Ons (3-5)

Geef Ons Nu Brood

ONS

Wat is een van de meeste opvallende elementen in het Onze vader?

Het is vooral een God en Ons gebed en niet zozeer een God en ik gebed. Meervoud!

Wat is het belang hiervan voor ons? Waarom spreekt dat vooral tot ons? Omdat in een sterk geïndividualiseerde samenleving en kerk we geneigd zijn om te denken en te leven in termen van God en ik.

Wat wij opnieuw moeten leren is het met elkaar leven, leren, groeien en denken. We zeggen wel dat de kerk een gemeenschap is maar hechten in de praktijk vaak meer aan onze individualiteit.

Wat is nu het verschil tussen “Geef mij heden mijn dagelijks brood” en “Geef ons heden ons dagelijks brood”?

Als ik klaar ben met bidden “Geef ons heden ons dagelijks brood” kan ik niet anders doen dan om me heen kijken om te kijken of mijn gebed voor “ons” is verhoord. “Ons” leidt tot bewogenheid met en betrokkenheid bij anderen.

Frederick Buechner schreef: "Bewogenheid is het soms fatale vermogen om in de huid van een ander te kruipen. Het is de wetenschap dat er nooit echte vreugde en vrede voor mij kan zijn tenzij deze er ook voor jou is."

1,1 miljard mensen leven onder de armoedegrens (minder dan 1 dollar per dag). Zij bidden en hopen zich een weg van de ene maaltijd naar de andere.

De verdeling van basisvoorzieningen in onze wereld ziet er grofweg als volgt uit. Ons wordt tien boterhammen ter beschikking gesteld die we onder tien mensen moeten verdelen. Op de plaatjes hieronder zie je hoe de verdeling plaatsvindt:

De eerste negen boterhammen zijn voor de Westerling of, ietsje dichter bij huis, de gemiddelde Nederlander.

De overgebleven boterham wordt vervolgens onder de overgebleven negen niet Westerlingen verdeeeld.

Geef (2-5)

In het Onze vader is deze zin (Geef ons heden ons dagelijks brood) het eerste element waar het over ons gaat. Het eerste deel van het gebed gaat vooral over God.

Laten we eens naar de paar woorden kijken. Het zijn er maar zes waarvan eentje twee keer voorkomt. Twee anderen liggen in elkaars verlengde; heden en dagelijks. Er blijven er feitelijk vier over: Geef ons nu brood.

GEEF

"Geef" is in zekere zin een belijdenis van afhankelijkheid. God heeft iets wat wij niet hebben. Zonder Zijn bereidheid om te geven, hebben wij helemaal niets.

Het gaat om meer dan het brood. Brood kan niet zonder vruchtbare grond, licht, warmte, water, graan, boer en bakker. Aan de basis van de vraag aan God om ons te geven, ligt de erkenning dat dit alles van Hem komt en dat Hij boven dat alles uitstijgt.

Wij kunnen door hard te werken, en in Nederland ook door helemaal niet te werken, middelen verwerven om een brood te kopen en denken daarmee onafhankelijk te zijn. Wie houdt wie voor de gek? In Hem leven en bewegen wij, zegt Paulus. Als God besluit om Zijn adem in te houden kan onze portemonnee nog zo vol zitten; er zal geen brood op de plank liggen!

Geef Ons Nu Brood (1-5)

Het “Onze Vader” in Matteüs 6 staat ingeklemd tussen Jezus’ instructies over het geven, vasten, het verzamelen van schatten op aarde of in de hemel en maakt deel uit van het onderwijs over de ‘grondwet’ van het Koninkrijk van God in de hoofdstukken 5, 6 en 7.

Jezus geeft Zijn onderwijs vanuit een ontkenning. Als je geeft, vast, bidt, doe het dan niet sus, maar zo. Vervolgens is er dan een bevestiging: zo werkt het in het KvG.

Dat ‘sus’ was wat met er in de praktijk van te zien kreeg.

De geleerden en experts waren de voorbeelden die de Joden hadden. En, als het gezag zegt dat iets op een bepaalde manier moet, zal de meerderheid daarin toch wel volgen. Het juk dat de experts de Joden oplegden was te zwaar voor ze. De uitnodiging van Jezus om tot Hem te komen en Zijn juk op te nemen staat dan ook in deze context.

Het bidden was voor een belangrijk deel een show. “De huichelaars staan graag in de synagogen en op de hoeken van de pleinen te bidden, om zich aan de mensen te vertonen” (6:5). De heidenen voegden daar nog een element aan toe: Omhaal van woorden; “zij menen door hun veelheid van woorden verhoord te zullen worden” (:7).

Ook het geven wordt door Jezus bekritiseerd. In Jezus tijd geloofde men dat het geven van aalmoezen door God werd beloond.[1] Weldoeners lieten letterlijk hun komst voor zich uit bazuinen. De armen kwamen op het bazuingeschal af en de weldoener ontving publieke erkenning. Jezus stelt ontnuchterend dat deze weldoeners daar niets in de hemel mee verdienen. “Ze hebben hun loon reeds”; ze worden achtervolgd door paparazzi en mogen in talkshows hun verhaal komen doen.

Jezus had regelmatig confrontaties met de geestelijker leiders van het volk die enerzijds snel klaarstonden om prostituees, overspeligen, tollenaars, Samaritanen en zondaren (Lukas heeft het over zondaren zonder verder te specificeren) te oordelen en tegelijkertijd blind waren voor hun eigen zondigheid, trots (op hun geestelijkheid) en arrogantie. Deze laatste manifestaties van zonde zijn vaak subtieler en verraderlijker en worden daarom door Jezus nadrukkelijker belicht omdat ze net zo goed deel uitmaken van onze verlorenheid en gebrokenheid en waarvan we genezen moeten worden.

Jezus stelt als tegenhanger voor dat we de stilte en de onzichtbaarheid opzoeken. Waarom?

Ons publieke leven is vaak zo anders dan ons innerlijke leven. In de stilte van de binnenkamer komt onze ware aard naar boven. Daar komen we onze ware zelf tegen. We gedragen ons allemaal anders als we onder de mensen zijn. Als je alleen bent hoef je niet langer een rol te spelen.

Bill Hybels schreef een boekje “Wie je bent als niemand kijkt”. De titel alleen al zegt genoeg.

Velen van ons zouden zich diep schamen als dat wat we doen als niemand kijkt hier plotseling op een scherm geprojecteerd zou worden.

Als je afgezonderd in de binnenkamer God zoekt, begin je te begrijpen wat een geestelijk leven is! In de binnenkamer kan ons hart zich niet verstoppen en komen we tot God zoals we zijn; met onze twijfels, vragen, desillusie, boosheid, zorgen en noem maar op.

---

[1] In de eerste eeuw na Christus vroeg Tineius Rufus, de gouverneur van Judea eens aan Akiba, een rabbi, “Als God de armen liefheeft, waarom zorgt hij dan niet voor ze?” Akiba antwoordde dat God de zorg voor de armen aan de Joden had toevertrouwd zodat door hun barmhartige daden de Joden niet in de hel zouden komen.

Bevrijding! (II)

Mat. 1:23 “‘De maagd zal zwanger zijn en een zoon baren, en men zal hem de naam Immanuël geven,’ wat in onze taal betekent ‘God met ons’.”

We leven in een verre van perfecte wereld. Dromen we allemaal niet van geluk, gezondheid, veiligheid? Naast de bevrijding door Jezus hebben we nog iets nodig. Immanuël, God met ons.

Hoe overleven we in een onvolmaakte wereld waarin we allemaal met verlies, lijden, onrecht, ziekte en dood te maken krijgen?

De antwoorden op de grote levensvragen zijn niet eenvoudig. Een paar dagen terug keek ik naar de laatste uitzending van Het Elfde Uur. In plaats van dat Andries Knevel presenteerde werd hij door anderen ondervraagd. De laatste die hem ondervroeg was Hennie Huisman. Hij vroeg Andries, de man die altijd een antwoord klaar heeft, “als je bij God komt wat zou dan je eerste vraag zijn?” Andries moest even denken maar tot mijn grote geruststelling zei hij: “Waarom?”

Kerst lost niet al onze vragen op maar geeft ons twee zaken: Bevrijding en Immanuël. Geen waterdichte antwoorden op onze vragen maar God die in ons lijden, verdriet, sterven en onze ziekte bij ons wil zijn.

Ik herinner me een ontmoeting die Martha en ik hadden met een oudere vrouw die kanker had en door de doktoren was opgeven. Van tevoren was ik gewaarschuwd dat ze helemaal niets met het geloof had en dat ze een antipathie had tegen alles wat met het geloof had te maken. Een half uur in ons gesprek besloot ik om het toch maar eens over God te hebben. Er volgde een emotionele vulkaanuitbarsting aan pijn, verdriet en vragen. Later ging ze gretig in op onze vraag of we met haar mochten bidden. Ze greep ons vast en we baden. Mijn gebed was heel simpel dat God zich als Immanuël wilde laten zien in de korte tijd die haar nog restte. Enkele weken later belde ik haar op. Ze was de Bijbel die ik bij haar achter had gelaten gaan lezen en werd vooral aangesproken door de Psalmen. Niet zo vreemd als je bedenkt dat de psalmisten veel vragen stellen en er ook niet altijd een helder antwoord komt. Wat wel duidelijk wordt is Immanuël.

In twee verzen komen we de roepnaam en de hemelse naam van Christus tegen: Jezus en Immanuël. Die gaan samen. Zonder de erkenning van Immanuël is Jezus alleen maar een profeet. De erkenning van Immanuël is de belijdenis dat Hij Gods oplossing is voor een aan het stof klevende ziel. Dat kleine baby’tje is in staat om ons te helpen, ons los te maken zodat we waarachtig kunnen leven!

Samuel Bak, Adam & Eve, 2000, crayon and oil on brown paper

Bevrijding! (I)

Mat. 1:22 “Ze zal een zoon baren. Geef hem de naam Jezus, want hij zal zijn volk bevrijden van hun zonden.”

Stel je voor je bent God. Je hebt de wereld en de mensen ontworpen en geschapen in de verwachting dat die mensen er voor zouden kiezen om jou als schepper te eren en in alles rekening met je te houden; te leven overeenkomstig het door jou bedachte ontwerp. Maar, tot je grote verrassingen keert je eigen schepping zich tegen je en besluit dat ze je niet nodig heeft. Echtscheiding is het gevolg. De schepping is blij van haar maker af te zijn en gaat met frisse moed op pad. Af en toe, vooral in tijden van nood, wordt het instructieboekjes geraadpleegd en pogingen gedaan om weer samen op te trekken. Echter, de schepping blijft steeds weer weglopen ondanks de avances van de schepper aan wie het alles is gelegen om verzoend te worden met zijn schepping.

Na eeuwenlang getob grijpt de schepper in. Geheel tegen de verwachting is grijpt hij niet met geweld in maar in zwakte. Hij komt naar ons toe in een kribbe. Onschuldiger en kwetsbaarder kan het niet. Hij komt als bevrijder! Hoe doet hij dat?

Ten eerste doet hij dat door voor te doen hoe zo’n leven in relatie tot de schepper er uitziet. Door naar Jezus te kijken ontdekken we hoe God het leven heeft bedoeld en het interessante is dat een leven in volkomen afhankelijkheid van God geen watje van Jezus maakt. Integendeel. Als je het leven van Jezus bestudeert zie je dat Hij bijzonder sterk was. Hij had geen last van een minderwaardigheid- of meerderwaardigheidscomplex. Hij had zijn levenswortels diep uitgeslagen in Zijn hemels vader en kon daardoor mens zijn zoals God het bedoelde. Hij liet zich niet opjagen, nam genoegen met het meest noodzakelijke, was altijd op anderen gericht en had zoveel innerlijke vrede dat hij deze nog kon uitdelen ook.

Ten tweede. De Joden leefden in bezet gebied en verwachtten een Messias, die hen zou bevrijden van de Romeinse overheersing. Maar daar leek Jezus niet zo in geïnteresseerd te zijn. Zijn interesse lag in de innerlijke bevrijding van de mens; de losmaking van de ziel die, in plaats van op God aangesloten te zijn, zijn heil zoekt in autonome zelfverwerkelijking. Dat leidt altijd tot vereenzaming, vervreemding en isolatie.

Nu worden wij momenteel niet overheerst door de Romeinen maar er zijn tal van zaken in onze samenleving die ons ongezond kunnen beheersen. In gesprekken van hart tot hart komen we eigenlijk altijd wel tot de erkenning dat we vrijheid tekort komen.

Ik moet denken aan de ontmoeting die Jezus eens had met een man die door demonen bezeten was. Jezus vroeg hem “wat is uw naam.” Eigenlijk een wat vreemde vraag voor iemand die God claimt te zijn. Toch wil Jezus dat de man Hem antwoord geeft. Het antwoord dat Jezus krijgt is een eerlijk antwoord. De man draait er niet omheen en zegt dat hij Legioen heet (want vele geesten waren in hem gevaren). Hij wordt door Jezus bevrijdt. De reactie van de omstanders als ze hem even later gekleed en bij zijn volle verstand bij Jezus zien zitten, is interessant. Ze zijn bang! Waarom? Stel je voor dat Jezus het ook bij mij doet. Dan moet ik eerst mijn naam noemen en weet iedereen dat ik niet zo vrij was als ik pretendeerde te zijn! Een ontmoeting met Jezus zou best wel eens tot bevrijding kunnen leiden! Dat is iets waar dat we enerzijds willen maar tegelijk bang voor kunnen zijn omdat alles wat je dacht te hebben; al je zekerheden dan wegvallen, je nieuwe kleren krijgt en met een ziel die verkleeft met Gods hart het leven anders gaat zien en beleven.

De meerderheid heeft gelijk

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief.

Stel je voor dat er vierhonderd profeten, die allen in de naam van God spreken, "A" zeggen en er is er een, nummer vierhonderd en een, die "B" zegt. Wie moet ik geloven?

Twee koningen willen samen een vijand in de pan hakken en het lijkt hen wijs om eerst de Heer te raadplegen om te voorkomen dat ze zelf in de pan worden gehakt. Een van de koningen lijkt het woord van de vierhonderd profeten niet helemaal te vertrouwen en vraagt aan z'n collega of er niet nog ergens een profeet is. Die is er wel maar de collega koning heeft een hekel aan die profeet omdat hij nooit iets goeds over hem profeteert. De betreffende profeet wordt, ondanks het gesputter van de collega koning, opgetrommeld en jawel hoor, het is weer raak; hij laat in niet mis te verstane woorden weten dat het slecht met Israël en Juda af zal lopen als ze besluiten om ten strijde te trekken. Het levert de profeet (Micha) een pak slaag en gevangenschap op.

Als ik er bij was geweest had het pak slaag en de gevangenneming van Micha mij gesterkt in het geloof in de vierhonderd. Als Micha in de naam van de Heer zou spreken, zou de Heer toch wel voor hem opkomen? Bovendien, het kan toch niet zo zijn dat er onder die vierhonderd profeten geen enkele is die de koningen niet naar de mond wil spreken maar opdracht naar God luistert en Zijn woorden doorgeeft.

Ik weet dat ik gevoelig ben voor de stem van de meerderheid en heb best wel moeite om echt goed te begrijpen wat God zegt. Hoe weet ik of een profeet betrouwbaar is? Enkele hoofdstukken verderop stelt de leviet Jachazael koning Josafat, die aangevallen wordt door een grote legermacht, gerust met de woorden: "dit is niet jullie strijd, maar die van God."

Er is natuurlijk een verschil tussen zelf aanvallen en aangevallen worden maar om altijd en in alles Gods stem, plan en bedoeling te begrijpen, is best wel lastig.

(N.a.v. 2 Kronieken 18 en 20)

Josafat's triomf over Adad, koning van Syrie door Jean Fouquet (omstreeks 1470)

Samen (3)

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief.

Zending, One man show of Joint Venture?

Deel 3 van 3

Paulus gebruikt drie verschillende woorden of metaforen om uitdrukking te geven aan wat het betekent om als een team werken.

Sunathleo

Fil. 1:27 “Maar let erop dat u zich altijd zo gedraagt als christenen past. Laat ik, of ik u nu terugzie of niet, altijd goede berichten over u mogen horen; dat u één van hart en ziel bent en dat u zich volledig inzet voor het geloof en het goede nieuws.

Fil. 4:3 “Aan u, mijn toegewijde reisgenoot, vraag ik hun te helpen. Deze vrouwen hebben zich immers met mij ingespannen om het goede nieuws bekend te maken, net als Clemens en mijn andere medewerkers, van wie de namen staan opgeschreven in het Boek van het leven”.

Probeer je hier de renbaan voor te stellen. We lopen met elkaar de wedloop. De een trekt zich aan de ander op en de ander houdt zich wat in omwille van de ander. Het is het idee dat je samen dezelfde afstand aflegt, dezelfde reis maakt en dus hetzelfde doel voor ogen hebt.

Sunergos

1 Cor 3:9 “Wij zijn Gods medewerkers en u bent Gods akker. Of anders gezegd: Gods gebouw”.

Rom. 16:3 “Doe de groeten aan Prisca en Aquila die, net als ik, voor Christus Jezus werken”.

Als we denken aan werk, denken we aan taken. We werken aan de totstandkoming van een product maar werken vaak aan verschillende onderdelen.

Neem het vers waar staat dat Paulus zegt dat we Gods medewerkers zijn. We hebben hetzelfde product voor ogen, de redding van zielen, maar de taken zijn verschillend.

Opnieuw ligt de nadruk op samen!

Koinonia

Misschien wel het sterkste woord dat Paulus gebruikt.

Fil. 1:4 “Als ik voor u bid, is mijn hart vol vreugde over de geweldige medewerking die u hebt gegeven aan het bekendmaken van het goede nieuws, vanaf de dag dat u het voor het eerst hoorde tot nu toe”.

We komen Koinonia tegen als een van de kenmerken van de gemeente. Hand. 2:42 “Zij bleven trouw aan wat de apostelen hun leerden en gingen als een grote familie met elkaar om. Zij kwamen vaak samen voor de maaltijd van de Here en voor gebed”.

De bepalende factoren bij Koinonia

· Hand in hand Gal 2:9 elkaar de broederhand reiken (“de rechterhand in gemeenschap”)

· Deelgenoot maken (Fil 1:7-8 “met elkaar deelhebben aan…):

Tenslotte: het resultaat.

Terug naar Handelingen 13. Wat is het resultaat van deze teamgerichte activiteiten?

De achterblijvende leerlingen waren vervuld van vreugde en van de heilige geest (52). Paulus mag dan de man op de voorgrond zijn geweest, zonder een groot team van medewerkers zou hij dit resultaat nooit hebben kunnen bereiken.

Samen (2) Doing "IT"

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief.

Zending, One man show of Joint Venture?

Deel 2 van 3

Binnen de sociale/culturele/technologische context

Paulus maakte maximaal gebruik van de kennis die hij had over zijn doelgroep. Zo gebruikt hij het altaar dat aan de onbekende God is gewijd, als opstapje voor het Evangelie (Hand. 17:16-23).

Communicatie en automatisering zijn begrippen en praktijken die kenmerkend en bepalend zijn voor de tijd waarin we leven. Met de zegeningen die deze ontwikkelingen met zich meebrengen zijn er natuurlijk ook de mindere kanten. Informatie overload, afhankelijkheid van technologie, de steeds minder worden noodzaak om als teams te werken en zo kunnen we nog wel het een en andere bedenken.

Feit is dat we als christenen midden in deze wereld leven en bewegen en ons moeten beraden hoe we maximaal gebruik kunnen maken van deze ontwikkelingen, ons daarbij voortdurend afvragend hoe we deze kunnen gebruiken om effectiever onze visie en roeping gestalte te geven. De wereld waarin wij leven maakt de rekrutering van IT werkers noodzakelijk. Dat is best wel lastig en binnen onze organisatie is dit een van de grootste uitdagingen. Hoewel er ruim voldoende capabele IT werkers zijn zijn goede IT werkers die de stap naar geloofszending willen maken spaarzaam. Ik denk dat er twee redenen voor zijn. Ten eerste wordt IT werk niet meteen als zendingswerk beschouwd en ten tweede is de afweging van een goed salaris tegen geloofszending voor velen een brug te ver. Echter, in het licht van zelfs een oppervlakkige studie van Paulus' benadering en praktijk, is elke ondersteunende taak in het bereiken van de onbereikten, niet alleen noodzakelijk maar ook waardevol!

Nu zijn er best wel gelovigen die lijden aan wat ik valse nostalgie noem; de romantische zucht naar het verleden toen alles heerlijk langzaam ging en je nog de tijd kon nemen om brieven te beantwoorden, er alleen met contact geld werd gewerkt en een telefoontje plegen een kostbare onderneming was. Die tijden zullen echter niet terugkeren en we moeten ook als zendingsorganisatie met onze tijd mee. En we doen dit met elkaar. Een IT werker zal dan niet zozeer op de voorgrond werken, zonder zijn expertise en inspanningen zullen we a) geen nieuwe werkers meer aan kunnen trekken omdat de nieuwe communicatie een gegeven is en b) ons werk niet veel langer kunnen voortzetten.

Morgen: Drie Bijbelse modellen voor teamwork.

Samen

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief.

Zending, One man show of Joint Venture?

Deel 1 van 3

Teamwerk

Als je het boek handelingen leest, aan welke namen denk je dan?

Waar we vaak aan voorbijgaan is dat het werk van deze mannen een knap staaltje van teamwerk was. In Handelingen vinden we onder andere Johannes die meereisde, verder Lucas die niet alleen meereisde maar ook de dagelijkse Blog schreef en Timoteus die later als stagiaire aan het team wordt toegevoegd. We lezen over Johannes Marcus die eerste een valse start maakt maar later een betrouwbaar medewerker wordt, we lezen over mannen en vrouwen die zich tijdelijk bij het team voegden. Daarnaast vinden we anderen die de collecte voor Jeruzalem coördineren (1. Cor. 3:), brieven van Paulus en mondelinge boodschappen aan kerken in de regio bezorgen (1 Thes. 3:6, 1 Cor. 4:17, 2 Cor. 7:6-15, Fil. 2:19-23, Col. 4:7-, Ef. 6:21-22) en lezen we over secretarieel medewerkers (Rom. 16:22) en medische staf (Col. 4:14).

Als je het aantal potentiële medewerkers die in zijn brieven worden genoemd en die Paulus financieel of op andere manier ondersteunden bij elkaar optelt kom je uit op om en nabij de veertig personen.

Nooit alleen

Lichaam van Christus kent vele leden, de vele leden vormen samen een lichaam.

Een solist in het lichaam van Christus is een contradictio in terminus.

Wanneer we iemand horen zeggen “ik heb niemand nodig” en/of “alleen God is belangrijk voor mij” is dat zo’n beetje synoniem voor terugval, trots, eerzucht, en blindheid. Het is het niet onder ogen willen zien van Gods orde voor de mens. God zelf stelde dhet patroon van "samen" vast. Alles was goed, totdat God zag dat Adam alleen was: “het is niet goed voor de mens dat hij alleen zij”.

In het OT leren we wel profeten kennen die individueel optraden, maar dat was eerder uitzondering dan regel. God riep die enkeling om buitengewone dingen te doen om het volk wakker te schudden, te provoceren. Maar, de prijs was hoog! Denk aan Elia na zijn optreden op de Karmel. Hij leed aan depressies omdat hij dacht er alleen voor te staan.

Als je het NT leest, ontdek je dat er altijd in teams wordt geleefd en gewerkt. Ook de Here Jezus had mensen om zich heen nodig; vrienden, partners, gelijkgezinden. Het maakte Zijn werk lichter.

Paulus had voortdurend mensen om zich heen. Zelfs als hij in Rome gevangen zit zijn er nog medewerkers die binnen en/of buiten de muren klaar staan om namens of samen met Paulus de hand aan de ploeg te slaan.

Team is niet altijd “fijn” maar nog steeds noodzakelijk.

Het is Gods ontwerp voor de mens!

Werken met een team betekent dat je dingen tegenkomt waar je misschien liever voor weg zou lopen. Ook binnen het lichaam van Christus is het niet altijd koek en ei. Waar samengewerkt wordt, zullen mensen en meningen met elkaar botsten. Paulus maakt daar een staaltje van mee in Handelingen 15 waar enkele discipelen uit Judea kritische inzichten delen over het heidenenbeleid. Ze vonden dat die heidenen die Jezus wilden volgen zich moesten laten besnijden anders zouden ze niet gered zijn. Een felle woordenstrijd volgt en mondt uit in het eerste apostelconcilie.

Morgen: Werken binnen de sociale, culturele en technologische kontekst.

Moreel Dilemma

Klik hier voor onze meest recente nieuwsbrief.

Ik lees iedere maand Internationale Samenwerking. In deze blog een column van Marcia Luyten. Ik vind het dilemma steengoed verwoord. Hoe help je iemand nu het best?

Je moet even op het plaatje klikken om het te vergroten zodat je het kunt lezen.

CO2 vriendelijk vergaderen

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief. De inkt is al aan het opdrogen.

Zojuist een GoToMeeting conference call gehad met collega's uit Engeland, Schotland, Amerika, Canada en de Emiraten. Het vraagt wat discipline omdat niemand ziet wat je uitspookt. Je kan zomaar weglopen en andere dingen gaan doen, maar dat is niet echt het doel van zo'n vergadering.

Kopenhagen zou trots op ons zijn; geen gevlieg of ander gereis.

Aan de andere kant, het is wel een beetje een hype geworden en de rekensommetjes die mij een schuldgevoel aancommuniceren roepen bij mij wel wat vragen op. Mijn 29 jaar oude auto bijvoorbeeld zou 3000 kilo CO2 uitstoten bij 15.000 km per jaar (dat is 2000 liter LPG). Dat is bij mij ongeveer 1,4 kilo op een liter gas. De CO2 uitstoot is dus hoger dan het gewicht van de brandstof. Dat snap ik niet. Misschien dat iemand mij dat uit kan leggen. Zelfs als ik er de belasting voor het milieu tijdens de productie van de auto, de uitstoot doordat ik ademhaal en af en toe een windje laat, bij optel vind ik het nog aan de hoge kant.

Ik ben ooit begonnen aan een cursus Praktijkdiploma boekhouden. Na de eerste avond heb ik besloten om nooit meer terug te gaan. De eerste avond werd mij al duidelijk dat iets wat je niet hebt toch aan de pluskant kan staan en andersom. Dat gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Zoveel creativiteit heb ik eenvoudigweg niet.

Big Brother

Gisteren op de tv een clip over Wychen dat ik rep en roer is omdat de gemeente de afvalcontainers van een chip heeft voorzien. De angst slaat de mensen om het hart. Wat weten ze allemaal van mij en mijn afval beleid? Misschien tappen ze mijn pincode wel af! Weet de gemeente dat ik glas in de container doe en veel te veel etensresten weggooi? Houden ze misschien extra in de gaten? Is het geen verkapte controle?

De gemeente Wychen meldt: Om kosten te besparen zijn de nieuwe containers voorzien van een elektronische chip en een adressticker. De chip is bedoeld om de registratie van de containers op orde te hebben en te houden. Het invoeren van de chip betekent niet dat de gemeente de containers gaat wegen. Wel wordt op deze manier het illegaal aanbieden van afval tegen gegaan. De chip zorgt er voor dat de vuilniswagen weet bij welk adres de container hoort. U kunt voortaan uw container alleen nog in uw eigen straat of clusterplaats aanbieden. De sticker op de container zorgt er voor dat u uw eigen containers makkelijk kunt herkennen.

Voor het chiptijdperk plakten we stickers met onze adressen op diezelfde containers of verfden er ons huisnummer op. Ik had dan altijd mijn schone, glimmende container weer terug en de buren hun vuile en stinkende. Misschien maakte het gevoel van controle die wij er zelf over hadden het anders.

Google Maps is leuk. Streetview is gaaf. De Google Map Auto met apparatuur moet in onze straat hebben gereden net toen ik de straat binnenreed en mijn auto uitstapte (klik hier). Ik heb daar niet zo'n moeite mee. Iedereen mag zien dat ik wat grijzer wordt en in een 29 jaar oude auto rijdt.

Ik snap het recht op privacy en dat ongevraagde, dus onrechtmatige inmenging, onjuist en onethisch is. Maar tegelijkertijd zegt het wat over de mens. Allereerst is er de angst dat anderen misbruik maken van de informatie die ze over mij vergaren. Er zijn genoeg voorbeelden hiervan. Als ik iets over jou weet waarvan jij niet wilt dat anderen dat weten heb ik een zekere macht over je. En dat voelt niet lekker. Het kan tegen je gebruikt worden.

Ten tweede is er het fenomeen van het verborgen leven en dat wil ik angstvallig voor anderen verstoppen. Ik wil de schijn ophouden dat ik een gemiddeld, normaal mens ben. De dingen die ik in het donker doe, gaan niemand wat aan. Ik denk dat de meeste mensen wel iets hebben waarvoor ze zich schamen en als dat iets aan het licht zou komen is schaamte of schuld het gevolg.

Ik vind het een enorme geruststelling dat God alles over en van mij weet. Zelfs de diepste, donkerste gedachten zijn voor Hem een open boek. En Hij gebruikt het niet eens tegen mij maar nodigt mij uit om ermee naar het kruis van Golgotha te gaan waar Christus het allemaal op zich wil nemen; meeneemt naar de dood. Wat een geweldig nieuws dat er een plek is waar ik met mijn schuld en schaamte naar toe kan gaan en dat zelfs elke mogelijke beschuldiging tegen mij wordt uitgewist. Ik mag leven, fris en vrij met het uitzicht op een eeuwige toekomst met en bij Hem.

In dat licht stelt die Chip niets voor.

De hommel

E. Stanley Jones schrijft in Op Iederen Weg Christus (H.J. Paris, Amsterdam, 1930),

"Ik heb eens zitten kijken naar een hommel die telkens weer aanvloog tegen een ruit. Hij spande al zijn krachten in om er door heen te komen, maar viel ten slotte uitgeput neer op de vensterbank. Het raam stond op een kier en dus kon hij er onderdoor kruipen en kwam zoo in de vrije buiten­lucht. Slechts als we onze eigengerechtigheid prijsgeven en vallen in de handen van de Almachtige Genade wieken onze zielen op naar de Vrijheid."

Ik vind dit een mooi voorbeeld van hoe we als mensen naar vrijheid verlangen, deze zelfs kunnen zien en proeven zonder te weten hoe we er kunnen komen. De hommel ontdekt de weg naar de vrijheid op het laagste punt, aan het eind van zijn krachten. Dat is geen algemene regel voor de mens want er zijn er ook die de weg vinden door de zaak eerst eens goed te bestuderen om vervolgens rechtstreeks op de deur naar de vrijheid aan te vliegen. Maar vaak gaat het wel op, "wie zijn leven verliest, zal het vinden."

Nieuwsbrief

Hierbij onze meest recente nieuwsbrief. Inkt is nog nat!

Meer zeggen dan je zegt

Vanmorgen las ik op het Christelijk Informatie Platform een bericht over een conferentie die de toereikendheid van de Schrift bepleit. De huidige malaise in de wereld en de bezoedeling van bijna elk aspect van Amerika (maar het kan net zo goed gezegd worden van Europa dat zich als een braaf hondje aan de leiband van de VS laat meevoeren) wordt geweten aan het loslaten van deze toereikendheid. Impliciet wordt er meer gesuggereerd: voor de huidige malaise, toen het goed ging, hield men dus wel vast aan de toereikendheid van de schrift? Het is een logica die niet werkt; gewoonweg niet waar kan zijn.

• Stelling A: De huidige toestand in de Verenigde Staten is het gevolg van het loslaten van de toereikendheid van de Schrift.
• Stelling B: De vorige toestand in de Verenigde Staten is de vrucht van het vasthouden aan de toereikendheid van de Schrift.

De "vorige" toestand in de Verenigde Staten heeft onder andere het kapitalisme, economische en militaire suprematie, sociale ongelijkheid, individualisme en autonomie gebracht; een aantal voorbeelden van zaken die binnen de toereikendheid van de Schrift scherp veroordeeld worden.

Terugkeer naar de toereikendheid van de Schrift is noodzakelijk om voor de zuiverheid van de kerk, de suprematie van het Evangelie en het voortbestaan van de christelijke beschaving te zorgen.

Maar het zijn de duizenden verschillende denominaties die binnen diezelfde context van de toereikendheid van de Schrift al duizenden jaren van mening verschillen over wat een zuivere kerk, de suprematie van het Evangelie en een christelijke beschaving is.

Op het moment dat je het volgen van Jezus in een leerstelling wil persen gaan er lijken vallen. De kerk heeft daar al eeuwenlang ervaring mee een historie de de huidige volgelingen van Jezus het schaamrood op de kaken dwingt!

Zuiverheid, suprematie en voortbestaan; grote, pretentieuze woorden die een verlangen verwoorden naar een wereld waarin mensen leven die met God en elkaar verzoend zijn. Maar de werkelijkheid is dat we in een wereld leven vol met mensen die lijden aan ontoereikende inzichten, ideeën en interpretaties.

Jezus kwam niet om een bundel dogma's te deponeren maar om te laten zien hoe God het leven bedoeld heeft. Hij heeft de wereld geleerd dat er binnen het ontoereikende systeem en denken van de wereld een leven mogelijk is in Zijn koninkrijk. Dat is een levensstijl.

Het impliciete idee dat we door de toereikendheid van de Schrift te omarmen toegroeien naar een "nieuwe tijd" waarin niet de levensstijl van Jezus centraal staat maar de interpretatie van Sola Scriptura door een man die al heel lang dood is en wiens naam met een C begint, valt volgens mij buiten de openbaring en de bedoeling van de toereikende Schrift.

Verkeerde krant

Voordat ik in Brussel Centraal op de trein naar Rotterdam stap nog snel even een gratis krant van de stapel Metro's gegrist en in mijn tas gestopt. Na mezelf geïnstalleerd te hebben pak ik de krant en sla hem open. Iets klopt er niet. De taal. Het is in het Frans. Dat betekent dat mij slechts de Sudoko rest. Die is internationaal maar helaas voor beginners en is in 60 seconden gemaakt. Geen uitdaging.

Dan maar weer naar Soren Kierkegaards Vrees en Beven.

Even daarvoor met een kenneis gelunched in Maison Cirio aan het Beursplein in het centrum van Brussel. Dit in 1886 gebouwde cafe/restaurant is een bezoekje waard. De tijd heeft daar stil gestaan. Normaal heb ik daar niet zo'n oog voor maar de atmosfeer hier ademt geschiedenis.

Vandaag vooral bezig met het ingrijpen in een situatie die een schoolvoorbeeld is van hoe je mensen je organisatie uitjaagt met als bonus een leven lang negatieve reclame voor je club.

Vrees en Beven

Ja, dat ben ik aan het lezen; Vrees en Beven van Soren Kierkegaard. Je moet er wel je koppie bijhouden en langzaam lezen. Zwangere zinnen die het bijna allemaal verdienen om ontleed en geïnterpreteerd te worden.
Hij stelt dat de filosofen hun doel een beetje zijn voorbijgeschoten. Als je aan alle getwijfeld hebt, wat ga je dan vervolgens doen? Dan ga je nog verder. Maar hoe ziet dat verder er dan uit? Hij refereert aan Descartes die zich, volgens Kierkegaard, van andere filosofen onderscheidt door vast te houden aan het geloof: de openbaring van God overstijgt alle andere waarheden die filosofie en wetenschap ontdekken, en is het ankerpunt voor ieder schepsel. Als je dat loslaat, heb je niets meer; is het allemaal lucht.
Misschien zou Descartes het vandaag zo zeggen; "als je aan alles hebt getwijfeld en er valt echt niets meer te betwijfelen blijft alleen maar geloof over." Een geruststellende gedachte dat als je alle laagjes van twijfels hebt weggepeuterd, je tot je verbazing geloof vindt!

De Code

Gisteren gewerkt aan de Code of Good Practise. Die Code beschrijft hoe we op een goede manier voor elkaar kunnen zorgen. Raar eigenlijk dat dat nodig is in een organisatie waarin volgelingen van Jezus werken. Deze zouden toch het toonbeeld moeten zijn van nederigheid, zorg, het belang van anderen voorop stellend, liefdevol de ander aanvaardend, en vul de lijst maar aan met wat voor "softe" eingenschap je kunt bedenken? De praktijk is weerbarstiger. Aan het eind van deze vruchtbare dag kreeg ik een telefoontje van iemand die me inlichtte over (weer) een disfunctionele situatie waarin teamleden het helemaal gehad en gezien hebben met hun leider. Het klonk alsof de betreffende leider door het lint is gegaan of dat er ergens een foute toetsencombinatie is ingedrukt. Actie is vereist, dat moge duidelijk zijn. Ik was toevallig samen met onze internationale directeur aan het eten zodat we meteen konden overleggen wat er gedaan moet worden. Vanmorgen bellen we samen de regiodirecteur op. Die moet meteen in actie komen en ingrijpen. Vannacht wakker gelegen. Allerlei bizarre scenario's (van het kielhalen van tot en met moord op de betreffende leider) spelen door mijn hoofd. De slachtoffers zijn altijd welwillende mensen die komen om God te dienen en belanden vervolgens in een horrorfilm. Dat kan en mag niet bestaan.

na de stilte

Deze week was de meest blogluwe week sinds ik begon the bloggen in Maart 2007. Gewoon geen zin. In niks. Vandaag weer "up and running". Vanmorgen gepreekt in de Brandy en nu op weg naar Engeland waar ik de komende twee dagen met de afdelingshoofden Personeel en Training werk aan de "Code of Good Practise", ook wel "The Code" genoemd.

Naarmate activiteiten toenemen, gaat mijn energieniveau ook omhoog. Preken is puur adrenaline. Ik dacht een eenvoudige boodschap te hebben over "Alle Mag," maar bleek voor sommigen toch enigszins provocerend te zijn. Als Paulus ingaat op de legitimering van verkeerd gedrag van sommigen in de gemeente onder de noemer "alles is mij toegestaan," heeft hij daar een dikke MAAR achtergezet. Het is waar, maar...

De vrijheid van de gelovige wordt ingezet om God en medemens lief te hebben en te dienen en niet om te zwelgen in het 'zelf.'

Als je God en de ander als uitgangspunt neemt bij het nemen van beslissingen (God wordt verheerlijkt en de ander wordt er door opgebouwd) gaat het 'zelfbrilletje' vanzelf af. De mens draagt van nature een brilletje met spiegels aan de binnenkant. Dat kan lang goed gaan, maar op een gegeven moment loop je helemaal vast. Met jezelf als referentiepunt is drama de uitkomst. Jezus geeft ons een nieuw brilletje. Hij verandert ons hart en helpt ons om scherp te stellen op God en de ander. Dat kijkt al een stuk beter.

