Terug naar de tijd

Morgen spreek ik in de Driehoek over "tijd". Laat ik nu toch op 24 september 2007 een blog geschreven te hebben over chronos en kairos. Kan ik mooi gebruiken. De plaatjes die erbij zitten zijn ook leuk dus heb ik nu, en tien minuten gevuld, en plaatjes om de jongerendienst mee op te leuken.

De vraag is of ik een praatje wil houden over tijdsbesteding, discipline en dat soort fratsen. Als je tijd met God doorbrengt, hoe doe je dat dan, hoe lang mag dat duren en hoe frequent?

De vraagstelling impliceert dat het mogelijk zou zijn om je leven rondom God in te richten, of God een minuut of 20, 30 per dag te geven. Die minuten ben je dan intensief met Hem bezig en doe je ernstig je best om je niet af te laten leiden. De rest van de dag doet God nog steeds mee, maar bevindt zich dan een beetje meer in het randgebied van onze levens.

Nu zou je misschien verwachten dat ik zou schrijven dat dat allemaal onzin is, maar dat doe ik niet. Ik ben best wel van de 'geestelijke disciplines'. Die moeten we beoefenen om karakter te ontwikkelen, wijs met onze tijd om te gaan en om God en zijn Woord beter te leren kennen. Maar, als je je leven onderwerpt aan een bepaald regime, gaat dat regime jou vormen. Dat kan wettisch en kunstmatig overkomen en zo voelt dat ook als je eraan begint. Net als gitaar spelen. Dat klinkt van geen klant als je begint maar wat ben je ongelooflijk blij als je je eerste EM7 speelt en erachter komt dat het aanslaan van de zes open snaren ook een accoord is volgens mij een EM7-9). De overwinning op jezelf als de de F kunt spelen en alle zes de snaren hoort, of later F#Maj9. Als je je overgeeft aan een regime van minimaal een half uur oefenen per dag, speel je na een paar maanden zonder te kijken en schijnbaar zonder na te denken de meest exotische accoorden.

Ik werp me wel eens op solostukken die ik dan tab voor tab uit mijn hoofd leer. Uren, dagen, weken gaan erin zitten. Als ik dan na die vele weken het eindelijk onder de knie heb en het stuk 37 keer heb gespeeld kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit dacht dat het moeilijk zou zijn.

Als het om onze geestelijke ontwikkeling gaat, lijken velen te denken dat dat iets is dat wel vanzelf gaat. Niet dus. Studie, lezen, leren, nadenken, debatteren; het hoort erbij en als ik het niet bewust opzoek en toepas, komt mijn geestelijk leven niet verder dan een open accoord. Maar dat kan iedereen spelen en het maakt je geen gitarist.