Thai

Vanmorgen zijn Martha en Ellen weer teruggekomen uit Barcelona. Zelf was ik uit spreken dus zagen we elkaar pas weer in de vroege middag.
Niemand had nagedacht over eten dus heb ik me aangemeld als vrijwilliger. Koken houdt voor mij vaak in dat ik ff langs de Chinees ga. Vandaag deden we alles anders en zijn we naar AH gereden en hebben ingrediënten gekookt die mij moesten helpen om een rode Thaise Curry te maken.
Was echt lekker!

Vanmogen gesproken in een gemeente in Brabant. Ging lekker en de boodschap kwam over. Toch een heel sterk gevoel van "wil ik dit eigenlijk wel"? Eerst een uur lang naar muziek luisteren met wel/niet meezingen met liederen die ik nauwelijks ken. Een aanfluiting was de zangleider die slecht voorbereid de dienst leidde en het voortdurend nodig vond om tussen de liederen door het e.e.a. te wauwelen, ons naar een lied liet luisteren dat behoorlijk depri was.
Maar goed, daar gaat het eigenlijk niet om. Wat me aan het nadenken zet is de door ons bedachte formule van 30 tot 60 minuten zingen en daarna een preek. Als je probeert om van deze formule af te wijken, of er vragen over durft te stellen, heb je de poppen aan het dansen. Dan zou het opeens geen (ere)dienst meer zijn.

Wat maakt een dienst een goede dienst en welke ingrediënten horen er in te zitten?
Het "iedereen heeft wat" idee dat we in de Bijbel vinden is door de meeste kerken al lang geleden geschrapt. Teveel mensen op het podium stoort mensen in hun concentratie die nodig lijkt te zijn om zichzelf Gods tegenwoordigheid in te zingen.

Niet dat ik het antwoord weet. Bovendien schrijft de Bijbel geen waterdicht model voor. Persoonlijke voorkeur speelt denk ik de grootste rol. Zelf geef ik de voorkeur aan 15 minuten zingen, een stevig preekje en daarna koffie.
Anderen zouden het graag precies andersom zien: Flink zingen, een heel kort preekje en dan koffie.

Er is trouwens ook groene Thaise Curry. Moet ik ook een proberen.

Helemaal alleen

Dit overkomt me echt nooit; de hele dag helemaal alleen in huis. Het is zo stil dat ik drie keer in slaap ben gevallen. Een maal toen ik even op bed ging liggen om een paar bladzijden te lezen in Henk Medema's 'God, bewegend bewogen'. Supergoed boek voor iedereen die vragen heeft bij traditionele ideeen, leerstellingen en gedachten. Met het zonnetje erbij was het net ff teveel en was de wereld opeend een uur ouder.

Vervolgens nog twee keer bij het bekijken van Blackadder (seizoen 4). Ik denk dat ik opnieuw moet beginnen want ik ben nu de draad kwijt.

Mijn vulpen (zie gisteren) is opgelost. Vanmorgen stond ik om negen uur in de winkel (een Bruna achtig geval waar de mevrouw die me gisteren hielp bijna begon te hyperventileren toen ik vragen begon te stellen over vulpennen). Ik kreeg meteen m'n geld terug. Dat heb ik meegenomen naar een zaak waar men een echt assortiment heeft, je de vulpen kunt uitproberen en waar er ter plekke een ander pennetje (fijn) werd ingezet. Ik schrijf namelijk nogal klein en met een standaard pen loopt mijn 'e' altijd dicht, tenzij ik groter schrijf natuurlijk.

Vanavond uit spreken. Ik had deze week en vandaag geen inspiratie (ben vanmorgen maar gaan strijken) en moeten nu nog ff een uurtje aan de bak om straks toch nog een enigzins te volgen verhaal te houden over vriendschap.

Aleen in huis zijn heeft echter wel als nadeel dat ik niet over eten heb nagedacht. Met nog een uur te gaan totdat ik de deur uit moet en dat uur nodig hebbende voor het afronden van m'n verhaal, zal het een snelle boterham worden. Of M.

Koud en Hypo

Koud man, gisteren. De hele dag met Andries Knevel en een cameraploeg opgetrokken bij de molens van Kinderdijk en op de begraafplaats in Nieuw-Lekkerland. Ik ben benieuwd wat ze van al die uren materiaal gaan maken. We hebben gesproken over geloof, twijfel, hoogtepunten en dieptepunten; al die zaken die we in het leven meemaken en die ons geloof vormgeven. M'n geloof is zo anders dan dertig, twintig, tien en zelfs vijf jaar geleden. Net als in een goed huwelijk wil ik niet meer terug naar toen maar ben ik dankbaar voor de diepgang en net vertrouwde van vandaag.

Het laatste onderdeel was een kort interview met Martha en daarna moesten we als een speer naar huis, Ellen ophalen en richting trein, richting Schiphol, richting Barcelona. Althans, Martha en Ellen. Op 22 april is trouwens de uitzending om 22.50.

Om 01.45 kreeg ik een SMS dat ze in het pension waren aangekomen. Dat was het spannendste onderdeel omdat Martha in het Spaans met de pensionhoudster gemaild had. Hoe heeft Martha dan Spaans geleerd? Vooral door de afgelopen maanden honderden woorden uit haar hoofd te leren. Daar is ze elke dag mee bezig geweest. De laatste weken is ze aan de grammatica begonnen m.b.v. een DVD van 5 euro. Blijkbaar werkt het want er waren twee bedden in het pension en ze werden verwacht. Wat een bikkel, die vrouw van me. Als ze ergens voor gaat, gaat ze er ook echt voor.

Vandaag vooral bezig geweest met het oversluiten van onze hypotheek en het vergaren van de daarvoor benodigde papierwinkel. Op 28 April loopt de huidige af en ik moest voor 1 April het aanbod voor een nieuwe hypo ondertekend hebben teruggestuurd. Ik had nog twee handtekeningen van Martha nodig. Dat werd wat ingewikkeld, ze is er immers niet, en heb derhalve mijn verzie van haar handtekening gebruikt.
Gelukkig zijn de lijntjes met de hyporegelaar kort. Dat is mijn broer die filiaalmanager is van de hypotheker in Papendrecht.

Daar bovenop hing er vandaag een hoofdpijnaura om me heen.
Een hoogtepunt van de dag was dat de postbode een pakketje uit New York afleverde met daarin enkele blanco dagboeken die ik daar voor een prikkie heb gekocht. Erg mooi.
Voor de gelegenheid had ik van een bosje boekenbonnen een fors geprijsde vulpen gekocht die ik morgen meteen weer terug kan brengen daar het apparatus het niet doet. Het pennetje is verbogen waardoor de inkt niet mooi vloeit maar alleen maar als je er hard op drukt. Dat moet niet mogen bij een vulpen van 50 euri.

Huiswerk

Voor een 'uitsteller' is planmatig werken een grote uitdaging en inspanning. Een uitsteller werkt het best onder druk van een deadline. 'Niet uitstellers' kunnen zich er niets bij voorstellen, net zoals een uitsteller het zich maar moeilijk voor kan stellen hoe iemand zich planmatig een weg door dag en leven organiseert. Ik vind het vreselijk knap en ben er jaloers op.

Ik moet m'n huiswerk doen maar er staat (nog) geen hoge druk achter. Als ik het niet doe zal op een gegeven moment de druk te groot worden omdat de hoeveelheid werk niet te overzien is.
Vorige week heb ik mezelf gedwongen om een opdracht te maken waarbij 15 boeken en 5 artikelen in een 'paper' verwerkt moesten worden.
Vandaag aan opdracht '2' begonnen. Counseling. Het gaat maar om 2.500 woorden. Woorden produceren gaat mij goed af maar die woorden moeten aan bepaalde en nauwgezette criteria voldoen. Bovendien is het voor een uitsteller ook vervelend als alle briljante schimpscheuten uiteindelijk meer op vorm dan op inhoud worden beoordeeld.
Opnieuw een overwinning op mezelf dus.

Morgen de hele dag in Nieuw Lekkerland voor opnames voor "De Verandering" met Andries Knevel.

Vanavond in Nijmegen voor de eerste avond in een serie van drie over getuigen en evangeliseren. Volgens mij heb ik hiervoor een slim plan bedacht. Een plan dat de deelnemers moet helpen begrijpen dat drie avonden er niet toe gaan leiden dat de ze vervolgens vol enthousiasme de straat opgaan om Nijmegen te bereiken met het Evangelie.
Helaas werkt het zo niet. Eerst moet men begrijpen hoe het komt dat zelfs 100 avonden geen fluit uitmaken. Het zal iets uitmaken maar leidt niet tot een structurele en innerlijke verandering. Daar is iets anders voor nodig: een plan.

Hieronder: Johannes de Evangelist

Fitness

Vandaag weer aan de fitness. Vorige week katterig en absoluut geen zin. Eigenlijk is het al weken katterig. Van een internationale conferentie en sowieso van een internationale trip raak ik al gauw van de fitness-leg. Tenzij het me makkelijk wordt gemaakt (een mooie track vlakbij m'n verblijfadres) geef ik toe aan een "laat maar zitten" houding.
Zo zijn er plekken waar het optimaal joggen is. Brisbane en Melbourne zijn goede plekken. Hyderabad absoluut niet.

Vandaag is er wel acht keer gebed door de EO die een draaidag (aanstaande donderdag) heeft gepland met Andries Knevel en mijn persoon. Zo'n 500 jaar geleden heb ik in een programma met Feike ter Velde m'n verhaal verteld en nu doen ze een korte serie waarbij ze een aantal van die figuren bezoeken om te zien wat het leven verder met hen gedaan heeft.
Nu hang Martha aan de lijn omdat ze ook haar willen interviewen. Dat vindt Martha helemaal niks maar de EO wil het toch wel heel graag. We zullen wel zien.
15 jaar geleden was het nog gewoon dat je vijftig minuten lang naar pratende hoofden keek. Nu moet het in 25 minuten en met veel beeldwisselingen en andere personen die meepraten. Daar is wel wat voor te zeggen. Dan blijft het toch een beetje spannend.

Al met al ben ik daarvan ook een beetje van de leg.

Goed en Kwaad

Wat is er mis met het eten van een boom der kennis van goed en kwaad? Met name het "goed" gedeelte is toch een prima zaak? De mensheid zoomt echter in op het kwaad en legt lijsten aan met gradaties en intensiteit van kwaad. Een klein leugentje om bestwil staat bijvoorbeeld bijna onderaan de lijst, het stelt zo weinig voor dat je er eigenlijk niet eens over hoeft te praten. Bovenaan de lijst vinden we dan "hele erge" dingen.

Je kunt pas bepalen of iets "heel erg" is of "niet zo heel erg", als je er iets tegenover kunt zetten. Tegenover liegen staat betrouwbaarheid en tegenover verkrachting met moord zou bijvoorbeeld zelfbeheersing, of morele discipline, kunnen staan.

Wat er gebeurde toen de mens at van de boom der kennis van goed en kwaad is dat hij voor God ging spelen. De mens, die geschapen was om lief te hebben, werd plotseling rechter. En dat doet de mens nog steeds. Christen of geen christen. We zijn voortdurend aan het meten en oordelen: die is te dik, die heeft een achterlijke bril, die heeft z'n haar stom, "dat" doet een normaal denkend mens toch niet, dat iemand op zo'n fiets gezien wil worden, hoe haalt iemand het in z'n hersens om sokken in sandalen te dragen, zij zegt christen te zijn maar bakt er niets van, dat iemand daaraan durft te twijfelen....

De mens is voortdurend bezig om zijn en haar superioriteit ten opzichte van de ander te rechtvaardigen.
Wat als we zouden doen waartoe we geschapen zijn: elkaar liefhebben en het oordeel aan God overlaten.

"Ja, maar er is toch ook zoiets als goed en kwaad, of gerechtigheid en christelijke discipline? Wat we nodig hebben is balans".

Oké, balans.

Hoe balanceer je liefde? Wat stel je daar tegenover? Op het moment dat je iets tegenover liefde zet, ga je schuiven; dat gaat altijd ten koste van de liefde.

Je kunt niets tegenover liefde stellen. Liefde is namelijk onvoorwaardelijk.

Wanneer een christen dit gaat doen: liefhebben, is hij/zij waarlijk vrij.

Mensen. Ik ben er nog niet. Ik wil het oordeel aan God laten en stoppen met meten en oordelen.

Betekent dit dat je dan alles maar goed moet vinden? Nee, het betekent dat ik mijn energie moet stoppen in het liefhebben, ongeacht wat een ander doet en ongeacht hoe ver ik vind dat hij naar de tijd gerekend zou moeten zijn. Want we rekenen elkaar eigenlijk altijd af op de buitenkant.

Afgelopen weekend waren Martha en ik in Londen. het was nu niet echt wat je noemt weer dat uitnodigde om allerlei dingen te ondernemen. We hebben veel gelezen en gepraat.

Het boek "Repenting of Religion" (Gregory A. Boyd) is een belangrijk boek waaraan bovenstaande gedachtenspinsels zijn ontleend. Ik ga een uitgever zoeken. Het boek heeft me geholpen om een beter en dieper inzicht te krijgen omtrent wat er precies gebeurde toen Adam en Eva aten van de verboden vrucht en welke gevolgen dat tot aan de dag van vandaag heeft.

"Goede" vrijdag

Jezus werd op Goede Vrijdag vermoord. Daar is toch weinig goeds aan?
In Wikipedia staat o.a:
Goede Vrijdag is voor de christenen de droevigste dag van het kerkelijk jaar, omdat het lijden en sterven van Jezus die dag centraal staat. Toch spreekt de Kerk van ‘Goede' Vrijdag om erop te wijzen dat Jezus gestorven is om ieder mens van zijn zonden te verlossen en zijn lijden en dood daarom niet zinloos zijn geweest.

Nou, en daar gaat het om! Omdat Jezus de weg naar God, de Schepper, door Zijn dood heeft geopend, kunnen wij naar binnen en leren we weer leven zoals God het oorspronkelijk bedoeld heeft. We zijn echter zo lang en zo ver afgedwaald dat het allemaal tergend langzaam gaat en elke terreinwinst vastgehouden moet worden omdat het gevaar van terugzakken (door die opening, weet je wel) zo groot is.

Martha en ik gaan vanmiddag met de boot naar Londen. We hadden gehoopt op een kalme zee en een aangename temperatuur en lezen in de krant dat we een van de koudste paasweekenden ooit tegemoet gaan.
We nemen derhalve drie flessen wijn mee: een Rioja, een Merlot en een Pinotage. Alle drie helpen om van binnen warm te blijven.
We brengen het weekend met goede vrienden in Hammersmith door. Dit is zo'n weekend dat er jaren over heeft gedaan om te materialiseren.
Zondagavond laat komen we weer op Schiphol aan. Een trein omstreeks 23.00 gaat nog wel lukken maar omstreeks middernacht rijden er geen bussen meer onze kant op, dus dat wordt lopen vanaf het CS.


Ik ga m'n tasje maar eens pakken.

Is het pas middernacht

Gisteren was ik echt de kluts kwijt. Omstreeks middernacht werd ik wakker en ik dacht toch echt dat het al ochtend was. Enigzins teleurgesteld probeerde ik weer te gaan slapen. Een hoestbui verhinderde dat. Hoestbuien zijn vervelend omdat je er geen controle over hebt. Op jezelf schelden help niet, hoewel ik het steeds weer probeer. Een gebiedend: "En nu is het afgelopen met dat gehoest" maakt ook geen enkel verschil.

Rechtop zitten wel. Effe een half uurtje rechtop zitten deed dus wonderen. Na dat half uur ben ik heel voorzichtig gaan liggen, hopende dat mijn lichaam niet in de gaten had dat ik niet meer zat. Het werkte want opeens was het 05.30. Een nieuwe dag. En dat was dus vandaag.

Flink wat afspraken (07.30-09.00, 10.30-11.30, 12.00-13.30, 14.00-15.00 en nu nog een vergadering). Om 15.30 met de krant op de bank in slaap gevallen.

Nagedacht over welke gebeurtenissen in mijn leven de grootste invloed hebben gehad op mijn geestelijke ontwikkeling. Dit zijn zaken die met dood, lijden, teleurstelling en vastgeroeste tradities te maken hebben. Dit was overigens de verkorte versie.

Ik ga vergaderen. Vanavond over de toekomst van Eternal Differenz. Als we geen nieuwe generatie jongeren vinden die de kar willen gaan trekken, stop ik er mee. Belangrijke vergadering dus.

Elke dag een meesterwerk

Hoezo pretentieus, 'Maak van elke dag je Meesterwerk'?
Tja, dat is de titel van een boekje dat de lezer aanmoedigt om een levenskunstenaar te zijn. Als je de titel Googelt (altijd leuk om te doen) krijg je onder andere titels zoals "Make Your Own Wedding Cake", "Say good-bye to the rest of your day" en "Upload your coolest videos now". Eerlijk gezegd zijn dit soort titels realistischer dan de titel van het boekje dat ik nu onder ogen heb en waarschijnlijk niet helemaal uit zal lezen.

Maar goed, er staan wijze dingen in die wijze mensen hebben gezegd. Bijna al deze mensen zijn overigens dood. Je bent dan afhankelijk van andere bronnen om er achter te komen of ze die wijsheid ook in praktijk brachten. Zo is van Marcel Proust bekend dat hij een briljant filosoof was en haarscherpe analyses maakte maar er in zijn persoonlijk leven niet echt iets van bakte. Hij lag het liefst de hele dag op bed en gaf vermogens uit aan eetfestijnen. Dat eerste houdt verband met zijn astma. In dit boekje mag hij een ding zeggen: "Ons hart veranderd, en dit is de belangrijkste oorzaak voor het lijden in het leven".
Daar moeten we even over nadenken.

Verder lezen we in de 'flap': "Lever moedig jouw unieke bijdrage aan de wereld waardoor je een groter besef van doel, voldoening en vreugde verkrijgt".

Ik ga morgen beginnen. Doe je mee?

Vandaag heb ik overigens een ernstige en overweldigend gevoel van tijdnood. Je hebt gelijk als je nu denkt dat het allemaal wel meevalt want ik maak nog wel tijd om te bloggen. Point taken.

Wat jij doet kan ik niet doen.

Wat ik doe kan jij niet doen.

Maar samen kunnen jij en ik iets moois voor God doen.

Moeder Theresa

Daar zit niemand op te wachten

Jawel, in meer en mindere mate woedt het griepvirus ook in huize den Ouden. Heel vervelend. Het mooie is wel dat je altijd een andere de schuld kan geven. Je wordt namelijk door iemand aangestoken. Alleen is het nooit te traceren wie dat is. In principe kun je dat deel van je vrienden- en kennissenkring verdenken waar je de afgelopen tien dagen contact mee hebt gehad. Dat zijn er zoveel dat je of denkt "laat maar" of je blijft al je vrienden voor langere tijd verdenken.
Een lichte verhoging maakt de nachten extra lang en dromen vaak angstig echt.

M'n voorraad Paracod was op maar een telefoontje naar de apenteek is voldoende om een paar uur later weer 60 maal 500/20 op te kunnen halen. Een dubbele dosis hiervan met daarbij nog 600mg ibuprofeen en 45 minuten later kan Jan het leven weer aan (voor een paar uur althans).
Martha had gisteren zo'n "bad hair day" en bleef heel de ochtend in bed. Ze is een stuk wijzer. Neemt geen medicatie, berust wat meer in haar lot (baalt er overigens wel van, net als ik).

Ik denk dat mijn studie over het Koninkrijk van God gisterenavond bij de jongeren van De Driehoek wat aan de technische kant was. Je ontkomt er echter niet aan om, wanneer je over het Koninkrijk van God spreekt, een referentiekader te helpen opbouwen wat de moderne westerse mens in staat stelt om er een plaatje bij te zien wat gebaseerd is op de Bijbel en niet op eigen gedachten en gevoelens. De Joden in de tijd van Jezus hadden dat niet zo nodig; die zagen het plaatje meteen. Wat voor hen anders was is dat de verlosser een andere verlossing beoogde dan de Joden. De Joden verwachtten een Messias die de Romeinen eruit zou trappen. Jezus sprak echter over het hart van de mens dat moest veranderen om het koninkrijk van God te kunnen zien en binnen te kunnen gaan.

Genoeg voor vandaag. Ik wilde eigenlijk alleen even kort melden dat ik me niet zo lekker voelde.

Uw Koninkrijk

Het blijft intrigeren, dat Koninkrijk van God. Jezus zegt dat het onze prioriteit moet zijn (Zoekt eerst Zijn koninkrijk, Matteus 6:33) en daarmee dat alle andere dingen van en in het leven met een mindere plek genoegen moeten nemen.
De kerkgeschiedenis en het kerkheden kent twee extreme benaderingen. De ene benadering is dat het koninkrijk vergeestelijkt wordt en alleen in het hart en in de toekomst bestaat. De andere benadering is het accent op het hier en nu waaruit sociale actie en inzet voor een rechtvaardige wereld voortvloeit.
In de evangelische wereld gaat langzaam het licht aan en ziet men steeds meer de betekenis van het Koninkrijk "hier en nu". Ik hoor zelf ook bij die groep. Het gevaar is dat dit ten koste gaat van de eigen intimiteit met God (inzet voor persoonlijke levensheiliging) en een verwaterde eschatologie (de toekomst is niet van belang, het gaat om het hier en het nu).

Zaak is om deze drie in evenwicht te krijgen en te houden. Juist omdat de gelovige stevig geworteld staat in het heil van Christus en een levende, bruisende toekomstverwachting heeft is hij of zij bij uitstek de aangewezen persoon om wereldveranderend bezig te zijn.

