Als we ons voor anderen inspannen beantwoorden we aan een universele, kosmische wet. Paulus schrijft aan de Korinthiers dat hij zich voor hen inspant omdat hij wil leven volgens Gods plan (2 Kor. 10:13-14). Die twee gaan altijd samen. We zijn geschapen, niet om er alleen maar voor onszelf te zijn maar om te investeren in anderen. Dat is best wel ingewikkeld in een samenleving waarin het narcistische individualisme tot recht is verheven. We sluiten ons op in onze gemiddeld 16 tot 125 vierkante meter woonoppervlak. Vandaaruit plannen en beleven we ons bestaan. Dagblad Trouw meldt vandaag dat het sociale leven van Nederlanders steeds meer naar het internet verschuift. "Gemeenschap per draadje" zou ik het willen noemen. Niets kan een levende ontmoeting vervangen en het is belangrijk dat we dat blijven doen. Aan de andere kant stelt het internet ons in staat om ons steeds grotere netwerk van vrienden te onderhouden. Een kattebelletje hier, een schimpscheut daar. Tien jaar geleden zouden we ons afvragen of "die en die" nog wel in leven is. Vandaag kunnen dezelfde "die en die" ons van real time updates voorzien: "ben even naar de wc, moet grote boodschap doen", "vanmiddag met m'n dochter naar de dierentuin", "ben nu onderweg naar Groningen en zit in de trein". Onzin? De meeste Nederlanders zullen dit wellicht onzin vinden. Ik vind het wel iets aardigs hebben. Ik hou bijvoorbeeld via twitter (gekoppeld aan facebook, blogspot en Hyves) mensen op de hoogte van soomige van de boeken die ik lees en dat heeft er al regelmatig toe geleidt dat 'volgers' dat boek ook zijn gaan lezen. Indirect kan ik dus beinvloeden. En dat is leuk.
Maar dat heeft niet veel meer te maken met het je geestelijk en fysiek inspannen voor anderen. De virtuele wereld heeft mooie kanten maar de echte wereld is toch het mooist. In het echte kontakt met anderen word ik bemoedigd, gesteund en gecorrigeerd. Daar zijn echte, levende mensen voor nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten