Hoe armer hoe guller

Zo vat Paulus de reactie van de Macedoniërs samen als hij de opbrengst van de kollekte telt. De Macedoniërs hadden gereageerd op de nood in Jeruzalem en wilden daar uit vrije wil aan bijdragen. De verbondenheid die ze voelden, met mensen die ze overigens niet persoonlijk kenden, was er een die uit het hart kwam. Ons verstand berekent maar ons hart geeft zonder eerst te plussen en te minnen.
Waar ik me al 22 jaar lang over verbaas is de trouwe financiële ondersteuning van onze vrienden; mensen die ons wel kennen en geloven in het werk dat God ons te doen heeft gegeven. Dat maakt mij stil en verwonderd. Sommige van onze vrienden stellen ons al 22 jaar in staat om ons werk te kunnen blijven doen. Het maakt me klein en nederig.
We zijn afhankelijk van God. Maar God gebruikt mensen en dat maakt ons afhankelijk van wat God door deze mensen doet.
Toch gaat het in tegen mijn Calvinistische genen. De trots in mij maakt dat ik mijn inkomen met eigen handen wil verdienen zodat ik met opgeheven hoofd kan zeggen "dat heb ik helemaal zelf verdiend."
En weet je, leven van de geef went nooit.
Soms word ik ook moe van het om de zoveel jaren weer doen van acquisitie. Binnenkort zal er weer een ronde starten. Als we officieel onze arbeidsovereenkomst bij de Brandaris beëindigen, ontstaat er een tekort. Ik zie er tegenop om daar weer werk van te moeten maken.
Een van onze nieuwsbrieflezers adviseerde om niets te doen en helemaal op God te vertrouwen. En ja, er zijn best wel verhalen en getuigenissen van mensen die nooit over financiële noden spreken of schrijven. Ik sta daar wat dubbel in.
De Bijbel geeft aanleiding om het ene te doen en het andere niet na te laten. De Macedoniërs gaven omdat ze reageerden op een pleidooi om bij te dragen. Zo vinden we dat God mensen op bovennatuurlijke wijze beweegt om bij te dragen maar tegelijkertijd zien we dat er planmatig gewerkt werd.
Ik denk dat het tweesporenbeleid maar gewoon weer ga toepassen. Op God vertrouwen dat het goedkomt maar niet tegelijk passief wachten.