Lees onze Engelse of Nederlandse nieuwsbrief.
Het was te verwachten. Sara leent haar slavin als draagmoeder uit aan Abram zodat het beloofde nageslacht geregeld kon worden. Eerder las ik dat Abram al die beloftes van God wel mooi vond maar mopperde dat hij geen zoon had om al dat goede aan door te geven. Welnu, omdat Sara onvruchtbaar is lijkt dit wel een mooie en slimme oplossing.
Maar, je kunt de klok erop gelijkzetten en ik verwachtte al dat er zoiets zou gebeuren; de draagmoeder, Hagar, is koud zwanger of ze krijgt een hekel aan haar bazin. Die geeft vervolgens Abram de schuld van deze "krenking" en Abram heeft zoiets van "dat los je zelf maar op." Sara's oplossing is om Hagar te "vernederen" met het gevolg dat Hagar haar biezen pakt.
Je krijgt er kiespijn van. Hagar vertrekt "vrijwillig" (kan Sara altijd zeggen, "ze koos er zelf voor om weg te gaan..."), Abram kan zeggen dat hij dacht dat Sara wijs genoeg was om zelf met deze situatie om te gaan en Hagar, weggepest, vlucht de woestijn in.
Ik ben benieuwd hoe dat af gaat lopen.
Alle ingrediënten voor een "soap" zitten erin. Anders gezegd, voor een goede soap heb je dit soort ingrediënten juist hard nodig.
Dieperliggende vraag is waarom Abram en Sara dachten dat ze zelf voor de vervulling van de beloften moesten zorgen? Te weinig geloof? Een sterk gevoel voor eigen verantwoordelijkheid?
Vraagt Gods wil van ons dat we passief wachten totdat Hij overgaat tot actie? Is het een samenwerkingsverband of zijn we zelf verantwoordelijk voor de uitvoering?
Tussen het spreken van God en het handelen van de mens zit een interessant spanningsveld. Persoonlijk denk ik dat zo'n spanningsveld ons scherp houdt en dat het ontbreken ervan (omdat we precies zouden weten hoe het werkt) gevaarlijker is. Het spanningsveld houdt het geloof actief en wakker omdat je oren en ogen wijd openstaan. Je moet kunnen anticiperen op gelegenheden die zich voordoen. je bent a.h.w. in dialoog met God.
Ik vind dat spannend omdat, in dat zoeken, aftasten, wachten en handelen, er van alles mis kan gaan. Ons mens zijn, noch onze verantwoordelijkheid wordt niet uitgeschakeld. Die blijven intact. Ik denk dat God dat doet uit respect en achting voor zijn scheppingswerk.
Hagar verlaat het huis van Abraham', geschilderd door Peter Paul Rubens tussen 1615 and 1617. Schitterend afgebeeld hoe Abram besluit geen primaire rol te spelen maar de vrouwen het zelf uit te laten vechten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten