De man in het luierpakje

In de kunstwereld kom je af en toe excentriekelingen tegen. Op de Gerrit Rietveldacademie, waar alle geslaagde studenten gisteren hun werk tentoonstelden, vielen de echte excentriekelingen nog eens extra op. Een man in een jurk is niet eens zo heel bijzonder meer, evenmin als zwaar opgemaakte mannen. Maar zelfs de doorgaans zichzelf als excentriekeling profilerende student, keek op bij de verschijning van een man in een lichtblauw luierbroekje, luidgroene kniekousen en bonte sneakers.
Niet mee willen lopen in het ritme van de massa; het is de mens eigen om 'anders dan de rest' te willen zijn. Het 'uitdrukking geven aan de individualiteit' is de noemer waaronder we onze uniciteit plaatsen. Iedereen wil wel een beetje opvallen. Sommigen vallen op door op te vallen, anderen vallen op doordat ze dat juist niet doen of willen. Die laatsten vallen weer op door hun unieke verlangen om onzichtbaar te zijn; achter het decor van luidgroene kniekousen en foute sneakers hun ding te doen: opvallen door hun onzichtbaarheid. En zo zijn we aan het eind van de dag toch weer zichtbaar.
We zijn trots op Martijn. Hij is geslaagd en droeg 'normale' kleren. Vandaag weer een feestje, Martha en ik zijn 27 jaar getrouwd. Daarmee val je trouwens ook op. Zo lang bij elkaar, hoe doe je dat toch? Dat is ook een soort van excentriek zijn in de moderne tijd. Maar dan zonder luierpakje.