Transitie en pijn

Elke verandering in het leven gaat gepaard met emoties. Positieve, negatieve en schijnbaar neutrale emoties. De een verwelkomt verandering om de verandering zelf terwijl de ander zich liever vasthoudt aan de schijnbare zekerheid en voorspelbaarheid. Nu vindt de meerderheid van de mensheid waarschijnlijk dat de manier waarop zij met verandering omgaat de juiste is. En dat is een grote misvatting. Er is namelijk niet een juiste manier om met veranderingen om te gaan. Wat voor mechanisme iemand ook heeft om met veranderingen om te gaan; ze hebben alle hun sterke en minder sterke kanten.
Ik houd van verandering om de verandering zelf. Er hoeft niet eens een dringende reden te zijn om te veranderen. De uitdaging van het nieuwe, het onbekende; de positieve energie en anticipatie die het met zich meebrengt, ik vind het allemaal prachtig.
Ik zit dus niet zo vast aan het heden en sommigen zouden zeggen dat dit een goede, positieve eigenschap is. Uiteraard vind ik dat zelf ook. Maar er is meer aan de hand. Ik ken mezelf ondertussen goed genoeg om te weten dat ik het moeilijk vindt om me te binden. Ik houd graag alle opties open. Ik heb een hekel aan afscheid nemen. Dat is namelijk zo definitief. Het liefst glip ik weg uit situaties en relaties. Als mensen me al zouden missen; jammer dan.
Zo zit ik in elkaar en daar hangt een groot verhaal omheen dat ik in de loop van mijn leven ben gaan begrijpen. Het heeft te maken met gebrokenheid, pijn en teleurstelling.
En dan komt plotseling zo'n eerder genoemde positieve eigenschap in een heel ander licht te staan.
Wat doe ik er aan?

Twee dingen:
1) Erken en vier het verleden. Zonder verleden heeft de toekomst maar weinig betekenis. Op zes September leg ik mijn taak als oudste in de Brandaris neer. De preek voor die ochtend is in mijn gedachten al af: Erken en vier het verleden. Ook al blijven wij in Rotterdam wonen en betrokken bij de Brandaris, een belangrijke fase in ons leven ronden we af. Dat kun je niet geruisloos voorbij laten gaan met de mededeling dat er wezenlijk toch niets veranderd. Terugkijken en de hand van God en Zijn handelen in en door de gemeente benoemen; het hoofdstuk uitlezen.
2) Afscheid nemen en ruimte geven voor de emotie. In het Engels zegt men dan "bringing closure." Het belang daarvan kan niet worden onderschat. Zonder "closure" is een nieuw begin alleen maar moelijker en sleep je het verleden geestelijk en emotioneel met je mee. Komplete volksstammen lopen hierdoor getraumatiseerd rond; levensfasen en gebeurtenissen, zowel positief als negatief, zijn nooit afgerond en kunnen daarom niet worden losgelaten.

1,3 en 5 jaar plan

Ik moet een opdracht maken en ik denk dat de professor niet blij is met mijn inzichten. Ik heb geprobeerd te schrijven wat hij graag wil lezen maar ik kan het niet.

De vraag is hoe ik een plan maak voor mijn leven en werk voor 1, 3 en 5 jaar. Wat is mijn probleem?
Het idee van een strak jarenplan is een exclusief westers idee en vindt zijn oorsprong in het kapitalistische denken. Ieder jaar meer winst, ieder jaar een schakeltje meer een een stapje hoger op de carrièreladder. Een globale koers of het volgen van een droom is onvoldoende.
Ik denk aan een man in een sloppenwijk en probeer me voor te stellen dat ik hem in een gesprek vraag naar zijn drie jarenplan: "meneer, waar wilt u over drie jaar zijn?" "Bij voorkeur niet hier in deze sloppenwijk," zal de man antwoorden. "Hoe denkt u hier uit te komen," is mijn volgende vraag. "Ik droom daar wel eens over," zegt de man," maar dan roept mijn vrouw dat ik voor eten moet gaan zorgen. Ik heb geen werk en mijn voornaamste zorg is dat ik mijn gezin moet onderhouden. dat is vreselijk moelijk. Er is gewoon geen werk en ik kan eigenlijk niet verder dromen dan de volgende maaltijd."
Of neem de landarbeider in China. Zijn vader, grootvader en overgrootvader leefden van het land en eigenlijk vindt hij het allemaal best zo.
Is daar iets mis mee? Wie dicteert ons dat we moeten plannen; geen genoegen moeten nemen met onze status quo?
Ik ben heel erg voor (persoonlijke) ontwikkeling. Maar dat is geen wetmatigheid. Als ik zeg dat ik tevreden ben met wat ik doe en dat ik er geen enkel probleem mee heb als ik over vijf jaar nog precies hetzelfde doe als wat ik vandaag doe, kijken de planners me vreemd aan.

Kijk, hoe plannen vorm krijgen heeft veel te maken met ons temperament. Met mijn temperament (een uitzonderlijk hoge "I" op de DISC schaal) neem ik plannen mee de zandbak in en ga spelen en werk met wat ik tegenkom. Een uitzonderlijk hoge "C" begrijpt dat niet, vindt mij onverantwoordelijk en neemt zijn plannen mee naar de tekentafel, hangt er Excel sheets aan en een tijdspad.
Het grappige is dat we na drie jaar ongeveer op dezelfde plek uitkomen.
Plan ik dan niet? Jazeker. maar mijn plannen zijn elastisch. Ik beweeg graag mee met nieuwe spelers en speelgoed.

Gebrek aan uitzicht

De wereld van veel mensen is bijzonder klein. Om net even iets anders naar zaken en/of het leven te kijken is vaak al teveel gevraagd. Hoe komt dat? Vaak is die kleine wereld al groot genoeg, soms zelfs groter dan men aankan.
Voorbeeld; een organisatie waarin vele miljoenen euro's in omgaan kan het zicht op een unieke en bijzondere partnership laten stranden omdat men zich druk maakt om 2000 euro. Dat komt dan omdat de sleutelfiguren die dit soort beslissing nemen niet verder wil en kan kijken dan hun neus lang is.

Ons unieke opleidingscentrum in India waar onderwijzend personeel wordt opgeleid, leiders worden getraind en voorgangers gekweekt (op hoger en wetenschappelijk niveau) heeft dit kunne bereiken door de hulp van een gerenommeerd Canadees theologisch seminarie. Na tien jaar komt aan deze samenwerking een eind om 2500 euro op jaarbasis. India ziet niet hoe ze dat geld bij elkaar kan brengen en het seminarie besluit om niet winstgevend activiteit en te termineren. Beide neuzen blijven in geld steken en kunnen niet verder meer kijken. Dat is echt gebrek aan uitzicht. En dat terwijl de grotere organisaties die om beide instituten heenstaan op jaarbasis miljoenen binnenhalen. Dat gebeurt er als je teveel in je eigen verhaal blijft steken.
En dat steekt.
Op microniveau gebeurt hetzelfde. Het is oermenselijk. Vasthouden wat je hebt. Het probleem is dat je dan uiteindelijk niet anders meer kan dan het grotere verhaal alleen maar vanuit je eigen kleine huisje interpreteren. En neem van me aan dat onze deuren en raampjes te klein zijn en altijd maar een stuk van het panorama laten zien.
Goed, ik heb het bommetje gedropt bij de "powers that be" en gevraagd wat er aan problematiek overblijft als die 2.500 euro niet langer een probleem zijn. Ben benieuwd en wordt vervolgd.

Gods plan en inspanning

Als we ons voor anderen inspannen beantwoorden we aan een universele, kosmische wet. Paulus schrijft aan de Korinthiers dat hij zich voor hen inspant omdat hij wil leven volgens Gods plan (2 Kor. 10:13-14). Die twee gaan altijd samen. We zijn geschapen, niet om er alleen maar voor onszelf te zijn maar om te investeren in anderen. Dat is best wel ingewikkeld in een samenleving waarin het narcistische individualisme tot recht is verheven. We sluiten ons op in onze gemiddeld 16 tot 125 vierkante meter woonoppervlak. Vandaaruit plannen en beleven we ons bestaan. Dagblad Trouw meldt vandaag dat het sociale leven van Nederlanders steeds meer naar het internet verschuift. "Gemeenschap per draadje" zou ik het willen noemen. Niets kan een levende ontmoeting vervangen en het is belangrijk dat we dat blijven doen. Aan de andere kant stelt het internet ons in staat om ons steeds grotere netwerk van vrienden te onderhouden. Een kattebelletje hier, een schimpscheut daar. Tien jaar geleden zouden we ons afvragen of "die en die" nog wel in leven is. Vandaag kunnen dezelfde "die en die" ons van real time updates voorzien: "ben even naar de wc, moet grote boodschap doen", "vanmiddag met m'n dochter naar de dierentuin", "ben nu onderweg naar Groningen en zit in de trein". Onzin? De meeste Nederlanders zullen dit wellicht onzin vinden. Ik vind het wel iets aardigs hebben. Ik hou bijvoorbeeld via twitter (gekoppeld aan facebook, blogspot en Hyves) mensen op de hoogte van soomige van de boeken die ik lees en dat heeft er al regelmatig toe geleidt dat 'volgers' dat boek ook zijn gaan lezen. Indirect kan ik dus beinvloeden. En dat is leuk.
Maar dat heeft niet veel meer te maken met het je geestelijk en fysiek inspannen voor anderen. De virtuele wereld heeft mooie kanten maar de echte wereld is toch het mooist. In het echte kontakt met anderen word ik bemoedigd, gesteund en gecorrigeerd. Daar zijn echte, levende mensen voor nodig.

Skype

Gisteren zat ik een Skype Conference Call voor met acht deelnemers uit Engeland, Singapore, Maleisie en Dubai. Zoals de meeste trouwe bloglezers weten kom ik uit Nederland en dat telt ook mee als een land.
Het was een nachtmerrie. De geluidskwaliteit was slecht, deelnemers vielen weg en haakten weer aan, enkele van mijn collega's zag ik demonstratief hun headset op hun buro gooien. Toch wat meters gemaakt en een echte vergadering afgesproken in Februari 2010. Dat ligt nog heel ver weg en ik wilde graag dat we elkaar dit jaar nog konden ontmoeten maar iedereen is druk, druk, druk.
Veel agendapunten komen niet tot een oplossing of aktie en dat is al twee jaar zo. Veel praten, weinig konkrete plannen en een aantal gefrustreerde teamleden.
Met de teamleden afzonderlijk gepraat. Iedereen heeft een eigen kijk op en verzie van de (gewenste) werkelijkheid. Het wordt te weinig naar elkaar toe uitgesproken. Werk aan de winkel dus.
Nog een paar uur hier en dan weer richting Manchester.

Onderweg

Het is 25 minuten lopen van mijn huis naar Rotterdam airport, inclusief check-in en beveiliging. Ik houd van kleine vliegvelden. Geen gedoe en vrijwel altijd vetrekken de vluchten op tijd. Vandaag en morgen zit ik in Carlisle waar het internationale kantoor van OM is gevestigd. Mijn nieuwe rol als Member Care baasje houdt onder andere in dat ik deze trip regelmatig moet gaan ondernemen. Uur vliegen naar Manchester en dan twee uur in de trein. Krant, boeken, laptop en dossier mee. No sweat.

Ik ben de norm

Paulus schrijft over mensen die zichzelf met anderen vergelijken en zichzelf daarbij als maatstaf nemen. Hij zegt dat deze mensen ongelofelijk stom zijn. Hoe werkt dit?
Men neme een mens, bij voorkeur mij, en verheffe deze tot norm. Alle andere mensen worden vanaf dat moment langs deze nieuwe norm gelegd en gemeten. Uiteraard schieten de meesten tekort. Hoe komt dat? Ik rek mijn norm gewoon op zodat de ander het net niet haalt.
Want:

Als jij steelt, is het fout,
maar als ik steel, is het anders; ik deed het echt niet voor mezelf.

Als jij liegt, ben je geen knip voor je neus waard,
maar als ik lieg, kan ik verklaren waarom het nodig was; ik deed het om jou te sparen.

Als jij je mond houdt wanneer je had moeten spreken, ben je een lafaard,
maar als ik zwijg, is het omdat ik gevoelig wil zijn, de ander de ruimte wil laten.

Als jij geeft is het altijd te weinig,
maar als ik geef is het weldoordacht en overwogen.

Als jij Jantje Smit leuk en aardig vind,
dan kom je nog niet tot aan mij knie.

Dat, zo'n houding, zegt Paulus, is ongelofelijk stom. Kwam Christus niet juist daarvoor, om de mensen erop te wijzen dat de enige, die de plaats in het centrum van het bestaan toekomt, God de vader is?
Dat betekent dat ik opzij moet stappen en Hem bewust die plaats geef in mijn leven. En weet je, het gevolg is dat je meteen een stuk minder hoog van de toren blaast. Niet langer "kijk mij nou" maar vooral "kijk Hem nou."
Met Hem als norm valt alles in het leven weer in het juiste perspectief en ben ik vrij om de waarheid te spreken, van harte te geven, betrouwbaar te zijn en van harte van mensen houden die Jantje Smit cedees in huis hebben.

Vier stoelpoten

De tijger en de temmer gaan zo leuk met elkaar om omdat de temmer een stoel of kruk met vier poten voor de neus van de tijger houdt. De tijger ziet in die poten vier potentiele vijanden en doet zijn best om op alle vier z'n aandacht te richten. Dat is ook voor een tijger een beetje teveel van het goede met als gevolg dat het een verlammende werking heeft op het beest. Tegenwoordig zie je vaker dompteurs met een zweepje maar goed.
Teveel prioriteiten in ons leven hebben hetzelfde effect. Ik moet vandaag eingelijk studeren maar ben alleen maar bezig met een andere taak die op dit moment urgenter is. Officeel begin ik op 1 september met mijn nieuwe Member Care role maar langzaam aan wordt ik er al door opgezogen. Vandaag een Skype Conference Call voorbereidt en een "award-ticket" geboekt om donderdag naar Manchester te kunnen vliegen om (hoognodig) tijd door te brengen met een aantal teamleden in ons hoofdkantoor in Carlisle.
Waar ik nu naar op zoek ben is een stoel of een kruk met een poten.
Zakengoeroe's zullen me vertellen dat ik het niet goed doe maar ik kan ze vertellen dat de ideale wereld waarin goedbetaalde managers zich kunnen omringen met goedbetaalde secretaresses en personal assistents niet mijn wereld is.
En, in boeken over deze materie is het model altijd mooier dan de harde werkelijkheid

