Tot aan zijn dood leidde hij een relatief anoniem leven. Hij komt wel voor in het verhaal maar vooral als bladvulling. Dat verandert nadat zijn vriend Jezus hem uit de dood terughaalt. De bladvulling is nu in full-colour en op de voorpagina. Vanuit de omgeving trekken de Joden naar zijn woonplaats en huis om dit wonder met eigen ogen te kunnen zien.
Dat hij opstond uit de dood, kon hij niets aan doen. Dat overkwam hem, vond buiten zijn medeweten en/of goedkeuring plaats. Al snel moet hij voor zijn leven vrezen. Een beetje wrang om je leven terug te krijgen om het vervolgens te vrezen. Waarom besloot de geestelijke politie om Lazarus op hun "hit list" te zetten? Je kan iemand toch niet straffen omdat hij of zij opstaat uit de dood?
Het is een patroon dat we overal in de geschiedenis tegenkomen. Religieuze systemen, hoe voorzichtig en bedachtzaam ook geconstrueerd, hoezeer ook door de tand des tijds beproefd en ingebed in de cultuur en de gewoontes van de mensen, moeten wijken voor een betere werkelijkheid. Het Joodse religieuze systeem kon niet doen wat Jezus doet: boven de dood staan. Religieuze systemen beogen het leven hier en nu betekenis te geven, te ordenen en dragelijk te maken door het in te bedden in hoop op iets beters. Maar geen enkel systeem is sterker dan de dood.
Door Lazarus uit de dood op te wekken demonstreert Jezus dat Zijn weg de weg tot het leven is. Het leven dat Hij aanbiedt neemt de grens tussen leven en dood weg; de weg loopt door!
Het getuigenis van Lazarus' opstanding doet veel Joden besluiten om over te lopen naar Jezus. En dan komen de bestaande, door de eeuwen beproefde methodes, gebruiken en systemen in opstand. Ze wankelen en beginnen te scheuren. Geconfronteerd met de kracht en de werkelijkheid van Jezus besluit de vanzelfsprekend geachte achterban om voor zichzelf te gaan nadenken en keuzes te maken. De woede van de geestelijke oligarchie is begrijpelijk. Met het wankelen van het systeem, wankelt ook hun positie en status. Daarom moet Jezus weg. Daarom moet Lazarus weg.
Het is overal en altijd hetzelfde. Daar waar mensen geconfronteerd worden met de werkelijkheid van Jezus, en die werkelijkheid tot in het diepst van hun vezels gaan ervaren, reageren systemen, religies, tradities en omgeving met ongeloof en, niet zelden, een diepe haat die kan uitmonden in moord en doodslag.
Dit verhaal in Johannes 12 deed me vanmorgen afvragen hoe het staat met mijn getuigenis. Zien mensen om me heen de werkelijkheid en de kracht van Christus? Is mijn leven een richtingaanwijzer die mensen doet overlopen van hun oude vertrouwde en falende systeem naar de Weg? Of zien mensen niets? Of, nog erger, ben ik misschien een obstakel voor anderen?
Melancholische bui? Nee, niet echt. Meer een "reality check." Want ook "opstaan uit de dood" kan gewoontjes worden. En dat is het niet en dat mag het niet en nooit zijn. God verhoede!
Vincent van Gogh, de opstanding van Lazarus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten