Veinzend liefhebben

Het is vrij gemakkelijk om in gezelschap met een glimlach rond te lopen, complimenten te geven, veren in achterwerken te steken; zeg maar populair liefhebbend te doen. Hoe weet ik nu of dat toneelspel is of dat het eigenlijk toch wel een soort van menens is?
Er bestaat een test hiervoor. Hoe denk en praat ik over diezelfde mensen als ze er niet bij zijn? Als dat gelijk is aan wat ik publiekelijk demonstreerde mag ik ervan uitgaan dat ik aangenaam besmet ben met het 'ongeveinsd liefhebben virus.' Het is niet zo heel erg om daaraan te lijden.
Mocht er echter een duidelijk discrepantie bestaan tussen hoe ik me publiekelijk uitlaat en wat ik werkelijk vind van de mensen waartussen ik me beweeg, dan lijd ik aan het 'geveinsd liefhebben virus.' En dat is vrij ernstig.
Paulus zegt het zonder opsmuk in een klein zinnetje dat verder weinig ruimte laat voor misinterpretatie: "Heb lief zonder te doen alsof" (Rom. 12).
Maar kan het? Bestaat er iets dat we 'pure, authentieke liefde' kunnen noemen.
Is het niet zo dat we de één wat makkelijker ongeveinsd kunnen liefhebben dan de ander? Sommigen maken het je namelijk wel moeilijk om ze lief te kunnen hebben. Wat doe ik daarmee?

Negeren is een optie. Als je tot een iets grotere groep behoort is dat een vrij eenvoudige oplossing. Binnen die groep zijn er namelijk genoeg mensen die wat makkelijk lief te hebben zijn. Het valt niet al te zeer op als ik me tot die groep beperk. Er is een maar hier. Als ik kies voor negeren, is die ander sterker en heeft macht over mij. Niet zo gezond, dunkt me. het helpt mij niet en ook de ander niet.

Confronteren is een andere optie en waarschijnlijk een betere dan die van "net doen alsof". Wat is het in mij of in de ander dat het obstakel tot het niet liefhebben vormt? Het is belangrijk dat ik eerst bij mezelf kijk. Een tijd terug had ik op dit gebied behoorlijke problemen met het liefhebben van een collega. Te pas en te onpas viel hij me lastig met totaal irrelevante vragen, opmerkingen en vooral superlange verhalen waarvan de samenvatting alleen al zelfs de meest energieke persoon in slaap zou wiegen. Op een dag confronteerde ik hem en besloot om het mijn probleem te maken: "Luister, jij doet dit en dat, sus en zo en er is een reden dat je dat doet. Ik kan dat niet veranderen. Echter, ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Help me eens." Vervolgens hebben we afspraken gemaakt en het is sindsdien geen probleem meer.

Reflecteren kan ook een gezonde oefening zijn. Niet kunnen liefhebben zegt namelijk vooral iets over mij. De ander kan nog zo'n onmogelijk persoon zijn; het zegt veel over mijn normen en waarden; wat ik acceptabel of normatief vind. En ja, er zijn tal van energiezuigende personen die ook ik liever ontloop; die met een flinke blinde vlek vooral narcistisch of wat dan ook lopen te doen en totaal gevoelloos zijn voor ieder directe en indirecte hint die in de richting van een "dit gesprek is afgelopen" wijst. En dan heb ik het nog niet eens over mijn eigen blinde vlekken die, naar ik hoop in de loop van mijn leven, voor mezelf zichtbaar worden zodat ik er iets aan kan doen.
Liefhebben en aanvaarden dat de realiteit is zoals deze is, gaan hand in hand. Let wel, dit betekent niet dat we hoeven te aanvaarden dat de realiteit blijft zoals deze is. Liefde zet zich in voor verandering. Bij mezelf en bij anderen. Vandaag wil ik daar weer flink aan oefenen.