Taksaasie

Vandaag komen de qmakelaars ons huis taxeren. Ik realiseer me dat met dit soort acties de verkoop van ons huis een verse stap dichterbij komt. Hoe lang hert gaat duren? Een maand? Een jaar? twee jaar?

We hebben geen haast en Martha en ik gaan ervan uit dat het best wel lang kan gaan duren. Verderop in de straat staat al een jaar lang eenzelfde huis te koop. Daar knappen de potentiele kopers af op de vrijwel afwezige tuin. Dat zal bij ons niet het geval zijn.

Toen we gisteren het Scandinavische luchtruim verlieten kon ik een uur lang genieten van een vrijwel onbeperkt uitzicht. Dat is altijd fascinerend. Groningen, de eilanden, Friesland, Flevoland, IJsselmeer en vervolgens landen.

Vanmorgen las ik ook over taksaasie. Paulus geeft de Korintiers een legitimatie voor zijn apostelschap. Geen ondertekende verklaring of een geloofsbelijdenis, geen geschreven overeenkomst of luchtige beloftes maar een ware transformatie van het hart is het bewijs van de kracht en het leven van Gods woord.
En daar verbaas ik me toch keer op keer weer over. De Bijbel, het woord van God, is meer dan georganiseerde inkt die aaneengesmeede letters tot woorden, zinnen en paragrafen vormt. Gods geest geeft er kracht aan en een veranderd leven is het bewijs van die kracht.
Ik strek me daarnaar uit. Een veranderd hart is een liefdevol, gevend hart en daar is niemand op tegen.

The day after

De twee voormalige prof-basketbalspelers uit Amerika vertellen me tijdens een overdadige lunch hun verhaal. Ze hadden me uitgenodigd omdat ze gefaschineerd waren door het feit dat ik bijna 27 jaar met dezelfde vrouw getrouwd ben, dat ons huwelijk een stevige basis heeft en Martha en ik heel veel van elkaar houden. "Hoe doe je dat", wilden ze weten. Hun verhalen was een optelsom van cocainegebruik en -handel, huiselijk geweld, gedwongen cursusssen 'anger-management', ontrouw en overspel en nog is het rijtje niet kompleet. Tja, het makkelijkste zou zijn als ze met al die dingen zouden stoppen. Dat zou al een aardig verschil maken. Maar ik besloot om de korte bocht voor mezelf te houden. Alsof ze dat niet hadden geprobeerd! Dus concentreerden we ons op de vraag wat de bron van al die scheefgroei was en dat een transformatie, een radicale verandering van het hart noodzakelijk was. Of mijn inbreng veel uitmaakte; de tijd zal het leren. Ik vond het een voorrecht om die twee grote mannen hun hart te zien openen tegenover een kleine Hollander. De hele dag door gesprekken gehad met mensen. Een vrouw uit Kenia die advies wilde over wel of niet scheiden. Een man uit Engeland die de Tsunami had meegemaakt en dacht dat z'n leven voorbij was en als gevolg daarvan nu een volgeling van Jezus is. Fascinerende levens.
Een man, die voor het eerst met z'n moeder meekwam naar de kerk, durfde me geen hand te geven aan het begin van de dienst. Hij vertelde z'n moeder: "ik durfde niet omdat die man alles van me wist" (wat overigens niet waar was/is; het zal z'n eigen geweten zijn geweest dat hem aanklaagde).
De preek had hem mateloos aangesproken. Hij vertelde dat hij nog nooit een 'dominee' had gehoord die zo persoonlijk was en zo gemakkelijk over z'n eigen fouten, zwakheden en strijd sprak.
Dat vind ik zo bemoedigend en onderstreept voor mij het belang dat we in het leven niet doen alsof alles pais en vree is. Daarmee schetsen we een verkeerd beeld van wat het volgen van Jezus inhoudt. Met alleen maar schetsen van het ideaal maken we het volgen van Jezus een karikatuur en onbereikbaar voor de basketbalspelers, de tsunami overlevende, de verwarde Keniaanse en de zoekende gedesillusioneerden.
Kortom, ik kijk terug op een vruchtbaar, vreselijk druk en veel voldoening gevend weekend.
Over een paar uur reis ik terug. Het mooiste gedeelte van de trip komt eraan. De trip is pas helemaal af als ik mijn geliefde weer in m'n armen sluit.

Afwezigheid van audio prikkel

Het is bijzonder wat de afwezigheid van audio prikkels met iemand doet. Twee nachten van ondoorbroken slaap zijn daar een gevolg van. Mijn hotelkamer is zo goed geisoleerd dat geen enkele geluid van buiten doordringt. Geen geraas van wegverkeer, geen slaande deuren, huilende kinderen of tv's van de buren. Vrijwel doodse stilte. Voor mijn gevoel ben ik helemaal alleen in dit gebouw. Wel erg prettig. 's-Morgens heb ik de neiging om de tevee aan te zetten om mezelf te overtuigen dat ik toch niet alleen op de wereld ben. Ik besluit om het bij stilte te houden. Wat ik nu wel horen is een suis in m'n oren, m'n ademhaling en de hard-drive van de laptop.
De conferentie sluit vanmorgen af met een kerkdienst. Een van de kerkdiensten waar ik vandaag zou spreken is geannuleerd zodat ik maar twee keer hoef te spreken. Wel zo rustig. kan ik vanavond misschien naar de film met wat (nieuwe) vrienden.
De conferentie mondde uit in een gelegenheid voor de deelnemers om terug te praten over en te reflecteren op hun ervaringen met OM, met hier wat kritiek, daar emotionele pijn en teleurstelling maar ook, zoals een deelneemster het samenvatte, 'een geweldige gelegenheid om een ervaring waarin gemengde gevoelens een rol spelen, goed af te ronden'.
Deze mensen hebben een ding gemeen. Ze hebben allemaal voor dezelfde organisatie gewerkt en vergelijkbare ervaringen. Bij thuiskomst missen ze vaak begrip en herkenning. De conferentie voorziet in dat begrip en die herkenning met als gevolg dat alle deelnemers een stuk verder komen in hun groei en ontwikkeling. En ik ben ontzettend (dit woord gebruik ik niet zo snel) dat ik dit mede heb mogen faciliteren. Vandaag nog twee diensten en morgen rond de middag weer huiswaarts.

Sneeuw

Ja, echte sneeuw en vorst. De derde speech zit er op. Nou ja, speech; het is meer het faciliteren van een gesprek over verandering. Momenteel zit men in duo's het een en ander te verwerken en te praten over obstakels die ze ervaren in hun ontwikkeling als persoon. Ik moedig iedereen aan om zaken in het licht te brengen als een manier om ermee verder te komen. Ik noem het ook wel de protestantse biecht. Het is een voorrecht om dit weekend een stukje met deze kostbare mensen op te trekken.

Onderweg naar Helsinki

Ik ben neergeploft op stoel 6F en nu is het wachten op het vertrek. Vier toespraken op een conferentie voor oud-OMers, drie preken op zondag en een mannenontbijt. In mijn rugtas zitten twee boeken. Je weet nooit. Het lijkt een druk programma en de boeken zullen onaangeroerd blijven. De ontknoping van 'why I am not a Calvinist' blijft, totdat ik het boek weer verder kan kezen, een verborgenheid. Ik heb me voorgenomen om meer geschiedenisboeken te gaan lezen. De geschiedenis helpt om het heden beter te begrijpen en geeft mede richting aan de toekomst. Geschiedenis is fascinerend. Hoe zal men over honderd jaar terugkijken op ons gestuntel? Wat we nu allemaal bekokstoven is betrekkelijk. Tegelijk geven we met elkaar toch inhiud en betekenis aan de toekomst. M.a.w. We dragen allemaal iets bij, En dat vind ik gaaf. Het trekt ons omhoog uit het moeras van onbetekenheid. We betekenen iets!

God versus Mens

Erasmus en Luther waren geen dikke vrienden. Eerder academische rivalen. Beiden bestudeerden naarstig de Bijbel om te ontdekken wat er nu wel en niet aan absolute uitspraken over God en de mens gedaan konden worden. Het grootste struikelblok was dat Erasmus ontdekte dat aspecten met betrekking tot God voor ons verborgen blijven en dat de Bijbel over die aspecten geen waterdicht uitsluitsel biedt.

Luther daarentegen geloofde hartstochtelijk dat de openbaring van God in en door Zijn woord voor iedereen toegankelijk en te begrijpen was. Later kwam Luther daar enigszins op terug.
Die strijd is nog niet gestreden. Een indirect gevolg van Luther's denken is de minimalistisch theologie van de evangelicalen: de Bijbel kan en mag niet ingewikkeld zijn. Vervolgens leggen we alles wat we lezen uit vanuit ons zeer beperkte referentiekader.

Erasmus moest de kritiek verhapstukken dat hij de aandacht van God afleidde en de mens een centralere positie toedichtte in het Verhaal.
Luther en de zijnen meenden dat alles alleen maar om God draait en dat de wil van de mens buiten zijn weten om door God werd en wordt bestuurd. Het gesloten calvinistische geloofssysteem dicteert dat we niet anders kunnen dan geloven dat God in zijn genade (want waarom zou Hij zich überhaupt nog met de mens willen bemoeien nadat de mens Hem de rug toekeerde) moeite, lijden, strijd, onrecht, misbruik en af toe enkele goede dagen en momenten, of toelaat, of zelfs bestuurt!
Erasmus meende dat de Bijbel aanleiding gaf om de mens meer waarde toe te kennen dan slechts een kosmische pion. Het humanisme van Erasmus had zeker niet als doel om God te verbannen maar om een gebalanceerder, en naar hij geloofde, een Bijbelser mensbeeld te ontwikkelen.

Ik verwacht dat deze blog reacties van beiden kampen op zal roepen, daarmee het bewijs leverend dat de strijd nog niet gestreden is en niet zal zijn.

Ontsnapping

De bemanning van het schip, dat zojuist is gekapzeisd, zit samen met de kapitein opgesloten in een stikdonker ruim. De kapitein, die als enige de weg op en door het schip kent als de inhoud van zijn eigen broekzak, weet dat er een uitweg is. Hij maant zijn bemanning tot kalmte en begint rustig uit te leggen welke stappen gezet moeten worden om de ramp te overleven en te ontsnappen uit deze benarde situatie.
De bemanningsleden horen de kapitein en op nadat hij klaar is met de uitleg vraagt hij of het voor iedereen duidelijk is. Als daarop door iedereen bevestigend wordt geantwoord geeft de kapitein de opdracht om het schip volgens zijn instructies te verlaten. Vervolgens gaan de bemanningsleden op weg; allemaal een andere kant op.
Waren de instructies niet duidelijk? Sprak de kapitein in een andere taal?
Elk bemanningslid dacht de instrucies te begrijpen en ging er van uit dat deze overeenkwamen met zijn begrip van de instrusties.
Zo kan het zijn dat degene die met absolute zekerheid wist dat hij de kapitein had begrepen de weg naar het licht vond. Maar het kan even zo goed zijn dat degene die het meest twijfelde aan zijn interpretatie van de feiten en her en der een detail miste, ook de weg naar het ligt vond.

Bij het luisteren naar God moeten we er rekening mee houden dat het mogelijk is om het helemaal goed te begrijpen en er tegelijkertijd helemaal naast te zitten.
Als je met die houding de Bijbel leest, lees je deze al een stuk nederiger.
Met dit voorbeeld begint het fascinerende boek "Why I am not a Calvinist" van Walls en Dongel. Gekocht op de LOGOS HOPE voor zes euro.
Ik zie er bijzonder naar uit om de rest van het boek te lezen.
De schrijvers adviseren om ook het boek "Why I am not an Arminian" te lezen.

Bizar

Afgelopen zondag reed ik terug uit Grootebroek en ongeveer een kwartier voordat ik thuis was kreeg ik me daar een partij slaap. Omdat ik al bijna thuis was besloot ik om door te rijden. Half wakend, half slapend heb ik het gered.
Thuis aangekomen ben ik meteen op bed gaan liggen en viel vrijwel meteen in slaap.
Ongeveer anderhalf uur later werd ik wakker en wilde opstaan maar kon me niet meer bewegen. Paniek overviel me. Vooral toen ik me realiseerde dat ik nog naar het politiebureau moest om te melden dat drie van Martijn's vrienden een man hadden gekidnapt en Martha en ik daar mede reden toe hadden gegeven. Ik wilde schuld bekennen en de situatie opgelost zien voordat deze zou escaleren. Je moet weten dat Martijn's vrienden er hun hand niet voor omdraaien om iemand af te schieten.
Terwijl ik daar verlamd op bed lag hoorde ik dat Martha thuiskwam en ik begon om hulp te roepen. Ze kwam naar boven en zei dat ze, voordat ze mij kon helpen, eerst een nieuw douchegordijn op moest hangen.
Ze had de ernst van de situatie niet door en ik bleef roepen. Toen dat roepen niet hielp, omdat ze me blijkbaar niet hoorde, zocht ik naar een andere manier om aandacht te trekken. De stapel National Geographics die naast m'n bed lag, bracht uitkomst. Inmiddels was er leven in m'n rechterarm gekomen en een voor een gooide ik de magazines richting badkamer, ondertussen om hulp schreeuwend.
Met alle wilskracht die ik op kon brengen kreeg ik m'n benen uiteindelijk in beweging en zette ze naast het bed. Langzaam volgde de rest van mijn lichaam. Voetje voor voetje liep ik richting badkamer en tot m'n verbazing hing het oude douchegordijn er nog, was Martha niet in de buurt en drong het tot me door dat ik National Geographic acht jaar geleden al had opgezegd.
Voorzichtig liep ik de trap af en ging de huiskamer binnen. Daar zat Martha op de bank die me aankeek alsof ze een geest zag: "Heb je geslapen of zo', vroeg ze me. "Ja", zei ik "en blijkbaar ook gedroomd".

Het gebeurt me niet vaak maar het is een onwezenlijke ervaring wanneer droom en werkelijkheid door elkaar lijken te lopen.

Wat plaatjes

Kinderen zijn altijd dankbare 'objecten' om te fotograferen. Onbevangen, verrast, verlegen, puur; het zit er allemaal in.
Hieronder een paar plaatjes die ik afgelopen weekend op en om de LOGOS HOPE heb geschoten.

Indrukwekkend

Gisteren voor het eerst de LOGOS HOPE gezien en bezocht. Ik begreep dat ik van 15.00 tot 22.00 onze stand moest bemensen. Bezoekers worden aan het eind van een rondleiding bij de OM Nederland stand afgeleverd en daar bedanken we ze voor hun komst en wijzen hen op de mogelijkheden om betrokken te blijven bij het OM Schepenwerk.
Mensen, dit schip is groot!En mooi.

De meeste bezoekers hebben nog nooit van OM gehoord. Ze doen een dagje Scheveningen, zien dat kolossale schip liggen met daarbij de grote "Welkom aan boord" vlag en komen op die manier een kijkje nemen.
"Ik ben en blijf agnost, maar dit is wel zeer indrukwekkend", zei de blijvende agnost.
"Iedereen heeft zijn eigen waarheid", was de stellige overtuiging van de aardige Bahai meneer.
"De Islam is goed, alleen het moslimgeloof deugt niet", zei de Mohammedaan.
"Ik voelde dat ik hier moest zijn", zei de gevoelige man.

En dit gaat zo de hele dag door. Het schip ligt tot en met de 29ste in Scheveningen (volg den Haag- Scheveningen Haven). Als je tijd en gelegenheid hebt; kom eens een kijkje nemen.
Hieronder Martha en ik samen op de LOGOS HOPE (maar het had net zo goed ergens anders kunnen zijn).

God laten zien

Een moeizaam gesprek. Zo zou ik mijn ontmoeting met de zenventig jarige man willen samenvatten. Hij kon maar moeilijk luisteren en liet zich maar niet meenemen op de gezamenlijke verkenningstocht naar antwoorden. Ik heb mijn best gedaan om de dingen vanuit zijn kijkhoek en beginpunt te zien en van daaruit een stukje samen op te lopen. We kwamen maar niet op gang en aan het eind van het gesprek was zijn conclusie dat het hem helemaal niets had opgeleverd. Het kwam er op neer dat ik een 48 jarige snotneus was die helemaal niets wist, de oorlog niet had meegemaakt en dat wat ik heb meegemaakt in mijn leven hem niets kon leren. "Geef mij maar iemand van tachtig jaar die de oorlog heeft meegemaakt. Daar wil ik wel naar luisteren".
Als ik God tevoorschijn kon toveren zou ik een rijk man zijn en zou mijn leven gevuld zijn met uitnodigingen om het kunstje overal en nergens te laten zien.
Is God dan echt zo onzichtbaar?

Er zijn talloze situaties waarin God zich behoorlijk lijkt te verstoppen en ik heb daar ook geen antwoord op. Maar is het niet zo dat er overal lichtpuntjes in het lijden te zien? Jezus zelf zij dat het aanbieden van een glas water aan een dorstige een daad is die indirect aan Hem wordt gedaan. Maar als ik blind ben geworden voor die vaak kleine lichtpuntjes, zie ik Hem dan nog wel in de wat grotere lichtpunten?
Ik moet het wel willen zien.

Ik zie Hem niet

Dat is het dilemma waarmee mijn gesprekspartner van vanmiddag, een zeventigjarige man, worstelt. Het gaat verder dan "waar is God als er zoveel ellende op de wereld is?"
Hij wil God graag zien.
Stel je voor dat je alle grote levensvragen kunt relativeren, God daar niet de schuld voor hoeft te geven (iemand moet het toch gedaan hebben) en dat het wel of niet geloven in God tenslotte afhangt van het wel of niet zien van Hem.
Wat voor verschil zou het maken?
Ik had eens een vergelijkbare discussie met een man die het geloof in God heel ver van zich af hield en pas interesse zou tonen als God zich fysiek zou laten zien.
We praatten daar toen wat over en door en ik vroeg hem wat voor verschil het zou maken als ik God hem hier en nu kon laten zien. Zou hij dan wel gaan geloven.
Daar moest hij over nadenken en zij toen: "als ik eerijk ben denk ik dat het niet veel uit zou maken".
Het "hem willen zien" is een weg van de minste weerstand en er zit ook een goed te begrijpen logica in: eerst zien, dan geloven.
Als iemand zich over de barriere van 'het willen zien' heen kan zetten, kom je bij een veel belangrijker en interessanter discussie terecht. Dan gaat het opeens ergens over.
Of, stel dat God zich zou manifesteren en je de kans zou geven om een gesprek met Hem aan te gaan, wat zouden je vragen, klachten, of onderwerpen zijn waarover je met Hem van gedachten wilt wisselen? Wat zou je voelen? Wat zou je willen zeggen?
Ik denk dat ik op het laatste ga focussen. Ik ben benieuwd. Ergens eind april wordt het gesprek uitgezonden.

Napraten

Nog even naar aanleiding van de blog van gisteren. Er is niets mis met voorgedrukte gebeden en liturgien. Zowel in het OT als het NT kom je tegen dat men mooie gebeden nabad. Veel 'vrije' gebeden zijn bij nader onderzoek helemaal niet zo vrij. We zeggen allemaal dingen die we eerder hebben gehoord of bedacht, of door anderen zijn ingegeven. Ook niets mis mee. Prediker zij al dat er niets nieuws onder de zon was. Neem nu het gebed van Jona toe hij in de buik van de vis zat. Die bad geen vrij gebed maar een geleerd gebed. In zijn nood viel hij terug op wat hij vroeger had meegekregen en dat is kostbaar.
Waar het mij om gaat is dat, of we nu 'vrij' zijn of wat traditioneler, het gevaar bestaat dat we meedoen om het meedoen terwijl ons hart ergens anders is.

Ongemakkelijk

Gisteren naar de Anglicaanse kerk geweest. Ik heb niets tegen dit merk. Het heeft ook wel iets, een bijna tot op de minuut geplande liturgie die je keurig kunt meelezen. Als er iets vet gedrukt staat, mag je meepraten.
Het was een doopdienst. Dat betekent een afwijkende liturgie. Niet de normale witte sectie, maar de roze. Op een gegeven moment komen de ouders met een serie peetouders naar voren die met de liturgie in hun handen meelezen en de vetgedrukte regels opzeggen. Met name de peetouders stonden er ongemakkelijk bij. Het was duidelijk dat ze niet zo heel erg bekend waren met het wereldje. Maar gelukkig deden ze goed mee en lazen de voorderukte antwoorden keurig op. "Erken je Jezus als Heer?" "Ik erken Jezus als Heer." "Bekeer je je van je zonden"? "Ik bekeer me van me zonden". En zo nog enkele heftige vragen met al net zulke heftige antwoorden.
Stel je voor dat het mogelijk zou zijn om het volgen van Christus te reduceren tot het voorlezen van wat voorgedrukte regels? Ik realiseerde me dat komplete volksstammen dat eeuwenlang hebben volgehouden.
Maar nog meer realiseerde ik me dat, ook al hebben wij in onze kerk geen voorgedrukte vragen met voorgedrukte antwoorden, het gevaar bestaat dat ook ik mijn volgen van Christus reduceer tot jargon en napraten!
God verhoede het!

Eind in zicht

Over een uur en vijftig minuten zit de mentoring clinic erop. Het klinkt misschien alsof ik er blij mee ben dat het eindelijk over is, maar zo bedoel ik het niet. De zestien deelnemers hebben zichtbaar genoten en de feedback is zeer positief. Zojuist hebben we de mentroing oefening afgerond waarbij de deelnemers de gelegenheid krijgen om het geleerde in praktijk te brengen. Dat is altijd een hoogtepunt omdat het voor mij een kans is om drie mensen mee te laten kijken in de keuken van mijn leven en ook vandaag ben ik een stuk opgeschoten met een dilemma.

De komende week zit propvol en ik begin me langzaam zorgen te maken over andere dingen die ook moeten gebeuren (studie bijvoorbeeld). Aanstaande dinsdag zit ik in een radioprogramma (Koffieuur) met Evert ten Ham en aanstaande woensdag zijn er tv opnemen voor de opvolger van "Helpdesk Live". Met zo'n opname ben je al gauw een uur of zes tot acht in de weer (uit en thuis).
Dan..... ik heb een nieuwe camera! Een spiegelreflex.
Een bloglezeres die las over de onfortuinlijke ondergang van m´n laatste camera had thuis een camera die nogal ingewikkeld was en die heeft ze me aangeboden. Ik ben superblij en hoop snel wat voorjaarsfoto´s te bloggen.

Ook ben ik superhappy vandaag omdat ik al dagen last had van een rare vermoeidheid. Ik kon de hele dag wel slapen en regelmatig vielen m´n ogen tijdens de sessies dicht.
Vandaag werd ik wakker met een gigahoofdpijn die in de joop van de dag is weggetrokken, evenals de slaperigheid en nu ben ik superwakker!

"Delen"

In mijn wereld wordt het woordje "share" of "delen" vaak gebruikt. Sommigen vinden dat vreselijk en associëren het met vrouwelijk, soft, of zelfs dom. Of formele bezwaren: je deelt niet uit het woord van God, je predikt het woord van God; er wordt hier niet gedeeld!
Het is niet alleen de gevoelswaarde die het woord heeft, er is iets meer aan de hand.
Delen is uiterst Bijbels. Prediken of leren trouwens ook.
Bij 'delen" neem ik iets dat van mij is en deel dat met jou. Dat kan een chocoladereep zijn, en als ik veel van chocola houdt, dan kost dat delen me wat. Maar het kan ook iets zijn dat ik geleerd heb, een ervaring, een aha belevenis en het delen vraagt van mij dat ik me kwetsbaar maak. Het gaat om waarheid die door de ervaring van het leven is gegaan.
Bij prediken of leren is dat anders. Daar hoeft niet perse een relatie met het te prediken of te leren onderwerp te zijn. Waarheid is waarheid, ongeacht of deze wel of niet door mij als zodanig wordt beleefd. Dat kan een koude, onbewogen oefening zijn.
Ik ben meer een 'deler'. Ik heb wel eens preekneigingen maar verkies het delen waarbij de relatie tot het onderwerp een belangrijke rol speelt.
(Vrij naar 1 Tim. 6:8, 1 Peter 4:10)

Echt anders

Wat zijn sfeerbepalende factoren? Hoe komt het dat, ook al gebruik je hetzelfde materiaal en hetzelfde programma, gefaciliteerd door dezelfde mensen, er toch een totaal andere groepsdynamiek is?
Daar spelen dus andere, belangrijkere factoren een rol. Kennen de mensen elkaar? De ruimte, hoe die ruimte is ingedeeld, hoe dicht zit men op elkaar?
Maar ook die factoren zijn niet exclusief bepalend. Je kunt namelijk eenzelfde groep hebben in eenzelfde gebouw die telkens hetzelfde doen en toch is de sfeer en dynamiek telkens anders.Bijvoorbeeld een zondagchtenddienst. Die zijn in principe elke week hetzelfde, behoorlijk voorspelbaar en dezelfde mensen gaan daar iedere week naar toe.
En toch. De ene week weet je voordat de dienst begint dat het een geweldige ochtend gaat worden en de week erop lijkt alles stroperig te gaan en zou je liefst naar huis willen gaan.
Dus hebben we het misschien over een sfeerbeleving die subjectief is en anders niet. Daar moest ik aan denken toen we gisteren aan de clinic begonnen en deze vandaag voortzetten. Ik voel stroop maar weet niet of het slechts een beleving is of dat anderen dit gevoel me delen. Daar kom ik in de loop van de dag dan wel achter.

Een handjevol

Of twee handenvol om precies te zijn. Met slechts tien passagiers aan boord ben ik onderweg naar Manchester. Rotterdam Airport is, als het even kan, mijn aanvangspunt. Om zes uur lopend van huis, om half zeven door de beveiliging en tien minuten later zit ik in het vliegtuig, Dat is wel wat anders dan het gedoe op Schiphol! Zometeen nog twee uur treinen en dan ben ik op m'n bestemming.
Vanavond begint de Mentoring Clinic. Erg leuk om te doen en ik heb er zin in.

De redenering

Hij vond het zelf ook een wat goedkope redenering en ik hoor het wel vaker: "Als ik stop met het kopen van goedkope t-shirts die door kinderen (of andere personen die onder mensonterende omstandigheden moeten werken) in China, India of welk lage lonen land dan ook worden gemaakt, dan komen die kinderen in de prostitutie terecht, dus is het beter om ze wel te blijven kopen".
Een andere reden om ons niet te druk te maken over armoede in derde wereldlanden: "Ze hebben geen geld, houden hun hand maar al te graag op maar hebben wel allemaal een mobieltje. Blijkbaar hebben ze mijn hulp niet zo hard nodig."
Deze gewetensussers, en varianten hierop, leiden en hebben geleid tot een masssale passiviteit. Niet alleen onder gelovigen (die geven naar verhouding best wel veel) maar in zijn algemeenheid.
Het zijn redeneringen die eeuwenlang de slavenhandel legitimeerden en dat nu, zij het verkapt, nog steeds doen.
Gisterenavond in Enschede gesproken over 'rentmeesterschap'. Dat is en blijft een Bijbelse opdracht en ik wil me meer inzetten om anderen te bewegen om deze opdracht serieus te nemen, daar in eigen leven meer gestalte aan te geven.
We zijn, ondanks de financiele crisis, nog steeds stinkend rijk in Nederland. Als de overheid zou besluiten om de belastingen met 1% te verhogen en de opbrengst daarvan geheel ten goede doet komen aan ontwikkelingssamenwerking, doe ik graag mee.
We delen al een klein beetje van onze rijkdom. Dat mag best wel wat meer. Ongelijkheid zal blijven bestaan (de ander een mobieltje minder gunnen dan onszelf). Dat zit in de mens ingebakken. Om tot gelijkheid te komen is allereerste een verandering van het hart nodig en een radicaal getransformeerd leven. Dat is mogelijk maar het vraagt om een radicale ommekeer in ons eigen leven en een ingrijpen van Boven.
De iongelijkbheid ziet er momenteel ongeveer zo uit. verdeel tien boterhammen onder tien mensen. Op het eerste plaatse zie je de Westerling met zijn deel en op het onderste plaatje zie je negen anderen met wie ik de tien boterhammen deel. Ik krijg er negen en mijn negen medemensen moeten samen de resterende boterham verdelen.

Sparen

Vanmorgen wat nagedacht over de reden die iemand gaf om niet langs te komen om ons met een bezoek te vereren. Normaal gesproken komt die persoon altijd zijn beloften na maar nu kregen we een briefje met daarin allereerst excuses dat hij moest afzeggen en vervolgens de reden waarom dat hij het etentje met ons voorbij moest laten gaan: 'om ons te sparen'.
Meteen drongen zich beelden bij ons op van onze vriend die door het lint is gegaan en met een botte bijl op zak (en later in de hand) ons huis en onszelf verbouwt. In dat geval hebben we ook liever dat hij wegblijft.

Uiteindelijk bleek het om iemand anders te gaan die ons nogal wat verdriet had veroorzaakt en onze vriend, echt eentje van 'pakkum beet' en 'laten we elkaar geen mietje noemen maar man en paard noemen', was bang dat zijn bezoek in de toch al gevoelige situatie meer goed dan kwaad zou doen (hij kan z'n mond maar moeilijk houden, snappez-vous). Hij bleef liever even op afstand zodat de tijd en de vergeving hun werk in onze harten, en in het hart van de verdrietveroorzaker, konden doen.

Zo begint de tweede brief van Paulus aan de Korintiers. Paulus kende zichzelf voldoende om te weten wat voor effect zijn persoonlijkheid op zijn omgeving had. Dit zelfbewustzijn is een kostbare gave.
Van donderdag tot en met maandag ben ik in Carlisle om een mentoring clinic te faciliteren. Mensen helpen om te groeien in zelfbewustzijn is een bijzonder voorrecht, met name als met het pakt.
Het verbaast me keer op keer hoe weinig mensen zich bewust zijn van welke impact ze hebben op situaties en mensen. Maar als de transformatie begint dan zien we plotseling...
...een engergiezuiger die verandert in een persoon die geeft in plaats van neemt.
...een aandachttrekker die genoegen leert nemen met minder aandacht en bewust een paar rijen naar achteren gaat zitten.
...een zwart/wit denker die een beetje grijs toelaat.
.....

Gewenning

Vanmorgen, tijdens een rondje hardlopen, realiseerde ik me dat ik me niet of nauwelijks bewust meer ben van alle auto's om me heen. Misschien omdat ik mijn gedachten op iets anders focus maar het kan ook gewenning zijn.
Gisterenavond sprak iemand me aan en vroeg of ik er ook last van had dat je een soort van went aan geestelijke ontdekkingen en/of doorbraken; de euforie na een geweldige ontdekking of ervaring waarvan het directe effect als het ware wegebt. Voor je gevoel is een poosje later alles weer 'normaal'.
En wat is dan normaal? Het directe effect na een positieve 'aha beleving', of het meer normale, doordeweekse, algemene gevoel dat gewoonlijk bij ons is?
Persoonlijk denk ik dat het normale, doordeweekse en algemene gevoel interessanter is. Dat zegt namelijk veel meer over iemand dan de momentopname tijdens of na een (geestelijke) beleving. In het verlengde daarvan is het ook veel interessanter hoe iemand is als anderen niet kijken. Bill Hybels schreef daar een interessant boekje over (Wie je bent als niemand kijkt).
Om een antwoord op de vraag te geven; ja, daar heb ik ook last van. Maar ik ervaar het niet als last. Er blijft namelijk altijd winst over. Soms subtiel, soms meer merkbaar, maar het is er wel.

Voorjaar

Is wat mij betreft het mooiste seizoen van het jaar. Er schuilt zo'n krachtige belofte voor de toekomst in. Het maakt blij en vult met verwachting. De knoppen in de bomen komen tot leven en iedere dag is een dag dichterbij de ontknoping waarbij de boom kleur mioet bekennen. En dat doet die boom met graagte.
Zo is het leven met God ook. Ik herinner me een spreker die zij: "als je Jezus volgt wordt je elke dag een stukje mooier en beter". En dat is zo. Het gaat langzaam, maar het gaat wel!

Mentoring

Volgende week faciliteer ik samen met twee collega's weer een mentoring clinic. Dit keer in Carlisle, waar het internationale kantoor van OM is gevestigd. Het wordt een experiment omdat we de kantoor als basis gebruiken. Dat zal voor sommige deelnemers een uitdaging zijn. Zullen ze elke vrije minuut gebruiken om te kijken of er nog mail is, of om andere belangrijke dingen te doen.
In zijn boek Mentoring Leaders noemt Carson Pue als een van de gevaren waar een leider zich bewust van moet zijn die van "overvloed" (Surrounding with Abundance). We hebben toegang tot zo ontzettend veel bronnen, middelen en kansen dat het een hindernis kan worden voor echte geestelijke ontwikkeling. Boeken en onderzoek kunnen zo'n beslag leggen op iemands tijd dat er geen tijd en ruimte over is voor het binnenwerk.
Een van de grootste mogelijke gevaren die we aan deze lijst kunnen toevoegen, is technologie.

"Today, even with limited resources, any leader can generate a dazzling video, record a radio show, transcribe the spoken word into a book, and blast the waking Internet with email".
Hij vervolgt, "There is nothing inherently wrong with technology, unless it begins to outpace our heartbeat for ministry".
Informatie kan de plaats innemen van communicatie. Informatie kan ik vinden en doorgeven. Communicatie is het resultaat van informatie die eerst door een (lang)intern proces van innemen, kauwen, herkauwen, transformatie en vervolgens duplicatie is gegaan.
Technologie, hoe wonderlijk ook, kan dit proces in no time reduceren tot een digitaal, tweedimensionaal beeld, dat losstaan van de persoon.
Met andere woorden: wees bij voorbaat achterdochtig naar mensen die menen iets te hebben te zeggen. Let op hun leven. Als je daar integriteit vindt, zit je goed.

