Mijmeren over verleden en toekomst

De Clinic zit erop en vandaag reis ik via Bangkok weer terug naar huis. Huis, thuis, vrouw, kind, kleinkind; aangename en het hart sneller doen kloppende woorden. "Oost, West; Thuis Best" is en blijft het hoogtepunt van iedere reis.

De afgelopen dagen veel nagedacht over de vraag of dit is wat ik wil. Het investeren in de geestelijke en intellectuele ontwikkeling is een eerzame bezigheid en ik geloof dat het Gods ontwikkelingsmodel voor de mens is. Tegelijk weeg je dat wat je doet met je leven en werk af tegen het prijskaartje dat er aan hangt. Daar worstel ik regelmatig mee en een waterdicht antwoord heb ik nog niet gevonden.

Het blijft echter, hoe dan ook, een bijzonder voorrecht. Gisteren zaten mijn collega Rick en ik ergens in de buurt van Bangkok op het dak van een hotel te eten. Rick aan de hamburger (hij blijft toch een Amerikaan) en ik aan een stoere Thaise curry. Reflecterend op de afgelopen week konden we niet anders dan onszelf als bijzonder bevoorrecht prijzen. Samen dachten we terug aan een vergelijkbaar moment toen we een jaar of twee terug samen vanuit de woestijn tussen Caïro en Alexandrië naar de sterrenhemel staarden.

Wat is nu de kern? Waarom doe ik wat ik doe?

Ten diepste gaat het om Gods principes voor groei en ontwikkeling. De opdracht die Jezus zijn volgelingen gaf om leerlingen van Hem te maken over de hele wereld is door de kerk al lang en breed gereduceerd tot programma's en "toeval." Slechts zelden kom je kerkleiders tegen die het maken van leerlingen van Christus als praktisch speerpunt, doel en reden van het bestaan van de kerk hoog in het vaandel hebben staan.

Toen ik jaren geleden met vijftien jongeren aan een reis van een jaar begon en nu terugkijk op de waarde van die reis, kan ik eigenlijk niet anders dan concluderen dat dat jaar een van de beste investeringen van mijn leven is geweest. Niet dat het nou zo'n onverdeeld succes was maar toch kan ik niet anders dan zeggen dat het een zeer effectieven investering was.

Dus, waarom ben ik er niet mee doorgegaan?

Daar heb ik de afgelopen week eens flink over nagedacht en speel met de gedachte om dat een speerpunt van mijn leven te maken. Betekent dit dat ik een stap, of enkele stappen dichter terug naar de kerk moet maken? Weg van een leidinggevende functie in OM en focussen op ontwikkeling en training?

Daar moet ik nog wat meer over nadenken maar ik zie dat ik een weloverwogen besluit moet nemen. Begin ik weer met een groep(je)? Dan zal er ook kritiek zijn omdat je in principe alleen met die mensen werkt die echt willen. Hoewel dat betrekkelijk is. Ook voor de aarzelende leerling die nog moet uitvogelen of Jezus de moeite van het volgen waard is, is zo discipelschapstraject een perfecte plaats.

Reacties?