Genade als pedagoog (II)

Wel eens een "epifanie" gehad? Ik denk het wel. Het is als je plotseling iets heel scherp ziet wat tot dan toe een beetje wazig, modderig was. Je hebt er lang over nagedacht en dan gaat opeens het licht aan.
Jezus Christus is in het plan van God zijn epifanie voor de wereld. Lang nagedacht en opeens zie je de werkelijkheid en impact van wat God in Jezus heeft gedaan. Niet voor niets dat Jezus het licht van de wereld is.
Jezus is Gods tien dollar biljet in de sombrero (zie blog van gisteren).

De vraag is wat die plotselinge verschijning met ons doet. Hoe verandert het ons?
Paulus zegt dat deze verschijning van Gods genade een opvoedkundig gevolg heeft voor ons leven (Titus 2:11-14). Dat licht gaat niet alleen over ons schijnen; het gaat iets in ons doen.

Twee aspecten:

1) Het leert ons dat we ons moeten afkeren van

• ons goddeloze leven. God staat vanaf het moment van onze epifanie op ons netvlies gegrift. We kunnen niet langer onbewogen blijven. Ons beeld van God is voorgoed anders. Hij wordt de eerste waar we aan denken. Onze levens; voorgoed veranderd! Godloosheid kenmerkt ons leven niet langer. Godvolheid komt daarvoor in de plaats. Nu moeten we dat niet meteen verwarren met een voortdurend warm en romantische gevoel. De kleinkinderen van de vrouw uit het verhaal van gisteren hadden na verloop van tijd weer honger en het veranderde haar directe werkelijkheid niet. Wat het wel veranderde was de kijk- en denkrichting. Dat is Godvolheid.
• onze zondige verlangens (passies). Passies zijn neutraal en maken deel uit van Gods scheppingsorde. Zonder het vermogen om honger of trek te voelen, zou ik stoppen met eten. Toegeven aan die passie, of dat verlangen, is wijs. Een verlangen is zondig als ik erdoor geobsedeerd raak en het mijn leven gaat beheersen. Zelfdiscipline is een goede zaak. Dat is best wel lastig in een wereld die ons aanmoedigt om onze passies leidend te laten zijn in het nemen van beslissingen. 

2) De school van God leert me ook het alternatief:

• Bezonnen, rechtvaardig en vroom leven. Dat is aardige mond vol en dit is dan ook een enigszins glibberig terrein. Er bestaat de neiging om dit te reduceren tot lijstjes met dingen die we moeten doen en als we de meeste onderdelen van dat lijstje af kunnen vinken, doen we het goed. Helaas kent de invulling hiervan een hoog abstractieniveau waarbij het "jij in jouw klein hoekje, en ik in 't mijn" het verder reduceert tot een individuele geestelijke oefening. Alles wijst erop dat deze drie woorden hier midden in de wereld een plek moeten hebben in ons leven. De link naar Jacobus is hier snel gelegd: daders van het woord is hier meer aan de orde dan geisoleerde abstractie. Het verhaal van LaGuardia illustreert niet alleen het principe van genade; het is een tastbaar voorbeeld van hoe we als Godvolle mensen ons in en met de wereld verhouden. 
• uitzien naar het geluk waar we op hopen. De toekomst trekt als een magneet; motiveert, stimuleert. Niet langer gedreven door magneetje van tijdelijk aard die niet blijven plakken, aspireren we iets hogers: de gelijkvormigheid aan Christus. Onze gebrokenheid mag nooit een excuus zijn om bij de pakken te gaan neerzitten. Verandering is mogelijk. Gods epifanie verandert ons in het hier en nu, van binnen uit terwijl een andere kracht werkzaam is die ons vooruitbeweegt. Da's ook een soortement epifanie.

Ik moest dit even kwijt. Morgenavond spreek ik over dit thema in Carlisle en zoals ik wel vaker doe gebruik ik mijn blog om schetsen neer te zetten en uit te werken.