Eigenlijk zou er na 33 jaar volgen van Christus af en toe een aureooltje boven mijn hoofd zichtbaar moeten zijn. Helaas, ik ben nog niet zover of, zoals ik gisteren schreef, ik doe het niet goed genoeg.
Via welk zijweggetje ik er belandde, weet ik niet meer maar de preek over de mantel van de profeet (gisteren in De Terp) mondde uit in een relaas over primitief geloven.
Hoezeer je je ook voorbereid, de actualiteit speelt altijd een rol. De door de mand gevallen en zichzelf tot rekenwonder uitgeroepen valse profeet Harold Camping en het schijnbare gemak waarmee gelovigen zich laten inpakken door eenzijdige en/of valse leringen zou alle gelovigen moeten 'verleiden' tot een primitief geloof: "Door genade zijt gij behouden, ...het is een gave van God."
Dit primitieve, basale geloof, dat zovele miljoenen deed besluiten om dat geschenk in alle eenvoud, dankbaarheid en met lege handen te aanvaarden, wordt vervolgens maar al te graag aangedikt. Dat doen we zelf, of laten ons dat door anderen aandoen.
Is het niet juist dat primitieve geloof, een eenvoudig vertrouwen op die gave van God, dat de volgelingen van Christus samenbindt en waarin de eenheid die Christus wil zien wordt gedemonstreerd?
Binnenkort (12 Juni) gedenken we de uitstorting van de Heilige Geest. Ik spreek dan in mijn thuisgemeente en zie daar naar uit. Zonder het werk van de Geest zou eenheid bij voorbaat een verloren zaak zijn. Maar het is juist het werk van de Geest dat ons keer op keer herinnert aan de kracht die schuilt in dat primitieve geloof. Alleen dat verenigt ons. Al het andere verdeelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten