Hoe ingewikkeld kun je het maken?

Vanmorgen "spreek" ik op Sydney Missions Bible College. Een sprekertje delen met een andere spreker is leuk, maar met acht anderen???
Ik ben benieuwd hoe zoiets echt werkt. Er zien drie thema's die elke door drie sprekers heel kort worden ingeleid. De studenten kiezen dan het leukste onderwerp van de drie en volgen dan de drie sprekers van hun onderwerp naar een lokaal. De drie sprekers leiden dan hun thema wat uitgebreider in (tot wel vijf of tien minuten) en dan gaat men er over praten. Contact met de andere twee inleiders is er niet geweest dus ik heb geen idee vanuit welke richting zij invliegen. Misschien ga ik als laatst en is alles al gezegd, of, als de spreker boeiende en zinnige dingen te zeggen heeft, stel ik voor dat hij mijn vijf minuten erbij neemt.
Ik noem dit misbruik van middelen. De Bijbelschool heeft de indruk dat ze de vertegenwoordigers van zendingsorganisaties een gunst verleent. En veel organisaties grijpen de gelegenheid met beide handen aan want het is beter dan niets.
Kortom, wie verzint zoiets?

Gisterenavond een inleiding gehouden over community en discipelschap voor een "churchplant" hier in de buurt. De kleine groep is naarstig op zoek naar een methodiek om de ongelovigen te bereiken. Kern van mijn betoog was dat er geen effectieve methodiek of methode bestaat. Het belangrijkeste is dat je het gewoon doet. Wacht niet totdat je het gevoel hebt voldoende toegerust te zijn maar ga er maar gewoon voor.

Echt gestoord

Gisterenavond kwamen zo'n 50 voorgangers en jeugleiders naar de workshop 'equipped to disciple'. Het feit dat er zoveel op kwamen dagen leert dat er een behoefte is om hier meer over te weten. Velen draaien hun programma's en die programma's leiden niet tot diepe veranderingen. Wat is er nodig om die gewenste veranderingen wel te zien gebeuren. Dat was mijn insteek en men was bijzonder ingenomen met de uitkomst van de avond.

Ik verbaas me over David's loyaliteit aan Saul. Als je het verhaal in 1 Samuel 22 leest, en later in 24, sta ik versteld van David's kritiekloze toewijding aan Saul omdat Saul de gezalfde des Heren is. Dat laatste is nog maar de vraag omdat God zijn hand al van Saul had teruggetrokken. Hoe zit het met recht en gerechtigheid? Saul is verworden tot een paranoïde, moordzuchtige snoeshaan die zonder blikken of blozen 85 priesters en een kompleet dorp (mannen vrouwen, kinderen en vee) decimeert, alleen maar omdat de priester David een broodje had gegeven. Als ik het lees, reageert mijn lichaam daar fysiek op. Ik voel opstand en misselijkheid. Kan het God dan echt niet schelen en kijkt hij zuchtend toe hoe Zijn gezalfde er niet alleen een potje van maakt maar een diepe minachting voor Gods schepselen aan de dag legt door ze structureel uit te roeien. En zou God dan wel in actie komen als iemand het lef zou hebben om Saul te decimeren?
Moeten we David's loyaliteit toejuichen? Stel je voor dat niemand ooit een superieur ter verantwoording zou mogen roepen omdat deze superieur door God aangestelt zou zijn. Mooie boel zou dat worden. Die superieuren zouden er vooral heerlijk misbruik van maken. Gelukkig hebben wij structuren en procedures die ons in staat stellen om dat wel te doen.
Dit hele gedoe is te herleiden tot de koppige wens van het volk om ook een koning te hebben. Mijn boze reactie op Saul's wangedrag kan ik niet toeschrijven aan God maar aan het volk dat een andere weg eiste dan de weg die God met ze voorhad. Hij gaf ze hun koning en waarschuwde ze. Maar ze wilden niet luisteren. Tegelijk leren we hieruit dat God geen micromanager is die ingrijpt als iets niet helemaal volgens zijn universele wetten verloopt. We eisen onze weg en God, uit respect voor onze vrije wil, geeft ons nog wat we vragen ook, inclusief het leven met de gevolgen van onze dommigheid.
Ik zou graag hebben gezien dat God wat fermer in zou grijpen. Maar dan zou het hek van de dam zijn; de gevolgen gigantisch omdat de consequentie zou zijn dat elke beslissing die niet 100% in lijn is met Zijn volmaakte wil, door Hem zou worden "overruled".

James Tissot, Saul Commands Doeg To Slay The Priests

David te Gat

Als David herkend wordt door zijn vijanden gedraagt hij zich als een waanzinnige. Kwijlend en krabbend wordt hij bij koning Akis gebracht die hem wegstuurt omdat hij al genoeg krankzinnigen in zijn buurt heeft. Ik vond dat vroeger al een stoer verhaal, hoewel een beetje mysterieus. David, de man die zo op God vertrouwde, vertrouwt hier op list en bedrog om het vege lijf te redden. Moet ik dat nu toejuichen of word ik geacht om een beetje te fronsen; een Godvertrouwer spreekt de waarheid, doet zich niet anders voor en gelooft dat God hem uit penibele situaties redt.

Kom, dacht ik, ik sla er eens enkele commentaren op na van wijze mannen die deze zaak hebben bestudeerd. Echter, de commentaren die ik in mijn E-sword programma heb zitten, doen er het zwijgen toe.
Misschien dat David's eigen commentaar helpt. Hij heeft er namelijk een liedje over geschreven. De songtekst vinden we in Psalm 34.
Het komt erop neer dat David zijn vondst om zich als een waanzinnige te gedragen aan God toedicht.
Als je Psalm 34 leest zonder het verhaal in 1 Samuel 21, is het een lied waaruit groot vertrouwen en een verlangen om God groot te maken spreekt. Als je ze naast elkaar legt krijgen we opeens een heel ander beeld. Een beeld waarin het menselijk vernuft en Gods leiding en uitredding samengaan.
Ik denk dat ik van David kan leren dat ons hele leven aan God toebehoort en dat een leven dat aan Hem is toegewijd door Hem wordt geleid. Zelfs vreemd gedrag is dan God geinspireerd gedrag.

Vanavond een seminar voor voorgangers en jeugdleiders over discipelschap en mentoring. Vandaag lekker de tijd om dat uitgebreid voor te bereiden en er iets goed van te maken.

Jezelf uitnodigen. Twee weken weg, nog twee te gaan

Gisteren gesproken over "Jesus, our friend," naar aanleiding van Lukas 19 waarin we het verhaal lezen van Jezus en Zacheus. Geweldige goudklompjes maar ook wat klompjes klei. Zacheus, de giga-zondaar (in de ogen van het establishment) die zich inspant om Jezus te zien. Het zicht op Jezus wordt hem ontnomen door de menigte; het grootste obstakel tussen Jezus en de zoekende mens is helaas maar al te vaak de kerk, of het leven van gelovigen die blijven steken in wetticisme en zelfleven.
Spannend is het stukje waarin Jezus zichzelf uitnodigt. Dat betekent in de Oosterse cultuur wel wat meer dan een kopje koffie onder iemands dak drinken. Gast en gastheer vereenzelvigen zich met elkaar en in het huis van je gastheer neemt de gastheer verantwoordelijkheid voor de veiligheid en het welbevinden van zijn gast. Jezus communiceert indirect dat hij dit graag van Zacheus zou willen ontvangen. Voor Zacheus is dit een geweldige eer. De man die hij zoekt wil naar zijn huis. Wauw!
Jezus gaat dus wel even verder dan het tolereren van Zaccheus. Hij accepteert hem. Zoals hij is. Die acceptatie doet wonderen in het leven van Zacheus en het raakt zijn ziel met alle gevolgen van dien. Het verandert hem ter plekke waarop Jezus kan aankondigen dat "heden aan dit huis redding is geschonken."
Dat zet je aan het denken over de vraag wanneer iemand zich kwalificeert voor redding.

Vandaag een vrije dag. Hoewel... Zometeen heb ik een ontmoeting met onze Member Care werker voor het Arabisch Schiereilend die toevallig ook in Sydney is en ga ik lunchen met een bestuurslid van OM Australie. Ik hoop nog een paar uur naar het centrum van de stad te kunnen gaan om wat in de botanische tuin bij het Opera House door te brengen. Dat is een schitterende plek midden in de stad waar ik graag kom als ik in Sydney ben.

Maar nu eerst ontbijten en daarna een liefdesbrief aan Martha schrijven.

Australie, dag zoveel: Ja hoor

Ik heb zowaar een hele nacht geslapen! Voor tien uur sliep ik al. Het voelt als een wonder. Vandaag een rustige dag. Vanmorgen spreken, vanmiddag picknicken en aan m'n opdracht werken.

Met Martha wat heen en weer gemaild over de zin en de onzin van alle gevlieg, geren en belangrijk doenerij in organisaties zoals OM. Wat is de toegevoegde waarde van alle sprekers die, bijvoorbeeld in Nederland, door het het land crossen om ergens een podium of preekstoel te beklimmen en een verhaal te houden. Om het geld doen ze het niet want commercieel gezien is preken echt niet interessant. Heen en weer naar Groningen voor eens schamele 100 euro. Nee, er moet een diepere reden achter zitten want heen en weer naar Groningen zou op z'n minst 300 euro op moeten leveren. Nu zijn er genoeg kerken die graag andere sprekers horen maar niet tegen zo'n prijs. Dat kan alleen als je heel erg bekend bent. Dan is je verhaal opeens meer waard.
Een groeiende organisatie als OM zal relatief steeds meer geld uitgeven aan het zichzelf in stand houden. Het is een mallemolen en, als ik de baas zou zijn, zou ik de structuur en de daaruit voorvloeiende kostenposten ergens tegen het licht houden. De organisatie wordt groter en daarmee ook de behoefte aan het creëreen van steeds meer laagjes met bazen. Momenteel heb ik eigenlijk geen baas en dat werkt prima omdat ik weet dat ik verantwoordelijkheden niet door kan schuiven of kan gaan zitten wachten totdat mijn baas me iets opdraagt. Ik kan me niet verstoppen. Nu is de organisatie bezig om een nieuwe baas voor mij en enkele anderen te vinden. Wie weet is die nieuwe baas een micromanager. Dan hebben en hij, en ik, een probleem.
Maar in ieder geval gaat de nieuwe baas straks heel veel reizen. Hij moet mij opzoeken en de andere afdelingshoofden. En ik moet mijn team opzoeken. In mijn team zitten mensen die weer anderen moeten opzoeken. Het is me daar een gezoek. Is het echt allemaal nodig? Ik weet het nog zo net niet.

Australie, dag 12

Nog een sessie te gaan en Life Direction zit erop. Een groot aantal deelnemers dat zich had opgegeven besloot om niet op te komen dagen zodat we hier met een groepje van twaalf mannen en vrouwen zitten. Momenteel is iedereen een half uur aan de wandel met de instructie om tijd met God door te brengen en waar gewenst, zakente belijden.

Wat er met mijn slapertje aan de hand is weet ik niet maar ook vannacht heb ik weer tot een uur of twee naar het plafond liggen staren.

Morgenochtend een kerkdienst waar ik zal spreken over Zacheus. Dat is zo'n boeiend verhaal. Vooral boeiend omdat het vragen oproept over hoe iemand het koninkrijk van God binnengaat, zeg maar behouden, of gered wordt. Het verhaal wordt door de geleerder maar zelden genomen zoals het er staat. Vaak wordt er vanuit enkele aannames naar gekeken. Bijvoorbeeld dat Zaccheus een besef moet hebben gehad van verlorenheid en zonde, want dat besef moet er zijn om verlossing te kunnen willen.

Het verhaal beschrijft de ontvankelijkheid van Z. ten opzichte van Jezus en de overtuiging dat wat hij deed kwaad was. Als hij vervolgens mededeelt dat hij al die hij heeft afgeperst dubbel zal terugbetalen roept Jezus uit dat deze dag verlossing in dit huis is gekomen.

Het blijft een boeiende vraag; wanneer is iemand behouden? Als hij de magische formule heeft uitgesproken? Wel besef en welke woorden zijn nodig?

Turbulent

De atmosfeer boven Australie is onrustig. Hagel en onweer in Adelaide, een zandstorm over Sydney; het gevolg is hevige, misselijkmakende turbulentie. Ik dacht even dat we niet heelhuids in Sydney aan zouden komen maar een vliegtuig kan wel wat hebben. Vanavond begonnen met mij seminar en morgen de hele dag vijf sessies verzorgen. Het is een heel stille, ingetogen groep. Ik hoop dat ze morgen wat los komen.
Ik ben geweldig blij met mijn netboek maar er is een nadeel. Als je aan een groot document werkt van 110 bladzijden, is het een complete ramp. Veel te onoverzichtelijk. Zo ben ik deze week tussen de bedrijven door zo'n 15 uur bezig geweest een het werkboek voor de mentoring clinic. Het was een waar oordeel. Ik hoop dat het nu goed is.
God is goed en ik ben moe. Ik hoop dat mijn beide oogjes snel toesluiten. Ik weet dat ik als kind vaak bad of het zandmannetje snel mocht komen. In mijn verbeelding was dat Klaas Vaak. Nu begrijp ik dat het meer een kwestie is van de dag, de dag laten en je overgeven aan de zorg van Hem die zorgt..

Australie, dag 10, onderweg

Gisterenavond een superavond gehad met een groep jongvolwassenen die zijn vastgelopen in de kerk maar niet op Jezus. Wat een inspiratie en bemoediging om een groep gelovigen te treffen die serieus nadenken over wat het betekent om Jezus te volgen en een verschil in hun omgeving te maken. Mijn studie van small groups en community kwam goed van pas en ik kon ze helpen om hun ideeen over community handen en voeten te geven.
Over een paar uur vertrek ik naar Sydney. Vanavond en morgen doe ik daar mijn Life Direction seminar. Dat is een flinke kluif. Zeven sprekertjes in 22 uur. Ik heb er zin in. Tijd voor sightseeing zal er ook in Sydney niet inzitten. De opdracht voor school moet voor woensdag af en er moeten nog heel wat bladzijden geschreven worden. Slapen gaat nog steeds heel slecht en ik voel me net als een vaatdoek zich zou voelen, als deze kon voelen, die drie weken niet is uitgespoeld.
Verder ben ik een gezegend mens. Bevoorrecht dat ik dit werk kan en mag doen. Ook ben ik ernstig verliefd op mijn vrouw. En dat somt het begin van deze vrijdag aardig op. Bidt alsjeblieft voor Gods zalving op al het spreken dit weekend. Zonder die zalving zijn woorden slecht woorden.

Australie, dag 9

Gisteren 'thuis' gekomen bij Willy Stam, de oude weduwe waar ik zaterdag al verbleef. Ze had bloemkool met een papje gemaakt en uiteraard was er vla en yoghurt toe. De avond doorgebracht met het voorbereiden van een studie voor vanavond en de preek voor zondag. Geestelijk voel ik me leeg en droog. Wat doe ik er aan? Meer en langer bidden? Wat langer in de Bijbel lezen? Ik weet dat er een thuisfront is dat voor me bidt. Als dat niet zo zou zijn, zouden alle inspanningen hier tevergeefs zijn. Nu weet ik me gedragen en wordt er opnieuw bij bepaalt dat het Gods werk is, er zit niets van mij bij.
Thuis gaat alles z'n gangetje. De aangewaaide Oekraiense student die sinds een paar weken bij ons verblijft heeft een kamer gevonden. Martijn moet z'n antikraakpand in de Pijp alweer uit. Martha houdt nog van me en ik van haar. Ik mis thuis wel erg.

Australie, dag 8

Ik begin de tel kwijt te raken en bevind me in een soort van koorts. Ik heb nog tien dagen om m'n laatste opdracht voor mijn opleiding af te ronden maar heb totaal geen inspiratie en mijn aandacht en energie wordt bovendien opgeslokt door allerlei specifieke zaken die voorbereid moeten worden. Gisteren kreeg ik pas te horen dat er vandaag van me verwacht wordt om een "intercultureel missiologisch vraagstuk gerelateerd aan de spirituele beleving in een gegeven cultuur" te behandelen op Tabor Bible College in Adelaide. Tegelijk moet ik vandaag het werkboek voor onze mentoring clinic in Dubai en Istanbul versturen. Met een behoorlijk aantal last minute veranderingen die collega's me hebben gestuurd is het een heidens karwei om dat om mijn superkleine notebook te doen. Die netbooks zijn verdraaid aardige machines maar je moet er niet veel meer mee willen en moeten doen dan een beetje typen en mailen. Een document van 110 bladzijden bewerken is een crime!
Ik moet gaan. M'n chauffeur is er.

14:00 Update. Ik zit in een McCafe en geniet van een standaard Latte. De 3 kwartier op de Bijbelschool heb ik doorgebracht met de professor en een student. Ik vermoedde al dat het niet echt een hit zou worden; wie wil er nu z'n lunchpauze opgeven om naar een Nederlander te luisteren. Andersom zou ik ook niet gauw m'n lunch opgeven om naar een Australiër te luisteren.
Met nog twee dagen te gaan heb ik m'n contactpersoon nog steeds niet ontmoet en ik voel me dan ook een beetje zoals een buitenaards wezen zich zou voelen.
Een jeugdleider in Sydney vraagt zich ondertussen af of ik volgende week niet teveel een "secular" agenda hanteer tijdens een avond over discipelschap. Ik heb hem geschreven dat, tenzij hij jeugdleider wil zijn die vanuit zijn relatie met God jongerenwerk wil doen, hij beter niet kan komen omdat het onderwijs dat ik geef altijd de Bijbelse principes als uitgangspunt neemt. Dat kan ook niet anders omdat de principes van het koninkrijk tijdloos en eeuwig zijn. Waarschijnlijk reageert hij wat aan de anale kant omdat hij woorden zoals "mentoring" heeft gelezen. En ja, het is waar dat Mentor een karakter is uit de Griekse mythologie; hij was verantwoordelijk voor de opvoeding van de zoon van Odysseus, toen deze de wereld in ging om allerlei avonturen te beleven. Maar de Grieken hebben het niet van zichzelf; mentoring is een tijdloos, opvoedkundig principe dat z'n oorsprong vindt in het Bijbelse gezinsmodel.
Hieronder een fotootje van Jan, de Alien, die getekent door chronische slaapgebrek, deze dinsdag, de 23ste september betekenis probeert te geven.
Nu ga ik op weg naar Willy Stam, waar ik, verstoken van enig contact met de wereld nog twee dagen doorbreng, genietend van stilte, geen internet, werkend aan m'n laatste opdracht voor school (dit jaar) me in ga spannen om m'n "To Do" list te doen krimpen.

Australie, dag 5 en 6, Adelaide, Tumby Bay en Ungarra

Een korte vlucht naar Port Lincoln en vervolgens naar Tumby Bay voor een "cafe kerkachtige samenkomst". Zo'n veertig man gaf acte de precense en tussen de pannenkoeken door hield ik mijn verhaal. Daarna door naar Ungarra waar ik nu bij de kachel luister naar een giga storm met hagelstenen van wel 2 centimeter. De boeren maken zich zorgen om de oogst. Zo'n storm kan de oogst in een klap decimeren!
Vanavond een bijeenkomst in de enige kerk die Ungarra rijk is. Het mooie van een kleine boerengemeenschap is dat iedereen weet wat er gaande is en de komst een een spreker uit Nederland is een soort van een evenement waar mensen wel trek in hebben. Hieronder wat foto's van Tumby Bay. De man met het schepnetje is mijn gastheer. Het schepnetje wordt gebruikt om te bepalen of er schadelijk ongedierte de oogst is binnengedrongen en maatregelen getroffen kunnen worden. Vandaag zag het er goed uit. Geen boze beestjes!
Overigens weer tot vier uur wakker gelegen. Niet goed.

Gastvrouw Willy Stam

Dit is dan mijn gastvrouw. Willy Stam, weduwe, 85 jaar jong en zeer kranig. Woont nu bijna 60 jaar in Australie en haar Nederlands is nog steeds goed. Gisterenavond werd ik onthaald met sukadelappjes, aardappels, jus en groenten met vanillevla toe. Nederlandser kan echt niet. Vanmorgen gepreekt in de kerk waar zij ook kerkt. De kerk was wel heel erg grijs.

Australie, dag 5, all systems back online

Het duurde even, maar dan heb je ook wat. In de logeerkamer van mevrouw Stam, 85 jaar, heb ik zowaar goed geslapen en had zelfs zin om hard te lopen vanmorgen vroeg. De zee is hier twee kilometer vandaan en er gaat niets boven hardlopen langs het water, het geluid van de branding en het diep inademen van schone, zilte lucht.
Nu m'n preekje voor vanmorgen afronden. Na de dienst meteen naar het vliegveld om naar Port Lincoln te vliegen en vervolgens naar Ungarra te rijden waar ik in de namiddag spreek. Ik heb er zin in. Inmiddels ken ik daar al aardig wat mensen en sommigen durf ik zelfs vrienden te noemen en het voelt altijd goen om vrienden te onmoeten. Vandaag is mijn thema, 'Jezus volgen, hoeveel kost dat?' Het antwoord is 'alles', maar wat bedoelen we daar dan mee? We kunnen het snel vergeestelijken maar daarmee ben je er niet. Het gaat dieper en verder. Hoe geef je bijvoorbeeld je bezittingen aan Jezus. Geef ja dan letterlijk alles aan de armen, tot aan m'n nieuwe sokken toe? Dan ben je vervolgens zelf superarm en moet je aan de bedel. De vraag is snel gesteld. Het antwoord is een discussie die eeuwen duurt en nog niet is afgelopen.

Een vonk is al genoeg

Gisterenavond gesproken voor een groep Aziatische studenten. Nadat we het lied "een vonk is al genoeg, om een vuur te doen ontbranden" hadden gezongen hoopte ik in stilte dat we vervolgens in een kring, elkaars handen vasthoudend, "Kumbaya" zouden gaan zingen. Helaas, dat ging niet door en werd er een, voor mij onbekende, gouwe ouwe aangekondigd.
Thuisgekomen heb ik vervolgens tot 04.30 liggen lezen. De slaap wilde niet komen. Die dringt zich nu pas op. Maakt verder niet uit.
Over een uur vertrek ik naar Adelaide waar ik met een oud collega lunch en dan bij m'n gastadres zal worden afgeleverd, een omaatje uit Nederland! Ik hoop in de namiddag en avond nog wat werk te kunnen verzetten. Een nieuwe verantwoordelijkheid komt met een nieuw dossier en er is nogal wat achterstallig onderhoud en een flinke berg met op te volgen zaken. Waar je met een team werkt heb je te maken met unieke karakters, spanningen, onuitgesproken frustraties, dromen en visies. En dat moet dan met elkaar samenwerken. Tel daarbij op dat we elkaar als team maar weinig echt zien (het is een echt virtueel team) en mijn werk is voor een deel al voor me uitgetekend.
De nieuwe wereld, waarin virtuele teams steeds vaker deel uit gaan maken van onze werkelijkheid, presenteert veel uitdagingen en kansen. Communicatie is een belangrijke sleutel. Tegelijk is er geen enkele technologie die de dynamiek van een echte ontmoeting tussen mensen kan vervangen. Dat zal altijd een frustratie blijven. Waar trek je de grens? Hoeveel geld mag je uitgeven om mensen elkaar te laten ontmoeten, gewoon omdat dat zo vreselijke belangrijk is? Zo belangrijk dat de voortgang van een bediening op het spel kan komen te staan.

Zo voelt het

Alsof iemand je met een hamer tegen je hoofd heeft geslagen maar net niet hard genoeg om het bewustzijn te verliezen. Dat doen twee nachten in een vliegtuig en twee nachten plafond staren met iemand.

