Nadat ik mijn blog gisteren schreef begon ik langzaam te begrijpen wat er aan de hand was. Ergens diep vanuit mijn nek werkte zich een ouderwetse migraine naar omhoog. Ik had dat niet zo in de gaten maar toen ik later op de ochtend naar Amstelveen reed voor een afspraak met mijn oogarts begon het te dagen. In Amstelveen aangekomen en zonder pijnstillers voor handen "to nip it in the butt" kon de hoofdpijn zich verder ontwikkelen. Na twee en en half uur inde wachtkamer te hebben doorgebracht en vervolgens aan te sluiten in de file naar Rotterdam, was ik rond 16.00 wel afgeserveerd.
Vandaag schijnt echter de zon weer en met dank aan hen die reageerden op mijn blog, schuine streep, dilemma kan ik er weer tegenaan.
DE MONOLOOG
Na mijn mijmeringen aangaande "worship" is het tijd voor wat zelfkritiek. Het is een nog groter wonder dat men, na een half tot een heel uur te hebben gezongen, zich gedwee tot zitten en luisteren laat manen om vervolgens naar een monoloog van 20 tot wel meer dan 60 minuten te luisteren waarbij de orator antwoord geeft op een echte of vermeende vraag (maar ook wel geen antwoord geeft op geen vraag en dus gewoon praat). Christenen zijn wat dit betreft een redelijk uitontwikkeld en geconditioneerd volk. De 'preek' waait in de verdere loop van de dag bij de meesten weg. "Ik weet niet meer waar het over ging maar weet wel dat het me aansprak", is een regelmatig gehoorde poging tot compliment. Een andere is "de Heer gebruikt alles".
Het kan anders en volgens mij moet het anders. De komende tijd wil ik hier wat verder op ingaan. Reacties zijn van harte welkom.
Mijn eerste statement: "tenzij de spreker een uitmuntend verhalenverteller is, is de 'monologe' preek de minst effectieve methode van kennisoverdracht".
Vandaag schijnt echter de zon weer en met dank aan hen die reageerden op mijn blog, schuine streep, dilemma kan ik er weer tegenaan.
DE MONOLOOG
Na mijn mijmeringen aangaande "worship" is het tijd voor wat zelfkritiek. Het is een nog groter wonder dat men, na een half tot een heel uur te hebben gezongen, zich gedwee tot zitten en luisteren laat manen om vervolgens naar een monoloog van 20 tot wel meer dan 60 minuten te luisteren waarbij de orator antwoord geeft op een echte of vermeende vraag (maar ook wel geen antwoord geeft op geen vraag en dus gewoon praat). Christenen zijn wat dit betreft een redelijk uitontwikkeld en geconditioneerd volk. De 'preek' waait in de verdere loop van de dag bij de meesten weg. "Ik weet niet meer waar het over ging maar weet wel dat het me aansprak", is een regelmatig gehoorde poging tot compliment. Een andere is "de Heer gebruikt alles".
Het kan anders en volgens mij moet het anders. De komende tijd wil ik hier wat verder op ingaan. Reacties zijn van harte welkom.
Mijn eerste statement: "tenzij de spreker een uitmuntend verhalenverteller is, is de 'monologe' preek de minst effectieve methode van kennisoverdracht".
We kunnen met een hoop creativiteit vast veel minder effectieve manieren verzinnen..
BeantwoordenVerwijderenBij een verhalenverteller denk ik aan iemand die degenen die luisteren weet te boeien. Als je lang aan het woord bent, dan is dat natuurlijk belangrijk. Dit is techniek.
Maar dan hebben we het nog niet over de inhoud gehad.
Wil je kennis overdragen die blijft hangen of waar mensen wat mee kunnen, dan is er een goede verwerking en een relatief snelle toepassing van het geleerde nodig.
Als je een grote groep mensen in een zaal hebt (vaak onze manier van kerk spelen), dan is puntje verwerking tijdens de zondagochtend lastig.
Je kunt het koppelen aan huiskringen, daar kan verwerking en toepassing plaatsvinden. Maar ja, elke gemeente kent mensen die daar nooit heengaan, laat staan de gasten.
Daag je mensen uit?
Is er ruimte om even te kauwen of eventueel op je plek even een 1-2-tje met God te hebben over wat je hebt gehoord?
Ik was ooit ergens waar tijdens een preek een hand-out kon worden ingevuld terwijl je samen met de spreker langs bijbelstukken, gedichten en songteksten ging. Er was genoeg ruimte om eigen bevindingen en mogelijke toepassingen op te schrijven.
En iedereen die iets meebrengt naar een dienst, krijgt die ruimte? Of hebben we die al vergeven aan een geboekte spreker en een vaste band en zangleider? Sorry, ik dwaal af.
Leuk thema vind ik dit.
Hoi Jan, ik denk dat de kracht van een preek schuilt in de mate waarin God mensen aanraakt en niet het eigen (spreek)vermogen! Ik denk dat God ons er steeds weer op attent maakt dat het Zijn kracht, genade en creativiteit zijn die het in een preek doen. Zero hero dus...By the way grappig filmpje over the 'its all about me' clip! Michel (Brandaris)
BeantwoordenVerwijderenvervolg Michel (Brandaris);
BeantwoordenVerwijderenwellicht weer iets over: 'de schat in aarden vaten', 'in zwakheid openbaart zich de kracht van Christus, 'als ik zwak ben, ben ik sterk' of al weet ik hetzelf niet meer, heb ik migraine, stort m'n huis in etc: Hij moet het doen (ps 127). Succes!
Toen ik in mijn vorige reactie zei dat de preek er volgens mij vaak geeneens bij hoefde, kreeg ik gelijk op mijn kop. Ik heb nu dus uit betrouwbare (zeer betrouwbare) bron vernomen, dat jouw preken juist altijd van het aangename soort zijn. Radicaal en zeker niet saai. Recht voor zijn raap. Dus: niet persoonlijk opvatten hè ;)
BeantwoordenVerwijderengroetjes, Reinie Menheere
De monoloog is in "de kerk" zowat de enige aanvaardde vorm van wat men "preken" noemt. Wat doen we daar aan?
BeantwoordenVerwijderen