Onderweg naar huis via Panama

Het zit erop. Ik zit nu op de luchthaven van Panama waar ons vliegtuig naar Guayaquil over een uur vertrekt. Paar uur slapen en dan om 05.00 eruit om het vliegtuig van 07.00 naar Amsterdam (via Quito en Bonaire) te halen. M'n hoofd is al bijna thuis. Helaas was de internetaansluiting in Cartagena maar van korte duur en heb ik m'n blog niet bij kunnen werken de afgelopen dagen. Hier een korte terugblik en wat foto's.'M'n volgende blog hoop ik aanstaande dinsdag vanuit huis te schrijven.

Vrijdag was zowaar een halve vrije dag! Het strand is okay maar het probeem is de tientallen verkopers die je niet met rust laten. Zonebrilen, leesbrillen!, ijs, frisdrank, massages, t-shirts, sierraden, sigaretten en sigaren; een eindeloze stroom van ondernemers probeert je over te halen om iets van hen te kopen. Begrijpelijk, want er is nauwelijks werk, maar ik heb echt niets nodig.

Zaterdag opnieuw een rally. In de ochtend een bijeenkomst met alle vrijwilligers van de Prison Ministry, 's-mddags een jeugdgroep en 's-avonds een bijeenkomst in een Foursquare Gospel Church, ver hier vandaan. Onze chauffeuze besloot twee van haar dochters mee te nemen zodat we ons nu met zeven personen in de echt superkleine auto moesten persen. Gelukkig reed Roberto (anders had de 19 jarige dochter op zijn schoot moeten zitten) zodat we nu in ieder geval sneller op onze bestemming aankwamen en al na drie kwartier onze lichamen weer uit het mobiel konden hijsen.
Onze "gids", Martha, had eenzijdig besloten om de bijeenkomst voor de zondagachtend te annuleren. Waarom, is ons allemaal een raadsel. Het gevolg is wel dat de zondagochtend vrij is en ik nu aan m'n blog kan werken en hopelijk nog een uurtje zon kan pakken voordat we naar het vliegveld vertrekken

Op donderdagavond had men een bijeenkomst in de armste wijk van Cartagena voor me bedacht, waar verschillende bendes de lakens uitdelen. De plaats van samenkomst was een brug over het open riool. Verwilderde honden, die hadden besloten dat de brug voor hen de plaats was om hun onderlinge vetes uit te vechten, verstoorden regelmatig de bijeenkomst, evenals landende vliegtuigen.
Ja, natuurlijk willen ze allemaal vrede en vreugde en als de prijs is dat je alles wat je hebt en bent aan God geeft, is de keuze snel gemaakt. Als je niets hebt en voor je gevoel niets bent, dan valt er ook maar weinig op te geven en kan het alleen maar beter worden. De vrouw die de bijeenkomst had georganiseerd zal de komende weken har handen vol hebben aan het begeleiden van de velen die te kennen gaven meer over Jezus te weten te komen.

Waarom doen de kerken zo weinig met de armen? Omdat het niets oplevert. Ook hier is geld een belangrijk motief. Als ik een rijke weet te winnen voor het Evangelie, zal dat uiteindelijk voordelig voor de kerk zijn. Een arme kost alleen maar geld, tijd en moeite.

De afgelopen week was boeiend. Ik had maar weinig invloed op het programma en we voelden ons alle drie nogal "geleefd". De tijden in het (werk)schema voor de week klopten niet, we zaten uren vast in het chaotische en stinkende verkeer, opgevouwen achterin en superkleine auto en alles liep uit en duurde daardoor onnodig lang. 's-Avonds uitgeput in slaap gestort. De onophoudelijk pratende en bewegende "gids", ons enige OM contact in Cartagena, voelde uiteindelijk aan als een mug die om je hoofd heen vliegt en je maar niet met rust laat.
Een dubbel gevoel dus. Moe? Ja! Ale m'n energie is weg. Voldaan? Ja!! Ik zou niets anders willen!

Ons vervoer

Samenkomst boven het riool

na de samenkomst

Wonen naast het riool

Kan Hij echt helpen?"Soms aarzel ik om het te geloven. Mag dat?


Hieronder nog wat aardige (bewerkte) plaatjes van kunstuitingen die in Ecuador voor het oprapen liggen.