Vandaag aan de slag. Vanavond een groep studenten en morgen naar Adelaide. Nu even liggen, even de ogen dicht.... En het is pas 9.30

Australie, dag 2

De eerste nacht zit erop. Ik heb er een groot deel van meegekregen. Om 03.30 besloot ik toch maar een slaaptablet te nemen. Het plafond had ik al gezien en de David Baldacci's The Araignment was zo'n beetje half uit. Vandaag een rustige dag om alles op een rijtje te zetten. Kerken vragen om bijbelgedeeltes en thema's. De mediamensen worden onrustig. Die willen ook graag twee weken van tevoren weten waar de preek over gaat zodat ze "iets met het thema kunnen doen." Ach, ik vind het allemaal best. Tussen de bedrijven door moet ik m'n opdracht tot het ontwikkelen van een strategisch plan nog uitwerken. De prof moet het op 30 september in z'n inbox hebben.

De organisatie van twee mentoring clinics gaat ook door en de teams die de clinics uitvoeren hebben allemaal vragen waar ik ook niet zomaar het antwoord op weet. Al met al een hoop heen en weer gemail en ik realiseer me dat ik meer en meer tijd achter de computer zit om dingen regelen. Regelen vind ik niet erg maar herhaaldelijk regelen wel. Ik realiseer me dat ik op zoek moet naar iemand die me hierbij wil gaan helpen en die herhaaldelijke geregel niet erg vindt.

Foute boel

Dat had ik  beter niet kunnen doen; na aankomst i  Melbourne dacht ik even te gaan liggen . Drie uur later werd ik wakker en nu, weer een uur later, ben ik nog  half bewusteloos ik en ik denk niet dat het vandaag nog goed komt. Mijn idee om dit keer ook van de reis te genieten heb  ik tot op het laatst uitgeprobeerd maar ik kan niet zeggen dat het een groot succes was. In de wachtkamer, waarin passagiers zich als vee verzamelen en waarvan uit men zich gedwee het vliegtuig in laat proppen, viel me een oudere, veel te zware en praatgrage vrouw op. Ze legde uit, aan wie het maar wilde horen, dat al haar kleren in haar cabinebagage zaten. Ze had daar een bepaalde overtuiging over maar ik had de knop al omgezet. Luid gebarend en pratend zie ik haar de slurf in verdwijnen.

Even later ga ik toch ook de slurf maar in. Het vliegtuig neemt mij in zich op en ik zoek mijn stoel. Ik vind mijn stoel. En met wie mag ik deze keer de stille strijd aangaan over het hoe en wat van de gedeelde armleuning (meer een ‘armstreepje’)? Je raadt het al, de oudere, veel te zware en praatgrage vrouw. Zij zat al, dus is de armleuning al een beetje van haar. Dat kan nog wel wat worden. Gelukkig was mijn buurvrouw niet totaal ongevoelig voor non-verbale signalen en ze besloot haar spervuur van luchtige niemendalletjes te staken toen ik geluidsreducerende dopjes in  mijn oren begon te proppen. Vervolgens voelde ik me anderhalf uur schuldig dat ik de gelegenheid niet aangreep om haar het Evangelie te vertellen. Maar dat is helemaal mijn probleem.

Nu dus in Melbourne en ik bevind me in een mist van helemaal niets willen. Vanavond maar vroeg naar bed.

Dubbele dosis

Een dubbele dosis reistabletten maakt een mens behoorlijk slaperig. Van de 11 uur en 40 minuten naar Kuala Lumpur heb ik bijna alles gemist omdat ik sliep. Nu moet ik zes uur wachten voordat ik doorvlieg naar Melbourne. Voor het vertrekt had ik behoorlijk last van de reiskoorts; blooeddruk en hartslag omhoog: " Wat ga ik vergeten, wat moet ik nog doen" en "ik wil eigenlijk niet". Een soort van koortsgevoel. Ik had me voorgenomen om dit keer ook van de reis te genieten. Maar hoe zet je de knop? Reizen is voor mij het noodzakelijke kwaad dat moet geschieden alvorens op een andere plek te geraken. Dus zit ik voortdurend op m'n horloge te kijken. Onderweg sprak ik mezelf toe: "Nee, dit is niet vervelend. Dit is leuk. Gezellig reizen! Geniet er nou gewoon van."
Het lukt nog niet echt maar ik blijf oefenen om het gekrijs van de baby naast me in mijn leven te verwelkomen. Het delen van de armleuning met mijn buurman is niet langer een strijd maar een gelegheid om gezellig lichamelijk contact te hebben., Gelukkig was hij wat aan de dikke kant zodat z'n arm de te delen leuning niet al te vaak claimde.

De pot in de lounge schaft Groene Curry. Lekker. Dat maakt het reizen ook minder erg. Lekker eten!

Skippy, here I come

Op de dag dat ik vertrek voor een wat langere trip, zoals vandaag, beleef ik alles intenser. Mijn zes kilometer renrondje langs en door het Zestienhovense Park zal ik een maand lang missen. De Transavia vluchten die ik hoor opstijgen vanaf Rotterdam Airport zwijgen tot 13 oktober. Het missen van de stank van de A13 zal echter geen heimwee oproepen. Met name vandaag is de stank vreselijk. De wind beweegt nauwelijks maar komt uit het Oosten waardoor alle uitlaatgassen zo'n beetje recht op ons afkomen.

Ik denk nog even terug aan gisteren, aan mijn preek over "tijd," en hoe deze, gezien en gehoord de reacties van het publiek. blijkbaar best wel impact maakte. Maar met de opmerking "dat was een fijne preek," hoewel het altijd enigzins egostrelend is, kan ik niet zoveel. Ik wil dan graag weten wat dat ene punt was dat er voor iemand uitsprong en hoe dat gaat bijdragen tot een leven dat meer op Christus lijkt.

Het komende jaar wil ik graag weer "vol gas" gaan preken op de zondagen. Ik ben daarin zo in mijn element en het is gewoon een bijzonder groot voorrecht (twee bijvoegelijke, superlatieve , naamwoorden!!) om een schakel in het leven van mensen te zijn dat bijdraagt aan positieve verandering.

Nu moet ik gauw mijn koffer gaan pakken, backups maken, dropjes kopen, een herhalingsrecept paracod ophalen, schoenen poetsen, emails bijwerken (veel), biefstuk kopen, zorgen dat ik m'n nekkussen niet vergeet, hopen dat het vliegtuig zo vol is dat 'ze' me van arren moede een plekje in de businessclass gunnen, besluiten welke boeken er wel en niet meemogen en nog wat zaken.

