Ik zit met Roberto en Lennart in de lounche op het vliegveld van Panama City waar we vier uur moeten wachten op onze verbindende vlucht naar Cartagena.
Slecht geslapen vannacht. Altijd als ik vroeg moet reizen lig ik er a.h.w. op te wachten en droom ik van dingen die fout gaan. Vannacht brak in mijn droom een van de schouderbanden van m'n trouwe Scapino rugzakje. Ik bedacht me dat ik die rugzak al 12 jaar heb. Het is het perfecte handbagadingetje met 564 vakken en zo. Die rugzak is echt overal geweest en oersterk. In m'n droom brak na jarenlang intensief gebruik een van de schouderbanden en daarmee werd de tas onbruikbaar. In een droom zijn de gevolgen meestal wat ingrijpender dan in het echt. Ik weet niet alle details meer maar we misten onze vlucht omdat ik emotioneel geen afscheid kon nemen van deze idelae reispartner of zoiets dergelijks. Tot zover de droom.
We hadden net onze bagage ingecheckt, inclusief 40 kilo boeken of Lennart z'n naam werd omgeroepen. Hij moest zich melden. Men vertrouwde zijn bagage niet. We mochten niet mee en Lennart verdween met een politieagent naar de catacomben waar de begageafhandeling plaatsvindt. Lennart begint meteen een gesprek (zo goed en zo kwaad als dat gaat men een politieagent die geen woord Engels en/of Nederlands spreekt). Al veel te snel kwam Lennart weer tevoorschijn. "Hoe heb je dat zo snel gedaan", vroegen we hem. "Wel", zei Lennart, "ik vroeg of hij politie was of douane en het bleek een politieagent waarop ik hem vertelde dat we dus collega's zijn. Toen ik hem mijn politiebadge liet zien was controle niet langer nodig en mocht ik weer gaan".
Wat je met een eenvoudige badge al kunt doen in deze wereld.
29 mei 2007
Arm
Vanavond in een kerk gesproken in een van de armste buurten van Guayaquil. Deze mensen hebben echt niets, helemaal niets. Veel van hen zijn eenvoudige mensen die het ebste van het leven proberen te maken. Moeilijkheden zijn een dagelijkse realiteit.
En toch maakt het evangelie en verschil. Het lost echt niet alle problemen op maar de troost en de kracht die men eruit put, is echt!
Dinsdagochtend om vier uur uit bed om de vlucht van 07.00 uur naar Panama te halen. Daarna door naar Carthagena waar we om 14.00 hopen aan te komen. We hebben een kontaktpersoon en een telefoonnummer, verder niets. We zullen zien. Als je de komende dagen geen nieuw blog te lezen krijgt komt dat omdat we geen internettoegang of internetcafe kunnen vinden. Dan duurt het tot volgende week maandag voordat het eerstvolgende blog verschijnt.
En toch maakt het evangelie en verschil. Het lost echt niet alle problemen op maar de troost en de kracht die men eruit put, is echt!
Dinsdagochtend om vier uur uit bed om de vlucht van 07.00 uur naar Panama te halen. Daarna door naar Carthagena waar we om 14.00 hopen aan te komen. We hebben een kontaktpersoon en een telefoonnummer, verder niets. We zullen zien. Als je de komende dagen geen nieuw blog te lezen krijgt komt dat omdat we geen internettoegang of internetcafe kunnen vinden. Dan duurt het tot volgende week maandag voordat het eerstvolgende blog verschijnt.
28 mei 2007
Het "SE" Seminar
"BE" is "SE" in het Spaans, vandaar. Ruimt tachtig deelnemers verzamelden zich voor een intensief weekend. Zeven pittige sessies, groepswerk, individuele verwerking en "ijsbrekers", karige maaltijden, warme douches en andere zaken vulden de 48 uur. Het is voor Latino's, met name de iets oudere generatie, een behoorlijke uitdaging om voor zichzelf na te denken. De benadering in het BE seminar; zoek voor jezelf naar antwoorden, is voor velen een moeilijk te maken omslag. Men is zo gewend dat alles wordt voorgekauwd en dat het woord van de "pastor" bijna gelijk staat aan een openbaring van God. Het is dan ook moeilijk om met elkaar een dialoog aan te gaan waar je op basis van gelijkwaardigheid met elkaar het gesprek ingaat. Kritiek? Die heeft men eigenlijk niet: "jij bent toch de pastor"?
Maar goed, het was een heftig weekend en ik ben nu, zondagavond 21.00 uur, helemaal op en wil maar een ding en dat is naar bed. Nog een paar minuten en dit blog is af en mag ik. Sleep, blessed sleep.
Bij de meeste deelnemers zijn de ogen opengegaan en heeft men af kunnen rekenen met verkeerde ideeen over roeping, Gods wil, gebruik van je gaven enz..
Meer dan de helft nam het besluit om "te gaan"; zonder reserves God te dienen, waar dan ook, wanneer dan ook en wat het ook moge gaan kosten. Die keuze is eigenlijk het eenvoudigste deel van het proces. Nu moeten ze het hun "pastor" gaan vertellen en de meeste pastors willen en zullen hun schaapjes niet laten gaan!! Er is geen wereldvisie. Slechts een visie voor zichzelf en hun kerkjes.
En daar sta je dan; een belangrijk besluit genomen en wat je te wachten staat is een en al tegenwind, zowel financieel als geestelijk. Ja, er moet nog heel wat gebeuren in de kerken in Ecuador.
De getuigenissen waren bemoedigend. Velen getuigden van een nieuw gevonden vrijheid. De kerk snapt er zo vaak nog helemaal niets van. In plaats van de volgelingen van Jezus te helpen om de vrijheid te omarmen, legt men een nieuwe claim op hun levens en maakt men het hun onnodig en onbijbels zwaar! Christen zijn is dan ook een behoorlijke aanslag op je tijd en je geld in Ecuador. Geen wonder dat mensen niet staan te springen om tot Christus te komen; als dat dan vrijheid is....
Ik ben een moe, voldaan en uitermate gezegend mens. Welterusten!
Hieronder
Vier charmante, jonge, deelnemers aan het seminar
Tachtig schaapjes aandachtig luisterend naar de "pastor" uit Hollanda
Lennart in de knoop met een Latina tijdens een "ijsbreker"
Maar goed, het was een heftig weekend en ik ben nu, zondagavond 21.00 uur, helemaal op en wil maar een ding en dat is naar bed. Nog een paar minuten en dit blog is af en mag ik. Sleep, blessed sleep.
Bij de meeste deelnemers zijn de ogen opengegaan en heeft men af kunnen rekenen met verkeerde ideeen over roeping, Gods wil, gebruik van je gaven enz..
Meer dan de helft nam het besluit om "te gaan"; zonder reserves God te dienen, waar dan ook, wanneer dan ook en wat het ook moge gaan kosten. Die keuze is eigenlijk het eenvoudigste deel van het proces. Nu moeten ze het hun "pastor" gaan vertellen en de meeste pastors willen en zullen hun schaapjes niet laten gaan!! Er is geen wereldvisie. Slechts een visie voor zichzelf en hun kerkjes.
En daar sta je dan; een belangrijk besluit genomen en wat je te wachten staat is een en al tegenwind, zowel financieel als geestelijk. Ja, er moet nog heel wat gebeuren in de kerken in Ecuador.
De getuigenissen waren bemoedigend. Velen getuigden van een nieuw gevonden vrijheid. De kerk snapt er zo vaak nog helemaal niets van. In plaats van de volgelingen van Jezus te helpen om de vrijheid te omarmen, legt men een nieuwe claim op hun levens en maakt men het hun onnodig en onbijbels zwaar! Christen zijn is dan ook een behoorlijke aanslag op je tijd en je geld in Ecuador. Geen wonder dat mensen niet staan te springen om tot Christus te komen; als dat dan vrijheid is....
Ik ben een moe, voldaan en uitermate gezegend mens. Welterusten!
Hieronder
Vier charmante, jonge, deelnemers aan het seminar
Tachtig schaapjes aandachtig luisterend naar de "pastor" uit Hollanda
Lennart in de knoop met een Latina tijdens een "ijsbreker"
25 mei 2007
Naar Via Quevedo - el Empalme
Over een uur vertrekken we naar hotel Palmar del Sol, op ongeveer drie uur rijden van Guayaquil, in bovengenoemde plaats, voor het BE seminar. Inclusief OM-ers zijn we totaal met 85 personen. Dat is best wel veel. Ik denk niet dat ik daar toegang heb tot het internet (als dat anders is, merk je het vanzelf). Ga er maar vanuit dat ik de komende twee dagen ondergronds ben en pas over twee dagen weer een nieuwe blog schrijf. Maandagochtend kun je dan een verslag lezen.
Een goed weekend toegewenst.
Een goed weekend toegewenst.
Santay Island
Eerst waren er 250 mensen die als een groep groep op een eiland in de Guaya rivier wonen. Geen voorzieningen, helemaal niets. OM is met een kerk in Guauyaquil gaan samenwerken om de levensstanddaard te verbeteren.
Nu is er en school/kerk/community centrum
Nu is er en school/kerk/community centrum
Is er zelfs een "ziekenhuis"
Zijn er zo'n veertig huizen voor alle op het eiland wonende gezinnen gebouwd.
En op school zitten ontzettend schattige kinderen
We mikken vooral op de opleiding van de kinderen. De ouderen zijn nauwelijks vooruit te branden; liever lui dan moe. Morele veranderingen komen langzam tot stand en een van de grootste uitdagingen is om de ouderen verantwoordelijkheid te zien nemen voor hun eiland.
Hoogtepunt was toen twee jaar geleden zo'twintig paren in een grote ceremonie in de echt werden verbonden. Dat heeft de nationale pers zelfs gehaald.
In de namiddag was er een geplande bijenkomst voor leiders en voorgangers maar men had besloten om iedereen maar uit te nodigen. Een allegaartje van moeders, kinderen, ouderen, leiders, onderwijzers vergaderden zich onder het over een metalen frame gespannen zeil. De muziek was ongelooflijk hard. Hier geldt ook het devies: het hoeft niet mooi te zijn , als het maar hard is.
Aandoenlijk was het optreden van drie vals zingende, als mexcicanen verkleedde, kinderen. De organisators, een organisatie die Teleamigos heet, evangeliseert middels de telefoon. In veertien jaar hebben ze 4.300.000 telefoontjes verwerkt waarbij 1.300.000 bellers te kennen gaven Jezus te willen gaan volgen.
24 mei 2007
Toch maar gaan..
Vandaag (woensdag) was een vrije dag. We hebben het programma wat verschoven zodat de plannen voor vandaag morgen gerealiseerd zullen worden. Omdat Lennart hier voor het eerst is lieten we hem kiezen: of naar de bergen of naar het strand. Omdat we in Nederland zelf ook een strand hebben koos Lennart voor de bergen. Ik weet hoe mooi het in de bergen is en ben meegegaan ook al was ik ziek; migraine en misselijk. In de loop van de dag is het vanzelf weer overgegaan.
Hieronder en paar foto's. Als ik dit zie sta ik opnieuw verbaasd hoe mooi God het heeft gemaakt. Ik verontschuldig me niet voor die overtuiging; ik kan me namelijk maar moeilijk voorstellen hoe zoiets door een aaneenschakelingn van talloze toevalligheden is ontstaan. Zelf voor een fantast is dat een pittige uitdaging.
Hieronder en paar foto's. Als ik dit zie sta ik opnieuw verbaasd hoe mooi God het heeft gemaakt. Ik verontschuldig me niet voor die overtuiging; ik kan me namelijk maar moeilijk voorstellen hoe zoiets door een aaneenschakelingn van talloze toevalligheden is ontstaan. Zelf voor een fantast is dat een pittige uitdaging.
23 mei 2007
Deja-Vu
07.00
Gisterenavond omstreeks 16.30 trok ik het niet meer en ben op de bank in slaap gevallen. M’n hersenen gaven het “slaapsignaal” af. In NL is het 00.30 en je hoort nu te gaan slapen. Na een uur werd ik gewekt met de vraag of ik nog naar het centrum van Guayaquil wilde gaan. Met bloeddoorlopen ogen de auto in en naar het centrum gereden waar we wat hebben gegeten en rondgelopen. Uiteindelijk om 22.00 naar bed; ‘sleep, blessed sleep’. Maar ja, dan word ik de volgende ochtend natuurlijk vroeg wakker. Over het algemeen vindt mijn lichaam het na zes uur slaap wel weer genoeg en lig ik daar maar wat te liggen. En daar houd ik niet van dus ga i er maar uit en vind ergens in huis een stil hoekje.
Het huis is stil, de wereld draait nog niet op volle toeren en in de stilte is de ontmoeting met God toch altijd het hevigst.
Door Zijn woord te lezen, daarover te mediteren, ontstaat er iets. Ik noem het “een verhaal”; een optelsom van de werkelijkheid van Zijn woord, mijn hart en een reflectie op de wereld en de kerk. Zo meteen hoop ik dit verhaal te delen met voorgangers en leiders van kerken tijdens een ontbijtbijeenkomst. Het is een verhaal dat enerzijds vers van de pers is en anderzijds een gevolg van 29 jaar wandel met God, het leven en trachten te doorgronden van Zijn woord en de kracht van Zijn Geest.
19.40
Het ontbijt was een succes. Zo’n 50 leiders en voorgangers kwamen opdraven en ik denk dat de boodschap als een profetische woord werd ontvangen. Een van de voorgangers zei Roberto dat als we donderdag bij haar in de gemeente een groep voorgangers en leiders toespreken het dezelfde boodschap zou moeten zijn. We zullen wel zien.
De bijeenkomst op de school was ontnuchterend. 800 kinderen in een school die gebouwd is voor 400 leerlingen. De meeste van de leerlingen zijn straatarm. Van de zestienjarige meisjes is een groot deel zwanger. Men snakt naar liefde en genegenheid en denkt dit door hun lichaam te geven te verkrijgen. En de jongens die de dames zwanger maken? Die zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Het was een soort van deja-vu met december 2005 toen 400 van de 500 studenten te kennen gaf Jezus te willen gaan volgen. Ook nu waren er enkele honderden jongeren die te kennen gaven een nieuw leven te willen beginnen. Tragedie: wie gaat van hen discipelen maken? De kerken hebben niet eens in de gaten wat voor een geopende deur God hen geeft in hun eigen stad. Ze zijn teveel met zichzelf, geld en macht bezig om zich er daadwerkelijk om te bekommeren (was tevens de strekking van mijn boodschap bij het ontbijt). We gaan dit opvolgen door de school aan te bieden om wekelijkse Bijbelklassen aan te houden. Er moet iets mee gedaan worden.
Nu ben ik helemaal kapot, maar voldaan. Ik probeer het nog een uur te rekken zodat ik om 21.00 naar bed kan (sleep, blessed sleep).
Gisterenavond omstreeks 16.30 trok ik het niet meer en ben op de bank in slaap gevallen. M’n hersenen gaven het “slaapsignaal” af. In NL is het 00.30 en je hoort nu te gaan slapen. Na een uur werd ik gewekt met de vraag of ik nog naar het centrum van Guayaquil wilde gaan. Met bloeddoorlopen ogen de auto in en naar het centrum gereden waar we wat hebben gegeten en rondgelopen. Uiteindelijk om 22.00 naar bed; ‘sleep, blessed sleep’. Maar ja, dan word ik de volgende ochtend natuurlijk vroeg wakker. Over het algemeen vindt mijn lichaam het na zes uur slaap wel weer genoeg en lig ik daar maar wat te liggen. En daar houd ik niet van dus ga i er maar uit en vind ergens in huis een stil hoekje.
Het huis is stil, de wereld draait nog niet op volle toeren en in de stilte is de ontmoeting met God toch altijd het hevigst.
Door Zijn woord te lezen, daarover te mediteren, ontstaat er iets. Ik noem het “een verhaal”; een optelsom van de werkelijkheid van Zijn woord, mijn hart en een reflectie op de wereld en de kerk. Zo meteen hoop ik dit verhaal te delen met voorgangers en leiders van kerken tijdens een ontbijtbijeenkomst. Het is een verhaal dat enerzijds vers van de pers is en anderzijds een gevolg van 29 jaar wandel met God, het leven en trachten te doorgronden van Zijn woord en de kracht van Zijn Geest.
19.40
Het ontbijt was een succes. Zo’n 50 leiders en voorgangers kwamen opdraven en ik denk dat de boodschap als een profetische woord werd ontvangen. Een van de voorgangers zei Roberto dat als we donderdag bij haar in de gemeente een groep voorgangers en leiders toespreken het dezelfde boodschap zou moeten zijn. We zullen wel zien.
De bijeenkomst op de school was ontnuchterend. 800 kinderen in een school die gebouwd is voor 400 leerlingen. De meeste van de leerlingen zijn straatarm. Van de zestienjarige meisjes is een groot deel zwanger. Men snakt naar liefde en genegenheid en denkt dit door hun lichaam te geven te verkrijgen. En de jongens die de dames zwanger maken? Die zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Het was een soort van deja-vu met december 2005 toen 400 van de 500 studenten te kennen gaf Jezus te willen gaan volgen. Ook nu waren er enkele honderden jongeren die te kennen gaven een nieuw leven te willen beginnen. Tragedie: wie gaat van hen discipelen maken? De kerken hebben niet eens in de gaten wat voor een geopende deur God hen geeft in hun eigen stad. Ze zijn teveel met zichzelf, geld en macht bezig om zich er daadwerkelijk om te bekommeren (was tevens de strekking van mijn boodschap bij het ontbijt). We gaan dit opvolgen door de school aan te bieden om wekelijkse Bijbelklassen aan te houden. Er moet iets mee gedaan worden.
Nu ben ik helemaal kapot, maar voldaan. Ik probeer het nog een uur te rekken zodat ik om 21.00 naar bed kan (sleep, blessed sleep).
21 mei 2007
Ecuador!
Negen uur en tien minuten naar Bonaire, twee en een half uur naar Guayaquil en je bent er al. De reis is zeer voorspoedig verlopen. Voordat het vliegtuig vertrok sliep ik al en heb totaal zeker zes uur kunnen slapen. Lennart had er ook niet al teveel moeite mee. Zodoende kwamen we niet gebroken aan en kunnen nu de dag gebruiken om te acclimatiseren. Rondje hardlopen, emails bijwerken en voorbereiden op wat komen gaat.
De agenda voor morgen ziet er als volgt uit:
Dinsdag 22 Mei
08.00 Ontbijtbijeekomst met voorgangers en kerkleiders ter gelegenheid van 50 jaar OM en 16 jaar OM Ecuador
16.00 Tarqui High School: Conference for teenagers in a Public School (1st group)
17.00 Tarqui High School: (2nd group)
De agenda voor morgen ziet er als volgt uit:
Dinsdag 22 Mei
08.00 Ontbijtbijeekomst met voorgangers en kerkleiders ter gelegenheid van 50 jaar OM en 16 jaar OM Ecuador
16.00 Tarqui High School: Conference for teenagers in a Public School (1st group)
17.00 Tarqui High School: (2nd group)
18 mei 2007
Naar Ecuador
Vandaag (23.35) vertrek ik naar Ecuador. Samen met Lennart de Vries. Lennart is Pliesie en is een van de coaches in de Discipelschaps Trainings Groep die om de week bij ons thuis bijeenkomt.
De agenda ziet er als volgt uit.
Maandag 21 Mei
06.00 aankomst in Guayaquil
De agenda ziet er als volgt uit.
Maandag 21 Mei
06.00 aankomst in Guayaquil
Dinsdag 22 Mei
08.00 Ontbijtbijeekomst met voorgangers en kerkleiders ter gelegenheid van 50 jaar OM en 16 jaar OM Ecuador
16.00 Tarqui High School: Conference for teenagers in a Public School (1st group)
17.00 Tarqui High School: (2nd group)
Woensdag 23 mei
10.00 Santay Island visit – still to confirm
Donderdag 24 mei
16.40 Pastors Meeting in DURAN (Teleamigos): This is organized by Teleamigos a Christian Organization. They do evangelism by phone and want to encourage & challenge pastors to do evangelism.
25-27 Mei
BE Seminar – This will take place in a hotel in a rural area – 3 hours away from Guayaquil
Maandag 28 mei
18.00 Pastors Meeting in the South (Teleamigos)
May 29-June 3Trip to Cartagena (Helemaal in het Noorden van Colombia, aan de Caribische zee).
Martha Ardila, the contact person, has lined up different kind of meetings:
• Youth Group
• Sunday Morning (Church)
• Pastors Meetings
• Visit to ministry in prison
Woensdag 30 Mei
9:00-12:00, This is a regular Pastors Meetings for an Area in Colombia. She is going to confirm the topic.
7:00pm Lemaitre Church. Onderwerp: Church & Christians (Individuals) responsibility with the Local Church.
Donderdag 31 mei
10:00-12:00 Prison Ministry. Topic: Your Testimony + Identity in Christ.
19:00-21:00 Group Meeting Bocagrande. Topics: Identity in Christ or Responding to the Call.
Het plaatsje Bocagrande (Grote mond)
Vrijdag 1 juni
14:00-15:00pm Prison Ministry (Different Group). Topic: Your Testimony + Identity in Christ
Zaterdag 2 juni
9:30 Prison Fellowship Fast. Topic: Responding to The Call
16:00 Church Meeting – Youth Group. Topic: Missions & Sex (this combination is a funny one, but I am just translating what the line up person sent me).
19:00-21:00pm Church Meeting – Youth Group – Cuadrangular El Milagro Church. Topic: Missions + Your Testimony
Zondag 3 juni
7:00 Church Meeting – Still to Confirm
9:30 Church Meeting – Regular Sunday Service – Cuadrangular El Milagro Church
We vliegen zondagavond laat terug naar Ecuador en vertrekken de volgende ochtend vroeg (om 07.00) naar huis. Aankomst dinsdag 5 juni om 05.00
Augustinus en Evans
Ik produceer veel en vaak ideeen. De hoeveelheid documenten met ideeen, voostellen beslaat enkele mappen maar ik weet zelf nauwelijks van het bestaan van de meeste af.
Voorbeeld: In oktober 2004 heeft een klein groepje zich in de Brandaris bezig gehouden met de vraag hoe en wanneer we aanvullende onderwijs een plaats geven in de Brandaris. We hebben toen zelfs een enquete gehouden. De bevindingen zijn besproken en vastgelegd. Van de week kwam ik het document toevallig tegen. Ik kan me er niets van herinneren.
En dat frustreert enorm.
Ik lees de meest briljante boeken en ben daar soms weken lang vol van. Na een half jaar vraag ik me af wat dat boek eigenlijk in mijn boekenkast doet en of ik het uberhaupt wel heb gelezen.
Misschien moet ik korte samenvattingen gaan schrijven?
Momenteel ben ik met twee boeken bezig. De eerste heet "Presence-Centered Youth Ministry". Een belangrijk boek dat afrekent met de stereotiepe manier waarop we jongeren benaderen en in hun geloof opvoeden; we downloaden de waarheid en gaan ze vervolgens achter hun broek zitten om ze het in de praktijk te zien brengen. Daarbij leggen we de lat voor de jongeren vaak hoger dan voor onszelf. Wie heeft er nog tijd en energie om het ze voor te leven?
Een ander boek is "Augustinus Belijdenissen". Vooral voor de plaatjes gekocht (bij de Slegte). Grappig hoe vragen waar we vandaag mee leven eigenlijk helemaal geen moderne vragen zijn maar zo oud als de mensheid zelf. Hoe ga ik om met seks, macht, geld; met m'n menszijn.
Het boek "The Divide", van Nicolas Evans, heb ik terzijde gelegd. Bagger.
Vandaag nog even de stad in, wat T-shirts kopen, m'n preek voor morgen afronden en nog wat last-minute zaken aanschaffen voor de reis naar Ecuador (morgen). Daar schrijf ik morgen wat meer over.
Voorbeeld: In oktober 2004 heeft een klein groepje zich in de Brandaris bezig gehouden met de vraag hoe en wanneer we aanvullende onderwijs een plaats geven in de Brandaris. We hebben toen zelfs een enquete gehouden. De bevindingen zijn besproken en vastgelegd. Van de week kwam ik het document toevallig tegen. Ik kan me er niets van herinneren.
En dat frustreert enorm.
Ik lees de meest briljante boeken en ben daar soms weken lang vol van. Na een half jaar vraag ik me af wat dat boek eigenlijk in mijn boekenkast doet en of ik het uberhaupt wel heb gelezen.
Misschien moet ik korte samenvattingen gaan schrijven?
Momenteel ben ik met twee boeken bezig. De eerste heet "Presence-Centered Youth Ministry". Een belangrijk boek dat afrekent met de stereotiepe manier waarop we jongeren benaderen en in hun geloof opvoeden; we downloaden de waarheid en gaan ze vervolgens achter hun broek zitten om ze het in de praktijk te zien brengen. Daarbij leggen we de lat voor de jongeren vaak hoger dan voor onszelf. Wie heeft er nog tijd en energie om het ze voor te leven?
Een ander boek is "Augustinus Belijdenissen". Vooral voor de plaatjes gekocht (bij de Slegte). Grappig hoe vragen waar we vandaag mee leven eigenlijk helemaal geen moderne vragen zijn maar zo oud als de mensheid zelf. Hoe ga ik om met seks, macht, geld; met m'n menszijn.Het boek "The Divide", van Nicolas Evans, heb ik terzijde gelegd. Bagger.
Vandaag nog even de stad in, wat T-shirts kopen, m'n preek voor morgen afronden en nog wat last-minute zaken aanschaffen voor de reis naar Ecuador (morgen). Daar schrijf ik morgen wat meer over.
Afvallen?
Ik las zojuist in 1 Tim. 4:1 over luitjes die van hun geloof afvallen. Nu ben ik (geestelijk) opgegroeid in kringen waar men hartstochtelijk gelooft in en vasthoudt aan de vermeende waarheid dat, als je eenmaal bent gaan geloven (het koninkrijk van God bent binnengegaan, je vertrouwen op Jezus hebt gesteld enz.), je in het gezin van God bent opgenomen (geadopteerd) en dat, nu je een kind van God bent, je dat kindschap nooit meer kan worden afgenomen.
Teksten uit o.a. het Johannesevangelie (hfdst. 10) moeten die waarheid staven: "Mijn schapen luisteren naar mijn stem, ik ken ze en zij volgen mij. Ik geef ze eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven. Wat mijn Vader mij gegeven heeft gaat alles te boven, niemand kan het uit de hand van mijn Vader roven.."
"Zie je wel? Er staat duidelijk dat Jezus zelf zegt dat ze nooit verloren zullen gaan".
Zonder hier al te uitgebreid op in te gaan; het verloren zijn in deze context slaat op het hier en het nu. Jezus belooft hier dat er geen enkele macht sterk genoeg is om hen, die de belofte en zekerheid van Zijn bescherming genieten door naar Hem te luisteren en alleen Hem te volgen, niet zullen vergaan.
Ik kan er echter voor kiezen om bij Hem weg te gaan, Zijn macht en heerschappij over mijn leven te ontkennen. Zou Hij me dan met geweld tegenhouden? Zou Hij elk dwalend schaap knevelen en z'n bewegingsvrijheid beperken omdat er het gevaar bestaat voor terugval. Nee, dat zou in tegenspraak zijn met dat wat voor God zo belangrijk is: onze vrije wil. Ik mag komen, maar ik kan ook weer gaan. Wat geen enkele andere macht kan zolang ik in Zijn nabijheid blijf, kan mijn eigen wil wel: van het geloof afvallen.
En daar heeft Paulus het over. Gelovigen die van hun geloof afvallen. Niet afwalen, niet een ommetje maken, nee, van hun geloof afvallen!
Dat gebeurt natuurlijk niet zomaar; daar is altijd een aanleiding voor en die lees je dan ook in de volgende verzen.
Ja, zullen sommigen zeggen, als dat gebeurt zijn ze nooit echt tot geloof gekomen. Maar deze zijn bij mijn aan het verkeerde adres. Dat is een wel erg gemakkelijke oplossing voor een gigantisch groot vraagstuk. Die redenering is dan ook bedacht door felle aanhangers van de leer dat het onmogelijk is om, als je eenmaal waarlijk tot geloof bent gekomen, van dat geloof af te vallen. God zou, in Zijn grote genade de grootse afvallige, zelfs tegen zijn eigen wens in, behouden.
Ik denk dat er tienduizenden, wellicht honderdduizenden, misschien wel miljoenen christenen zijn die dit geloven en daardoor in een valstrik van passiviteit en doemdenkerij (ik kan toch niets) terecht zijn gekomen. Ze nemen maar slecht de verantwoordelijkheid voor hun categorische en structurele falen op zich (de geest zou wel gewillig zijn, maar het vlees o zo zwak...) en verwachten dat bij de eindstreep een juichende God staat te wachten om ons zielige leventje binnen te halen.
Het evangelie is voor mensen die niet kunnen en dat erkennen. Maar het Goede Nieuws is dat we niet bij dat 'niet kunnen' blijven hangen. Er is de opstanding, er is de Heilige Geest, er is het Nieuwe Hart. Daarmee is het Evangelie van het koninkrijk ook een "tsjakka" boodschap. Hoop en herstel voor gezinnen, huwelijken, dorpen, steden, samenleving(en)!
Door welke Geest laat ik me leiden? Lees hiervoor 1 Tim. 4:11 en verder.
Sorry voor dit preekje, maar ik moest het even kwijt.
De laatste twee blogs waren wel erg "goekoop". Ik dacht er met plaatjes en foto's wel van af te kunnen komen.
De migraine op woensdag smolt gedurende de dag weer weg zodat ik 's-avonds op huisbezoek kon gaan.
Gisteren een vrije dag (hemelvaartsdag). Ik heb ook ongelooflijk weinig gedaan. In plaats van de geplande 12 kilometer, heb ik er slechts 6 hardgelopen. Maar daar staat tegenover dat Martha en ik samen nog een wandelingen hebbnen gemaakt van een kilometer of tien, elf.
De kinderen waren thuis. Altijd gezellig hoewel ik de indruk had dat enkele met hen verkeerde been uit bed waren gestapt en dat sleepte zich een beetje door de dag heen.
Verder mijn administratie bijgewerkt. In mijn ladeblok lag een stapel van 20 centimeter. Het meeste is spul dat ik, toen ik het kreeg, wilde bewaren, maar nu niet meer weet wat ik er mee zou willen doen. Of ik heb geen specifieke map om het in op te bergen. Wel heb ik een stapel waar ik dingen op leg waarvan ik denk dat ik het nog wel eens nodig heb. Door die stapel ga ik twee keer per jaar en dun deze dan uit.
Teksten uit o.a. het Johannesevangelie (hfdst. 10) moeten die waarheid staven: "Mijn schapen luisteren naar mijn stem, ik ken ze en zij volgen mij. Ik geef ze eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven. Wat mijn Vader mij gegeven heeft gaat alles te boven, niemand kan het uit de hand van mijn Vader roven..""Zie je wel? Er staat duidelijk dat Jezus zelf zegt dat ze nooit verloren zullen gaan".
Zonder hier al te uitgebreid op in te gaan; het verloren zijn in deze context slaat op het hier en het nu. Jezus belooft hier dat er geen enkele macht sterk genoeg is om hen, die de belofte en zekerheid van Zijn bescherming genieten door naar Hem te luisteren en alleen Hem te volgen, niet zullen vergaan.
Ik kan er echter voor kiezen om bij Hem weg te gaan, Zijn macht en heerschappij over mijn leven te ontkennen. Zou Hij me dan met geweld tegenhouden? Zou Hij elk dwalend schaap knevelen en z'n bewegingsvrijheid beperken omdat er het gevaar bestaat voor terugval. Nee, dat zou in tegenspraak zijn met dat wat voor God zo belangrijk is: onze vrije wil. Ik mag komen, maar ik kan ook weer gaan. Wat geen enkele andere macht kan zolang ik in Zijn nabijheid blijf, kan mijn eigen wil wel: van het geloof afvallen.
En daar heeft Paulus het over. Gelovigen die van hun geloof afvallen. Niet afwalen, niet een ommetje maken, nee, van hun geloof afvallen!Dat gebeurt natuurlijk niet zomaar; daar is altijd een aanleiding voor en die lees je dan ook in de volgende verzen.
Ja, zullen sommigen zeggen, als dat gebeurt zijn ze nooit echt tot geloof gekomen. Maar deze zijn bij mijn aan het verkeerde adres. Dat is een wel erg gemakkelijke oplossing voor een gigantisch groot vraagstuk. Die redenering is dan ook bedacht door felle aanhangers van de leer dat het onmogelijk is om, als je eenmaal waarlijk tot geloof bent gekomen, van dat geloof af te vallen. God zou, in Zijn grote genade de grootse afvallige, zelfs tegen zijn eigen wens in, behouden.
Ik denk dat er tienduizenden, wellicht honderdduizenden, misschien wel miljoenen christenen zijn die dit geloven en daardoor in een valstrik van passiviteit en doemdenkerij (ik kan toch niets) terecht zijn gekomen. Ze nemen maar slecht de verantwoordelijkheid voor hun categorische en structurele falen op zich (de geest zou wel gewillig zijn, maar het vlees o zo zwak...) en verwachten dat bij de eindstreep een juichende God staat te wachten om ons zielige leventje binnen te halen.
Het evangelie is voor mensen die niet kunnen en dat erkennen. Maar het Goede Nieuws is dat we niet bij dat 'niet kunnen' blijven hangen. Er is de opstanding, er is de Heilige Geest, er is het Nieuwe Hart. Daarmee is het Evangelie van het koninkrijk ook een "tsjakka" boodschap. Hoop en herstel voor gezinnen, huwelijken, dorpen, steden, samenleving(en)!
Door welke Geest laat ik me leiden? Lees hiervoor 1 Tim. 4:11 en verder.
Sorry voor dit preekje, maar ik moest het even kwijt.
De laatste twee blogs waren wel erg "goekoop". Ik dacht er met plaatjes en foto's wel van af te kunnen komen.
De migraine op woensdag smolt gedurende de dag weer weg zodat ik 's-avonds op huisbezoek kon gaan.
Gisteren een vrije dag (hemelvaartsdag). Ik heb ook ongelooflijk weinig gedaan. In plaats van de geplande 12 kilometer, heb ik er slechts 6 hardgelopen. Maar daar staat tegenover dat Martha en ik samen nog een wandelingen hebbnen gemaakt van een kilometer of tien, elf.
De kinderen waren thuis. Altijd gezellig hoewel ik de indruk had dat enkele met hen verkeerde been uit bed waren gestapt en dat sleepte zich een beetje door de dag heen.
Verder mijn administratie bijgewerkt. In mijn ladeblok lag een stapel van 20 centimeter. Het meeste is spul dat ik, toen ik het kreeg, wilde bewaren, maar nu niet meer weet wat ik er mee zou willen doen. Of ik heb geen specifieke map om het in op te bergen. Wel heb ik een stapel waar ik dingen op leg waarvan ik denk dat ik het nog wel eens nodig heb. Door die stapel ga ik twee keer per jaar en dun deze dan uit.
17 mei 2007
16 mei 2007
15 mei 2007
Bloesem
Vandaag las ik in 1 Timoteus over "het geheimenis der godsvrucht" ofwel "de waarheid die God ons bekend heeft gemaakt". In het Grieks wordt hier het woord "mysterie" gebruikt. Dit mysterie zal altijd voor een groot deel een mysterie blijven, hoezeer we ons best ook doen om het te doorgronden.
Paulus zet vervolgens de feiten omtrent het mysterie op een rijtje maar dat betekent niet perse dat ik het, na het lezen van de feiten, opeens wel begrijp.
"Hij kwam als mens naar de aarde werd door de Geest rechtvaardig verklaard en door engelen gezien.
Hij werd onder de volken bekendgemaakt, her en der in de wereld aanvaard, en weer in heerlijkheid van de hemel opgenomen".
Snap je?
Nee, he!
Ik ook niet.
Paulus beschrijft het mysterie zoals het er aan de buitenkant uitziet. Daarna blijf je met ontzettend veel vragen zitten. Waarom dit mysterie? Waarom Christus? Hoe steekt het plan van God in elkaar? Wanneer is het begonnen, bedacht?
De bijbel geeft op deze vragen (deel)antwoorden maar je komt nooit tot een totaal bevredigend inzicht.
Ik kan de bloesem aan een boom beschrijven en onderzoeken hoe die bloesem zich verhoudt tot de tak, de boom, de omgeving, de seizoenen, mijn waarneming enz..
Dat stuk van het mysterie kunnen we ophelderen. Misschien kunnen we achterhalen hoe oud de boom is, wanneer deze is geplant, maar alles daar omheen blijft een mysterie. Het mysterie van het leven, de oorsprong van dat leven en ga zo maar door.
En dat een deel onopgehelderd blijft geeft op zich niet. Wat voor mij van belang is, is hoe de bloesem en ik zich tot elkaar verhouden. De bloesem is er, daar kan ik niet omheen. De een ziet en bestudeert het, de andere gaat er achteloos aan voorbij. Wil dat zeggen dat het voor de ander geen waarheid bevat? Het is en blijft dezelfde bloesem, ongeacht wat ik ervan vind.
Zo is het ook met Gods mysterie. De feiten blijven onveranderd, ongeacht mijn reactie. De waarheid is er voor iedereen om te ontdekken en te bestuderen. Jammer dat de meeste mensen gewoon doorfietsen.
Vanmorgen een vergadering in Driebergen. Uit en thuis ben je daar dan toch zes uur mee zoet. Met een groep nadenken over discipelschap en hoe we dat op de kaart denken te kunnen zetten in Nederland. Voor allen gold: laten we het gewoon maar zelf gaan doen, dan volgen anderen wel.
Henk Medema kwam met een doos "van harte leerling van jezus" aanzetten, de vertaling van het materiaal dat ik ben gaan gebruiken toen ik in 2005 begon met Discipelschapstraining. Geweldig dat het nu voor het grote publiek beschikbaar is.
Zometeen weer oudstenvergadering waarbij onder andere onze evaluatie aan bod komt.
Ik ben benieuwd of mijn eigen observaties overeenkomen met die van de andere oudsten. We zullen zien.
Paulus zet vervolgens de feiten omtrent het mysterie op een rijtje maar dat betekent niet perse dat ik het, na het lezen van de feiten, opeens wel begrijp.
"Hij kwam als mens naar de aarde werd door de Geest rechtvaardig verklaard en door engelen gezien.
Hij werd onder de volken bekendgemaakt, her en der in de wereld aanvaard, en weer in heerlijkheid van de hemel opgenomen".
Snap je?
Nee, he!
Ik ook niet.
Paulus beschrijft het mysterie zoals het er aan de buitenkant uitziet. Daarna blijf je met ontzettend veel vragen zitten. Waarom dit mysterie? Waarom Christus? Hoe steekt het plan van God in elkaar? Wanneer is het begonnen, bedacht?
De bijbel geeft op deze vragen (deel)antwoorden maar je komt nooit tot een totaal bevredigend inzicht.
Ik kan de bloesem aan een boom beschrijven en onderzoeken hoe die bloesem zich verhoudt tot de tak, de boom, de omgeving, de seizoenen, mijn waarneming enz..Dat stuk van het mysterie kunnen we ophelderen. Misschien kunnen we achterhalen hoe oud de boom is, wanneer deze is geplant, maar alles daar omheen blijft een mysterie. Het mysterie van het leven, de oorsprong van dat leven en ga zo maar door.
En dat een deel onopgehelderd blijft geeft op zich niet. Wat voor mij van belang is, is hoe de bloesem en ik zich tot elkaar verhouden. De bloesem is er, daar kan ik niet omheen. De een ziet en bestudeert het, de andere gaat er achteloos aan voorbij. Wil dat zeggen dat het voor de ander geen waarheid bevat? Het is en blijft dezelfde bloesem, ongeacht wat ik ervan vind.
Zo is het ook met Gods mysterie. De feiten blijven onveranderd, ongeacht mijn reactie. De waarheid is er voor iedereen om te ontdekken en te bestuderen. Jammer dat de meeste mensen gewoon doorfietsen.
Vanmorgen een vergadering in Driebergen. Uit en thuis ben je daar dan toch zes uur mee zoet. Met een groep nadenken over discipelschap en hoe we dat op de kaart denken te kunnen zetten in Nederland. Voor allen gold: laten we het gewoon maar zelf gaan doen, dan volgen anderen wel.Henk Medema kwam met een doos "van harte leerling van jezus" aanzetten, de vertaling van het materiaal dat ik ben gaan gebruiken toen ik in 2005 begon met Discipelschapstraining. Geweldig dat het nu voor het grote publiek beschikbaar is.
Zometeen weer oudstenvergadering waarbij onder andere onze evaluatie aan bod komt.
Ik ben benieuwd of mijn eigen observaties overeenkomen met die van de andere oudsten. We zullen zien.
14 mei 2007
Het verloren Evangelie
Nadat ik vanmorgen eerst een rondje om het vliegveld heb gerend ben ik o.a. een boek gaan lezen dat als een spannende roman leest, hoewel het geen roman is.
In "The Lost Gospel of Judas" treffen we Jezus als een buitenaards wezen aan en Judat Iscariot als de held in het verhaal die het voorrecht heeft om samen met Jezus op zijn planeet te mogen wonen.
Het bijzondere aan dit "evangelie" is dat het een vreselijk oud manuscript is, ongeveer net zo oud als de vier evangelien. Het belang van dit evangelie is dat we meer leren over hoe men in die tijd dacht en de verhalen die over Jezus de ronde deden.
Als je je daarin verdiept kom je trouwens nog veel meer interessante zaken tegen, o.a. dat de brieven van Paulus eerder geschreven zijn dan de evangelien. Dat verklaart wellicht het ontbreken van enige referenties aan de evangelien in de brieven van Paulus.
Vanavond een bijeenkomst met voorgangers uit Rotterdam. Dat is een maandelijkse vergadering waarin we zaken op elkaar afstemmen en samen bidden. De agenda is niet altijd even duidelijk en ik ga erheen omdat ik het belangrijk vind om aan de relatie met andere gemeenteleiders te werken.
Verder allemaal niet zo boeiend.
In "The Lost Gospel of Judas" treffen we Jezus als een buitenaards wezen aan en Judat Iscariot als de held in het verhaal die het voorrecht heeft om samen met Jezus op zijn planeet te mogen wonen.
Het bijzondere aan dit "evangelie" is dat het een vreselijk oud manuscript is, ongeveer net zo oud als de vier evangelien. Het belang van dit evangelie is dat we meer leren over hoe men in die tijd dacht en de verhalen die over Jezus de ronde deden.Als je je daarin verdiept kom je trouwens nog veel meer interessante zaken tegen, o.a. dat de brieven van Paulus eerder geschreven zijn dan de evangelien. Dat verklaart wellicht het ontbreken van enige referenties aan de evangelien in de brieven van Paulus.
Vanavond een bijeenkomst met voorgangers uit Rotterdam. Dat is een maandelijkse vergadering waarin we zaken op elkaar afstemmen en samen bidden. De agenda is niet altijd even duidelijk en ik ga erheen omdat ik het belangrijk vind om aan de relatie met andere gemeenteleiders te werken.
Verder allemaal niet zo boeiend.
Geloofwaardigheid ondermijnen
Gisterenochtend gesproken in Jozua (Alblasserdam). Het is altijd een genoegen om daar te spreken (1 x per jaar). Ik kom er nogal wat Lekkerlanders tegen en de verhalen over vroeger komen dan gemakkelijk bovendrijven. Na afloop van de dienst meldde een man zich bij me die me vertelde dat, toen hij samen met mijn jongste broer in de eerste klas van de LTS zat, er zich iets had voorgevallen tussen die twee, waarop ik het blijkbaar voor m'n broer had opgenomen en het nieuws de wereld inging dat "als Jan den Ouden A.M. te N. te pakken kreeg", ik hem "helemaal verrot zou slaan". Aangezien ik die belofte blijkbaar nooit had waargemaakt, meldde A.M. te N. zich gisteren bij me om het beloofde pak slaag in ontvangst te nemen.
Omdat ik met niets van het voorval herinner besloot ik A.M. te N. gratie te verlenen en kocht hij een moek bij me, voor z'n vrouw en vroeg me om de groeten aan m'n broer te doen.
"Ik vertel u een Bijbelse waarheid die u in praktijk zou moeten brengen. Niet dat ik het zelf in praktijk breng, maar het is wel iets wat ik graag zou willen".
Iemand anders vertellen hoe het moet zonder het zelf te praktiseren is een effectieve manier om een heleboel woorden te gebruiken zonder ook maar iets te zeggen. Het is een totale verspilling van woorden en tijd.
Ik hoor het zo vaak en in zoveel verschillende vormen. Predikers, (zang)leiders die je een worst voorhouden en dan op het moment van de ontknoping de worst weggooien. Ze ondermijnen hun eigen geloofwaardigheid en maken zichzelf belachelijk. Zwijgen zou beter zijn. Krachtige woorden en beelden worden door dit principe ontkracht en gewist; de luisteraar ontluistert.
Voorbeeldje dan maar. Een prediker roept gehuwden op om elkaar om een huwelijk naar Gods beeld te praktiseren, een geweldige demonstratie van Gods liefde voor en toewijding aan de mens. Vervolgens vertelt hij (helaas zijn de predikers meestal een "hij") wat een puinzooi z'n eigen huwelijk is. Niet met zoveel woorden maar mensen zijn uitermate goed in staat om tussen de regels door te luisteren.
Waar zit de wereld en de kerk op te wachten? Niet op mensen met mooie verhalen maar op vrouwen en mannen die het waarmaken in hun leven. Die het geheim van een "aan zichzelf gestorven" leven hebben ontdekt en het waar weten te maken in de samenleving, op het werk, in de gezinnen, in de huwelijken; een leven van dienstbaarheid en overgave aan de ander, zoals Christus zelf.
Zijn dit experts? Nee, niemand heeft dit 100% onder de knie maar een duidelijke manifestatie van de werkelijkheid van deze zaken in iemands leven is echt niet teveel gevraagd.
Gisterenavond Eternal Differenz. Ook nu zijn er weer bijzondere dingen gebeurd waarbij we getuigen mochten zijn van de kracht en de werkelijkheid van God in de levens van mensen.
Al met al een lange dag. Ik heb Martha een half uurtje gezien.
Omdat ik met niets van het voorval herinner besloot ik A.M. te N. gratie te verlenen en kocht hij een moek bij me, voor z'n vrouw en vroeg me om de groeten aan m'n broer te doen.
"Ik vertel u een Bijbelse waarheid die u in praktijk zou moeten brengen. Niet dat ik het zelf in praktijk breng, maar het is wel iets wat ik graag zou willen".
Iemand anders vertellen hoe het moet zonder het zelf te praktiseren is een effectieve manier om een heleboel woorden te gebruiken zonder ook maar iets te zeggen. Het is een totale verspilling van woorden en tijd.
Ik hoor het zo vaak en in zoveel verschillende vormen. Predikers, (zang)leiders die je een worst voorhouden en dan op het moment van de ontknoping de worst weggooien. Ze ondermijnen hun eigen geloofwaardigheid en maken zichzelf belachelijk. Zwijgen zou beter zijn. Krachtige woorden en beelden worden door dit principe ontkracht en gewist; de luisteraar ontluistert.
Voorbeeldje dan maar. Een prediker roept gehuwden op om elkaar om een huwelijk naar Gods beeld te praktiseren, een geweldige demonstratie van Gods liefde voor en toewijding aan de mens. Vervolgens vertelt hij (helaas zijn de predikers meestal een "hij") wat een puinzooi z'n eigen huwelijk is. Niet met zoveel woorden maar mensen zijn uitermate goed in staat om tussen de regels door te luisteren.
Waar zit de wereld en de kerk op te wachten? Niet op mensen met mooie verhalen maar op vrouwen en mannen die het waarmaken in hun leven. Die het geheim van een "aan zichzelf gestorven" leven hebben ontdekt en het waar weten te maken in de samenleving, op het werk, in de gezinnen, in de huwelijken; een leven van dienstbaarheid en overgave aan de ander, zoals Christus zelf.
Zijn dit experts? Nee, niemand heeft dit 100% onder de knie maar een duidelijke manifestatie van de werkelijkheid van deze zaken in iemands leven is echt niet teveel gevraagd.
Gisterenavond Eternal Differenz. Ook nu zijn er weer bijzondere dingen gebeurd waarbij we getuigen mochten zijn van de kracht en de werkelijkheid van God in de levens van mensen.
Al met al een lange dag. Ik heb Martha een half uurtje gezien.
12 mei 2007
Gewoon een luie dag en iets over gelijkheid
Vanmorgen vroeg een rondje om het vliegveld gerend. Het regende zo hard dat Martha na een half uur met de auto naar me toe kwam om te vragen of ik nog verder wilde rennen. Ach, ik was toch al nat, dus heb ik het rondje afgemaakt.
Daarna ontbijt met de drie buurjongens. Man, wat zijn die jongens druk.
Verder gedeisd gehouden, gelezen in de "Priscilla Papers", waarop ik een abonnement heb genomen. Een mooi blad dat zich inzet voor het bevorderen van gelijkheid tussen mensen, met een sterke nadruk op de positie van de vrouw (in de kerk).
Ik kom er steeds meer achter dat ons taalgebruik en ons inzicht in de bijbels begrippen en principes heel erg door onze protestantse (vertaal)cultuur zijn en worden bepaald.
Waar Gods agenda, in, en na Christus een "pre-zondeval agenda is" die tot uitdrukking zou moeten komen in de toepassing van de principes van Zijn koninkrijk, werken we in onze kerken nog steeds met een agenda van macht en ongelijkheid. De gelijkheid waar veel christenen in geloven is er een van het principe ("in principe zijn we gelijk zijn maar in het echt eigenlijk niet") en niet die van het Koninkrijk. We blijven (functioneel) onderscheid maken.
Hoe moet dat dan straks in de hemel? Als we nu nog geloven in een functioneel onderscheid tussen man en vrouw en een gezagsrelatie tussen een getrouwde man en zijn vrouw; hebben de mannen dan nog wel macht in de hemel? Luisteren hun vrouwen dan nog wel, of zullen ze dan echt vrij zijn en moeten wij, mannen, koken en schoonmaken en op de kinderen passen?
Trouwens, nu ik het toch over de hemel heb; zullen er koeien zijn? Ik hoop het wel. Koeien zijn geweldige dieren. Youghurt, melk, vla, biest en aan het eind van een produktief leven biefstuk.
11 mei 2007
Rare dag en CafeKerk
Vanmorgen zo maar tot 07.50 op bed gelegen. Dat gebeurt zelden. Nu moet ik wel zeggen dat ik een boek was gaan lezen en het moeilijk vond om te stoppen. The Divide van Nicolas Evans (zijn eerste boek is verfilmd als de paardenfluisteraar). Dit is een interessant boek over de dynamiek tussen twee huwelijkspartners die zichzelf en elkaar kwijtraken en dan door allerlei moeilijkheden elkaar weer vinden (begreep ik uit de laatste bladzijden waar ik altijd even kijk).
Om 10.00 een afspraak met een vriend die in Leiden een soort van cafekerk wil beginnen. We hebben "aantekeningen vergeleken" waarbij vooral de vraag centraal staat hoe we authentiek kerk/gemeente kunnen zijn in 2007. We zijn het er over eens dat de vorm waarin we onze traditionele reformatorische en evangelische samenkomsten nu inrichten toch wel heel ver van de zoekende en niet zoekende mens af staat.
Een paar jaar geleden schreef Brian McLaren een boek "More ready than you realise" en dat heeft me toen al aan het denken gezet. Er zouden veel meer mensen bereid zin om "zich te bekeren en het koninkrijk van God binnen te gaan" als we een vorm konden vinden die aansluit bij de belevingswereld van die mens.
Een ander boek, "Why men hate going to church" heeft een andere strekking (de kerk is veel te vrouwelijk) maar komt op hetzefde neer.
Veel mensen zijn op zoek naar iets onbestemds; het heeft te maken met vrede, liefde, bevestiging en acceptatie. Ze kunnen dat wat ze zoeken maar moeilijk onder woorden brengen. Als je echter doorvraagt kom je er achter dat wat ze aangeven te zoeken datgene is wat het koninkrijk van God biedt!
Door ons taalgebruik en onze verouderde vormen heeft men echter niet in de gaten dat dat wat ze zoeken in die kerk te vinden is.
In de Brandaris zijn we aan het nadenken over de vraag hoe we onze groei verder kanaliseren. Zoeken we een grotere ruimte? Gaan we een tweede dienst houden? Zo ja, wanneer? Hoe gaat die eruit zien?
De laatste maanden ben ik vooral gaan denken over wat er mogelijk is met de middelen die we nu hebben en het idee van een cafekerkachtige dienst enthousiasmeert me meer en meer. Misschien laat op de zondagmiddag. Mensen zitten om tafeltjes, er wordt koffie, thee en fris geserveerd. We zingen niet (denk ik) maar is er veel interactie en een "preek" waar de gelovige door wordt opgebouwd en toegerust en de zoekende een beeld geeft van hoe het leven in het koninkrijjk van God zich afspeelt; welke normen en waarden er heersen, hoe we dingen anders doen en (be)denken.
Moet ik toch maar eens met de leiders bespreken.
Om 10.00 een afspraak met een vriend die in Leiden een soort van cafekerk wil beginnen. We hebben "aantekeningen vergeleken" waarbij vooral de vraag centraal staat hoe we authentiek kerk/gemeente kunnen zijn in 2007. We zijn het er over eens dat de vorm waarin we onze traditionele reformatorische en evangelische samenkomsten nu inrichten toch wel heel ver van de zoekende en niet zoekende mens af staat.
Een paar jaar geleden schreef Brian McLaren een boek "More ready than you realise" en dat heeft me toen al aan het denken gezet. Er zouden veel meer mensen bereid zin om "zich te bekeren en het koninkrijk van God binnen te gaan" als we een vorm konden vinden die aansluit bij de belevingswereld van die mens.
Een ander boek, "Why men hate going to church" heeft een andere strekking (de kerk is veel te vrouwelijk) maar komt op hetzefde neer.
Veel mensen zijn op zoek naar iets onbestemds; het heeft te maken met vrede, liefde, bevestiging en acceptatie. Ze kunnen dat wat ze zoeken maar moeilijk onder woorden brengen. Als je echter doorvraagt kom je er achter dat wat ze aangeven te zoeken datgene is wat het koninkrijk van God biedt!
Door ons taalgebruik en onze verouderde vormen heeft men echter niet in de gaten dat dat wat ze zoeken in die kerk te vinden is.
In de Brandaris zijn we aan het nadenken over de vraag hoe we onze groei verder kanaliseren. Zoeken we een grotere ruimte? Gaan we een tweede dienst houden? Zo ja, wanneer? Hoe gaat die eruit zien?
De laatste maanden ben ik vooral gaan denken over wat er mogelijk is met de middelen die we nu hebben en het idee van een cafekerkachtige dienst enthousiasmeert me meer en meer. Misschien laat op de zondagmiddag. Mensen zitten om tafeltjes, er wordt koffie, thee en fris geserveerd. We zingen niet (denk ik) maar is er veel interactie en een "preek" waar de gelovige door wordt opgebouwd en toegerust en de zoekende een beeld geeft van hoe het leven in het koninkrijjk van God zich afspeelt; welke normen en waarden er heersen, hoe we dingen anders doen en (be)denken.
Moet ik toch maar eens met de leiders bespreken.
In Zuidwolde staat de kerk naast het cafe, evenals in veel andere plaatsen in Nederland.Waar zou Jezus Zijn discipelen vandaan halen?
Vanmiddag op ziekenbezoek geweest bij mijn vriend Jaap. Z'n lichaam begint hem in de steek te laten en het is goed om er dan voor elkaar te zijn en voor en met elkaar te bidden.
Verder zo'n 15 boeken besteld bij bookcloseouts.com. Misschien zijn ze er nog voordat ik de 20ste naar Ecuador vertrek. Zo niet, dan heb ik nog wat "te lezen" boeken op een stapel liggen.
Ticket naar Ecuador geboekt. Autohuur voor juli in de VS geregeld. Bij Bas van der Heijden spullen gekocht om pannekoeken te maken. Morgenochtend komen mijn drie buurjongetjes pannekoeken bij ons eten.
Preek voor zondag voorbereid (Jozua in Ablasserdam).
Nu? Vroeg naar bed met een boek.
10 mei 2007
Gebeden....
De vergadering na de gebedsochtend ging niet door dus was ik om 15.00 uur al thuis. M'n buurjongens deden de deur van hun huis voor me open en vertelden me dat ze bij ons kwamen wonen. Altijd gezellig, zei ik. Het is een tweeling van vijf jaar oud en het zijn echte schatjes met hele lieve stemmetjes.
De buurman was ook thuis en we hebben samen koffie gedronken. Ellen zat ook binnen dus het was een gezellige boel.
De rest van de middag nog wat verder nagedacht over de vergadering van vanavond en met Celine gepraat die om een uur of 18.00 kwam aanwaaien. Onder het genot van een glaasje rode wijn en het gezelschap van Martha en een ovenschotel wat doorgeprat over het jongerenwerk. Wat loopt goed? Wat loopt minder? Hoe staan we er zelf in? Wat zijn onze eigen zegeningen en frustraties?
Jongerenwerk is van groot belang in een kerk. Velen leven in twee werelden; de wereld waarin ze opgroeien en waar hun ouders hun vaak in stimuleren en de wereld van hun eigen vrgane, twijfels, verlanmgens en zoeken.
Niemand kan de beslissing voor hen nemen. We kunnen naast ze staan en ze begeleiden; het voorleven en voor ze bidden.
Tegelijk moet je er over nadenken hoe je dit allemaal effectiever kunt doen. Spreken we hun taal? Vindt de boodschap aansluiting? Hoe geven we Gods liefde gestalte in onze relatie met de jongeren?
De buurman was ook thuis en we hebben samen koffie gedronken. Ellen zat ook binnen dus het was een gezellige boel.
De rest van de middag nog wat verder nagedacht over de vergadering van vanavond en met Celine gepraat die om een uur of 18.00 kwam aanwaaien. Onder het genot van een glaasje rode wijn en het gezelschap van Martha en een ovenschotel wat doorgeprat over het jongerenwerk. Wat loopt goed? Wat loopt minder? Hoe staan we er zelf in? Wat zijn onze eigen zegeningen en frustraties?
