Het is een van de meest bekende en populaire bijbelteksten, schat ik zo in: "Wie bescherming zoekt bij de Allerhoogste, in de nabijheid van de Almachtige verblijft, hij kan zeggen:‘U bent mijn schuilplaats, mijn vesting. Mijn God, ik vertrouw op u.'"
Vertrouwen heeft iets ongrijpbaars. Het is meer dan iemand aanmoedigen: "vertrouw nou maar, vertrouw nou maar!
En toch wil je het pakken.
Het is niet iets dat je in een blikje kunt kopen of van een ander kunt krijgen. Je kunt er over lezen, het principe begrijpen, maar dat maakt nog geen ervaringsdeskundige van je.
Vertrouwen lijkt iets te zijn dat je slechts leert door te doen. En hoe doe je dat dan? Als alle andere mogelijke opties zijn uitgeprobeerd en werkeloos gebleken sta je voor dat donkere ravijn van onzekerheid; kan dat wat ik niet zie, mij toch dragen? Kan dat wat zo ontastbaar lijkt toch aanraakbaar zijn?
Vertrouwen is die innerlijke berusting dat Hij die zover weg kan lijken, er altijd is; dat Hij die het wereldgebeuren z'n beloop lijkt te laten met slechts een woord die loop kan wijzigen.
Vertrouwen is als je 's-avonds in de duisternis langs de kabbelende zee loopt, en je druk kan maken om van alles en nog wat, omhoogkijkt naar de sterren, diep van voldoening kan zuchten en zeggen: U bent de baas en weet wat U doet. Wonderlijk dat die allerhoogste zo klein besloot te worden dat we bijna zouden denken Hem te kunnen begrijpen. Maar daar is Hij dan weer net even te groot voor. Het mysterie blijft en in het midden daarvan blijft Hij dragen door Zijn kracht.
Deze week zijn twee deelnemers aan een van onze korte acties in Africa overleden. Malaria is en blijft een moordenaar. Kenden ze de gevaren? Wisten ze wat het betekende om naar een land te gaan met zo'n hoog risico om Malaria op te lopen? Hebben ze dat potentiële gevaar af kunnen wegen tegen hun besef van roeping?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten