Ook profeten sterven. Iemand kan nog zo dicht bij God leven en door God gebruikt worden, eenzelfde einde treft ons allemaal. In telegramstijl wordt medegedeeld dat Eliza dodelijk ziek is (2 Kon. 13:14). Vier woorden. Daar moeten we het mee doen. Kort daarop sterft de man van God. Toch heeft zijn leven nog betekenis na zijn dood. Een overleden man wordt in het graf van Eliza gelegd en komt tot leven nadat hij in aanraking komt met het dode lichaam van de profeet. Dat is 'cool.' Een leven dat invloed en betekenis heeft, zelfs nadat het leven hier op aarde is afgelopen, is denk ik zo'n beetje de mooiste erfenis die iemand na kan laten.
Ik bedacht dat ik dat wel zou kunnen wensen maar dat pas na mijn dood duidelijk zal worden welke 'voetafdruk' ik achter heb gelaten.
De meeste mentors in mijn leven zijn dood. Toen ik pas nadacht over de vraag waarom met name oude, dode mentors mij inspireren, realiseerde ik me dat dit te maken heeft met teleurstelling. Levende mentors kunnen en zullen mij teleurstellen. Dode niet. Die kunnen niets meer verkeerd doen. En wat ze verkeerd deden, is of niet bekend, of is in de biografieën weggelaten. Mij best. Ik doe het er toch maar mee.
Dat doet me denken aan schilders en schrijvers. Die worden pas beroemd of berucht als ze er niet meer zijn. Dan kunnen ze zelf geen kritiek meer leveren.
BeantwoordenVerwijderenArma.
Als dat zo is, moeten we ons afvragen of we ons door de wandel of de ideeen van de mentor laten inspireren. Jezus zijn leringen zijn inspirerend, ik denk omdat ze waarheid zijn en dat geeft kracht en maakt blij en energiek. Bedenk nu eens hoe not inspirerend het is als je toehoorder bent of zelfs lijdend voorwerp als Hij 'Satan ga weg achter mij' in je gezicht zegt terwijl je het zo goed bedoelde. Juist de daden en het wandelen vormen ons en da's op het moment zelf rot maar later zien we erop terug als inspirerend. Of zo :)
BeantwoordenVerwijderenMatthijs