Seks Sells

De afgelopen week heb ik een analyse gedaan. Welke trefwoorden in Blogonderwerpen trekken de meeste lezers aan? Je raadt het al; onderwerpen waar het woord seks in voorkomt staan met stip bovenaan de lijst. Hoe zou dat toch komen? En hoe komt het dat '30.000 kinderen dood per dag door infwctieziektes en slecht drinkwater' nauwelijks tot 'hits' leiden. Ik denk dat honger en ziekte te ver van ons afstaat en dat seks de nieuwsgierigheis prikkelt omdat het iedereen persoonlijk raakt. Seks, dat rare onderwerp waar een mysterieuze waas omheen hangt houdt jou en mij bezig. We zijn de hele dag bezig met aantrekken en afstoten, in onze gedachten prooien aan het selekteren. Met die erotische spanning weten we maar moeilijk om te gaan. De een geeft aan zijn passies de vrije loop terwijl de ander deze in toom probeert te houden. Kuisheid is voor velen slechts een ideaal. Maar ze zijn er gelukkig wel; mannen en vrouwen die trouw en zelfdiscipline als waarde hoog aanslaan en ernaar leven. Makkelijk is dat niet in een samenleving die zo'n beetje alle taboes heeft overwonnen en aan de rauwe, tomeloze en primitieve seksuele drang alle ruimte geeft. 'Als jij je er maar gied bijvoelt en de ander geen kwaad doet, dan is alles geoorloofd.'
Ik ben voor kuisheid en gezonde grenzen. In het bijbels denken staat het welzijn van de ander centraal. Dat is vooraleerst een mentale en pricipiele keuze. Eigen gevoelens en passies zijn daarbij niet leidens, maar volgend. En dat is heus wel te doen. Maar in onze sterk geindividualiseerde samenleving waar 'ik' god is, een boodschap waar vooral om gelachen wordt. In stilte ook door vele volgelingen van De Weg.
I

Christianity Rediscovered

Met positieve verbazing heb ik tot in de late nachtelijke uurtjes "Rediscovering Christianity" gelezen. Het beschrijft een invalshoek betreffende de zendingsopdracht die ik niet zo goed kende. Heel veel gedachten zijn zeer herkenbaar omdat ik daar in mijn zoektocht naar waarheid ook op ben gestoten. Voor zover ik weet is het boek niet in het Nederlands vertaald en dat is jammer omdat het zou bijdragen aan een gezonde discussie over de taak en de plaats van de kerk. Het boek helpt begrijpen waar de kerk ontspoord is en waarom nog steeds heel veel kerken op dat zijspoor blijven doordenderen. Onze 'manier' van kerk zijn en wereldevangelisatie is zo verweven met onze cultuur dat we eigenlijk niet anders meer kunnen denken dan in de patronen waarmee zijn opgegroeid. Hoe komt het bijvoorbeeld dat zoveel kerken bezig zijn om hun 'programma' zo aan te passen dat het aantrekkelijk wordt voor buitenstaanders om de diensten bij te gaan wonen. Vinden we een "zoekervriendelijke" kerk in het Nieuwe Testament. Ik had onlangs een gesprek met enkele kerkleiders die een voorganger zochten die de kerk zou helpen om programma's te ontwikkelen die buitenstaanders aan zouden trekken.
De roep om aantrekkelijke diensten te organiseren komt voornamelijk de eigen behoeften van de kerkgangers tegemoet. Het wordt voor hen leuk om de diensten bij te blijven wonen. Maar, ten koste van wat?
En, hoe ziet zo'n aantrekkelijke dienst er dan uit? Vlotte sprekers die hun publiek wel 15 minuten weten te boeien, snelle presentaties, gestroomlijnde liturgieën en desnoods koffie tijdens de dienst. Let wel, ik zou het zelf ook veel leuker vinden.
Maar, is dat het dan?

Waarom slagen we er nauwelijks in om mensen in hun cultuurgroepen en "stammen" te bereiken? Omdat we verwachten dat ze naar ons toekomen, of, omdat we ons blijven richten op het bereiken van het individu.
Wat verklaart het relatieve succes van "Thugz Church" in Rotterdam? Het succes ligt hierin dat Daniel de Wolf en zijn team besloten om bij de "stam" te gaan leven en hun levens met de leden van die 'stam' te delen. Dat is authentieke evangelisatie. Maar welke kerk vaardigt mensen of om juist dat te doen? We hebben liever dat de "stammen" naar ons toekomen zodat we als kerk gaan groeien en steeds meer middelen inzetten om het leuk voor onszelf te maken en te houden.
Welke kerk in Nederland heeft de moed om een advertentie te plaatsen waarin een voorganger gezocht wordt die een salaris krijgt van 40.000 euro en deze voorganger vervolgens naar een plek stuurt waar mensen het Evangelie nog nooit hebben gehoord? Dat doet geen enkele kerk. terwijl het haar voornaamste opdracht is! Als iemand in de kerk al de wens heeft om dat te doen wat Jezus de kerk heeft opgedragen staat hij/zij er veelal alleen voor. De kerk wil daar best wel 250 euro per maand aan geven maar dan heb je het wel gehad.
Kortom, de woorden van Jezus waarbij Hij 2000 jaar geleden al vaststelde dat de oogst niet het probleem was en is, blijken actueel. En net zo actueel is het gebrek aan werkers! En waarom? Omdat de kerk wereldwijd lijdt aan een chronisch navelstaren waarbij meer dan 90% van haar bronnen worden geïnvesteerd in haar zelfbehoud.

Hier de link naar een Engels evaluatie van het boek.

