Vandaag is het de laatste keer dat ik gebruik kan maken van de extra's die het frequente vliegen met zich meebracht. Niet dat ik minder reis maar mijn favouriete luchtvaartmaatschappij maakt het de 'goedkope' reizigers onmogelijk om hun verkregen status vast te houden, tenzij ik bereid zou zijn om fors meer te betalen voor dezelfde vlucht. Na vandaag onder andere geen gratis blokjes kaas, nootjes, buffet lunches en -diners, douches, internetverbinding, snel inchecken, een scala aan kranten, achterover zitten tussen verbindende vluchten, koffie, en meer beenruimte meer. Ach, zolang het duurde heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt.
De treinreis van Carlisle naar Edinburgh is in mijn ogen spectaculair. De rollende Engelse en Schotse heuvels vindt je nergens anders. De vergaderingen zitten erop en het ziet er naar uit dat we nog wat hebben bereikt ook.
De nogal plotsklapse mededeling dat de Doulos na 31 december niet meer zal kunnen varen omdat ze niet langer kan voldoen aan de maritieme regelgeving en eisen stelt ons voor een dilemma. Sommigen zullen het een crisis noemen en als ik een ding heb geleerd in de 22 jaar dat ik voor OM werk is dat we op ons best zijn als er zich een dergelijke crisis voordoet. In een crisis vergeet je alle gezwam en geneuzel en kun je maar een ding doen: focussen. In die zin brengt een crisis mensen bij elkaar en komt er veel synergie vrij. Dat spreekt me wel aan. Als de crisis voorbij is vallen we al snel terug in oude patronen van geneuzel en gedoe. Volgens mij is dat een universele wet: crisis creëert community. In de kerk zie je dat ook. De Brandaris, mijn thuisgemeente, is al jaren bezig met het onderzoeken van de mogelijkheden om te verkassen. Toen vorige week de huur werd opgezegd verviel daarmee de luxe om op ons gemak door te blijven zoeken. Opeens is er een deadline en vergeten de meeste betrokkenen hun persoonlijke stokpaardjes en is het een kwestie van alle zeilen bij en je richten op de hoofdzaak. De kerk in het westen heeft onvoldoende van besef crisis en vervalt daarom in neuzelarij, muggenziften en haarkloverij. Een crisis ontneemt je deze "luxe". En, naar mij bescheiden mening is dat een uitstekende zaak.
Mijn vlucht wordt omgeroepen. Ik ga naar huis!
De treinreis van Carlisle naar Edinburgh is in mijn ogen spectaculair. De rollende Engelse en Schotse heuvels vindt je nergens anders. De vergaderingen zitten erop en het ziet er naar uit dat we nog wat hebben bereikt ook.
De nogal plotsklapse mededeling dat de Doulos na 31 december niet meer zal kunnen varen omdat ze niet langer kan voldoen aan de maritieme regelgeving en eisen stelt ons voor een dilemma. Sommigen zullen het een crisis noemen en als ik een ding heb geleerd in de 22 jaar dat ik voor OM werk is dat we op ons best zijn als er zich een dergelijke crisis voordoet. In een crisis vergeet je alle gezwam en geneuzel en kun je maar een ding doen: focussen. In die zin brengt een crisis mensen bij elkaar en komt er veel synergie vrij. Dat spreekt me wel aan. Als de crisis voorbij is vallen we al snel terug in oude patronen van geneuzel en gedoe. Volgens mij is dat een universele wet: crisis creëert community. In de kerk zie je dat ook. De Brandaris, mijn thuisgemeente, is al jaren bezig met het onderzoeken van de mogelijkheden om te verkassen. Toen vorige week de huur werd opgezegd verviel daarmee de luxe om op ons gemak door te blijven zoeken. Opeens is er een deadline en vergeten de meeste betrokkenen hun persoonlijke stokpaardjes en is het een kwestie van alle zeilen bij en je richten op de hoofdzaak. De kerk in het westen heeft onvoldoende van besef crisis en vervalt daarom in neuzelarij, muggenziften en haarkloverij. Een crisis ontneemt je deze "luxe". En, naar mij bescheiden mening is dat een uitstekende zaak.
Mijn vlucht wordt omgeroepen. Ik ga naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten