Vandaag ben ik officieel oudste af. Dat voelt best wel een beetje raar. Vooral omdat het eigenlijk niet zoveel anders voelt. Het zou veel vreemder moeten voelen. Ga ik me nu opeens anders gedragen? Anders spreken als ik voorga? Ik denk het niet. Ik heb gewoon geen eindverantwoordelijkheid meer. Wordt dan mijn betrokkenheid bij de gemeente anders? Een beetje wel.
Maar toch, ik blijf een keer per maand spreken, ga nu de zendingswerkgroep voorzitten en zit dus toch nog heel dichtbij het gemeentegebeuren.
De Brandaris blijft gewoon onze gemeente. Dat is al 31 jaar zo. Het is gewoon de leukste gemeente van Nederland! Omdat ze het zo goed doen? Welnee.
Eergisteren sprak ik een echtpaar dat overwoog om uit hun gemeente weg te gaan en naar een hippere kerk te gaan. Ik beloofde hen dat het ook in die nieuwe gemeente na zes maanden niet zo hip is als ze nu denken. Iedere gemeente heeft z'n onhippe dingen. Daar moet je mee leven. Die je dat niet, dan ga je zwerven. Sommigen vinden nooit hun draai en blijven rusteloos op zoek naar wat niet is. Je moet op een gegeven moment aanvaarden dat ook de kerk voor een heel groot deel gewoon mensenwerk is. Iemand die christen wordt begint aan een hele lange reis waarvan hier op aarde maar een heel klein stukje wordt afgelegd. Dat betekent dat je altijd met je eigen en andermans onvolmaaktheid geconfronteerd blijft worden. Als je daar doorheen niet de genade van God kan zien, heb je een groot probleem. De kans is dan groot dat je dan gaat splinteren en balken; van de ander een grotere mate van volmaaktheid verwacht dan van jezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten