Een vader slaat zijn kind tot moes

Een vader slaat zijn kind tot moes.

Het was ongehoorzaam.

Het kind is bang,

maar luistert wel.

Dat wilde Pap.

Het doel heiligt de moes.

Maar Pap wil geen bang kind.

Hij aait haar met de hand die sloeg;

Je hoeft niet bang te zijn.

Als je gewoon luistert ben je fijn.

Nu doet het kind wat Pap wil.

Anders vallen er klappen.

Gisteren kwam Martha thuis en het stoom kwam uit haar oren. Ze had iemand gesproken die, nadat ze die persoon verteld had dat een gemeenschappelijke vriend ernstig ziek was, haar meedeelde dat God geneest, tenzij de lijder niet gelooft. En dat met een stelligheid die iedere poging tot relativering bij voorbaat al in de kiem smoorde.
Stoom kwam nu ook uit mijn oren. Mijn hartslag verdubbelde en een stuwend verlangen om een moord, of iets dat bijna net zo erg is, te plegen nam bezit van me. Niet zo christelijk van me maar mijn verbolgenheid over dit soort oversimplificaties en vreselijke kortzichtigheid is groot.
En daar moet je dan straks mee in de hemel rondhangen?

Natuurlijk geeft God gezondheid.
Totdat je ziek wordt.
Dan wil God je waarschijnlijk een lesje leren.
Anders zou je niet ziek zijn.
Of doodgaan.

Waar komt het idee vandaan dat God bewust pijn brengt in het leven van de mens om hem daarmee klein te krijgen?
Ja, er zijn Bijbelverzen die deze gedachte staven. Ik ken ze.

Om pijn te verklaren, koppelen we deze aan de liefde. Een knap staaltje breiwerk.
Maar anders doet het helemaal zo'n zeer!

Als Christus het ware gezicht van God laat zien, dan moet het beeld wat men over het algemeen van God heeft ernstig worden bijgesteld.
In de evangeliën komen we God niet tegen die op mysterieuze wijze met kwalen om zich heen slaat.
Daar zien we het lam van God dat onze ziekten op zich nam en gewillig naar het kruis ging.
Hij liet zich vernederen, bespuwen en slaan.

Pijn overkomt ons allemaal. Een christen niet meer of minder dan een niet christen.
Velen, zowel christenen als niet christenen, getuigen van de helende werking die moeilijke omstandigheden op hun leven hadden en hebben. Het is de weg van de mens.
Gehoorzaamheid leer je door te respecteren en niet omdat je in een hoek gedreven niets anders meer kan. Dan is gehoorzaamheid aangepast gedrag. Die aanpassing maakt plaats voor de oude modus operandus als de druk uit de hoek verdwijnt.
God heeft zijn eigen weg met de mens en die weg is geplaveid met onbaatzuchtige en onvoorwaardelijke liefde.

Kortom, het is beter om te huilen om de pijn van de ander dan hem of haar ongeloof te verwijten. Dat laatste getuigt van een minachting voor en een schromelijk gebrek aan inzicht in Zijn weg.