Woensdag bezochten we de vrouwengevangenis in Cartegena. Een gift van de LOGOS II, een van de OM-schepen, stelde de Prison Ministry in de gelegenheid om twee naaimachines te kopen. Deze werden officieel overgedragen. Daarna kreeg ik het woord. Het klikte meteen en er was veel herkenning. Na afloop hebben we zeker nog een uur persoonlijk met mensen gebeden en naar hun verhalen geluisterd. Ze zitten niet in de gevangenis omdat het zulke engeltjes zijn. Ja, ze hebben slachtoffers gemaakt maar waren zelf al heel lang een slachtoffer. Verlatenheid, eenzamheid, misbruik; de rode draad wordt al snel zichtbaar in alle verhalen. Het is dan ook niet vreemd dat ze zich bijna wanhopig aan God vastklampen. Mijn gebed is dat mijn woorden en gebeden niet leeg blijken te zijn maar dat God werkelijkheid voor hen is, dat Hij zich de Trooster betoond die Hij beloofd te zijn. O God, laat hen niet leeg achter!!
Na afloop direct door naar de mannengevangenis waar een in de gevangenis gebouwde kerk in gebruik werd genomen. Vier jaar geleden waren er zes volgenlingen van Jezus, nu zijn het er enkele honderden. het was een voorrecht om dit mee te maken. Helaas mochten we geen foto's maken (ik denk dat de overheid bang is dat mensenrechtenorganisaties ze onder ogen krijgen en actie ondernemen). Ook hier troffen we ongelooflijk veel nood aan en erbarmelijke omstandigheden. Maar wat waren de mannen trots op hun kerk, het mooiste gebouw op het terrein. De komende maand worden honderd mannen gedoopt!
Daarna snel een pizza eten en door naar een huisgroep. Daar bedankte een vrouwelike voorganger me door een lied in "nieuwe talen" te zingen. Terwijl ze zong gaf ze iemand de opdracht om te vertalen. Doordat ze zong kon Roberto de vertaling niet "ontvangen" en ben ik nog steeds op zoek naar de oplossing van "het raadsel".
Wat is echt? Wat is onecht? Wanneer mag ik lachen? Wanneer mag ik eerbiedig zijn?
Wat maken we er als gelovigen soms toch een poppenkast van.
Paulus heeft het in 1 Tim. 4 over "oude vrouwenpraat", een zeer oud verschijnsel waarbij men zich opwindt en drukmaakt over allerlei randverschijnselen met als resultaat dat we het uiteindelijk nergens mer over hebben.
Hieronder de vrouwengevangenis
En hier de ingang van de mannengevangenis
Robert en Jan aan het begin van een dag
En aan het eind van een dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten