Vanmorgen, tijdens een rondje hardlopen, realiseerde ik me dat ik me niet of nauwelijks bewust meer ben van alle auto's om me heen. Misschien omdat ik mijn gedachten op iets anders focus maar het kan ook gewenning zijn.
Gisterenavond sprak iemand me aan en vroeg of ik er ook last van had dat je een soort van went aan geestelijke ontdekkingen en/of doorbraken; de euforie na een geweldige ontdekking of ervaring waarvan het directe effect als het ware wegebt. Voor je gevoel is een poosje later alles weer 'normaal'.
En wat is dan normaal? Het directe effect na een positieve 'aha beleving', of het meer normale, doordeweekse, algemene gevoel dat gewoonlijk bij ons is?
Persoonlijk denk ik dat het normale, doordeweekse en algemene gevoel interessanter is. Dat zegt namelijk veel meer over iemand dan de momentopname tijdens of na een (geestelijke) beleving. In het verlengde daarvan is het ook veel interessanter hoe iemand is als anderen niet kijken. Bill Hybels schreef daar een interessant boekje over (Wie je bent als niemand kijkt).
Om een antwoord op de vraag te geven; ja, daar heb ik ook last van. Maar ik ervaar het niet als last. Er blijft namelijk altijd winst over. Soms subtiel, soms meer merkbaar, maar het is er wel.
Wie ben je als niemand kijkt?
BeantwoordenVerwijderenBid ik ook als ik alleen ben?
De Heer ziet me altijd; ik ben nooit alleen.
Groeten van Arma.