Wat dan...

Goeie vraag. Als je de blog van gisteren leest kun je terecht de vraag stellen: wat moeten we dan? We kunnen niet van elk detail dat zich op deze wereld afweten en ons daar druk om maken, nog even los van de vraag of we er wel wat aan zouden kunnen doen.

Waarom zou ik me druk maken om andermans problemen? Ik heb al genoeg aan m'n eigen zorgen.
Zelfbehoud is het sterkste motief waarom de mens 's-morgens opstaat. De mens wil in stand houden wat hij heeft; de mindere kanten daarvan ombuigen tot iets beters en zo mogelijk uitbreiden.

In mijn Life Direction weekenden is een van de belangrijkste vragen waar men mee komt deze: "ik span me de hele dag in en ik vraag me af of dat allemaal wel de moeite waard is". Velen zijn op zoek naar een nobeler zaak om hun leven aan te geven. En daar is niets mis mee.

Als ik de situatie in India op me in laat werken word ik met deze vraag geconfronteerd: is dat wat ik nu doe echt de moeite waard. Zou ik daar mijn leven voor willen geven?
Het plaatst je eigen leven in een wat relatiever perspectief en dat is best wel gezond.

Wat kan ik doen?
Ik kan mijn kleine beetje doen. Genoegen nemen met iets minder zodat een andere iets meer heeft. Volgens mij is dat een bijbels model wat we terugvinden in het onderwijs van Jezus.
"Geef ons heden ons dagelijks brood" kun je niet bidden zonder om je heen te kijken of "ons" ook wat heeft.
Ook kunnen en mogen we elkaar hierin uitdagen; in hoeverre zet ik me in voor een rechtvaardiger wereld. Afrekenen met onverschilligheid en je mond opentrekken waar dat nodig is.

Ja, ons aandeel is betrekkelijk. Zo klein dat het in het grote plaatje waarschijnlijk niet eens opvalt. Maar het maakt alle verschil voor die ene, dat kind, die onderdrukte vrouw, die vervolgde mens.

Je zou die ene maar zijn.