Actief

Dat was ik de afgelopen dagen niet. Een vervelende migraine heeft me de afgelopen dagen behoorlijk dwars gezeten; all systems down! Gisteren een hersteldag en vandaag moet ik me dan weer over enkele hobbels heenzetten en me weer zien te motiveren om aan de slag te gaan. Dat is best wel eens lastig. Sowieso is 'time-management' niet mijn sterkste punt. Werk plannen is vreselijk lastig. Nu is me gevraagd om een thema en een invulling van een dienst op hemelvaartsdag door te geven. Ik moet mezelf dan dwingen om er de tijd voor te nemen. Ideeen die ik dan heb moet ik ergens opschrijven want over een week ben ik het weer vergeten.
Bovendien lijd ik de laatste weken aan 'algehele onverschilligheid'. Het kan me allemaal niet zoveel schelen. Waar zou ik me nu nog druk om (willen) maken.
Een deel van de wereld maakt zich druk om de nog niet geopenbaarde zwembroek en torso van Arie Boomsma. Knevel mag (namens de club waarvoor hij werkt) niets meer zeggen over schepping en/of evolutie. Ik zie mensen met veel energie en passie hun meningen ventileren. Ik word er echter niet koud of warm van.

Vanmorgen las ik een commentaar in het AD waarin de auteur zich afvroeg of het wel gepast is om 'lid' van de EO te zijn. Da's dan wel grappig. Het relativeert de zaak en dat spreekt me wel aan.

Ik weet wel waar ik me druk om zou willen maken en dat zijn de basiszaken van het leven.
Martha is daarin een voorbeeld en inspiratie voor me. De manier waarop ze zich inzet voor haar thuiszorgklanten en medemensen; onbaatzuchtig de extra mijl voor ze gaat, ze opzoekt in het ziekenhuis of meteen in actie komt als er een beroep op haar wordt gedaan, zonder ook maar iets terug te verwachten (nee, ze schrijft die uren niet). Dat doet ze als een vanzelfsprekendheid en enige vorm van terugbetaling beschouwt ze als een belediging en wordt niet geaccepteerd.
Dat is het verschil!
Dit verschil werd me gisterenavond duidelijk toen ik twee reacties zag en hoorde van overlevenden van de vliegtuigcrash van vorige week. De ene reactie was er een van dankbaarheid en relativering; blij in leven te zijn en zo'n crash in een gezond perspectief te zien (mensen kunnen en zullen fouten maken). Daar tegenover een reactie van een ander die meteen een advocaat inschakelt om zoveel mogelijk geld uit de ellende te kunnen slepen.
Ik kies ervoor om zo'n blij en dankbaar mens te zijn (met af en toe een dipje).

Helemaal verlost

Hoe zou het voelen om een kompleet verlost leven te leiden? Vandaag is het verlangen ernaar wat sterker dan op dagen dat alles mee lijkt te werken. Een migraine vergalt mijn dag. De hazelaar bloeit en werkt op mijn ogen en luchtwegen. Dus even geen fitness of hardlopen. Een bruine zak met medicatie wacht op me bij de apotheek met daain middeln voor ogen, neus en longen die moeten helpen om m'n lichaam te doen geloven dat het allemaal wat minder erg is dan het lijkt. Wat deze middelen niet kunnen is de oorzaak wegnemen. Daar is een sterker middel voor nodig; een soort van reboot van de opstartroutine.
Het probleem is dan weer dat, als zo'n reboot al zou kunnen, de mens een fatale error in zijn systeem heeft zitten. Die fatale error moet worden opgeruimd.
Geestelijk is dat al gebeurd, hoewel ik de rest van mijn leven met met de gevolgen van een eerdere fatale crash moet leven.

En dat is het uitzicht van een volgeling van Jezus: de uiteindelijke verlossing!

Zweten op de verlossing

Nou, dat was weer een bevalling. De preek over de verlossing is klaar, maar toch niet. Het is zo moeilijk om te kiezen wat je wel en niet gaan noemen. Het meeste moet worden weggelaten. Wat communiceer ik en hoe doe ik dat op zo'n manier dat de ontvangers van de boodschap van vanmorgen volgende week nog een samenvatting kunnen geven van de preek van vorige week.
Ik denk iets te hebben gevonden, en wel in de vorm van "snickers". Naast dat Snickers een gebeuren is van 'gevulde melkchocolade met luchtige vulling, karamel en geroosterde pinda's', is daarmee het verhaal nog niet kompleet.
Wat het echt is, is dit: 'Suiker, Pinda, Glucosesiroop, Magere melkpoeder, Cacaoboter, Plantaardig vet, Cacaomassa, Lactose, Botervet, Gedemineraliseerde weipoeder verkregen met behulp van dierlijk stremsel, Gehard plantaardig vet, Zout, Sojalecithine (E322 uit soja), Kippenei-eiwit, Gehydroliseerd melkeiwit, Aroma.'
En dat is dus waar je je tanden inzet als je Snickers eet. Zo wordt het niet beleefd want de gemiddelde gebruiker ziet en beleeft het Snickers eten als een integrale ervaring. En terecht. Je kunt je wel blindstaren op de ingredienten (die allemaal nodig zijn om tot een totaalervaring te kunnen komen) maar wat telt is de eigenlijke ervaring en het effect van het Snickerseten.
Verlossing is net zoiets. Het is een totaalpakket. En het werkt. Door Christus!