Ik ben de norm

Paulus schrijft over mensen die zichzelf met anderen vergelijken en zichzelf daarbij als maatstaf nemen. Hij zegt dat deze mensen ongelofelijk stom zijn. Hoe werkt dit?
Men neme een mens, bij voorkeur mij, en verheffe deze tot norm. Alle andere mensen worden vanaf dat moment langs deze nieuwe norm gelegd en gemeten. Uiteraard schieten de meesten tekort. Hoe komt dat? Ik rek mijn norm gewoon op zodat de ander het net niet haalt.
Want:

Als jij steelt, is het fout,
maar als ik steel, is het anders; ik deed het echt niet voor mezelf.

Als jij liegt, ben je geen knip voor je neus waard,
maar als ik lieg, kan ik verklaren waarom het nodig was; ik deed het om jou te sparen.

Als jij je mond houdt wanneer je had moeten spreken, ben je een lafaard,
maar als ik zwijg, is het omdat ik gevoelig wil zijn, de ander de ruimte wil laten.

Als jij geeft is het altijd te weinig,
maar als ik geef is het weldoordacht en overwogen.

Als jij Jantje Smit leuk en aardig vind,
dan kom je nog niet tot aan mij knie.

Dat, zo'n houding, zegt Paulus, is ongelofelijk stom. Kwam Christus niet juist daarvoor, om de mensen erop te wijzen dat de enige, die de plaats in het centrum van het bestaan toekomt, God de vader is?
Dat betekent dat ik opzij moet stappen en Hem bewust die plaats geef in mijn leven. En weet je, het gevolg is dat je meteen een stuk minder hoog van de toren blaast. Niet langer "kijk mij nou" maar vooral "kijk Hem nou."
Met Hem als norm valt alles in het leven weer in het juiste perspectief en ben ik vrij om de waarheid te spreken, van harte te geven, betrouwbaar te zijn en van harte van mensen houden die Jantje Smit cedees in huis hebben.