Het publiek neemt afstand

Wat zegt het over een groep, over de individuen in de groep of over de sprekert as je publiek de rijen van achter naar voren opvullen en er zich tussen de sprekert en de eerste levende wezens vijf lege rijen bevinden. Wat zegt het en wat doe je?

1. De spreker heeft, nog voordat hij z'n mond opentrekt, al zo'n intimiderende uitstraling dat het de mensen bij  voorbaat al doet terugdeinzen; zoiets van "dan hebben we dat vast gehad.
2. Het publiek is uiterst bescheiden en niemand wil de indruk wekken te gretig te zijn. 
3. De vorige spreker was te luid en sproeide de eerste rijen onder met een fijn speekselgordijn.
4. Het publiek heeft een deuk opgelopen. Een ietwat afwachtende houding met een spikkeltje achterdocht is zo gek nog niet. Er wordt in de naam van God al zoveel gezegd.

Hoe dan ook; je moet het ermee doen. Wat nu?

1. Waar ik zelf een gruwelijke hekel aan heb is als een spreker het publiek gaat commanderen om naar voren te komen, daarbij gebruik makend van flauw grapachtig commentaar: "Ik bijt niet hoor," "Zijn jullie bang of zo," "Is het achterin warmer?" "Ik heb toch echt m'n tanden gepoetst," "Ik beloof dat ik niet zal spugen."
   Verschrikkelijk. Dat is dus geen optie. 
2. Het spreekgestoelte naar beneden halen en zo dicht mogelijk bij de eerste levende mensen neerzetten zonder flauwe of beschuldigende grappen te maken zoals, "Als de berg niet naar Mozes komt, gaat Mozes wel naar de berg toe," "jullie mogen dan misschien bang zijn voor mij, ik ben echt niet bang voor jullie hoor, haha."
   
   Dat hebben we dan maar gedaan. Zo dicht mogelijk bij en naast de mens gaan staan zonder flauw te doen.

Maar zwaar was het wel. Omdat het een relatief kleine groep was, zo'n veertig man en vrouw, hielp het om rond te lopen en concrete, en directe en open vragen te stellen. Toen werd het wel wat losser maar het was duidelijk dat de hele groep een aardig ingedeukt was. Reden is mij onbekend maar vaak spelen dikke ego's in het werk van God die weigeren om af te slanken of in te krimpen en prominente rol; het scenario voor jarenlange achterdocht, onvergevingsgezindheid, verwijdering en eenzaam lijden en verdriet.
Ik kan het me goed voorstellen. Als je dat net hebt meegemaakt dat houd je een slag om de arm als er een vreemde spreker op het podium staat. Zou ik ook doen. Doe ik ook. En niet alleen bij vreemde sprekers.