Alles letterlijk

In ben het boek van A. J. Jacobs aan het lezen: "The year of living biblically". AJ noemt zichzelf agnost (letterlijk: een 'nietweter'). Als experiment is hij een jaar lang zo letterlijk mogelijk de bijbelse wetten, voorschriften en instructie gaan navolgen. Hoe moeilijk (onmogelijk) dat is, beschrijft hij in zijn boek; de dilemma's waar hij mee worstelt (mag je bepaalde wetten ook figuurlijk interpreteren? Zo ja, waar trek je dan de lijn?) en keuzes waar hij voor komt te staan ("als ik een overspelige tegenkom, zal ik hem moeten stenigen").
Wat het boek vooral laat zien is dat de christenen er eigenlijk maar een zooitje van maken. Iedereen kiest die zaken waar hij/zij zich wel aan wil of zal houden en welke hij/zij meent niet meer te hoeven houden omdat de wet in Christus vervult is.
"Ja, maar de wet heeft niet afgedaan", zo begint dan meteen de discussie.
En daarmee is het strijdtoneel meteen bepaald. Ook de "vrijen" zijn wettisch. Onlangs vertelde iemand mij hoe de Heer hen (ja, de man en de vrouw afzonderlijk!) had laten zien dat het beter is om op zondag geen boodschappen te doen (behalve als het echt noodzakelijk is (maar wat/wie bepaalt dat dan?)) en dat saunabezoek met ingang van heden taboe is. Voor hen, werd er benadrukt. Ze wilden het vooral niemand opleggen. Iedereen moet daarin vrij zijn.

En daar hebben we hem dan: Ik ben vrij om te kiezen wel of niet wettisch te zijn. Dat is zo'n beetje te optelsom van hoe het Westers Christendom naar de verhouding wet en genade kijkt.
Het komt er eigenlijk op neer, en dat is het gevolg van het opgroeien in een sterk overdreven individualistische samenleving, dat we dus een vorm van privereligie hebben waarin God de individuele gelovige stillekens en zachtkens leidt naar een unieke invulling en uitdrukking van zijn/haar geloof dat Gods uitdrukkelijke wil is voor hem/haar.
Hoe klinkt dat?
Wat het mij zegt is dat we er nog steeds niets van begrijpen en dat ons christendom meer lijkt op het hedonisme waarin het eigen genot centraal staat. Het jezelf ontzeggen van een ijsje op zondag vervult een behoefte diep van binnen om ons te onderscheiden en in onze verbeelding God te horen zeggen dat, hoewel Hij van ons allemaal evenveel houdt, wij speciaal zijn omdat we dat van dat ijsje of de wekelijkse boodschappen hebben begrepen. Misschien zien we in onze verbeelding wel een traan over Gods wang biggelen, zo blij is Hij.
Of misschien verdrietig?

Kortom, het boek van AJ is een belangrijk boek. Hoewel het niet zijn boodschap is, roept het wel op tot zelfonderzoek. En dat is altijd goed.

Hoe armer hoe guller

Zo vat Paulus de reactie van de Macedoniërs samen als hij de opbrengst van de kollekte telt. De Macedoniërs hadden gereageerd op de nood in Jeruzalem en wilden daar uit vrije wil aan bijdragen. De verbondenheid die ze voelden, met mensen die ze overigens niet persoonlijk kenden, was er een die uit het hart kwam. Ons verstand berekent maar ons hart geeft zonder eerst te plussen en te minnen.
Waar ik me al 22 jaar lang over verbaas is de trouwe financiële ondersteuning van onze vrienden; mensen die ons wel kennen en geloven in het werk dat God ons te doen heeft gegeven. Dat maakt mij stil en verwonderd. Sommige van onze vrienden stellen ons al 22 jaar in staat om ons werk te kunnen blijven doen. Het maakt me klein en nederig.
We zijn afhankelijk van God. Maar God gebruikt mensen en dat maakt ons afhankelijk van wat God door deze mensen doet.
Toch gaat het in tegen mijn Calvinistische genen. De trots in mij maakt dat ik mijn inkomen met eigen handen wil verdienen zodat ik met opgeheven hoofd kan zeggen "dat heb ik helemaal zelf verdiend."
En weet je, leven van de geef went nooit.
Soms word ik ook moe van het om de zoveel jaren weer doen van acquisitie. Binnenkort zal er weer een ronde starten. Als we officieel onze arbeidsovereenkomst bij de Brandaris beëindigen, ontstaat er een tekort. Ik zie er tegenop om daar weer werk van te moeten maken.
Een van onze nieuwsbrieflezers adviseerde om niets te doen en helemaal op God te vertrouwen. En ja, er zijn best wel verhalen en getuigenissen van mensen die nooit over financiële noden spreken of schrijven. Ik sta daar wat dubbel in.
De Bijbel geeft aanleiding om het ene te doen en het andere niet na te laten. De Macedoniërs gaven omdat ze reageerden op een pleidooi om bij te dragen. Zo vinden we dat God mensen op bovennatuurlijke wijze beweegt om bij te dragen maar tegelijkertijd zien we dat er planmatig gewerkt werd.
Ik denk dat het tweesporenbeleid maar gewoon weer ga toepassen. Op God vertrouwen dat het goedkomt maar niet tegelijk passief wachten.

Leven vanuit gebrokenheid

"Ik voel me zo schuldig als ik me weer eens afvraag of het niet gewoon een maniertje is," zei de jonge vrouw tegen me. Ik was door gaan vragen toen ze vertelde dat ze "in transit" was. Ze vertelde me hoe ze al jarenlang worstelt met depressies en bezig is haar trauma's, als gevolg van misbruik in haar jeugd, te verwerken. Hoe ze ondanks haar verlangen om God te ervaren "het maar niet voelt". Ze is bij het zingen van het derde aanbiddingslied nog steeds "niet in de stemming" zoals de anderen dat blijkbaar wel zijn. En nu, omdat de grote groep iets wel blijkt te voelen, voelt zij zich nog minder, kleiner en afgewezen.

De illusie van de triomf en het daarmee gepaard gaande negeren van verslagenheid is een groot probleem omdat het ver afstaat van de realiteit. Zij die hierin niet mee kunnen gaan, omdat het verdriet en de pijn sterker blijkt te zijn dan het vermogen om zich aan te passen aan het gewenste groepsgedrag, komen nog meer vast te zitten in de neerwaartse spiraal.
De lijder die vastzit in echte gevoelens van gebrokenheid kijkt toe en zucht: "wanneer zult Gij tot mij komen, o Heer?"
Begrijp me goed, ik geloof hartstochtelijk in de overwinning van Christus. Die overwinning krijgt echter in en door gebrokenheid gestalte.
Het geclaim van terreinen, levens, dorpen, steden, en landen wordt bij het uitblijven van de triomf weer keurig weggepoetst met een theologisch sausje: "nog niet Gods tijd, teveel tegenstand, ongeloof, bla, bla bla.."
Zou Christus ooit over de hoofden van Zijn publiek heen spreken of zou Hij langszij komen en geduldig met de gebrokenen optrekken? Zou Hij Zijn volgelingen oproepen om wonden te negeren of zou Hij misschien de tijd nemen om deze te verbinden?
Te vaak hoor ik nog spreken over een Christus die ik niet herken. Een die buiten het bereik van de zwakken staat en slechts een boodschap voor de gelovige elite heeft; zij die "het pakken."
Gebrokenheid is een van de belangrijkste herkenningspunten in het echte leven van echte mensen. Gebrokenheid is de plaats waar ze aanhaken en zichzelf vinden in de Gebrokenen!
Opwekking krijgt betekenis in de diepte.
Genezing krijgt betekenis in ziekte.
Overwinning krijgt betekenis in het verslagen zijn.

Gaat het wel goed met Jan? Is hij misschien depressief? Heeft Jan last van jetlag?
Niets van dat alles. Ik voel me prima maar heb een onstilbare honger naar echtheid.

Weer thuis

Een geweldige week achter de rug. Ondanks het chronische slaaptekort geen een keer last gehad van hoofdpijn en kan zelfs zeggen dat de terugreis van Maleisië naar Amsterdam aangenaam verliep. Van slapen kwam niet veel terecht. Het was zo bemoedigend om met ruim 100 jonge volgelingen van Christus samen te komen die allemaal een verlangen hebben om het levensveranderende verhaal van verzoening en verlossing aan anderen te vertellen.
Stanley Jones zegt: "O Christus, mijn krachten zijn niet langer wat ze zijn maar wat ze kunnen zijn - in U. Versterk ze zodat ik zal zijn zwakheid in sterkte, onwetendheid veranderd in wijsheid, het boze veranderd in goedheid. Ik dank U. Amen."
Dat is ook mijn gebed voor vandaag.

Port Dickson, finale

Gisterenavond was de openingsavond van de conferentie. Drieentachtig deelnemers uit drieentwintig landen die in tien teams naar zeven omliggende landen gaan. Ons Maleisische team heeft een hoop werk verzet en het loopt allemaal lekker. De worshipleaders wist het volk op de juiste temperatuur te krijgen, iets wat bij mij meer en meer weerzin oproept; het is meer een maniertje dan een goddelijke ontmoeting.
Maar goed, de sfeer zat er goed in. Vandaag spreek ik twee keer en daarna pak ik mijn rugzak weer in. Ruben haalt me morgenochtend vroeg op, dus dat wordt ontbijten bij de man met de gouden oksels.

Port Dickson, Dag vijf

Vandaag begint de “Out of the Comfort Zone” conferentie. Zo’n 100 deelnemers uit vijftien landen doen hieraan mee. Na vijf dagen van training en voorbereiding zullen ze de regio intrekken om het Goede Nieuws op verschillende manieren uit te dragen. Ik had gehoopt om een zonnige dag maar tot nu toe is er flinke bewolking en waait het hard. Dan maar een boek lezen.

Het plafond van mijn kamer heb ik nu wel gezien. Vannacht tot zeker half drie ernaar liggen staren.

 

Port Dickson, dag vier

De laatste tien minuten van de recruiting consultation. Vanmiddag vrij, hoewel ik nog met wat mensen moet praten. Het weer ziet de dreigend uit dus het strand is eigenlijk geen optie.

De groep is over het algemeen wat aan de tamme kant. Geen levendige discussies zoals in andere delen van de wereld. Het gaat er allemaal wat kalmer aan toe en het kost best wel moeite om ze aan de praat te krijgen maar we komen er wel.

Van slapen komt niet veel. M’n lijf is een beetje teveel ontregeld. Vannacht een paar uur liggen lezen terwijl ik er fysiek toch flink doorheen zit.

Vandaag is Ellen’s verjaardag. Onze jongste is nu negentien jaar! Wat is dat snel gegaan en wat hou ik veel van haar!

Port Dickson, Dag drie

Zoals je op de foto hieronder kunt  zien, is het exotisch gedeelte van de conferentie goed verzorgd. Ik ben het water nog niet in geweest maar mijn kans komt zaterdag wel. Dan heb ik een vrije dag en  moet dan kiezen tussen een dagje strand of een dagje stad. Omdat ik niet echt een standsmens ben wordt het waarschijnlijk het strand. Vannacht was een waar oordeel; ik heb flink wat uren naar het plafond liggen staren. Momenteel, net tegen lunchtijd wil mijn lichaam maar een ding en dat is slapen. Als ik mijn ogen sluit begin ik vrijwel meteen te dromen.

Vandaag een devotional gedaan, de sessie “what is mobilisation” en “what is our target audience” geleid.

Het is geweldig om hier te zijn en de groep met OM leiders uit Korea, Cambodja, China, Maleisië, Singapore en de Filippijnen zit er lekker in. Interactie loopt goed en ik wacht gelukkig lang genoeg om mensen de tijd te geven daadwerkelijk te antwoorden. Martha zou trots op me zijn.

Het is best wel afzien

Port Dickson, Maleisie

Nou, daar zit ik dan. De Baptisten hebben het goed voor elkaar met hun conferentiefaciliteiten aan het strand. Of er tijd over is om daarvan te genieten zal nog moeten blijken. Vandaag heb ik al mijn tijd hard nodig om vanmiddag om 16.00 te starten met de recruiting consultation. De vlucht hier naar toe was oké,  ik zat helemaal achterin het vliegtuig tussen twee grote mannen ingeklemd. Het scherm van het personal entertainment system kan wel kantelen maar niet ver genoeg om  comfortabel een film te kunnen kijken. De enige manier om het scherm goed te zien is onderuitgezakt; half liggend kun je dan nog wel wat zien. Maar die houding wordt na een half uur wat oncomfortabel, dus geef je op. Dan maar geen film. Voor mensen die niet langer zijn dan 1 meter 70 werkt het wel maar als je ietsje langer bent, kun je het wel vergeten. Het beste werkt het als de passagier die voor je zit zijn/haar stoel niet achterover helt, maar ik vind het ook weer zo raar om dat te vragen: ”mevrouw, wilt u alstublieft rechtop blijven zitten, dan kan ik namelijk een film kijken en doen m’n knieën niet zo’n pijn. En, nu we het er toch over hebben, als u dan toch vindt dat u uw rugleuning achterover moet laten zakken, wilt u dat dan langzaam en voorzichtig doen, en niet plotsklaps en bruusk, zoals alle passagiers voor en na u dat doen,  of mij eerst waarschuwen zodat ik mijn benen/knieën in een veilige positie kan manoeuvreren.” Al met al krijgt de vlucht een vijf en een half.

Erg leuk om collega’s en vrienden te ontmoeten. Ik zie uit naar de komende dagen en ben benieuwd hoe deze dagen bij zullen gaan dragen aan meer werkers in de oogst.

 

 

Daar gaan we weer

Vandaag naar Maleisie. Maar eerst even naar Londen om te lunchen met een collega. Om twaalf uur in een restaurant bij Bank. Tja, m'n nieuwe rol bij OM vraagt dat ik intensief moet optrekken met mijn team en waar mogelijk plan ik mijn reizen nu zo dat ik ook tijd door kan brengen met die teamleden.
Nu klinkt het dat ik eventjes heen en weer ga naar Londen maar daar zit een verhaal achter. Via Londen naar Maleisie reizen is ruim 400 euro goedkoper. Maar het is wat vreemd. Zometeen van Roterdam naar Londen en vanmiddag van Londen naar Amsterdam om daar aan te sluiten op de KL809 naar Kuala Lumpur. Het zogenaamde "vlieg meer, betaal minder" principe dat alle wetten van de logica tart.
Heb ik er zin in? Nou, niet echt. Waarom niet? Vliegen vind ik niet leuk; ingeklemd tussen twee lotgenoten of, als je geluk hebt, slechts een, de strijd om de armleuning, vertragingen, niet, of slecht kunnen slapen..
Maar, en daar richt ik me dan op, aan de andere kant van de wereld ontmoet ik collega's en vrienden, we zitten een week lang in "Golden Sands Baptist Assembly". En ja, je hebt het goed gelezen: Golden Sand. En dat is geen straf. In de vrije uren nodigt het strand dat op 50 meter afstand ligt.
Van woensdag tot vrijdag faciliteer ik, samen met twee collega's, een "recruiting consultation" en op zondag spreek ik twee keer op een conferentie om direct daarna weer naar huis te vliegen. Kort maar krachtig dus.

De geur van zomer

Normaal overheersen uitlaatgassen de geur van de lucht om ons huis. Maar nu even niet. De zoete geur van de vlier overheerst. Dat is echt genieten.
De zaterdagbijlage van het NRC lezend in de tuin is dit het summum van de zomer: heerlijk drukkend warm, lood in de benen, de preek voor morgen uitgeprint en, voor zover ik dat in kan schatten, af (er kan nog van alles gebeuren). Niet denkend aan huiswerk en/of de voorbereidingen voor mijn reis naar Maleisie, die maandagochtend begint, vooruitschuivend naar morgen, heb ik besloten van dit moment te genieten.
En ik heb gekookt. Thais. Da's pas lekker. Met Fair Trade Pandanrijst en biologische uien en paprika's smaakt het nog beter ook.
Martijn is afgestudeerd en verkocht voor een heel leuk bedrag een van z'n tentoongestelde schilderijen.
Ruben kreeg gisteren te horen dat hij over is naar het tweede jaar van zijn SPH opleiding.
Allemaal heel erg leuke dingen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe een leven voelt dat niet in het teken staan van altijd maar bezig zijn met het voorbereiden van praatjes en zonder al te veel verantwoordelijkheden die van je vragen om altijd maar vooruit te denken.
Vandaag had ik dat gevoel eventjes. Het duurde een uurtje of drie. En het voelde zo goed. Het smaakt eigenlijk wel naar meer. Gewoon helemaal opgaan in het nu; de geur van zomer. Heerlijk!

Heen en weer naar Lelystad in 53 uur

Dacht ik even snel heen en weer te gaan naar Lelystad en in plaats van de auto te nemen met het OV te gaan. Voor mijn gevoel heb ik er 53 uur over gedaan. Door "een storing" bij Schiphol reed de trein een andere route. Na de 47ste overstap uiteindelijk veel te laat bij mijn afspraak aangekomen zodat er 45 minuten overbleef voor een gesprek. En toen weer terug. Dat lukte wonderwel met slechts een overstap.
Thuisgekomen vertelde ik Martha dat misschien de politiek wel een goede carriereswitch voor me zou zijn. Een van de speerpunten zou dan het autowanbeleid aanpakken (nee, niet meer asfalt) en heftig investeren in OV. Minimaal 5% van het BNP naar ontwikkelingssamenwerking. Dat is zo'n beetje al het beleid dat ik kan bedenken. Omdat er dan zendtijd overblijf kunnen we voor de lol een hek om Friesland zetten (dat land moet authentiek blijven en verdere ontsluiting desnoods met geweld tegengaan). Groningen moet in het uiterste Noordoosten blijven of van plaats wisselen met Zuid-Holland (dan kunnen we hier gewoon blijven wonen).
Martha vindt het niet zo'n goed idee. Ze zegt dat ik voor een dergelijke rol de diplomatieke finesse mis. En dat terwijl ik mezelf een zeer gevoelig mens vind. Bijvoorbeeld, als iemand het niet met me eens is voel ik daar best iets bij en reageer ik daar met veel gevoel op.
Overdreven reacties zijn mij vreemd en theatraal gedrag kan mij ook niet verweten worden.

De man in het luierpakje

In de kunstwereld kom je af en toe excentriekelingen tegen. Op de Gerrit Rietveldacademie, waar alle geslaagde studenten gisteren hun werk tentoonstelden, vielen de echte excentriekelingen nog eens extra op. Een man in een jurk is niet eens zo heel bijzonder meer, evenmin als zwaar opgemaakte mannen. Maar zelfs de doorgaans zichzelf als excentriekeling profilerende student, keek op bij de verschijning van een man in een lichtblauw luierbroekje, luidgroene kniekousen en bonte sneakers.
Niet mee willen lopen in het ritme van de massa; het is de mens eigen om 'anders dan de rest' te willen zijn. Het 'uitdrukking geven aan de individualiteit' is de noemer waaronder we onze uniciteit plaatsen. Iedereen wil wel een beetje opvallen. Sommigen vallen op door op te vallen, anderen vallen op doordat ze dat juist niet doen of willen. Die laatsten vallen weer op door hun unieke verlangen om onzichtbaar te zijn; achter het decor van luidgroene kniekousen en foute sneakers hun ding te doen: opvallen door hun onzichtbaarheid. En zo zijn we aan het eind van de dag toch weer zichtbaar.
We zijn trots op Martijn. Hij is geslaagd en droeg 'normale' kleren. Vandaag weer een feestje, Martha en ik zijn 27 jaar getrouwd. Daarmee val je trouwens ook op. Zo lang bij elkaar, hoe doe je dat toch? Dat is ook een soort van excentriek zijn in de moderne tijd. Maar dan zonder luierpakje.

Oud en Nieuw

Vandaag de derde studie over de vraag of verandering mogelijk is. Hoe verandert een mens? Wat is er voor nodig? Waarom zijn de 'standaardinatellingen' zo vreselijk moeilijk te wijzigen? Is het waar dat veel van de veranderingen die de mens doormaakt slechts kosmetische aanpassingen zijn omdat we ons aanpassen aan de codes van de nieuwe groep waar we ons bij aansluiten, of dat nu een volstuinvereniging of een andere kerk is. De nieuwe code heeft iets fris' en nieuws; brengt nieuw enthousiasme en toewijding met zich mee en faciliteert mijn drang om mijn individualiteit uit te drukken. Lang leve de nieuwe groep en de nieuwe code.
Na verloop van tijd blijkt het hart nog steeds onveranderd. Voor een wezenlijke veranndering is namelijk meer nodig dan het tweaken van de buitenkant.
Hierover gaan de studies deze week.
Vanmiddag gaan Martha en ik naar Amsterdam. Martijn presenteert zijn afstudeeropdracht aan de Rietveldacademie.