmelijke omstandigheden. Maar wat waren de mannen trots op hun kerk, het mooiste gebouw op het terrein. De komende maand worden honderd mannen gedoopt!

Daarna snel een pizza eten en door naar een huisgroep. Daar bedankte een vrouwelike voorganger me door een lied in "nieuwe talen" te zingen. Terwijl ze zong gaf ze iemand de opdracht om te vertalen. Doordat ze zong kon Roberto de vertaling niet "ontvangen" en ben ik nog steeds op zoek naar de oplossing van "het raadsel".
Wat is echt? Wat is onecht? Wanneer mag ik lachen? Wanneer mag ik eerbiedig zijn?
Wat maken we er als gelovigen soms toch een poppenkast van.
Paulus heeft het in 1 Tim. 4 over "oude vrouwenpraat", een zeer oud verschijnsel waarbij men zich opwindt en drukmaakt over allerlei randverschijnselen met als resultaat dat we het uiteindelijk nergens mer over hebben.

Hieronder de vrouwengevangenis



En hier de ingang van de mannengevangenis



Robert en Jan aan het begin van een dag

En aan het eind van een dag...

Cartagena!

Vang ik hier plotseling een onbeveiligd netwerk op en kan dus mailen en bloggen. Contact met de buitenwereld en achterban op deze wijze geeft toch een vertrouwder gevoel.

Update van de laatste twee dagen. Morgen en blog over het bezoek aan twee gevangenissen vandaag! Dat was nog eens wat. God is aan het werk. Cartegana stinkt en zit vol met auto's, brommers en overstroomde wegen.

Als ik aan Colombia denk, denk ik aan cocaine en armoede. De cocaine heb ik niet gezien of geroken. De armoede wel. De contrasten zijn ook hier enorm. Van grote weelde tot diepe armoede. Daarnaast is alles schrikbarend duur. Brood, melk, eieren; gewoon de basiszaken zijn hier zeker twee keer zo duur als in Nederland. Ergens lacht iemand zich helemaal rot, zonnebadend en sangriaslurpend op z'n privestrand waar bediendes en een maseuse hem helpen om zich bewust te zijn van de weelde waarin hij baad en de afleiding hem helpt om de ruggen van de armen niet te hoeven zien; wie weet zou een geweten kunnen gaan knagen...
Cartagena, het zou een mooie stad kunnen zijn als men er wat beter voor zou zorgen. Het is een stad zoals zovele anderen op deze wereld; vies, stank en veel te veel verkeer. Ook hier is de auto een statussymbool. Alleen al het hebben van een auto (maakt in eerste instantie niet uit hoe oud deze is) verschaft je een bepaalde status. Die van onafhankelijkheid, en dat mag wat kosten.
Arm of rijk, jong of oud, economische groei of depressie, mensen zijn overal ter wereld hetzelfde. Voor de meesten draait alles uiteindelijk om geld.

We werden opgehaald door Maria en Martha (echt waar). Martha is onze contactpersoon en Maria heeft de auto, dus is Martha, en zijn wij, afhankelijkheid van Maria (met de auto). Ik geloof dat het een Suzuki is. Het kleinste model. Ineengevouwen en in elkaar gedrukt zitten Lennart, Roberto en ik op de achterbank en laten ons met opgetrokken knieen van de ene naar de andere bijeenkomst in Cartagene rijden terwijl Martha, zich half omdraaiend vanaf de relatief royale passagierszetel (kijk eens wat een ruimte zij heeft!!) onafgebroken op ons inpraat.

Woensdag een bijeenkomst met zo'n twintig voorgangers van verschillende kerken. Voor velen was dit een eerste kennismaking met het werk van OM.
's-Avonds een bijeenkomst in een van de grotere kerken in Cartagena, de 'foursquare gospel church'. Zo'n vijfhonderd gelovigen verzamelden zich in de grote zaal en zongen uit volle borst Gods lof. De voorganster (haar man is enkele jaren geleden overleden en zij heeft de uitdaging opgepakt om de kerk verder te leiden) heette ons welkom en ik heb die avond alles gegeven, zowel fysiek als emotioneel. Zovelen gaan door moeilijkheden, van huwelijksproblemen tot verslavingen. Velen kwamen naar voren voor gebed. Veel te veel (zo'n 200) om persoonlijk met ze te bidden dus bad ik voor de verschillende groepen (soorten van problemen). Het was duidelijk dat de Geest van God werkte in de levens van de mensen. De voorganster bedankte ons en gaf een open uitnodiging om terug te komen wat bemoedigend is omdat deze denominatie over het algemeen erg op zichzelf is en niet gemakkelijk buitenstanders toelaat.
Het onstaan van de foursquare gospel church is een bijzonder verhaal. Onlangs las ik een biografie over het leven van Amy McPherson, die zo'n 100 jaar geleden de basis legde voor wat nu een wereldwijde beweging van God is. Ze was een van de eerste vrouwelijke evangelisten die met een grote tent door Amerika trok en een unieke manier van presenteren had. Ze bracht het evangelie met behulp van drama en beelden waardoor de verhalen dicht bij de mensen kwamen.
Google "Amy McPherson" en je vindt een heleboel informatie (her en der wat tegenstrijdig maar dat hoort erbij; "succes" resulteert altijd in jaloezie.