Picknick in de huiskamer

Gisteren 26 jaar getrouwd en omdat de weersverwachtingen een tropische dag hadden voorspeld had ik Martha voorgesteld om naar het strand te gaan en te picknicken. Toen we uiteindelijk zover waren dat we zouden vertrekken, begon het te regenen. Uiteindelijk hebben we samen in de huiskamer gepicknickt.

Ik ben eruit! Zondag ga ik spreken over Leven uit de Geest (veranderen van binnenuit). Het wordt waarschijnlijk weer een monoloog maar ik ga mijn best doen om er interactieve elementen in aan te brengen.

Hoe zou het toch komen dat we in onze kerken het monoloog model hebben verheven tot de meest gebruikte communicatievorm. Hoe droeg Jezus informatie over? Hoe deed Paulus dat? Hoe leerde men vroeger? Hadden ze effectievere modellen of was het ook zoiets van "God zegene de greep"?
Het zal, gezien de setting waarin men bijeenkwam, een veel interactiever model zijn geweest. De eerste gelovigen kwamen in huizen bij elkaar waardoor de aantallen veel kleiner waren en interactie natuurlijker en vanzelfsprekender verliep.
Dat pleit voor het opdelen van grotere groepen in kringen. Het gevaar is dan nog wel dat men in die kringen het monoloogmodel kopieert en het samen leren nog niet optimaal gebeurd.
Maar goed, dan ga ik bij voorbaat al uit van de aanname dat het leren 1) interactief was en 2) dat kleine groepen een effectiever model zijn in communicatie.

Het is natuurlijk ook heel goed mogelijk dat er in die huizen wel degelijk sprake was van een leraar die volgens het monoloogmodel de nieuwe discipelen leerde en hoopte dat de informatie bleef hangen of, nog beter, werd geinternaliseerd. In de eerste fase van geloofsontwikkeling zal dat ook nodig zijn maar naarmate iemand groeit in inzicht mag toch worden verwacht dat de discipelen input geeft en actief bijdraagt aan het leerproces.

Stelling 2: Het monloogmodel houdt mensen afhankelijk van de inzichten en interpretaties van de leraar en is geen stimulans om zelf te lezen en te studeren.