Wanneer verleden en toekomst geborgd zijn, kan de focus op het hier en nu de volle aandacht krijgen. Of zoals ik het dominee van Keulen jaren geleden eens heb horen zeggen: "Alleen uit een snaar die aan beide einden vastzit en gestemd is kan muziek komen".

Deze week kreeg ik een boek toegestuurd dat zeer de moeite waard is en een helder inzicht geeft in deze complexe materie: Derek Morphew, "De Grote Doorbraak", Amersfoort, Inside Out Publishers, 2005.

Waarom niet emigreren?

Nederland is vol. Met auto's. Vanmorgen een afspraak in Amstelveen om 10.30. In een ideale wereld doe je daar 46 minuten over. Nederland is niet de ideale wereld. 46 minuten nadat ik de A-13 opdraaide was ik drie afslagen verder, bij Delft Noord.

Dit was nu typisch zo'n "ik ga hier weg" moment: "ik lijk wel achterlijk. Ik doe gewoon mee aan de idiote ratrace".

Net als ik zat ook de rest van Nederland alleen achter het stuur. Ik hoef dan mijn muziek en het volume daarvan met niemand te delen, ik heb alle lucht in de auto voor mezelf, ik hoef met niemand te praten en naar niemand te luisteren. In de auto zet ik mijn leven voort zoals ik dat thuis leidde. Ik kan blijven bellen, luisteren naar audioboeken, in alle vrijheid m'n neus bepeuteren en zo zijn er denk ik nog wel wat zaken die mij heerlijk bevestigen in mijn individualiteit.

Op de terugweg even bij de garage langs. Die had een auto in de verkoop die 1:33 rijdt. Helaas al verkocht. Ik wil graag iets kleiner en zuiniger.

Ik ben een boek aan het lezen waarvan ik er meteen een stapeltje van heb aangeschaft. Philip Yancey is hoe dan ook een uitmundend denker en schrijver en dit boek staat in mijn top drie van Maart en April: "Rumours of Another World" (What on earth are we missing). De letterlijke betekenis van de subtitel denkt meteen de lading van het boek. Vergezel Philip op de reis naar de grens van het geloof - de plaats tussen twijfel en geloof - en ontdek een wonderlijk nieuw perspectief voor je leven. 262 blz. Bij mij te koop voor 7,50 euro (exc. porto).

Dit is echt een boek voor iedereen die het Evangeliebabble moe is en geen genoegen neemt met standaard antwoorden.

Een kwootje uit het boek: "I was brought up in a Christian environment where, because God had to be given pre-eminence, nothing else was allowed to be important. I have broken through to the position that because God exists, everything has significance" (Evangeline Paterson).

Als je zo'n boek leest, is de file gauw vergeten en vallen de dingen weer in hun juiste perspectief.

Kringen

Gisteren aan mijn huiswerk begonnen. Dat moet allemaal op 1 augustus in India zijn dus ik heb nog even de tijd. Echter, ik ben van nature een uitsteller. In dit geval kan ik het me niet permitteren. Vorige week, in de mentoring clinic, waar een drietal deelnemers op mij mocht oefenen (is alltijd het leukste onderdeel van de clinic en ik leer altijd heel veel) kwam ik er achter dat het niet zozeer het werk zelf is maar vooral het starten. Als ik aan een klus begin ga ik er helemaal in op en sla zelfs maaltijden over.

Bijkomend probleem; terwijl ik met een klus bezig ben kom ik zaken tegen die ook heel erg de moeite waard zijn met daarbij dus het gevaar dat ik me laat afleiden.

Vandaag begonnen aan 10 boeken en 5 artikelen over kringen (niet die op een houten tafel maar "kleine groepen"). Zoals het zich nu laat aanzien heb ik morgen m'n essay over "small groups" af en kan ik de volgende klus aan gaan pakken (en er liggen er nogal wat).

We zijn geneigd te denken dat 'kleine groepen' een nieuwigheidje zijn maar dat is niet zo. John en Chales Wesley waren zo succesvol omdat ze zo de nadruk legden op kleine groepen. Dan is er Paulus die heel veel te zeggen heeft over "gemeenschap". De eerste kerk bestond uit allemaal kleine groepen en de drieëenheid is ook een kleine groep. En daar begint het eigenlijk.

Heel gezellie, vanavond gaat Martha met me mee naar de studentenvereniging in Wageningen. Na het ooglasergedoe van vijf weken geleden is m'n nachtzicht nog niet wat het zijn moet.

Morgen een lezing bij Ichtus studentenvereniging in Wageningen. De vereniging is al een tijd bezig met het thema "getuigen" en de instructie die ik heb gekregen is om enkele handvatten aan te reiken die de studenten over hun schroom om te getuigen heen zou moeten helpen.
Ik kan maar een goed handvat bedenken en dat is een welgemikt dreigement dat bijdraagt aan het toch al groeiende schuldgevoel dat weer een gevolg is van een sterke nadruk op de verantwoordelijkheid die de Bijbel neerlegt bij de christenen om de wereld in te gaan en het goede nieuws te verkondigen.
Uiterlijke druk werkt niet als er geen sanctiebeleid is.

Dan maar wat anders proberen.
Er is niet veel voor nodig om mij te laten praten over die zaken die mijn passie hebben. Dat wat echt voor mij leeft, daar praat ik over. Waar het hart van vol is, daar loopt de mond van over.
Maar dan dient zich een ander probleem aan.

Ik praat graag. Echter, als ik in Latijns Amerika ben krijgen de Latino's al snel de indruk dat ik een zeer introvert figuur ben. Zij spreken geen Nederlands of Engels en ik geen Spaans.
Daar ben ik dus stille Jan. Een manier om deze stilte te overbruggen is het gebruik maken van een tolk; een verbinding tussen de twee talen.
Een andere manier is om de taal van de ontvangende partij te leren spreken.

Dus, ook al zit mijn hart nog zo vol, ik kan dat wat in mijn hart leeft niet kwijt.

Ik ben al overtuigd van de verantwoordelijkheid die de Bijbel bij de gelovigen neerlegt om te getuigen en zit niet te wachten op iemand die nog wat extra druk op deze ketel zet.
Het grootste probleem is de taal. Waar we naar op zoek zijn is effectieve intermediairs die de taal van mijn hart om kunnen zetten in een taal die de ander verstaat.

Vanavond een ontmoeting met Mark en Kim. Die gaan op 16 augustus trouwen en Martha en ik trekken een stukje met hen op in de voorbereiding naar die dag.
Mark vertelde over een periode in zijn leven dat hij de weg helemaal kwijt was. Woorden zeiden hem toen niet zoveel maar hij zocht diegenen op wier leven een taal sprak die hij begreep.

Ondanks het feit dat we nog zo onvolmaakt zijn en vreselijk domme dingen doen kunnen we, door de genade van God, levens leiden die een taal spreken die de mensen om ons heen graag willen horen: de taal van Gods koninkrijk waar Zijn woord centraal staat.
Volgens mij is de wereld op zoek naar die transformerende woorden die in staat zijn om levens radicaal te veranderen.

Ik denk dat ik het daar maar over ga hebben morgenavond.

Oud boek

Vandaag arriveerde E. Stanley Jones' "Is het Koninkrijk Gods Werkelijkheid"? Een vergeelde, muffig ruikende literaire schat in 1948 verschenen bij Uitgeverij H.J. Paris te Amsterdam.

De vertaalde boeken van Jones zijn helaas alleen nog maar te vinden in antiquariaten en in huisbibliotheken. Hij was zijn tijd ver vooruit en wat hij schrijft getuigt van een enorme realiteitszin. Ik hoop dat een Nederlandse uitgever de moed en visie heeft om zijn boeken weer uit te geven. Tot dan zijn we aangewezen op de originele Engelse uitgaven, antquariaten en o.a. http://www.veilingkijker.nl/

Hieronder een klein stukje uit hoofdstuk drie. Als je geen zin hebt, gewoon niet verder lezen. maar ik wil graag mijn enthousiasme voor deze schrijver met jullie delen.

HOOFDSTUK III
IS HET KONINKRIJK GODS REALITEIT?

Sommige mensen zullen bereid zijn toe te geven, dat de wijze, waarop Jezus in het leven stond realistisch was en niet idealistisch, en dat Hij, persoonlijk de werkelijkheid personificeerde, maar er toch aan twijfelen, of de boodschap, die Hij bracht, wel realistisch is. Zijn boodschap was het Koninkrijk Gods. Dat was het begin en het einde van alles wat Hij leerde en het punt, waarom alles draaide wat Hij deed. In Zijn evangelie heet het: .. Jezus ging het land door ... predikende de Blijde Boodschap van het Koninkrijk." En dat was ook logisch. Als er een God bestaat, dan moet die God ook een doel gehad hebben met het scheppen van de wereld, er moet een gedachte aan ten grondslag liggen, er moet een leidend principe zijn, waardoor alles bestuurd wordt. Die gedachte, dat principe kan geen andere naam dragen dan het Koninkrijk Gods. De een¬voudigste definitie van het Koninkrijk heeft Jezus gegeven in het Onze Vader: .. Uw Koninkrijk kome, Uw wil geschiede, gelijk in de hemel, alzo ook op aarde." De tweede zin is een verklaring van de eerste: Het Koninkrijk van God is het geschieden van de wil van God op aarde, zoals hij geschiedt in de hemel! En hoe zou de wil Gods in de hemel geschieden? Ten dele, nu eens wel en dan niet? In het persoonlijke, maar niet in het algemene, niet in de collectiviteit? Wie zulke vragen stelt, heeft ze zelf al beantwoord. Klaarblijkelijk is het de bedoeling, dat het gehele leven door eenzelfde gedachte beheerst worden zal. dat er geen dingen zullen zijn, die daar buiten vallen, het leven moet totalitair zijn, volkomen totalitair. Het Koninkrijk Gods is de grote conceptie, het Plan, het Doel, de wil die alles verenigt tot een groot geheel, en die het verlost, door er samenhang, betekenis en doel aan te geven.
Wanneer God niet zulk een plan had voor de wereld, zou Hij dan nog God zijn? Bij een Afrikaanse stam bestond de volgende voorstelling: .. God is goed en wil het goede voor iedereen, maar jammer genoeg heeft Hij een halfwijze tweelingbroeder, die altijd tussenbeide komt als God iets doen wil. Die halfwijze broer bederft alles, zodat God nooit een kans krijgt." Dat is een eigenaardige voorstelling van zaken, maar als God de wereld geschapen heeft, zonder te zorgen dat die wereld op de een of andere manier draaien kan, 'zonder er een betekenis in te leggen en een einddoel te stellen, dan had God geen halfwijze tweelingbroer maar dan was Hij, wanneer het met alle eerbied toegestaan is het uit te spreken, zelf half-wijs. Hij is halfwijs, als Hij een poging doet om de zielen te redden en het hele maatschappelijke leven daarbij laat voor wat het is, of erger, het uitlevert aan de Mammon, om er naar willekeur over te heersen. Wie gelooft dat een halve God over een halve werkelijkheid regeert, gelooft in een half-wijs God. Maar mij lijkt het waarschijnlijker, dat onze opvattingen, die uitgaan van de veronderstelling, dat God slechts een halve regeerder is, half-wijs zijn, omdat zij slechts half-Christelijk zijn. God moet een plan hebben en dat plan is het Koninkrijk Gods. Gods wet voor het menselijk leven.

Wat dan...

Goeie vraag. Als je de blog van gisteren leest kun je terecht de vraag stellen: wat moeten we dan? We kunnen niet van elk detail dat zich op deze wereld afweten en ons daar druk om maken, nog even los van de vraag of we er wel wat aan zouden kunnen doen.

Waarom zou ik me druk maken om andermans problemen? Ik heb al genoeg aan m'n eigen zorgen.
Zelfbehoud is het sterkste motief waarom de mens 's-morgens opstaat. De mens wil in stand houden wat hij heeft; de mindere kanten daarvan ombuigen tot iets beters en zo mogelijk uitbreiden.

In mijn Life Direction weekenden is een van de belangrijkste vragen waar men mee komt deze: "ik span me de hele dag in en ik vraag me af of dat allemaal wel de moeite waard is". Velen zijn op zoek naar een nobeler zaak om hun leven aan te geven. En daar is niets mis mee.

Als ik de situatie in India op me in laat werken word ik met deze vraag geconfronteerd: is dat wat ik nu doe echt de moeite waard. Zou ik daar mijn leven voor willen geven?
Het plaatst je eigen leven in een wat relatiever perspectief en dat is best wel gezond.

Wat kan ik doen?
Ik kan mijn kleine beetje doen. Genoegen nemen met iets minder zodat een andere iets meer heeft. Volgens mij is dat een bijbels model wat we terugvinden in het onderwijs van Jezus.
"Geef ons heden ons dagelijks brood" kun je niet bidden zonder om je heen te kijken of "ons" ook wat heeft.
Ook kunnen en mogen we elkaar hierin uitdagen; in hoeverre zet ik me in voor een rechtvaardiger wereld. Afrekenen met onverschilligheid en je mond opentrekken waar dat nodig is.

Ja, ons aandeel is betrekkelijk. Zo klein dat het in het grote plaatje waarschijnlijk niet eens opvalt. Maar het maakt alle verschil voor die ene, dat kind, die onderdrukte vrouw, die vervolgde mens.

Je zou die ene maar zijn.

Schoonmaakmiddag

Stof zoekt stof op en als voldoende stofjes elkaar gevonden hebben worden het een pluizige bol. Als ik die pluizige bollen vrij door mijn werkkamer zie bewegen weet ik dat ik drie weken eerder schoon had moeten maken.

Die pluizige bollen deden me denken aan hoe momentum ontstaat. Eerst kijkt een iemand naar de lucht, dan twee, dan vijf en voor je het weet staat de hele straat als een pluizige bol naar de hemel te staren.

Eergisteren sprak onze Indiase leider. Hij is de leider van o.a. de Dalit Freedom Movement. Negen jaar gelden begonnen de eerste stofjes te bewegen en een eeuwenoude status quo begon aan de onderkant af te kalven. de 250 miljoen onaanraakbaren, binnen hun kaste weer opgedeeld in 1000 verschillende groepen zodat er altijd iemand is waar jij op neer kan kijken maar jij ook iemand hebt die op jou neerkijkt. Helemaal onderaan bevinden zich de "strontschrappers", de mannen en vrouwen die letterlijk de drollen van hen die zich boven hen bevinden wegdragen. (Zie foto's hieronder van een "shitsweeper" en een zelfgemaakte handige "shitscraper").

Negen jaar geleden vormden zich de eerste pluizen. De uitzichtloosheid en hopelooosheid van het systeem deden de leiders van de onaanraakbaren besluiten om te breken met het Hindoeisme en hun volgelingen pikten dit op. In de afgelopen negen jaar hebben 25 miljoen Dalits zich bekeerd tot God. Het systeem begint te wankelen, de pluizen genereren een niet te stoppen momentum en de grote leiders worden nerveus en beginnen terug te trappen. De eerste doden zijn gevallen. De eerste kerken en huizen zijn verbrand. Er staat veel op het spel.

OM bevindt zich, samen met vele andere organisatisch in het epicentrum van dit momentum. De afgelopen negen jaar zijn er alleen al door OM 1000 kerken gesticht; Good shepherd kerken. daarnaast scholen en klinieken. De olievlek wordt breder. Ik ben er trots op om voor een organisatie te werken die opkomt voor gerechtigheid en gelijkheid.

Voor mij is dit een typisch geval van "Uw koninkrijk kome". Waar het Westers christendom heeft besloten dat het allemaal erger wordt en zich heeft neergelegd bij een vorm van hopeloosheid en uitzingerij die een schoolvoorbeeld is van antireclame voor het Koninkrijk van God, richt de kerk in Azie zich op en strekt de knikkende knieen. Een nieuwe dag breekt aan, de zon van de gerechtigheid gaat op.

De kerk in het Westen slaapt, is bezig met zichzelf en maakt zich op voor een "Left Behind" scenario. Meer dan 90% van het geld dat in de collecte gedaan wordt komt weer bij de gever terug in de vorm van gelikte gebouwen en programma's, volgens het boekje uitgewerkte en gepresenteerde preekjes.

