"Ga jij nu maar lekker zitten." In deze vorm wordt "lekker" vaak gebruikt en gehoord; "lekker een ijsje (hamburger, patatje) kopen, lekker op vakantie." Lekker kan ook vervangen worden door "even." Zelf gebruik ik "even" het meest. Ik ben niet zo'n ijsliefhebber en wat er lekker aan zitten is, heb ik nog niet ontdekt. Ik sta vaak lekker, of loop even wat rond. Lekker en even hebben hierbij de functie van het legitimeren van afwijkend gedrag. Wat iemand impliciet bedoelt als zij zegt, "ga jij maar even lekker zitten," is dat het niet de bedoeling is dat het een permanente situatie wordt. Het is tijdelijk en is geen precedent. "Ga jij maar lekker zitten terwijl ik de vaat doe," mag dus niet worden opgevat als zou dit de norm zijn. De vaatdoener vindt blijkbaar dat ik het heb verdiend om niet aan het vaatgebeuren deel te nemen. Ik kan een lange reis achter de rug hebben en mag dus lekker uitrusten of ik ben te lomp en breek minsten twee glazen per vaatgebeuren. In het laatste geval is "lekker" een handige manier om de aanstonds lekker zittende gast of echtgenoot het gevoel te geven dat de vaatdoener graag een offer brengt. Zo van: "jij werkt de hele week al zo hard, rust nu maar even lekker uit.
Vandaag vlieg ik "even" naar Manchester om vandaar mijn weg naar Wales te vinden om de komende twee dagen "lekker" te vergaderen. In dit geval krijgt "even" zelfs een snobistische lading. Als je dat zo aan je vrienden vertelt: "ik vlieg even naar Parijs, Delhi, New York, Kaapstad..," wek je het gevoel op dat het allemaal niet zoveel voorstelt. De Bijbel gebruikt "even" ook wel. Al is "even" ietwat betrekkelijker. Als de Hebreeenbriefschrijver bijvoorbeeld zegt: "nog een korte, korte tijd, en Hij, die komt, zal er zijn en niet op Zich laten wachten' (10:37), dan kan "even" zomaar een paar duizend jaar zijn. En Jacobus plaatst ons "lekker" en "even" in een interessant perspectief: "Welaan dan, gij, die zegt: Vandaag of morgen gaan wij op reis naar die en die stad, wij zullen er een jaar doorbrengen, zaken doen en winst maken; gij, die niet (eens) weet, hoe morgen uw leven zijn zal! Want gij zijt een damp, die voor een korte tijd verschijnt en daarna verdwijnt; in plaats van te zeggen: Indien de Here wil, zullen wij leven en dit of dat doen" (Jac. 4:13-15). Een zelfde perspectief vinden we bij de apostel Paulus die zegt dat wat we ook doen, we dit ter ere van en dank brengende aan God moeten doen (Kol. 3:17). Dus wordt het: "Zo de Heer wil vlieg ik vandaag naar Manchester en onderweg daar naartoe zeg ik Hem dank in de trein, in de rij bij de immigratie, in de auto en wanneer ik mijn lauwe koffie nuttig. En dat allemaal in het besef dat ik hier maar "even" ben. Mijn leven is net een damp. Eerst was het er niet, toen wel, en nu is de damp al bijna niet meer te zien."
Ik vind het lekker om mezelf hier weer eens even bij te bepalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten