Gisteren had ik na de dienst een kort gesprek met een vriend van me die zich afvroeg of "de zendelingen" die door kerken en individuen financieel ondersteund worden, wel effectief bezig zijn. Welk verschil bestaat er tussen mensen die "voor God" werken en een "gewone" baan hebben? De aanhalingstekens zijn van belang omdat dit "normaal evangelisch jargon" (NEJ) is maar waarvoor een gezonde Bijbelse onderbouwing niet te vinden is. Bestaat er vanuit Gods oogpunt zoiets als een normale baan? Of een "full time baan in het koninkrijk?" Het verschil is vrijwel altijd te vinden in de bron van inkomsten. Mensen die van giften leven zouden "voor God werken" omdat ze op hem vertrouwen voor hun inkomsten. Maar dat doen de "normale baan mensen" toch ook? Niets is zo onzeker als een "vast inkomen."
Maar goed, terug naar het dilemma. Zeer regelmatig word ik bevangen door grote twijfel. Al 23 jaar leven wij van giften en dat brengt een verantwoordelijkheid met zich mee. Iedereen kan z'n euro's maar een keer uitgeven en ik wil zo graag dat de investering die anderen in ons doen "koninkrijksrendement" oplevert. Het leven van giften kan ook voor lief worden genomen: "Ach, God heeft vorig jaar voor ons gezorgd en zal dat heus dit jaar ook wel doen." Veel gevers zijn trouwe gevers en haken ook niet zomaar af. We schrijven trouw onze brieven waarin we voor een deel verantwoordelijkheid afleggen aan onze "financiële partners," en we hobbelen gewoon door. Ik ken ze persoonlijk: doorhobbelaars die al jaren geleden een "normale baan" hadden moeten zoeken. Maar ze kunnen niets anders. Ze zijn vergroeid met de organisatie en de organisatie laat ze niet zomaar vallen, uit coulance of mededogen.
Volgende week heb ik met een aantal stafmedewerkers een jaarlijkse appraisal, of evaluatie. Een van de vragen waar we op ingaan en waar de stafmedewerker zich op moet voorbereiden is die van "effectiviteit:" Wat geloof je dat je roeping is? Hoe effectief ben je in de uitvoering ervan? Hoe zit het met je financiële ondersteuning? Als je nu ontslagen zou worden, of de organisatie doekt zichzelf op, wat zou je gaan doen? Wat zijn je kansen en mogelijkheden buiten de organisatie?
Waarom dit soort vragen? Juist omdat die vraag van mijn vriend van groot belang is en ik wil voorkomen dat de mensen waar ik leiding aan geef bij de organisatie blijven omdat ze geen enkel ander kunstje kunnen. Niet dat dit het geval zou zijn, maar ik wil de vinger aan de pols houden. En ik hoop dat anderen dat ook bij mij doen. In mijn nieuwe rol heb ik bedongen dat ik kan blijven doen waarvan ik geloof dat God mij heeft geroepen en heeft toegerust: het Goede Nieuws doorvertellen en mijn medemens oproepen tot navolging van Christus, en dat minimaal 100 dagen per jaar. Ik kan niet leven met de gedachte dat ik op een plek kom waar ik alleen maar leiding geef en de directe interactie met onze doelgroep moet missen. De vertwijfeling slaat nog regelmatig toe. Leven van giften is "niet leuk." Misschien is het de trotse calvinist in mij die zegt dat het beter is om met eigen handen een inkomen te verwerken in plaats van uit de hand van anderen te leven. Toch ga ik met frisse moed het nieuw jaar in. In het geloof en vertrouwen dat Gods hand en zegen op mij en Martha rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten