Wat doet die vos daar?

Een zwarte kraai stal eens een stuk vlees. Ze vloog een boom in met het vlees in haar bek. Een vos, die de kraai zag, wilde het vlees voor zichzelf, keek de kraai aan en zei: "Hallo schoonheid. Je veren zijn zoveel mooier dan die van een duif. Is je stem net zo mooi als dat je veren wonderschoon zijn? Indien dat het geval is, moet je wel de koningin van de vogels zijn." De kraai was zo blij met deze lofprijs dat ze haar bek opende om te laten horen hoe goed ze kon zingen. Het vlees viel naar omlaag en de vos ging er mee vandoor.  

We hebben allemaal wel het een ander dat we graag in onze bek houden en hebben we vossen in ons leven nodig om los te leren laten.

Dit in de context van Paulus die zichzelf een slaaf van Christus noemt. Een slaaf van Christus ziet af van zijn/haar rechten. In dat proces komen we regelmatig dingen tegen waar we blijkbaar meer waarde aan hechten dan we dachten en moeilijk vinden om los te laten. Ik gaf de zestig deelnemers aan het jongerenweekend in Zuid Australië tien minuten om hierover door te praten in kleine groepjes. Na een uur waren ze nog niet uitgepraat. Ben ik nu de vos? Nee toch....

Over vossen gesproken. Een jager/boer die indruk wil maken op passanten heeft z'n jachtbuit op een hoek van z'n weiland tentoongesteld. Het stinkt daar behoorlijk.

Het absurde van de eenvoud

“Maar je moet toch iets kunnen doen,” riep de jongeman bijna wanhopig uit. Het was een reactie die velen voelen en slechts weinigen zo duidelijk verwoorden. Het verhaal van God die in Jezus aan de mens verschijnt en de straf die de mens toekomt, op zich neemt aan het kruis van Golgotha is eigenlijk te eenvoudig om te kunnen geloven. Als je daar dan ook nog eens aan toevoegt dat Leven je deel wordt door eenvoudig te geloven in dat eenvoudige verhaal van God, dan heb je de poppen aan het dansen.

“Er moet iets tegenover staan,” “We moeten in actie komen; aan God bewijzen dat we best wel wat kunnen.” “Er moet indruk gemaakt worden op de wereld.”

De diepste indruk die we als mens in deze wereld kunnen achterlaten is de demonstratie van een veranderd leven. De transformerende kracht van God die door Zijn Geest aan het werk is in het leven van de gelovige, is het meest overtuigende bewijs van de werkelijkheid van Gods verhaal.

Het afgelopen weekend stond 2 Timoteus centraal waar Paulus hamert op het belang van het conserveren van de eenvoudige boodschap van het Evangelie. Vanaf de dag van Christus opstanding stonden ook de genaderovers op en zijn nooit meer tot rust gekomen. Het geloof “meetbaar” maken door punten te scoren is van alle eeuwen. Nu we Christus volgen moeten we “dit” en moeten we “dat”. Voordat je het in de gaten het worden “dit” en “dat” belangrijker dan dat wat het dit en dat tot gevolg heeft.

Hoe langer ik geloof, hoe eenvoudige dat geloof wordt. Er blijft vrijwel niets over. Slechts dat kruis! Absurd eenvoudig.

En vooralsnog genoeg.

De splijtzwam

Ze konden er wat van in Paulus' tijd. De welbespraakte, catastrofe veroorzakende woordentovenaars. Ze wisten een groep voor zich te winnen met de bewering dat de "opstanding van de doden" al had plaatsgevonden. In onze moderne tijd is het niet zozeer de opstanding die tot verhitte discussies leidt. Iedere generatie heeft zo haar eigen kerksplijtende en gezinnen uiteenrukkende splijtzwammen; Genezing, Heilige Geest, Dodenopwekking, benen en/of armen verlengende instapwondertjes, Proclamatie... het houdt niet op.
Het Evangelie; waar ging het ook al weer over?
Had dat niet iets te doen met die Jezus van Nazareth, die het hart van de mens wist te herenigen met het hart van de Schepper? Iets met verlossing, verzoening en vergeving? Iets met Leven?
Het is iets van alle eeuwen; spektakel en manifestatie spreken meer tot de verbeelding dan een ruw houten kruis.
Ach, ik moet het even kwijt. Vanmorgen hebben we stilgestaan bij het wonder van het kruis van Golgotha. Daar moeten we zijn. Daar begint het en eindigt het.

In the middle of somewhere

Als het onbewolkt is heb ik af en toe twee streepjes ontvangst. In een van die "af en toe" momenten komt deze Blog tot u. De eerste twee studies zitten erop. Paulus' tweede brief aan Timoteus staat dit weekend centraal. De bewolking herinnerde me eraan dat bij het lezen en begrijpen van de Bijbel er altijd bewolking in de lucht tussen daar en hier hangt. Die bewolking moet eerst in kaart worden gebracht; wat voor weer was het daar en toen en hoe ziet het er vandaag bij ons uit? Het alternatief is dat je je niets van het weer aantrekt en gewoon lekker gaat rammen. De Bijbel wordt daarbij snel een irrelevant en saai boek en leent zich gemakkelijk tot allerlei vormen van misbruik. Een vijf streepjes ontvangst van de Bijbel bestaat niet. Er moet best wel wat werk worden verzet om de streepjes die wel zichtbaar zo juist mogelijk te interpreteren. Daar oefenen we ons dus in dit weekend. Er staat best wel wat wind.

Z'n kont wat onderuit gezakt

Ik heb het over de Koala. Hier net buiten Adelaide kom je die beesten in redelijk groten getale tegen. Zo'n beer ziet er een beetje uit als een enorm achterwerk met een aantal poten en een relatief klein koppie. Wat ze doen is een beetje onderuitgezakt in een boom hangen, wat eten, poepen en slapen. Dat is wat ik zie en misschien willen de buidelberen gewoon graag deze indruk wekken. Ik heb niet onderzocht of het beest, naast uiteraard procreëren, ook andere dingen doet maar er zal wel wat meer over te zeggen zijn. Wat eten betreft is het dier kieskeurig. Van de ongeveer 600 soorten eucalyptusbomen zijn er slechts zes die de goedkeuring van de familie mogen wegdragen en voor consumptie geschikt worden geacht. Knap eigenlijk dat die beren als soort nog bestaan.

Ietwat onderuitgezakte Koala betrapt
 in een boom net buiten Adelaide

Een eenzijdig dieet zoals de Koala's bezigen zou voor de mens funest zijn; of in het gunstigste geval de mens veranderen in een ietwat onderuitgezakt wezen met een te dikke buik en een te grote kont.
Zeg ik teveel als ik beweer dat de mens geneigd is tot eenzijdigheid, of monochromie? Ik kan de indruk maar moeilijk van me afschudden dat de mens door een aantal, per individu verschillende karakteristieken, eigenlijk net zo voorspelbaar is als de buidelbeer. Even een beetje rondhangen met A en je bent in staat om een groot aantal uitspreken over A te doen die nog waar blijken te zijn ook. Slechts enkelen laten zich maar moeilijk uittekenen en demonstreren een mate van onvoorspelbaarheid die je een beetje een rare smaak en gevoel geven; het is de mens namelijk eigen om mysteries te ontrafelen en te verklaren. Wanneer dat niet lukt; de ander valt niet te "buidelberen," houden we liever wat afstand. Een onderuitgezakte kont, dat verwacht je bij een Koala en het maakt me blij als ik dat zie. Mijn voorspelling kwam namelijk uit. De mens laat zich vaak net zo makkelijk raden.

De aanvliegroute

Afgelopen nacht bracht ik door in een huis in Brisbane dat op de aanvliegroute naar het vliegveld ligt. Volk dat naar Brisbane vliegt verwacht en vertrouwt op dat vliegveld te landen. Dat gaat eigenlijk altijd goed. De verwachting komt uit. Passagiers, personeel, ophalers en wie nog meer kunnen hun leven na gedane vluchtbeweging(en) vervolgen.

Aanvliegroutes gevisualiseerd

De belangrijkste reden dat het goed gaat is omdat er heldere protocollen bestaan die niet (of nauwelijks) voor tweeërlei uitleg vatbaar zijn. Alle communicatie in het vliegtuig, aan de grond, tussen piloot en verkeersleiding werkt naar eenzelfde doel toe: landen op baan X en de passagiers uitwerpen bij sluis Y.
Intermenselijk verkeer kent zo z'n eigen protocollen die zelden zo op elkaar zijn afgestemd dat verwachtingen worden waargemaakt. Er gaat vaak meer mis dan raak.
Wat ik zie is niet wat jij ziet. Jij ziet slechts wat je denkt dat ik bedoel.
Zo heb ik vanmorgen een gesprek met een vriend waarmee de communicatie op zodanige wijze uit de rails is gelopen dat we niet anders kunnen dat het terrein in kaart brengen en nieuwe sporen trekken die naar een doel zullen leiden dat ons beider instemming heeft. Het is vreselijk als de voorkant van het vliegtuig naar baan X onderweg is terwijl de achterkant zich richting Y wringt. Gevolg is dat het ding uit elkaar knalt. Het heeft zelden zin om in dergelijke situaties vast proberen te stellen wie de gekleurde Piet is. Dat is irrelevant. Als je samen verder wil zul je samen een weg moeten vinden waarbij recht halen en recht verschaffen nooit het hoofddoel kunnen zijn. Hoeveel is het waard om gelijk te krijgen terwijl de relatie voor altijd verstoord blijft? Is de betere weg niet om de relatie te herstellen ten koste van het gelijk? Ik dacht persoonlijk van wel.

Volmaakt onvolmaakt

Niemand is volmaakt.
Iedereen stemt daar mee in.
Totdat je iemand met die onvolmaaktheid confronteert.
Dan ben je opeens een slecht mens.
Want we zijn dan wel allemaal onvolmaakt;
maar jij een beetje meer dan ik.

Ik ben onvolmaakt. Wat doe ik als iemand mij confronteert met een onhebbelijkheid, irritant gedrag of wat dan ook. Verdedigen natuurlijk. Ik heb immers recht op mijn onvolmaaktheid. De ander denkt toch zeker niet dat hij minder onvolmaakt is dan ik. Kom nou toch. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Weg met de stenen en lang leve de onvolmaaktheid.
Vluchten kan ook. Recentelijk besloot een collega, geconfronteerd met een onvolmaaktheid die negatieve gevolgen had voor zijn omgeving, om in plaats van zijn "demonen" aan te pakken, zijn ontslag in te dienen. Gemiste kans, zou ik zeggen.

Gek eigenlijk dat we dat wat we allemaal weten, eigenlijk liever niet willen weten.

Vandaag reizen naar Brisbane. Vanmorgen afspraak met de dominee en vanmiddag met de plaatselijk OM baas.

En toen bleef er wat plakken

Na de dienst sprak Paul me aan en vertelde hoe ik een aantal jaren geleden had verteld over mijn avontuur met het maken van discipelen. Het inspireerde Paul voldoende om vrijwel meteen op eenzelfde manier aan de slag te gaan. Daaruit zijn tot op heden dertig nieuwe groepen ontstaan. Dat maakt mijn dag goed!
Een man kwam naar me toe die me exact kon vertellen waarover ik zeven jaar geleden had gesproken en hoe zijn leven daardoor op een totaal ander spoor terechtkwam.
Weer een ander haalde een foto van mij en Martha uit z'n binnenzak: "deze hangt bij ons thuis op de koelkast. We bidden regelmatig voor jullie."
En ik me maar afvragen of er uberhaupt wel iets blijft plakken.

Wat ook blijft plakken is de stront van de kat die besloten heeft zichzelf op het tapijt naast mijn bed te ontlasten. Wat een onzalige beesten zijn het toch. Ik ken geen ander beest dat zo vervreemd is van enige bekommernis om andere wezens. De kat is de sublimatie van zelfgerichtheid. De mens trapt er in en geeft de kat wat'ie wil. Kattenliefhebber vinden mij niet lief omdat ik katten niet liefheb. Ergerniswekkend. Dat zijn ze.

