Hellen op een Viking

Ongeveer een jaar geleden een bureaustoel gekocht bij Viking. Cosmetisch ziet het er leuk uit maar het is en blijft toch een krakkemikkerige stoel van waaibomenhout verpakt in strak leer. Dat strakke leer zet je op het verkeerde been. Je denkt dat, omdat het er aan de buitenkant lekker strak uitziet, het dus wel een prima stoel is.

Als ik m'n printer aanzet, hel ik naar rechts waardoor enkele seconden al m'n gewicht op de rechterkant van de stoel komt. Ik weet niet wat jij vindt, maar een beetje stoel moet daar toch wel tegen kunnen. Het gaat tenslotte om 93 kilo, en niet meer dan dat.
Na een jaar van hellen is er in de waaibomenconstructie iets geknapt. Teveel geheld, denk ik.
Eergisteren voerde ik een helbeweging uit en plotseling "pok". De rechterkant van de stoel helt nu permament over. Je moet echter goed kijken want het strakke leer wekt de indruk dat er niets aan de hand is.
Bon opgezocht. Heb ik nog negen dagen garantie!
Vandaag komt de nieuwe stoel. Kan ik weer een jaar hellen, of, misschien is het beter om mijn helbeleid aan te passen. Misschien een voetschakelaar installeren zodat ik niet meer hoef te hellen.

Doet me denken aan ons mensen. Je kunt strak in het leer zitten en toch kan het aan de binnenkant goed loos zijn.
Als we over onszelf praten hebben we het meestal over het strakke leer. Waar we in ons leven overhellen heeft een ander toch niets mee te maken? Als je daar wel over praat denk je af te gaan, in de ogen van de ander minder, kleiner te worden. En we zijn al niet zoveel.

Kijk, we hoeven ons innerlijk leven niet in de etalage uit te stallen maar om eerlijk te zijn over de vragen waar we zelf mee worstelen, de moeites waar we doorheen gaan, de zorgen die we allemaal meedragen is toch niet teveel gevraagd?

Dat strakke leer, daar prikt men toch wel doorheen. Bovendien, zij die alleen maar over het strakke leer praten, zijn vaak onprettige mensen.

Maar goed, daar zou deze blog eigenlijk niet overgaan.

Gisteren zowaar een vrije dag met Martha gevierd. We hebben zelfs samen bij van der Valk geluncht.
's-Avonds een korte vergadering met de werkgroep evangelisatie. De vraag hoe je als kerk op een effectieve manier die levensveranderende boodschap uitdraagt in je eigen omgeving is een vraag waar je nooit een bevredigend antwoord op zult vinden.Het blijft een voortdurend zoeken.

Ik ben ervan overtuigd dat zoveel meer mensen Jezus zouden volgen als we als kerk een taal zouden gebruiken die de wereld om ons heen begrijpt. Zoveel mensen zijn op zoek en als je met ze praat ontdek je dat hetgeen waar ze naar op zoek zijn te vinden is in het Koninkrijk van God!
Hoe komt het dat we dan toch zo slecht in staat zijn om die boodschap effectief te communiceren?
Misschien is het hier net zoals bij de stoel met het strakke leer. Dat leer onttrekt de ware boodschap aan het oog van de zoeker. Wat men ziet is de buitenkant en op die buitenkant wordt de kerk beoordeeld. Zou de kerk haar ware gezicht willen laten zien dan moet het (kunst)leer eraf. Wat je dan vindt is anders dan bij de stoel. Het koninkrijk van God is namelijk niet van waaibomenhout. Het is weer-, en helbestendig.