Een zwarte kraai stal eens een stuk vlees. Ze vloog een boom in met het vlees in haar bek. Een vos, die de kraai zag, wilde het vlees voor zichzelf, keek de kraai aan en zei: "Hallo schoonheid. Je veren zijn zoveel mooier dan die van een duif. Is je stem net zo mooi als dat je veren wonderschoon zijn? Indien dat het geval is, moet je wel de koningin van de vogels zijn." De kraai was zo blij met deze lofprijs dat ze haar bek opende om te laten horen hoe goed ze kon zingen. Het vlees viel naar omlaag en de vos ging er mee vandoor.
We hebben allemaal wel het een ander dat we graag in onze bek houden en hebben we vossen in ons leven nodig om los te leren laten.
Dit in de context van Paulus die zichzelf een slaaf van Christus noemt. Een slaaf van Christus ziet af van zijn/haar rechten. In dat proces komen we regelmatig dingen tegen waar we blijkbaar meer waarde aan hechten dan we dachten en moeilijk vinden om los te laten. Ik gaf de zestig deelnemers aan het jongerenweekend in Zuid Australië tien minuten om hierover door te praten in kleine groepjes. Na een uur waren ze nog niet uitgepraat. Ben ik nu de vos? Nee toch....
Over vossen gesproken. Een jager/boer die indruk wil maken op passanten heeft z'n jachtbuit op een hoek van z'n weiland tentoongesteld. Het stinkt daar behoorlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten