Gisteren gesproken over "Jesus, our friend," naar aanleiding van Lukas 19 waarin we het verhaal lezen van Jezus en Zacheus. Geweldige goudklompjes maar ook wat klompjes klei. Zacheus, de giga-zondaar (in de ogen van het establishment) die zich inspant om Jezus te zien. Het zicht op Jezus wordt hem ontnomen door de menigte; het grootste obstakel tussen Jezus en de zoekende mens is helaas maar al te vaak de kerk, of het leven van gelovigen die blijven steken in wetticisme en zelfleven.
Spannend is het stukje waarin Jezus zichzelf uitnodigt. Dat betekent in de Oosterse cultuur wel wat meer dan een kopje koffie onder iemands dak drinken. Gast en gastheer vereenzelvigen zich met elkaar en in het huis van je gastheer neemt de gastheer verantwoordelijkheid voor de veiligheid en het welbevinden van zijn gast. Jezus communiceert indirect dat hij dit graag van Zacheus zou willen ontvangen. Voor Zacheus is dit een geweldige eer. De man die hij zoekt wil naar zijn huis. Wauw!
Jezus gaat dus wel even verder dan het tolereren van Zaccheus. Hij accepteert hem. Zoals hij is. Die acceptatie doet wonderen in het leven van Zacheus en het raakt zijn ziel met alle gevolgen van dien. Het verandert hem ter plekke waarop Jezus kan aankondigen dat "heden aan dit huis redding is geschonken."
Dat zet je aan het denken over de vraag wanneer iemand zich kwalificeert voor redding.
Vandaag een vrije dag. Hoewel... Zometeen heb ik een ontmoeting met onze Member Care werker voor het Arabisch Schiereilend die toevallig ook in Sydney is en ga ik lunchen met een bestuurslid van OM Australie. Ik hoop nog een paar uur naar het centrum van de stad te kunnen gaan om wat in de botanische tuin bij het Opera House door te brengen. Dat is een schitterende plek midden in de stad waar ik graag kom als ik in Sydney ben.
Maar nu eerst ontbijten en daarna een liefdesbrief aan Martha schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten