De vrouw zit wijdbeens op de voor haar veel te kleine stoel om haar buitenproportionele buik de kans te geven om voor de stoel langs richting vloer in alle ontspanning te kunnen hangen. Ze zweet en veegt telkens met een tissue transpiratievocht van haar gezicht. Ze klaagt over het eten.
Tegenover haar zit een zwaar opgemaakte 60 plusser met opgehoogd blond haar, strakke legging met als topje de momenteel waar te nemen en daardoor blijkbaar populaire "T-rokje." Zo noem ik het maar bij gebrek aan een beter woord. Ik bedoel een T-shirt dat uitmondt in een soort van minirokje. Het schijnt hip te zijn maar mooi is het echt niet. Naast de buik zit een man. Gewoon postuur, maar wel kaal. In het uur dat ik het gezelschap observeerde heb ik hem niet kunnen betrappen op zelfs maar de kleinste bijdrage aan de conversatie die overal en nergens over ging. De man was duidelijk de sluitpost van het gezelschap.
Naast het T-rokje zit de Mater Familia, even ervan uitgaand dat dit een familie is, al hebben we het hier niet perse over een bloedband tussen de leden.
Dat weet ik omdat ze zwijgend haar portemonnee trekt en voor heel het gezelschap betaald en omdat ze alleen hoog haar heeft en bescheiden is opgemaakt. Bovendien is een gericht woord van deze oudere dame, regelmatig afgevuurd richting de buik en het T-rokje, voldoende om een eind te maken aan de discussie van het dan besproken onderwerp.
In eerste instantie dacht ik de set van Little Britain te zijn binnengewandeld maar er zijn geen camera's te bespeuren.
Naast deze tafel vinden we een gezelschap dat zich in de beste kleren heeft gestoken voor een avondje uit dat bestaat uit een "all you can eat" buffet voor vijf pond, goedkope cola en "all you can eat" custard op de appel/rabarber crumble (zeer aan te bevelen). Waar anders dan in Engeland tref je op de menukaart "gele vla zonder bodem" aan. Fantastisch! En lekker.
Even los van de stereotypen die o.a. bedoeld zijn om groepen mensen over een kam te scheren; hoe komt zo'n vrouw zo ongelofelijk dit, wat gaat er om in het hart van het hoge haar en geen haar? Stereotypen zijn ontsnappingstrucjes om niet verder na te hoeven denken; niet stil te hoeven staan bij de unieke verhalen, noden en tragedies van individuen.
Eerder deze week kwamen we een stereotype tegen bij de apostel Paulus: Alle Kretenzen liegen en denken alleen aan vreten.
Zelf houden we er niet van om gestereotiept te worden en voelen, daar waar we ermee worden geconfronteerd, de neiging om onszelf te verdedigen, te staan voor onze uniciteit. En terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten