Vanmorgen zijn Martha en Ellen weer teruggekomen uit Barcelona. Zelf was ik uit spreken dus zagen we elkaar pas weer in de vroege middag.
Niemand had nagedacht over eten dus heb ik me aangemeld als vrijwilliger. Koken houdt voor mij vaak in dat ik ff langs de Chinees ga. Vandaag deden we alles anders en zijn we naar AH gereden en hebben ingrediënten gekookt die mij moesten helpen om een rode Thaise Curry te maken.
Was echt lekker!
Vanmogen gesproken in een gemeente in Brabant. Ging lekker en de boodschap kwam over. Toch een heel sterk gevoel van "wil ik dit eigenlijk wel"? Eerst een uur lang naar muziek luisteren met wel/niet meezingen met liederen die ik nauwelijks ken. Een aanfluiting was de zangleider die slecht voorbereid de dienst leidde en het voortdurend nodig vond om tussen de liederen door het e.e.a. te wauwelen, ons naar een lied liet luisteren dat behoorlijk depri was.
Maar goed, daar gaat het eigenlijk niet om. Wat me aan het nadenken zet is de door ons bedachte formule van 30 tot 60 minuten zingen en daarna een preek. Als je probeert om van deze formule af te wijken, of er vragen over durft te stellen, heb je de poppen aan het dansen. Dan zou het opeens geen (ere)dienst meer zijn.
Wat maakt een dienst een goede dienst en welke ingrediënten horen er in te zitten?
Het "iedereen heeft wat" idee dat we in de Bijbel vinden is door de meeste kerken al lang geleden geschrapt. Teveel mensen op het podium stoort mensen in hun concentratie die nodig lijkt te zijn om zichzelf Gods tegenwoordigheid in te zingen.
Niet dat ik het antwoord weet. Bovendien schrijft de Bijbel geen waterdicht model voor. Persoonlijke voorkeur speelt denk ik de grootste rol. Zelf geef ik de voorkeur aan 15 minuten zingen, een stevig preekje en daarna koffie.
Anderen zouden het graag precies andersom zien: Flink zingen, een heel kort preekje en dan koffie.
Er is trouwens ook groene Thaise Curry. Moet ik ook een proberen.
Niemand had nagedacht over eten dus heb ik me aangemeld als vrijwilliger. Koken houdt voor mij vaak in dat ik ff langs de Chinees ga. Vandaag deden we alles anders en zijn we naar AH gereden en hebben ingrediënten gekookt die mij moesten helpen om een rode Thaise Curry te maken.
Was echt lekker!
Vanmogen gesproken in een gemeente in Brabant. Ging lekker en de boodschap kwam over. Toch een heel sterk gevoel van "wil ik dit eigenlijk wel"? Eerst een uur lang naar muziek luisteren met wel/niet meezingen met liederen die ik nauwelijks ken. Een aanfluiting was de zangleider die slecht voorbereid de dienst leidde en het voortdurend nodig vond om tussen de liederen door het e.e.a. te wauwelen, ons naar een lied liet luisteren dat behoorlijk depri was.
Maar goed, daar gaat het eigenlijk niet om. Wat me aan het nadenken zet is de door ons bedachte formule van 30 tot 60 minuten zingen en daarna een preek. Als je probeert om van deze formule af te wijken, of er vragen over durft te stellen, heb je de poppen aan het dansen. Dan zou het opeens geen (ere)dienst meer zijn.
Wat maakt een dienst een goede dienst en welke ingrediënten horen er in te zitten?Het "iedereen heeft wat" idee dat we in de Bijbel vinden is door de meeste kerken al lang geleden geschrapt. Teveel mensen op het podium stoort mensen in hun concentratie die nodig lijkt te zijn om zichzelf Gods tegenwoordigheid in te zingen.
Niet dat ik het antwoord weet. Bovendien schrijft de Bijbel geen waterdicht model voor. Persoonlijke voorkeur speelt denk ik de grootste rol. Zelf geef ik de voorkeur aan 15 minuten zingen, een stevig preekje en daarna koffie.
Anderen zouden het graag precies andersom zien: Flink zingen, een heel kort preekje en dan koffie.
Er is trouwens ook groene Thaise Curry. Moet ik ook een proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten