Waarom Blog ik ook al weer?

Op 3 maart 2007 schreef ik mijn eerste Blog. In de kerk waar ik lid van ben had een aantal gemeenteleden gevraagd hoe ze beter betrokken konden blijven bij wat ik zo her en der uitvoer. Omdat ik toen op het punt stond om naar Australië te gaan op een soort van spreektournee, dacht ik dat dit een goede gelegenheid was om een Blog te schrijven. Dat dacht ik wel een week of drie vol te kunnen houden. Ik ben er niet mee gestopt, tot ongeveer een half jaar geleden. Ik was en ben "blog moe." Eigenlijk ben ik het zal om overal een mening over te hebben of over na te denken en die mijmeringen vervolgens in de etalage te zetten.
Nee, dat is ook niet helemaal waar. De waarheid is dat ik me begon te storen aan wat anderen de publieke wereld insmijten en dacht dat als ik me daar aan erger, anderen zich ook aan mijn gezeur zouden ergeren.
Nu sta ik op het punt om weer naar Australië te gaan. Over een paar uur vertrekt mijn vliegtuig en ik verheug me vreselijk op de ultra lange zit.
Dit brengt me bij de vraag waarom ik ook al weer was gaan Bloggen. In de kerk zitten mensen die voor mij en Martha bidden. Dat vind ik bijzonder en geloof ook dat we het nodig hebben.
Het is een bijzonder voorrecht om voor een organisatie als OM te werken. Een club die zich inzet voor de verspreiding van de belangrijkste boodschap die de wereld moet horen. De boodschap van verlossing, vergeving, een nieuw begin en een hoopvolle toekomst in Jezus Christus. Je kunt van Hem vinden en denken wat je wilt maar je kunt niet om de impact heen die Zijn leven en boodschap heeft op de mensheid. In Christus komen aarde en hemel bij elkaar en iemand die besluit om Jezus te volgen voelt bijna meteen dat wat Hij zegt en doet, klopt; een bijzonder, haast onuitsprekelijk thuiskom gevoel; het hart komt tot leven.

Dat al die volgelingen van Jezus dat volgen in alle gebrokenheid vormgeven, staat buiten kijf. De kerkgeschiedenis en ook de moderne praktijk getuigen van een grove overschatting van wat dat geloof allemaal teweeg kan brengen. Geen grote dingen verwachten. De claims die her en der gehoord worden zijn van een welhaast hilarisch gehalte. Ik begrijp wel wat e achter zit: we willen zo graag meer van God en daar is niets mis mee! De werkelijkheid van een leven met Christus is echter weerbarstig; reductie tot formules en dogma's het gevolg om het e.e.a. kloppend te krijgen en te houden.
In die weerbarstigheid ben ik geïnteresseerd. Zo gemakkelijk wordt de soep heter voorgesteld dan deze in de praktijk verorberd wordt. Dat is jammer. De o zo hoopvolle boodschap wordt daarmee gemakkelijk een holle klank.
"Wat kunnen we redelijkerwijs hier en nu van God verwachten?" is mijns inziens een legitieme vraag. Het antwoord daarop is mijn, al jarenlange, zoektocht. Reis de komende weken met me mee en, als je erin gelooft, bidt dat de werkelijkheid van God door het lezen en interpreteren van Zijn Bijbel, zichtbaar en tastbaar zal zijn voor de mensen waarmee ik te maken krijg.
Skippy, here I come.