Snipperen

snipperen

´ snip - pe - ren

( snipperde, h. gesnipperd)

1 in kleine stukjes scheuren; snippers maken;

2 een snipperdag of snipperdagen opnemen

Deze week lijkt een 'blogluwe' week te worden. Voor het eerst sinds jaren ben ik zowaar verkouden geweest. Niet snip, maar gewoon vervelend. Starend naar de stapel werk op mijn buro en de eindeloze takenlijst kan ik mezelf er niet toe bewegen om toe te slaan. Het overheersende gevoel is vooral "who cares?" Ik organiseer en rubriceer mijn stapel en doe de herschikte papierwinkel in transparante mapjes. De stapel ziet er nu beter uit. Recht en gelukkig. Aan vijf projecten tegelijk werken is toch wel te doen? De takenlijst die me uitdagend aanstaart, tart me; wie of wat merkt er iets van als geen van deze taken ooit wordt uitgevoerd? Ik besluit de vraag te negeren: "who cares?"

Ik ben niet ziek en ook niet gek. Ik ben versnipperd. Snippertje hier, snippertje daar; wanneer is mijn werk nu eindelijk klaar?

Dan maar iets dat niet teveel denkwerk vereist. Maar wel een tekenprogramma. Ik vind een programma, download de gratis versie en kan aan de slag met het vertalen van "A best practise model of Member Care" naar het Nederlands. Hieronder het resultaat. Nu de uitleg nog. Maar dat snippertje kan wel tot morgen wachten. Vandaag een voorstel schrijven voor de Member Care voor OM Nederland. Daar is trouwens al een berg werk voor verzet maar dit voorstel gaat over de zorg voor de werkers in Nederland. Maar nu eerst een snippertje koffie.

Armenverzorger

Af en toe maak ik de kruiswoordpuzzel in de krant. Om 05.52 hoorde ik de brievenbus klepperen. De Volkskrant werd bezorgd. De maandageditie is vaak een dunnetje waarvan de helft meteen de oud-papierbak in kan omdat het verslagen sportevenementen bevat. Wat mij betreft is dat zonde van het papier.

1 verticaal vroeg om een ander woord voor "armenverzorger". Die lag niet echt voor de hand maar de extra letters die juist horizontaal ingevulde synoniemen opleverden, gaf de oplossing. Men was op zoek naar een "diaken". Meteen flitsten de portretten van de mij bekende diakenen vanuit mijn databank tevoorschijn. Chris, Rachel, Leontien, Andreas, Cors... Ik associeer deze lieve mensen nu niet meteen met armenverzorgers. Maar wel met "goed aangeschreven staan en vol van de Geest en van wijsheid" (Handelingen 6:1-7).

Het verbaast me hoe gezonde, bijbelse modellen en principes in de loop van de geschiedenis verworden tot karikaturen. De eerste diakenen waren geen armenverzorgers maar werkten in de logistiek. Hun taak was om slimme distributie-oplossingen te ontwikkelen op basis van gelijkwaardigheid. Een soort van bagageafhandeling zoals dat op Schiphol gebruikt wordt, maar dan sneller, beter en menselijker.

Ik ben dankbaar voor diakenen en oudsten die de kerk dienen. Ze maken dat ik me rijk voel. En ik ben niet eens arm!

Bijna ontilbaar

Lichtelijk geagiteerd baan ik me een weg door de eerste vijftien hoofdstukken van 1 Kronieken; Piet is de zoon van Klaas is de zoon van Jan die een moeder had die Klazien heette. Het zijn wat mij betreft de zwaarste boeken van de Bijbel. Voor een historisch besef onmisbaar maar het komt de leesbaarheid niet ten goede.

Zonder geschiedenis heeft het heden geen, en de toekomst nauwelijks betekenis. Om te kunnen bepalen waar je heengaat moet je allereerst kennis hebben van het hier en het nu. Dat hier en nu 'drijft' op haar eigen geschiedenis.

Zonder de "zware" genealogieën zouden we geen besef hebben van de trouw van God. Die wordt namelijk door de geslachten heen zichtbaar en, omdat deze trouw constant is, schept het vertrouwen in en verwachting voor de toekomst.

De Doulos heeft een geschiedenis. Bijna 100 jaar oud. Toen ik geboren werd voer dat schip al tientallen jaren over de wereldzeeën en was het geschiedenis aan het verzamelen. Het schip kan niet praten maar als het dat wel zou kunnen, zou de verbazing en verwondering over het feit dat ze vandaag nog dienstbaar is alleen maar groter worden. Nu gaat het doek vallen, althans voor haar huidige bediening. De kans dat ze gesloopt gaat worden is m.i. zeer klein. Doulos zal eerder als museumstuk nog jaren bezoekers trekken omdat de mens gefascineerd is door geschiedenis. Zonder het misschien met zoveel woorden te zeggen is er in ieder mens een eerbied en respect voor de geschiedenis omdat we diep van binnen weten dat zonder dat, wij nu niet zouden zijn.

Kijk hier naar een filmpje over het werk van de Doulos

De laatste keer en positieve crisis

Vandaag is het de laatste keer dat ik gebruik kan maken van de extra's die het frequente vliegen met zich meebracht. Niet dat ik minder reis maar mijn favouriete luchtvaartmaatschappij maakt het de 'goedkope' reizigers onmogelijk om hun verkregen status vast te houden, tenzij ik bereid zou zijn om fors meer te betalen voor dezelfde vlucht. Na vandaag onder andere geen gratis blokjes kaas, nootjes, buffet lunches en -diners, douches, internetverbinding, snel inchecken, een scala aan kranten, achterover zitten tussen verbindende vluchten, koffie, en meer beenruimte meer. Ach, zolang het duurde heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt.
De treinreis van Carlisle naar Edinburgh is in mijn ogen spectaculair. De rollende Engelse en Schotse heuvels vindt je nergens anders. De vergaderingen zitten erop en het ziet er naar uit dat we nog wat hebben bereikt ook.
De nogal plotsklapse mededeling dat de Doulos na 31 december niet meer zal kunnen varen omdat ze niet langer kan voldoen aan de maritieme regelgeving en eisen stelt ons voor een dilemma. Sommigen zullen het een crisis noemen en als ik een ding heb geleerd in de 22 jaar dat ik voor OM werk is dat we op ons best zijn als er zich een dergelijke crisis voordoet. In een crisis vergeet je alle gezwam en geneuzel en kun je maar een ding doen: focussen. In die zin brengt een crisis mensen bij elkaar en komt er veel synergie vrij. Dat spreekt me wel aan. Als de crisis voorbij is vallen we al snel terug in oude patronen van geneuzel en gedoe. Volgens mij is dat een universele wet: crisis creëert community. In de kerk zie je dat ook. De Brandaris, mijn thuisgemeente, is al jaren bezig met het onderzoeken van de mogelijkheden om te verkassen. Toen vorige week de huur werd opgezegd verviel daarmee de luxe om op ons gemak door te blijven zoeken. Opeens is er een deadline en vergeten de meeste betrokkenen hun persoonlijke stokpaardjes en is het een kwestie van alle zeilen bij en je richten op de hoofdzaak. De kerk in het westen heeft onvoldoende van besef crisis en vervalt daarom in neuzelarij, muggenziften en haarkloverij. Een crisis ontneemt je deze "luxe". En, naar mij bescheiden mening is dat een uitstekende zaak.
Mijn vlucht wordt omgeroepen. Ik ga naar huis!

Nog even doorbijten

Tja, ik ben niet zo'n vergadertijger. Waarom ik dan toch aan vergaderingen deelneem en me met vergadergenoten door details, punten, komma's en scenario's worstel? Als ik het niet doe laat ik de kans om de koers, visie en toekomst van de organisatie mede vorm te geven, voorbijgaan. En OM gaat me aan het hart, laat me niet onverschillig, hoewel er van die momenten zijn dat, wat mij betreft, de wind de hele zooi zou mogen wegvoeren.
Hoe komen we als orgnisatie tegemoet aan de eisen en wensen van de 'nieuwe' wereld waarin technologie, snel reizen en individualisme centraal staan? Voor valse nostalgie is geen plaats. Oude tijden komen niet terug, we moeten ons aanpassen aan de nieuwe tijd en waar mogelijk zelfs vooroplopen. Goed, daar houden we ons dus mee bezig deze dagen. Nog een paar uur. M'n uitzicht vandaag is op een Thai Curry!

Vroeg ter bedde

Een dag vergaderen is best wel lang. De materie ingewikkeld. Hoe realiseren we een gestage groei van nieuwe werkers? Dit is de afrondingsfase van een opdracht die we als Taskforce anderhalf jaar geleden kregen. Na enkele internationale consultaties hebben we genoeg feedback en input van de werkvloer om een aantal zinnige dingen te kunnen zeggen. Tien cruciale zaken die aandacht behoeven zijn het resultaat en we moeten dit verder uitwerken in concrete, meetbare actiepunten.
Morgen nog een dag vergaderen. Ik kan me leukere dingen voorstellen om op m'n verjaardag te doen maar het is niet anders.

Fig-stuffed chicken

Het is dat ik er een visitekaartje-achtige uitleg bij kreeg anders had ik nooit geweten wat ze me te eten gaven in de europe-select klasse onderweg van Schiphol naar Edinburgh. Ja, ik mocht voorin zitten; opgewaardeerd, zoals dat dan heet. Het verschil met het volk op de rijen achter me is dat ik een krant kreeg en een doosje met eten. Het zag er onbeduidend en onherkenbaar uit dus uitleg vragen over het hoe en wat was door de samenstellers geanticipeerd dus was er een 'faq' ingesloten:
"Fig-stuffed chicken fillet on onion marmelade and haunch of venison stuffed with tutti-frutti served with sauerkraut cream and orange confiture.
'Blanc-Manger' - creamy coconut pudding covered with caramelized almonds and accompanied by forest fruit sauce.'
Eet dat maar eens op!

Einde voor de Doulos na 95 jaar

We dachten dat ze nog wel even mee zou kunnen. Maar deze week werd het duidelijk dat het doek gaat vallen voor de Doulos.

Aan het werk van het OM schip, Doulos, komt per 31 december 2009 een eind.

Doulos, twee jaar later dan de Titanic gebouwd in 1914-15, is het oudste passagiersschip ter wereld. Ondanks de jarenlange zorg om haar in tiptop conditie te houden, is de hoeveelheid werk dat moet worden verricht om grote delen staal te vervangen en tal van andere noodzakelijke klussen, te groot om de kosten hoervoor te kunnen verantwoorden. Momenteel ligt het schip in Singapore waar het haar vijfjaarlijkse droogdok-, en kwalificatieonderzoek ondergaat.

Recentelijk werd duidelijk dat de benodigde werkzaamheden meer dan 10 miljoen euro en minimaal vijf maanden arbeid zouden vergen. De schepenleiding en het bestuur menen dat de benodigde investering, in het licht van de slechts weinig jaren die het schip nog zou kunnen varen, niet gerechtvaardigd zijn.

CEO van OM Ships International, Peter Nicoll, zegt, “het komt erop neer dat Doulos haar bediening niet kan voortzetten. Niemand van ons wilde dit en het heeft serieuze gevolgen voor iedereen aan boord, voor hen die op het punt stonden om aan te monsteren en voor de havens die op de planning stonden om bezocht te worden.”

“Het is onze verantwoordelijkheid om overeenkomstig de maritieme regels en voorschriften, die gelden voor de specifieke klasse waar de Doulos onder valt, te varen,” benadrukt Peter Nicoll. “Ons gebed was dat God ons tijdens het kwalificatieonderzoek duidelijkheid zou verschaffen over de toekomst voor Doulos en dat heeft Hij op deze wijze ook gedaan.”

Onze eerste verantwoordelijkheid is de zorg voor en veiligheid van onze bemanning en opvarenden. Alle betrokkenen kunnen rekenen op de hulp en zorg die nodig is om hun volgende stap te bepalen. Voor sommigen zat hun tijd aan boord er al bijna op, maar anderen zijn nog maar net begonnen.

Om het schip te laten voldoen aan de strikte maritieme regels is altijd een uitdaging geweest. Het is een getuigenis van professionaliteit en toewijding van het technische personeel dat het schip al zo lang aan deze voorwaarden heeft kunnen voldoen.

CEO Peter Nicoll: “We zijn dankbaar voor Gods trouw als we terugkijken op de 32 jaar van bijzondere bediening van de dienstknecht Doulos (Doulos = knecht) als bijzonder onderdeel van het wereldwijde werk van OM waarbij meer dan 600 havens in meer dan 100 landen zijn bezocht. Veel bezoekers en werkers getuigen van diepe veranderingen in hun levens dankzij dit bijzondere werk.

We zijn bijzonder dankbaar voor de vele partners die al deze jaren het werk mogelijk hebben gemaakt door hun financiële support. Bidt met ons mee nu we ons beraden op de toekomst.

Met de LOGOS Hope actief in de vaart en bediening onderzoeken we de mogelijkheid om wellicht een schip te charteren en is een werkgroep aan de slag gegaan die plannen maakt om Doulos te vervangen. Bijdragen kunnen worden gegeven via het nationale OM kantoor onder vermelding van “DOULOS Project.”