Jongerenwerk is van groot belang in een kerk. Velen leven in twee werelden; de wereld waarin ze opgroeien en waar hun ouders hun vaak in stimuleren en de wereld van hun eigen vrgane, twijfels, verlanmgens en zoeken.
Niemand kan de beslissing voor hen nemen. We kunnen naast ze staan en ze begeleiden; het voorleven en voor ze bidden.
Tegelijk moet je er over nadenken hoe je dit allemaal effectiever kunt doen. Spreken we hun taal? Vindt de boodschap aansluiting? Hoe geven we Gods liefde gestalte in onze relatie met de jongeren?
Naar het Noorden
Het is alweer een tijd terug dat ik in Emmeloord was. Eens in de maand hebben we bij OM een gebedsochtend en daar ga ik vandaag heen. Ik zal wel te laat komen want om de files voor te zien moet je eigenlijk voor 06.00 uur de deur uit. Nu vertrek ik om 06.30 en haal nog iemand op ook. Dan rijd ik om 15.00 terug. dat is einelijk al te laat om fileloos langs Amsterdam of Utrecht te komen. We zien wel.
Emmeloord
09 mei 2007
Maalstroom
Tja, we zijn nog geen 48 uur thuis en alles is weer zoals het was; een maalstroom van activiteiten en volle agenda's. Gelukkig niet zo vol dat er geen tijd zou zijn voor ontspanning. Daar zou ik echt niet mee kunnen leven.
Gisteren m'n rondje om het vliegveld gerend, naar de kapper geweest, de papierstapel op m'n buro deels weggewerkt, 150 emails "ge-archiveerd", m'n reis naar Ecuador proberen te plannen (de vraag is of ik op de terugweg wel of niet twee dagen naar Atlanta ga; via Amerika naar Ecuador is vervelend omdat je in Amerika door de immigratie heen moet...de extra reisuren en stopovers...). Paspoort opgehaald en gegevens doormailen naar Roberto die ze nodig heeft om een korte trip naar Colombia te regelen.
Met m'n collega's in Noorwegen onderhandeld over de precieze duur van m'n korte trip naar Kristiansand (14 tot 17 juni).
's-Avonds de vergadering met de andere oudsten. We waren zowaar om 22.15 al "klaar". Volgende week staat mijn evaluatie op de rol. Onze vier jaar zit erop en ik vind het belangrijk dat we even pas op de plaats maken; terugkijken en vooruitblikken; indien verder, hoe?
Het gemeentewerk en wereldwijde werk staat soms op gespannen voet met elkaar. De dynamiek van het kleinere tegenover de enorme beweging van het grotere. Toch kunnen ze niet zonder elkaar. Als je echter de agenda van een plaatselijke kerk vergelijkt met die van de wereldwijde, dan spreekt die van de wereldwijde mij het meest aan.
Aan de andere kant zijn er best wel overeenkomsten. Hoewel het niet zo zou moeten zijn gaat het zowel in de plaatselijke, als in de wereldwijde kerk over ego's; gekwetste, kwetsende, altijd gelijk willen hebbende, onzekere, bange en ingedeukte ego's. En dan heb ik het niet over alle gemeenteleden. Er zijn veel prachtige voorbeelden van mensen die hun ego in toom weten te houden, ego's die genezing gevonden hebben bij Christus.
Je hebt maar enkele grote, beschadigde ego's nodig. Zij zijn het die de agenda voor een belangrijk deel vullen en onnodig energie wegzuigen.
Vandaag, woensdag.
Om 07.30 wekelijkse ontmoeting met collega Ewout. Gebedsavond voorbereiden, artikel schrijven (filosofy of recruiting), op ziekenbezoek, vergadering jongerenwerk voor morgenavond voorbereiden (kan dat morgen niet doen omdat ik de hele dag in Emmeloord ben). Dit is best wel een uitdaging. Ik heb het gevoel dat het jongerenwerk zich nog steeds afspeelt op diverse eilandjes en dat deze eilandjes zich maar moeilijk tot elkaar verhouden.
Ook ben ik niet zo'n geweldige aanstuurder. Dat wil ik morgen bespreken. Ik denk dat de gemeente een full time jongerenwerker zou kunnen gebruiken. Dit soort zaken moeten we maar eens gaan verkennen.
Gisteren m'n rondje om het vliegveld gerend, naar de kapper geweest, de papierstapel op m'n buro deels weggewerkt, 150 emails "ge-archiveerd", m'n reis naar Ecuador proberen te plannen (de vraag is of ik op de terugweg wel of niet twee dagen naar Atlanta ga; via Amerika naar Ecuador is vervelend omdat je in Amerika door de immigratie heen moet...de extra reisuren en stopovers...). Paspoort opgehaald en gegevens doormailen naar Roberto die ze nodig heeft om een korte trip naar Colombia te regelen.
Met m'n collega's in Noorwegen onderhandeld over de precieze duur van m'n korte trip naar Kristiansand (14 tot 17 juni).
's-Avonds de vergadering met de andere oudsten. We waren zowaar om 22.15 al "klaar". Volgende week staat mijn evaluatie op de rol. Onze vier jaar zit erop en ik vind het belangrijk dat we even pas op de plaats maken; terugkijken en vooruitblikken; indien verder, hoe?
Het gemeentewerk en wereldwijde werk staat soms op gespannen voet met elkaar. De dynamiek van het kleinere tegenover de enorme beweging van het grotere. Toch kunnen ze niet zonder elkaar. Als je echter de agenda van een plaatselijke kerk vergelijkt met die van de wereldwijde, dan spreekt die van de wereldwijde mij het meest aan.
Aan de andere kant zijn er best wel overeenkomsten. Hoewel het niet zo zou moeten zijn gaat het zowel in de plaatselijke, als in de wereldwijde kerk over ego's; gekwetste, kwetsende, altijd gelijk willen hebbende, onzekere, bange en ingedeukte ego's. En dan heb ik het niet over alle gemeenteleden. Er zijn veel prachtige voorbeelden van mensen die hun ego in toom weten te houden, ego's die genezing gevonden hebben bij Christus.
Je hebt maar enkele grote, beschadigde ego's nodig. Zij zijn het die de agenda voor een belangrijk deel vullen en onnodig energie wegzuigen.
Vandaag, woensdag.
Om 07.30 wekelijkse ontmoeting met collega Ewout. Gebedsavond voorbereiden, artikel schrijven (filosofy of recruiting), op ziekenbezoek, vergadering jongerenwerk voor morgenavond voorbereiden (kan dat morgen niet doen omdat ik de hele dag in Emmeloord ben). Dit is best wel een uitdaging. Ik heb het gevoel dat het jongerenwerk zich nog steeds afspeelt op diverse eilandjes en dat deze eilandjes zich maar moeilijk tot elkaar verhouden.
Ook ben ik niet zo'n geweldige aanstuurder. Dat wil ik morgen bespreken. Ik denk dat de gemeente een full time jongerenwerker zou kunnen gebruiken. Dit soort zaken moeten we maar eens gaan verkennen.
07 mei 2007
Weer thuis
Thuiskomen is het mooiste gedeelte van elke trip. Zo ook nu. Martijn had de koffie met appeltaart klaarstaan. Martha begint direct haar verhaal te vertellen en houdt dat uren vol. Hoe doet ze dat toch? Als je mij vraagt hoe het was krijg je iets in de zin van "wel aardig" te horen. Als je Martha dezelfde vraag stelt krijg je "heb je een paar uur" te horen.
Mijn verhalen komen bij vlagen. Weken en maanden erna. Nooit direct na een trip.
Goed, een ding dan. Al anderhalf jaar ben ik op zoek naar een kruis. Niet zomaar een kruis, maar een zogenaamde crucifix. De protestanten hebben als symbool een leeg kruis. Geen Christusfiguur op het kruis want "Hij is opgestaan, Hij leeft". Al jarenlang heb ik daar een onbevredigend gevoel bij. Niet bij de opstanding, maar bij dat kale, lege kruis.
De kracht van de gekruisigde Heer Jezus is dat "door Zijn striemen ons genezing is geworden". De wonden in Zijn zijde zijn een herinnering aan de zonde der wereld die Hij droeg. Het heeft iets bijzonders om een Christusfiguur aan het kruis te zien. Het geeft het kruis Zijn kracht. Ik wilde dus een crucifix, en niet alleen maar een (leeg) kruis.
Ik vertelde dit aan de dominee in Winterton waar Martha en ik verbleven en hij nam me, nadat ik dit aan hem vertelde, mee naar zijn studeerkamer en wees op het kruis aan de muur: een crucifix.
Hij deelde mijn beleving en vertelde me over een man in het bergdorpje dat crucifixen maakt. een paar dagen later verraste hij me door me er een kado te doen.
Deze crucifix krijgt een prominente plaats in mijn werkkamer, op een plek waar ik hem regelmatig zie. "Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij" (Handelingen 7:28).
Mijn verhalen komen bij vlagen. Weken en maanden erna. Nooit direct na een trip.
Goed, een ding dan. Al anderhalf jaar ben ik op zoek naar een kruis. Niet zomaar een kruis, maar een zogenaamde crucifix. De protestanten hebben als symbool een leeg kruis. Geen Christusfiguur op het kruis want "Hij is opgestaan, Hij leeft". Al jarenlang heb ik daar een onbevredigend gevoel bij. Niet bij de opstanding, maar bij dat kale, lege kruis.
De kracht van de gekruisigde Heer Jezus is dat "door Zijn striemen ons genezing is geworden". De wonden in Zijn zijde zijn een herinnering aan de zonde der wereld die Hij droeg. Het heeft iets bijzonders om een Christusfiguur aan het kruis te zien. Het geeft het kruis Zijn kracht. Ik wilde dus een crucifix, en niet alleen maar een (leeg) kruis.
Ik vertelde dit aan de dominee in Winterton waar Martha en ik verbleven en hij nam me, nadat ik dit aan hem vertelde, mee naar zijn studeerkamer en wees op het kruis aan de muur: een crucifix.
Hij deelde mijn beleving en vertelde me over een man in het bergdorpje dat crucifixen maakt. een paar dagen later verraste hij me door me er een kado te doen.
Deze crucifix krijgt een prominente plaats in mijn werkkamer, op een plek waar ik hem regelmatig zie. "Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij" (Handelingen 7:28).
Goed, thuis dus. Meteen aan de slag met klusjes. De doucheslang is vernieuwd tijdens onze absentie. Alleen kan de douchekop nergens aan bevestigd worden. Dus naar de Gamma om een bijpassende doucheglijstang te kopen. Weer naar huis, en terug naar de Gamma, er mist een onderdeel: "Nee er ontbreekt geen onderdeel, je monteert het verkeerd". "O ja, ik zie het". Doucheglijstang en douchekop werken nu samen en bezorgen de gebruikers een aangename douche.
Back to business. Gewoon een paar emails....
Contact met Noorwegen, of ik in Juni ff twee dagen heen en weer wil om een groep toe te spreken. Teruuggemaild dat het in principe kan en laten weten wat het ticket kost. Ik hoor het wel.
Of ik aanstaande woensdag de gebedsavond wil leiden? Ik wil dat eigenlijk wel graag doen maar heb een conflict omdat ik een bezoek aan van onze rebelse huiskringen gepland heb. Rebels in die zin dat ze een eigen kalender volgen en dat er periodes zijn dat hun kringavond samenvalt met de gebedsavond. Dit zou eigenlijk een soort van onvergeeflijke zonde moeten zijn maar ik ben eigenlijk allang blij dat ze bij elkaar komen. Misschien dat ik een oudste kan vinden die in mijn plaats wil gaan. Ik zou op de gebedsavond toch graag willen delen wat God allemaal doet..
Celine vraagt of we samen met Andreas nog even de koppen bij elkaar kunnen steken voordat we aanstaande donderdag jongerenwerkvergadering hebben. Hoe ga ik dit oplossen. Moet eigenlijk wel gebeuren.
Roberto in Ecuador vraagt om mijn paspoortgegevens. Op 20 mei vertrek ik naar Ecuador en we plannen een trip naar Colombia waarvoor de gegevens nodig zijn.
Uitnodiging voor een studiedag voor gemeenteleiders op 6 juni. Kost me wel een dag maar ik denk dat het goed is om te gaan. Is inclusief lunch. Ik hoop dat er voor de 50 euro, die de dag kost, een kroket bij de lunch wordt geserveerd.
Uitnodiging voor een opneningsfeest van het jeugdwerk in Pendrecht op zaterdag 19 mei. Even over nadenken... Kost me wel een zaterdagmiddag maar ik hoor dan wel de hulpbisschop van Roermond spreken. Dat overkomt me ook niet iedere dag.
Zo kan die wel even.
We wachten tot Moniek thuis is (dat zal rond 20.00 zijn) en gaan dan Chinees halen. Gezellig met z'n zessen om de tafel.
06 mei 2007
Naar huis..
Vandaag onze laatste dag in Zuid Afrika. Vanmorgen spreek ik in een gemeente waar ik jaarlijks spreek. Deze gemeente maakt ongeveer dezelfde ontwikkelingen door als de Brandaris dus zoeken we altijd een gelegenheid om "aantekeningen te vergelijken". Na de dienst lunchen we dan ook met een deel van de gemeenteleiding.
Een jong stel dat als gasten deze gemeente bezoekt, is deze week getrouwd. Tijdens hun huwelijksnacht is de man door een inbreker doodgeschoten. Dit soort berichten lees en hoor je dagelijks. Zuid Afrika blijft een enorm geweldadig land en een leven is niet zoveel waard. Wat heeft deze moord de inbreker opgeleverd? Helemaal niets! Maar de gevolgen zijn traumatisch en dramatisch. Ik heb ervan wakker gelegen vannacht. Je krijgt er zo'n wee, misselijk gevoel bij en je schuift het niet zomaar terzijde.
Vanmiddag nog een paar uren naar Mike en Rose in Pretroria. Mike en ik zijn al heel lang goede vrienden en we doen ff de 10 kilometer vanmiddag terwijl onze vrouwen wel wat anders nuttigs gaan doen.
Goed, het programma hier was in de verste verte niet zo druk als Australie en we hebben genoten van de paar vrije dagen tussen de spreekbeurten door.
Al met al houdt Martha vol dat ze moe wordt van de snelheid waarop mijn leven zich afspeelt. Een volgende keer zal ik het dus nog rustiger aan moeten doen.
Gisterenavond zijn Martha en ik it eten geweest om de verjaardag van Martijn te vieren. Best wel een goede reden, zo vonden wij. We zullen de rekening proberen te declareren bij Martijn; het was tenslotte zijn feestje.
Misschien, als het mooi weer is en het gezin voltallig is, gaan we morgen wel met z'n zessen uit eten om Martijn z'n verjaardig te vieren. Hij is gisteren 24 geworden.
Vanavond vertrekt ons vliegtuig om 23.30 en we hopen rond 10.30 aan te komen op Schiphol. Thuiskomen is en blijft het mooiste deel van welke reis dan ook.
Een jong stel dat als gasten deze gemeente bezoekt, is deze week getrouwd. Tijdens hun huwelijksnacht is de man door een inbreker doodgeschoten. Dit soort berichten lees en hoor je dagelijks. Zuid Afrika blijft een enorm geweldadig land en een leven is niet zoveel waard. Wat heeft deze moord de inbreker opgeleverd? Helemaal niets! Maar de gevolgen zijn traumatisch en dramatisch. Ik heb ervan wakker gelegen vannacht. Je krijgt er zo'n wee, misselijk gevoel bij en je schuift het niet zomaar terzijde.
Vanmiddag nog een paar uren naar Mike en Rose in Pretroria. Mike en ik zijn al heel lang goede vrienden en we doen ff de 10 kilometer vanmiddag terwijl onze vrouwen wel wat anders nuttigs gaan doen.
Goed, het programma hier was in de verste verte niet zo druk als Australie en we hebben genoten van de paar vrije dagen tussen de spreekbeurten door.
Al met al houdt Martha vol dat ze moe wordt van de snelheid waarop mijn leven zich afspeelt. Een volgende keer zal ik het dus nog rustiger aan moeten doen.
Gisterenavond zijn Martha en ik it eten geweest om de verjaardag van Martijn te vieren. Best wel een goede reden, zo vonden wij. We zullen de rekening proberen te declareren bij Martijn; het was tenslotte zijn feestje.
Misschien, als het mooi weer is en het gezin voltallig is, gaan we morgen wel met z'n zessen uit eten om Martijn z'n verjaardig te vieren. Hij is gisteren 24 geworden.
Vanavond vertrekt ons vliegtuig om 23.30 en we hopen rond 10.30 aan te komen op Schiphol. Thuiskomen is en blijft het mooiste deel van welke reis dan ook.
05 mei 2007
Grotten, de oorsprong van de mens en McLaren
Gisteren naar een Unesco Werelderfgoedplek geweest in Sterkfontein, "the cradle of humankind" genaamd. De biljoenen en miljoenen jaren vliegen je hier om de oren alsof het wisselgeld is. Toch, om een grot te verkennen die best wel oud is en waar talloze fossielen worden gevonden, o.a. Mrs. Ples, zo'n beetje de oudste schedel ter wereld, heeft wel iets.
Hieronder een foto van mevrouw Ples. Ziet er best wel oud uit.
Hieronder een foto van mevrouw Ples. Ziet er best wel oud uit.
Het gebied beslaat geloof ik zo'n 145 vierkante kilometer. Daar heb je wel een uurtje voor nodig om te verkennen!
Vervolgens zestig meter de diepte in. Het bovenaanzihct ziet er zo uit:
En van binnen zo:
Zojuist zijn we teruggekeerd van een lezing door Brian Mclaren: "The secret message of Jesus". Hij is hier op uitnodiging van de Nederduits gereformeerde kerk in Weltevreden park. McLaren staat in mijn lijst van "must read" schrijvers; postmodern, eerlijk en niet bang om platgetreden paden te benoemen en mee af te rekenen.
Was echt supergoed. Over het Koninkrijk van God, het radicale ervan. Ik kom er nog op terug.
03 mei 2007
Drukke dag
Vanmorgen om 6.30 naar Pretoria vertrokken. We waren er om 7.15 en hebben bij Wimpy ontbeten. Daarna naar de trainingsbase waar ik heb gesproken. Martha en ik hebben met alle Nederlanders een kort gesprekje gehad. Ze maken het allemaal goed en zijn enthousiast over de training.
Met Peter en Kathy gelunched en vervolgens terug naar de traingsbase om de interviews af te ronden.
Om 16.00 hadden we een afspraak met Rudolph Meyer en zijn vrouw. Rudolph was de bijbelstudiesecretaris van Pro Veritas, onderdeel van de organisatie van Beyers Naudee, later in de ban gedaaan als staatsvijand omdat ze tegen apartheid waren. Indrukwekkend om zijn verhalen te horen.
Nu zijn we net thuis gekomen en zien morgen wel wat we gaan doen.
Hieronder nog een foto van Martha en mij samen op haar verjaardag.
Met Peter en Kathy gelunched en vervolgens terug naar de traingsbase om de interviews af te ronden.
Om 16.00 hadden we een afspraak met Rudolph Meyer en zijn vrouw. Rudolph was de bijbelstudiesecretaris van Pro Veritas, onderdeel van de organisatie van Beyers Naudee, later in de ban gedaaan als staatsvijand omdat ze tegen apartheid waren. Indrukwekkend om zijn verhalen te horen.
Nu zijn we net thuis gekomen en zien morgen wel wat we gaan doen.
Hieronder nog een foto van Martha en mij samen op haar verjaardag.
Abonneren op:
Posts (Atom)