Dus... eerst een kopje Fair Trade espresso!

Terug naar de tijd

Morgen spreek ik in de Driehoek over "tijd". Laat ik nu toch op 24 september 2007 een blog geschreven te hebben over chronos en kairos. Kan ik mooi gebruiken. De plaatjes die erbij zitten zijn ook leuk dus heb ik nu, en tien minuten gevuld, en plaatjes om de jongerendienst mee op te leuken.

De vraag is of ik een praatje wil houden over tijdsbesteding, discipline en dat soort fratsen. Als je tijd met God doorbrengt, hoe doe je dat dan, hoe lang mag dat duren en hoe frequent?

De vraagstelling impliceert dat het mogelijk zou zijn om je leven rondom God in te richten, of God een minuut of 20, 30 per dag te geven. Die minuten ben je dan intensief met Hem bezig en doe je ernstig je best om je niet af te laten leiden. De rest van de dag doet God nog steeds mee, maar bevindt zich dan een beetje meer in het randgebied van onze levens.

Nu zou je misschien verwachten dat ik zou schrijven dat dat allemaal onzin is, maar dat doe ik niet. Ik ben best wel van de 'geestelijke disciplines'. Die moeten we beoefenen om karakter te ontwikkelen, wijs met onze tijd om te gaan en om God en zijn Woord beter te leren kennen. Maar, als je je leven onderwerpt aan een bepaald regime, gaat dat regime jou vormen. Dat kan wettisch en kunstmatig overkomen en zo voelt dat ook als je eraan begint. Net als gitaar spelen. Dat klinkt van geen klant als je begint maar wat ben je ongelooflijk blij als je je eerste EM7 speelt en erachter komt dat het aanslaan van de zes open snaren ook een accoord is volgens mij een EM7-9). De overwinning op jezelf als de de F kunt spelen en alle zes de snaren hoort, of later F#Maj9. Als je je overgeeft aan een regime van minimaal een half uur oefenen per dag, speel je na een paar maanden zonder te kijken en schijnbaar zonder na te denken de meest exotische accoorden.

Ik werp me wel eens op solostukken die ik dan tab voor tab uit mijn hoofd leer. Uren, dagen, weken gaan erin zitten. Als ik dan na die vele weken het eindelijk onder de knie heb en het stuk 37 keer heb gespeeld kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit dacht dat het moeilijk zou zijn.

Als het om onze geestelijke ontwikkeling gaat, lijken velen te denken dat dat iets is dat wel vanzelf gaat. Niet dus. Studie, lezen, leren, nadenken, debatteren; het hoort erbij en als ik het niet bewust opzoek en toepas, komt mijn geestelijk leven niet verder dan een open accoord. Maar dat kan iedereen spelen en het maakt je geen gitarist.

Tijden veranderen

Gisteren kreeg ik een update van m'n agenda voor Australië. Er zijn vier Life Direction weekenden gepland maar het loopt niet echt storm met de aanmeldingen. Voor het eerste weekend in Adelaide zijn momenteel slechts vier aanmeldingen. Er zullen er wel meer bijkomen maar het zal geen grote groep worden. Daarna volgen Sydney, Geelong en Melbourne.

In de christelijke wereld is het aanbod van "produkten" steeds groter aan het worden en iedereen die zijn/haar produkt aanprijst vindt natuurlijk dat iedereen dat produkt zou moeten kopen.

Toen ik 15 jaar geleden begon met mijn Life Direction seminars, gaven vrijwel alle deelnemeers aan nog nooit een gaventest of temperament onderzoek te hebben gedaan. Tegenwoordig is dat wel anders. Er zijn gratis online tests die veel uitgebreider en ook beter zijn dan het spul dat ik gebruik.

Misschien is de tijd gekomen dat ik m'n seminar naar de prullebak moet slepen: het komt niet langer tegemoet aan de behoeften van de gemiddelde, redelijk zelfbewuste christen.

Wat is de behoefte van de gemiddelde, redelijk zelfbewuste christen dan wel? Ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is dat produkten met een hoog entertainment en ervaringsgehalte leuk verkopen. In die categorie heb ik niet zoveel te bieden en, eigenlijk, als ik eerlijk ben, vind ik een kerkdienst op zondagmorgen nog het mooist. De mensen komen toch wel en ik kan zeggen wat ik wel.

Gelukkig zitten al mijn zondagen de komende vier, vijf weken barstensvol met dat soort diensten. Onder andere drie diensten in de grootste kerk van Victoria.

Hoe kom je op die preekstoel terecht? Dominees beschermen immers hun preekstoel steeds nauwgezetter.

Het is vaak het resultaat van jarenlange relaties en netwerken. Die grote kerk in Victoria staat graag hun preekstoel voor de drie diensten af omdat de voorganger en ik elkaar al lang kennen. Toen de dominee nog in een kleine gemeente diende en een internationaal spreker een welkome afwisseling was, sprak ik daar ook al. het vertrouwen dat toen is gaan groeien is nu de aanleiding voor de uitnodiging. Ik zal via deze blog weer dagelijks verslag doen van mijn ervaringen. Ik heb er echt zin in.

Twee dagen later

Afgelopen zondag markeerden we ons afscheid van de Brandaris. Martha en ik kregen de grootste bos bloemen ooit mee. De meeste gemeenteleden hadden gehoor gegeven aan de oproep om een bloem mee te nemen. Thuis heeft Martha de giga bos in tweeën gesplitst. Die heb ik maar even digitaal vereeuwigd. Ziehier:

Hectisch

Dit wordt een hectische week en ik heb m'n werk voor deze week keurig gepland en verdeeld over vier dagen. Ik moet erg m'n best doen om me niet op te laten jagen maar mezelf dwingen om rustig aan te beginnen en het plan, zoals met mezelf afgesproken, uit te voeren. Als recreatief duiker staat er een regel op m'n netvlies gegrift: Plan je duik en duik je plan. Als je dat niet doet kun je jezelf en je buddy in groot gevaar brengen. Vandaar dat een duik altijd veel langer duurt dan de tijd die je onder water doorbrengt. Met duiken houdt je je gewoon aan die regel omdat je leven op het spel staat. In het gewone leven zou die regel voor mij ook moeten gelden maar ik laat me veel te gemakkelijk afleiden. Ik breng er toch niemand mee in gevaar? Toch kost het wat. Door me niet aan een plan te houden moet ik bijvoorbeeld 's-avonds boeten; er moet doorgewerkt worden. Alleen heb ik deze week geen vrije avonden. Het moet dus bij daglicht gebeuren.