Ik hoor bij die Westerse kerk en ik schaam me diep.

Weer thuis

Een redelijk prettige reis terug gehad. Ik deed er zes uur over en ben zelfs een keer gestopt om bij een niet nader te noemen hamburgergigant die je wel vaker langs de snelwegen tegenkomt.
Toen ik thuiskwam stond de zuurkoolstamppot al klaar.
In de auto heb ik zes uur lang naar een audioboek geluisterd. Ik heb het bijna uit. Als je een beetje spannend boek kiest dan veraangenaamt dat de reis best wel.
Dat was het wel zo'n beetje voor vandaag. Maar ook nu weer: thuiskomen is het beste onderdeel van elke reis.

Duitsland, dag 10. Oud Baasje en VD

Gisterenavond arriveerde een oude bekende. Hij heeft het vierde bed in de kamer dat door een ander was verlaten. De een gaat, de ander komt. Deze oude baas leeft in het verleden. Vroeger zou ik ja, ja en fijn, fijn hebben gezegd maar na tien minuten lang te hebben moeten aanhoren hoeveel beter OM in het verleden was en deed en dat de huidige generatie er maar niets van bakt en dat jongeren in OM niet de kwaliteit hebben die hij en de zijnen hadden, heb ik de oude baas het advies gegeven om zo snel mogelijk met pensioen te gaan. Het verleden komt nooit meer terug en wie ben jij om deze huidige generatie af te doen als een stelletje onbenullen. "Get a life or go home"!

Het is zo makkelijk en oneerlijk om vanaf de zijlijn kritiek te leveren. "Ze moeten dit, ze zouden sus en ze zouden zo". Ik word daar niet goed van. Kritiek? Prima! Heb ik ook. Maar dan niet van anderen verwachten dat ze het oplossen, maar zelf aan die oplossing meewerken.
Er zijn volgens mij al genoeg mensen die wachten op betere en andere tijden om pas, als die andere en betere tijden gearriveerd zijn, mee te gaan spelen. Althans dat denken en geloven ze. De werkelijkheid is dat als die betere en andere tijden al zouden arriveren, de 'van de zijlijnroeper' weer iets anders heeft gevonden dat zijn deskundige en kritische oordeel wacht.

De oude baas lijdt ook aan een ernstige vorm van verbale diarree. Het gevolg daavan is dat het eens zo stille appartement is veranderd in een plaats waar iedereen ongewenst wordt blootgesteld aan nutteloze en zinloze trivia. Het is vandaag voor het eerst dat al mijn kamergenoten en ik deelnamen aan het ochtendgebed. Daar was het stil. Dat is dus ook een manier om mensen naar de bidstond te krijgen: een vlucht!

Gek trouwens dat sommige mensen totaal ongevoelig lijken te zijn voor de lichaamstaal en hints van hun gesprekspartner (in dit geval de ontvanger van eenzijdig afgevuurde verbaal geweld) en gewoon doorratelen.

Hoe dan ook, ik maak me zorgen om het oude baasje Ik ken hem al vele jaren en zoals ik hem nu meemaak heb ik hem nog nooit gezien. Misschien echt tijd voor pensioen!

Ik heb besloten om morgen naar huis te gaan.

P.s. de telefoon thuis werkt weer. Een mailtje naar de servicedienst van Abel en na hun reset werkt alles weer naar behoren.

Hieronder: "The good old days"

Duitsland dag 9

Vandaag is de Internationale Leidersvergadering in alle hevigheid losgebartsen. Het lijkt hier wel een kippenhok. Eigenlijk zijn de faciliteiten niet toereikend. De molen kan maximal 70 mensen herbergen. De overige 200 deelnemers slapen in hotels en hostels. En dat is best wel een gedoe omdat het minstens een kwartier lopen is naar de dichtsbij zijnde accomodatie. Je gaat dus niet "even naar je kamer" om wat te pakken.

Wel erg leuk om zoveel vrienden en collega's weer te zien.

Slapen stelt niet veel meer voor. Er wordt teveel gesnurkt en ik kan er weinig aan doen. Ook zij die zeggen niet te snurken zijn schuldig! Gelukkig snurk ik niet.

Dat was' ie voor vandaag.

Duitsland 6,7 en 8

De clinic zit erop. Iedereen is gezond naar huis gegaan. Wat het vannacht was weet ik niet maar alledrie mijn kamergenoten besloten dat dit hun snurknacht was. Om kwart voor vijf ben ik er ten einde raad maar uitgegaan en ben de was gaan doen en wat gaan lezen. Vandaag, zondag, heb ik de hele ochtend vergaderingen. Misschien kan ik vanmiddag nog een dutje doen of zo.
De afgelopen dagen is het slecht weer geweest en het water in de rivier naast de molen steeg tot grote hoogte. Even was er het gevaar voor overstroming maar dat gaat niet door. Een paar jaar geleden heeft de benedenverdieping hier ook al vol met water gestaan. Dat zou nu, met 300 mensen in een conferentie, niet echt handig zijn. Dat is het natuurlijk nooit maar als het dan toch moet gebeuren heb je liever dat het gebeurd als het een wat handiger moment is, bijvoorbeeld als er een paar weken lang geen mensen gebruik maken van de ruimtes.

Onze telefoon thuis doet het niet. We kunnen en niet bellen en niet gebeld worden. Per 28 februari zijn we van de KPN naar Abel overgegaan. Dat gaat dus blijkbaar niet zonder pijn. Balen. Morgen maar ff bellen met de servicemensen van Abel.