Gedrongen door liefde

Mijn vorige blog ging in op een van Paulus' motieven om het Goede Nieuws naar Rome te brengen. De "verplichting" waarover hij schrijft is echter niet zijn enige drijfveer. Een drijfveer, of motivatie, is altijd een optelsom van factoren. Al lezend door zijn brieven komen er nog twee motieven aan het licht. Op het derde motief ga ik morgen in. Vandaag nummer twee: "Want we zijn gegrepen door de liefde van Christus, omdat wij hebben ingezien dat één mens gestorven is voor allen. Daaruit volgt dat allen zijn gestorven" (2 Kor. 5:14).

Dat klinkt de Nederlander al wat beter en vriendelijker in de oren dan het motief van "verplichting" of "schuld." Echter, wanneer we het hebben over "liefde" wordt dat als bijna vanzelfsprekend geassocieerd met gevoel. We zien Paulus dan voor ons als een man die overstroomde van liefde voor de verloren wereld. Echter, het gaat hier niet zozeer over een emotie. Paulus heeft het over een daad van liefde die God demonstreerde toen Hij Christus, toen wij nog zondaren waren, naar de aarde stuurde om voor de wereld te sterven.

Niet een innerlijk te voelen liefde, maar een externe daad van een ander motiveerde hem. Gevoelens van liefde zijn grillig. Als ik lekker in mijn vel zit, de wind in de rug heb, is het relatief makkelijk om die liefde te voelen. Er hoeft maar iets tegen te zitten of al die gevoelens vervagen. Daarom is het van belang dat we het filmpje van Gods liefdesavontuur regelmatig opnieuw bekijken. Het telkens weer opnieuw onder de de indruk raken van die onverdiende demonstratie leidt tot een bestendiger motivatie.

Het is een terugkerend thema in talloze films. Iemand doet iets voor een ander; offert iets of zichzelf op uit liefde. Dit maakt vervolgens zo'n indruk op de ontvanger van de altruïstische daad dat het hem/haar voorgoed een ander mens maakt.

Ik heb in mijn leven al heel wat mensen gesproken die wachten totdat God hun harten vult met liefde. Gelukkig gebeurt dat ook wel maar dat is niet de liefde waarover Paulus schrijft. Het is niet de innerlijke, maar een externe bron waar we uit putten!

Marc Chagall. White Crucifixion (La crucifixion blanche). 1938. Oil on canvas. 155 x 140 cm. The Art Institute of Chicago, Chicago, IL, USA. (Olga’s Gallery)