Zojuist zes kilometer hardgelopen. Het Zestienhovense park ruikt heerlijk naar de herfst en datheeft een licht euforisch effect op me. Zag voor het eerst de FYRA over het HSL traject rijden.

1. Een strategisch plan voor Member Care ontwikkelen: twee bladzijden per dag (meer mag ook, maar alleen als er tijd over is)
2. 
   Alle zeven presentaties voor mijn Life Direction Seminar (ik doe er vier achter elkaar in Adelaide, Sydney, Geelong en Melbourne) herzien en herschrijven en interactieve element inbrengen.
3. Vier opdrachten voor een van mijn Master onderwerpen (The Person and Work of Christ) herzien na feedback van de professor zodat ik een hoger cijfer kan halen. Waarom een hoger cijfer? Om onderzoek te mogen doen moet mijn gemiddelde een A- zijn (zeg maar een negen). Elke dag een.
4. Een uur per dag: administratie en netwerk. na onze GO-conferentie heb ik een aantal bladzijden vol met opmerkingen die uitgewerkt moeten worden en beloftes gedaan die ik na moet komen. Voordat ik volgende week maandag naar Australië ga moet de lijst zijn afgewerkt.

Ik ga aan de slag.

Uitgezonden

Vandaag worden Martha en ik door de Brandaris uitgezonden. We gaan niet ver. We blijven. En toch worden we uitgezonden. Ik vind dat belangrijk. We voelen ons bijzonder bevoorrecht om al 22 jaar voor OM te werken. De laatste zes jaren ging een deel van onze tijd in de Brandaris zitten maar de afgelopen twee jaar ging de aandacht, tijd en energie stapsgewijs al veel meer richting OM.

Nu worden we officieel teruggegeven aan OM.

OM is geloofszending. dat betekent dat we op God vertrouwen voor ons inkomen. Dat inkomen wordt door een vriendenkring opgebracht. Dat is best wel lastig. Regelmatig moet er aan de bel worden getrokken om dat inkomen op nivo te houden. Dan voel ik me net een bedelaar. Onlangs was ik het zo zat dat ik ergens gesolliciteerd heb. Maar dat was het ook niet. Ik moet vertrouwen hebben. Maar ook vrijmoedigheid om te communiceren.

We hadden ook kunnen blijven. Dat zou wat financiele ruimte hebben gegeven. Maar om daarom te blijven; dat doet een mens toch niet.

Ik zie er zo naar uit om weer alle aandacht en tijd te geven aan drie zaken:

1. Het vertellen van het verhaal van Jezus aan iedereen die het maar horen wil
2. Het werven van werkers om naar onbereikte gebieden te gaan
3. Het verhogen van de kwaliteit van de zorg voor werkers bij OM. Meer dan de helft van de zendingswerkers verlaat het veld omdat er niet goed voor ze gezorgd wordt. Als we deze werkers vast weten te houden, behalen we een enorme winst.

Boeken kiezen

Vandaag mag ik van mezelf aan een nieuw Bijbelboek beginnen. Ik heb de afgelopen maanden veel in 1 en 2 Korintiers gelezen en gestudeerd. Nu misschien een boek uit het Oude Testament? Het boek Ruth lijkt me wel wat. Het boek "The Gospel of Ruth" heeft me de afgelopen weken aangenaam verrast en het oude verhaal van de drie vrouwen en de losser heeft er een nieuwe dimensie bij gekregen. Ik realiseer me dat ook ik het slachtoffer ben van het Westers Evangelische bijbellezen waarbij heel veel verloren gaat. Ik heb daar al eerder over geblogged. Het Westers Evangelicalisme voedt haar volgelingen op met een telelenskijk op de Bijbel, waarbij het zoekplaatje ("waar vindt je Christus op deze bladzijde of in deze paragraaf") het uitgangspunt is. Om er met een groothoeklens naar te kijken waarbij heel veel culturele, geschiedkundige, theologische en antropologische details weer zichtbaar worden, is een verrijking.

Vandaag mag ik ook boeken opruimen. Het rechterstapeltje (zie hieronder) is mijn "postvak uit" en het linkerstapeltje is het "postvak in", waarbij ditmaal veel titels die onder de categorie "ontspanning" vallen. Voor hen die graag Engelse boeken lezen; op amazon.co.uk zijn veel boeken te koop voor een cent (+ een paar euro verzendkosten). Zo kom ik voor een prikkie aan veel van mijn lectuur. Vandaag echter geen tijd om te lezen. M'n allerlaatste opdracht voor dit jaar, Strategic planning and design, moet volgende week af zijn. Bovendien heeft een van mijn professors (de hypercalvinist) feedback gegeven en geeft me de kans om nog wat extra werk te doen. Uit zijn reactie blijkt wel dat hij het niet eens is met mijn iets minder Calvinistische opmerkingen. Dat krijg je als doctrine belangrijker wordt dan de Bijbel zelf. Dilemma: geef ik hem wat hij wil of houd ik voet bij stuk en ga ik de confrontatie aan?

Oeps, foutje

Gisteren schreef ik over "weest blijde" en nu blijkt na verder onderzoek dat er wel degelijk iets dergelijks staat en dat ik twee woorden door elkaar heb gehusseld en gehaald. Dat kan natuurlijk niet.

De verwarring is ontstaan toen ik "weest blijde" niet gemakkelijk terug kon vinden. In de King James is het namelijk vertaald met "Farewell." Tja, je moet er maar opkomen. De NBV en GNB laten Paulus, "Tot slot groet ik u", zeggen en de Statenvertaling meent, net als de NBG, dat Paulus de Korintiers opdraagt om blij te zijn.

Omdat de gemiddelde bloglezer 31 seconden op mijn blogpagina doorbrengt, zou ik nu moeten stoppen.

Voor de liefhebbers; als je op het plaatje klikt krijg je een leesbare verkenning van het woord de reden waarom de een Paulus "weest blijde" en de ander "Nou, tot ziens jongen", laat zeggen.

Je kunt ook besluiten om nu gewoon verder gaan met de rest van je leven.

Murray J. Harris, New International Greek Testament Commentary (Grand rapids: William B. Eerdmans, 2005), 932-3

Weest Blijde

Paulus schrijft in de gebiedende wijs (in de NBG althans). Een opdracht. Dit moet je doen. Geen suggestie en geen optie maar een directief: "Weest blijde". Vandaag ben ik redelijk blij. Op een schaal van 0 tot 10 zit ik op een 8,5 en dat is best hoog.

Maar wanneer is iemand blij genoeg om, zeg maar, de opdracht om blij te zijn voldoende te hebben uitgevoerd. Zou een 8,5 genoeg zijn? Een zesje?

Hoe kwalificeer je blijdschap? En hoe kun je nu iemand opdragen om blij te zijn? De kans is dan groot dat je gaat acteren om toch de indruk te wekken dat je voldoende blij bent en dus een voorbeeld bent van een uitgetogen bijbelse levensstijl.

Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar dit soort vragen stel ik als ik mijn Bijbel lees en bestudeer.

Ik pak de GNB en lees hetzelfde vers waar in plaats van "weest blijde", "zorg dat alles in orde komt" staat (2 Korintiers 13:11). En de NBV dan? Die zegt: "Beter uw leven." Alle drie gebiedende wijs maar de opdracht is zo totaal anders. Dingen in orde maken of mijn leven beteren, daar kan ik wel wat mee. Maar met "weest blijde"? M'n gevoel is sowieso niet zo heel erg onder de indruk van mijn verstand.

Een beeld helpt om de instructie beter te begrijpen. Hetzelfde woord wordt gebruikt voor de vissers die hun netten aan het repareren zijn (Mat. 4:21) of het beeld van een leerling die groeit en leert totdat hij net zoveel weet, of net zo leeft als zijn leraar (Lukas 6:40).

In mijn dagboek kan ik vandaag aantekenen dat na onderzoek te hebben verricht de conclusie is dat de NBG-vertaling de plank misslaat. Het oorspronkelijke woord heeft alleen in die zin iets met blijdschap te maken dat dit het gevoel zou kunnen zijn als, na gedane arbeid, het net weer in orde is.

Vandaag moet ik weer eens flink in de netten duiken, zodat ik vanavond terug kan zien op het net dat weer wat beter functioneert. En misschien ben ik dan wel blij.

hebzucht

Gisterenavond keek ik een kwartiertje naar het programma geven en nemen. Een kwartier is meer dan genoeg om er weer eens bij bepaald te worden dat hebzucht een van de diepste drijfveren in het leven van de mens is. Dat hebben ze goed begrepen bij de AVRO en die hebzucht is de basis van het spel warin mensen zoveel mogelijk prijzen moeten zien te vergaren en van elkaar afpikken. Alleen degene die de meeste prijzen heeft binnengehaald mag ze meenemen. De verliezers krijgen niets.

Misschien heeft het wel een evangeliserend effect. Wat bedoel ik?

Je vraagt je al kijkend af wat jij zou doen. Ik besloot voor mezelf dat ik maar beter niet aan zo'n programmam mee kan doen. Dat zou te confronterend zijn.

Ook heb ik al een laptop, handtas, koelkast, MP3 speler, camera en ondergoed. De vakantie naar Aruba is er waarschijnlijk een waar je alleen maar spijt van kijgt omdat je dan in zo'n vreetschuur terechtkomt, de hele dag aan het strand ligt en 's-nachts niet kan slapen omdat het hotel als "service" een animatieprogrammam aanbiedt.

Het juichende stel dat uiteindelijk van oor tot oor lacht en de verliezer nog een amicaal schouderklopje geeft, is een krachtig voorbeeld van meelijwekkende zieligheid; mensen die helemaal uit hun dak gaan omdat ze nu alles wat ze hadden twee keer hebben en daarbij twee andere stellen hebben overwonnen.

Zelfs dieren doen dat niet.

Ik hoop dat het mensen bepaalt bij de leegheid van hun ziel en hen naar de armen van God drijft. Daar wordt dat zielige, lege en hebberige hart langzaam maar zeker veranderd in een gevend hart! Het zou mooi zijn om daaromheen eens een spelprogramma te bedenken.

Anders

Vandaag ben ik officieel oudste af. Dat voelt best wel een beetje raar. Vooral omdat het eigenlijk niet zoveel anders voelt. Het zou veel vreemder moeten voelen. Ga ik me nu opeens anders gedragen? Anders spreken als ik voorga? Ik denk het niet. Ik heb gewoon geen eindverantwoordelijkheid meer. Wordt dan mijn betrokkenheid bij de gemeente anders? Een beetje wel.

Maar toch, ik blijf een keer per maand spreken, ga nu de zendingswerkgroep voorzitten en zit dus toch nog heel dichtbij het gemeentegebeuren.

De Brandaris blijft gewoon onze gemeente. Dat is al 31 jaar zo. Het is gewoon de leukste gemeente van Nederland! Omdat ze het zo goed doen? Welnee.

Eergisteren sprak ik een echtpaar dat overwoog om uit hun gemeente weg te gaan en naar een hippere kerk te gaan. Ik beloofde hen dat het ook in die nieuwe gemeente na zes maanden niet zo hip is als ze nu denken. Iedere gemeente heeft z'n onhippe dingen. Daar moet je mee leven. Die je dat niet, dan ga je zwerven. Sommigen vinden nooit hun draai en blijven rusteloos op zoek naar wat niet is. Je moet op een gegeven moment aanvaarden dat ook de kerk voor een heel groot deel gewoon mensenwerk is. Iemand die christen wordt begint aan een hele lange reis waarvan hier op aarde maar een heel klein stukje wordt afgelegd. Dat betekent dat je altijd met je eigen en andermans onvolmaaktheid geconfronteerd blijft worden. Als je daar doorheen niet de genade van God kan zien, heb je een groot probleem. De kans is dan groot dat je dan gaat splinteren en balken; van de ander een grotere mate van volmaaktheid verwacht dan van jezelf.