Viertje

Het is weer zo'n week die bol staat van pijnstillers en hangen. Op een schaal van 0-10 geef ik mezelf een vier+. Wat triggered het? Na meer dan dertig jaar ervaring, onthouding van potentiële triggers is het antwoord net zo helder als de binnenkant van een rioolbuis bij slecht licht.

Tot zover m'n paar regeltjes van gemopper over m'n gebrek aan welbevinden.

Tegelijk heb ik me bezig gehouden met Noach (na de vloed) en de bouw van Babel. Dat laatste verhaal (Genesis 11) is uitermate intrigerend. Taal maakte de mensen sterk, gaf hen een gevoel van onoverwinnelijkheid en dat werd gevierd door een stad te bouwen met daarin de grootste wolkenkrabber. Nu was een wolkenkrabber in die tijd al gauw hoog en veel competitie was er niet. Met de technologie en inzichten van die tijd kan die toren nooit echt tot aan de wolken hebben gereikt, op die paar dagen in het jaar na dat het mistig was.

Maar het ging eigenlijk helemaal niet om die toren, hoewel die er meestal wel wordt uitgelicht. Het ging erom dat de mens, door een stad te bouwen en zich daarin opsloot, de opdracht om de aarde te bevolken, naast zich neerlegde.

De door God geïnitieerde verwarring had tot gevolg dat clubjes die dezelfde taal spraken zich elders gingen vestigen.

Het verhaal blijft echter intrigeren, temeer daar we God in de Bijbel leren kennen als een "eenheidsbevorderaar" en zeker niet als iemand die doelbewust verwarring sticht maar eerder als fan van vrede en heldere communicatie.

Tekstueel is er veel over te zeggen; de auteur schreef niet zomaar een stukje geschiedenis. Er zitten knappe literaire constructies in, bijvoorbeeld de antithetische structuur die je veel in de Bijbel tegenkomt (maar in onze vertalingen minder zichtbaar is, of bijna verloren gaat) in de verzen 11:1-9. Hieruit blijkt dat het meer is dan geschiedenis. De auteur was ook nog eens een knappe taalkunstenaar.