Nadruppelen

Gisterenavond wilde ik het journaal zien. Ik was benieuwd wat er, nu de voetbalgekte voorbij zou moeten zijn, zo her en der in de wereld ook nog gebeurde. Het olielek kwam even voorbij maar verder sloeg de klok nog steeds voetbal. Het irriteerde me de laatste weken al behoorlijk, maar nu ging het te ver. Ik heb de tv uitgezet en ben een boek gaan lezen. Ik kon het niet meer verdragen.

Zo zal het ook gegaan zijn toen Nederland besloot om God buiten de deur te zetten. Dat ging ook niet zonder slag of stoot en de centraliteit van het geloof heeft decennialang nagewerkt en, zonder dat men zich er bewust van is, is dat geloof niet uit het systeem te bannen. Onze grondwet is er zelfs op gebaseerd. Maar net zoals een voetballer maar weinig invloed heeft op de mate van en hoeveelheid aandacht die wij hem geven, lijkt God de keuze in welke mate wij hem aandacht geven ook aan ons te laten.

Dat geloof bindt de Hollanders al lang niet meer samen en dat heeft gevolgen. Na verloop van tijd vergeet men immers hoe de bal er ook weer uitzag en ontwerpt men een nieuw spel. Misschien met iets dat op een bal lijkt. Maar zou de mens niet ergens diep van binnen voelen dat het niet echt is? Is er niet ergens in de krochten van de ziel van de mens een stemmetje dat roept om een finale die eens en voor altijd het pleit beslecht?

Ik denk dat het stemmetje er is; de druppeltjes er nog zijn. Maar dat stemmetje verstomt onder het geweld van tijdelijke en semi-verbroederende surrogaten. Immers, staan we morgen niet weer massaal in de file en steken we de vinger op naar de bestuurder naast ons die geen benul heeft van het concept "ritsen"? "He, was dat niet dezelfde man die twee dagen geleden nog mijn broeder was toen we schouder aan schouder op het museumplein 'Oranje, Oranje' riepen?"

Meer druppels van God a.u.b.