Er blijft allicht wat plakken

Een seminar waar je in een "normaal" tempo twee dagen voor nodig hebt samenvatten in vijf uur.Dat kan best. Het is wel zaak dat je dan een beetje doorramt en de vraagt blijft hoeveel er blijft plakken. Geen groepswerk, geen verwerking, alleen maar de informatie. Gek eigenlijk dat men vaak tegen beter weten in kiest voor de informatie terwijl men weet dat daarmee het eigenlijke en beoogde leren ver achterblijft of zelfs ontbreekt. Ik ken mezelf goed genoeg. Ik heb ook liever de informatie en sla het proces over. Misschien is er de onuitgesproken hoop dat er toch iets wezenlijk levensveranderends per ongeluk blijft plakken. Ik herinner me die keren dat een gedachte, een woord, een vraag, voldoende was om een complete koerswijziging te bewerken. Hoe meer informatie, hoe groter de kans dat er iets gebeurt. Een soort van loterij. Hoe meer loten hoe groter de kans dat er iets wordt gewonnen. Dat de kans op winst nog steeds minimaal is, wordt voor het gemak vergeten. Je hebt in ieder geval je best gedaan om iets te winnen.
Stel je voor dat het leven sterren zout uitdelen voor goede bedoelingen. We zouden allemaal in sterren omkomen. Verandering door informatievolume op te draaien heeft uiteindelijk een averechtse uitwerking. OM, de club waar ik voor werk, lijdt aan Informatie Overkill; er wordt zoveel informatie op je afgevuurd dat het netto effect is dat het allemaal ongelezen in de prullenbak verdwijnt; de hoeveel is te groot om het nog op een zinnige manier te kunnen filteren; dus dan alles maar meteen wegpleuren.
Hier moest ik dus aan denken toen het verzoek me bereikte om de samenvatting van het seminar aan een groep te presenteren. "Waarom ook niet?" dacht ik; "wie weet blijft er wat plakken."
Vandaag twee keer aan de prekerij in Eltham Baptist in Melbourne.

Mannen en ontbijt

De bacon en eieren zijn op, de jus 'd Orange jerrycans uitgedrupt en de koffie staat klaar. Nu mag ik, terwijl de mannen drinken, mijn praatje houden. "Vruchtdragen," is het thema. Een mooi thema om iedereen weer een flink schuldgevoel aan te kunnen praten en het levensjuk heerlijk wat aan te zwaren. Ja, het vruchtdragen in Johannes 15 staat in de context van het maken van discipelen maar waar te gemakkelijk aan voorbij wordt gegaan is dat het maken van discipelen een proces is waar een flink aantal stappen mee gemoeid is. Zaaien en maaien zijn slechts twee van de te onderscheiden stappen. Het maaien mag dan het meest spectaculaire en tastbare onderdeel zijn, het kan niet plaatsvinden zonder al die andere stappen die aan het maaien vooraf gaan.

Het is zaak om de eigen rol, de eigen plek, in dat proces te onderkennen en vooral daar de energie op te richten. Maaiers vallen misschien het meest op maar zonder de inzet van de ingetogen, introverte doch gastvrije en vrijgevige man of vrouw, gebeurt er niets. 

Affijn, de mannen vertrekken en een groep voornamelijk jongeren vindt de weg naar het administratiegebouw van de kerk om tot 16:00 vanmiddag het Life Direction seminar mee te maken. Hoe ik een seminar waar normaal gesproken een volledig weekend voor staat, in vijf uur samenvat; ik weet het nog niet goed maar kom er vast wel uit.

Beneden Onder en Heerlijk Liegen

Blijkbaar heeft het af en toe wel enig effect, die sprekerij. Ben bij mensen thuis gedropt waarvan de zoon des huizes drie jaar geleden een radicale bekering doormaakte na het bijwonen van een toespraak/lezing/preek. Dat is bemoedigend om te horen. Dan weet je weer even waar je het voor doet.
Of er iets was wat ik niet at? "Nou, ik ben niet zo'n liefhebber van vis." Meteen besloot ik om nooit mee iets uit te sluiten en gewoon te liegen dat ik alles lust. Mijn gastvrouw heeft namelijk speciaal voor vanavond vis gekocht. Heb nog geprobeerd om me eruit te redden maar hoe meer ik mijn best deed om de schade te beperken, hoe dieper het gat werd. Maar liegen is toch fout? Dat mag toch niet?
Als je er even over nadenkt kom je al gauw tot de conclusie dat een leven zonder leugens en leugentjes totaal onleefbaar is. Beschaafdheid veronderstelt andermans bestwil. Het klakkeloos oplepelen en rondlepelen van wat we werkelijk vinden, voelen, en denken is uitermate schadelijk, vooral voor de ander. Omwille van het in stand houden van een leefbaar klimaat schaven we de waarheid wat bij; "niet dat je zo'n slechte zanger bent, maar je mist af en toe een noot." Dat is toch te verkiezen boven "wat was dat verschrikkelijk, mijn trommelvliezen zijn permanent beschadigd." Toch zit ik er wel een beetje mee. Mag ik nu wel of niet liegen?
Ach, ik zal er verder niet van wakker liggen maar je realiseert je dat iedereen met dit dilemma te maken heeft. Alleen heeft de een er meer last van dan de ander. Vandaag moet ik leven met de uitsluiting van vis in mijn dieet en ben benieuwd wat mijn gastvrouw opdient. Gelooft ze m'n soort van leugen dat het eten van vis geen probleem is, alleen dat het niet mijn voorkeur heeft of zet ze me een boterham met hagelslag voor? Dat laatste zou lachen zijn want ik voel dat ik dat heb verdiend. Nee, ik lieg niet.Nu ik dan toch bezig ben: ik verkies vis boven hagelslag.
Morgenochtend een mannenontbijt met praatje en de rest van de dag doe ik mijn Life Direction seminar.
Tenminste, dat denk ik. Het is niet terug te vinden op de website van de kerk. Of het is geen "event" maar gewoon "iets."
O ja, ik zit in Melbourne.

Waarom Blog ik ook al weer?

Op 3 maart 2007 schreef ik mijn eerste Blog. In de kerk waar ik lid van ben had een aantal gemeenteleden gevraagd hoe ze beter betrokken konden blijven bij wat ik zo her en der uitvoer. Omdat ik toen op het punt stond om naar Australië te gaan op een soort van spreektournee, dacht ik dat dit een goede gelegenheid was om een Blog te schrijven. Dat dacht ik wel een week of drie vol te kunnen houden. Ik ben er niet mee gestopt, tot ongeveer een half jaar geleden. Ik was en ben "blog moe." Eigenlijk ben ik het zal om overal een mening over te hebben of over na te denken en die mijmeringen vervolgens in de etalage te zetten.
Nee, dat is ook niet helemaal waar. De waarheid is dat ik me begon te storen aan wat anderen de publieke wereld insmijten en dacht dat als ik me daar aan erger, anderen zich ook aan mijn gezeur zouden ergeren.
Nu sta ik op het punt om weer naar Australië te gaan. Over een paar uur vertrekt mijn vliegtuig en ik verheug me vreselijk op de ultra lange zit.
Dit brengt me bij de vraag waarom ik ook al weer was gaan Bloggen. In de kerk zitten mensen die voor mij en Martha bidden. Dat vind ik bijzonder en geloof ook dat we het nodig hebben.
Het is een bijzonder voorrecht om voor een organisatie als OM te werken. Een club die zich inzet voor de verspreiding van de belangrijkste boodschap die de wereld moet horen. De boodschap van verlossing, vergeving, een nieuw begin en een hoopvolle toekomst in Jezus Christus. Je kunt van Hem vinden en denken wat je wilt maar je kunt niet om de impact heen die Zijn leven en boodschap heeft op de mensheid. In Christus komen aarde en hemel bij elkaar en iemand die besluit om Jezus te volgen voelt bijna meteen dat wat Hij zegt en doet, klopt; een bijzonder, haast onuitsprekelijk thuiskom gevoel; het hart komt tot leven.

Dat al die volgelingen van Jezus dat volgen in alle gebrokenheid vormgeven, staat buiten kijf. De kerkgeschiedenis en ook de moderne praktijk getuigen van een grove overschatting van wat dat geloof allemaal teweeg kan brengen. Geen grote dingen verwachten. De claims die her en der gehoord worden zijn van een welhaast hilarisch gehalte. Ik begrijp wel wat e achter zit: we willen zo graag meer van God en daar is niets mis mee! De werkelijkheid van een leven met Christus is echter weerbarstig; reductie tot formules en dogma's het gevolg om het e.e.a. kloppend te krijgen en te houden.
In die weerbarstigheid ben ik geïnteresseerd. Zo gemakkelijk wordt de soep heter voorgesteld dan deze in de praktijk verorberd wordt. Dat is jammer. De o zo hoopvolle boodschap wordt daarmee gemakkelijk een holle klank.
"Wat kunnen we redelijkerwijs hier en nu van God verwachten?" is mijns inziens een legitieme vraag. Het antwoord daarop is mijn, al jarenlange, zoektocht. Reis de komende weken met me mee en, als je erin gelooft, bidt dat de werkelijkheid van God door het lezen en interpreteren van Zijn Bijbel, zichtbaar en tastbaar zal zijn voor de mensen waarmee ik te maken krijg.
Skippy, here I come.

Händel's Messiah en een blaffende Martha

Wie wil er morgenavond n(zaterdag)  naar de uitvoering van de Messiah in het concertgebouw? Ik heb twee kaartje maar Martha is ziek geworden en loopt al dagen blaffend te hoesten... Interesse? Stuur me een berichtje.

http://www.concertgebouw.nl/agenda/pieter-jan-leusink-dirigeert-haendels-messiah