Asterix en het Koninkrijk (4): Zelfdecimatie

Een belangrijke strategie van de Romeinen is om, door subtiele beïnvloeding onrust in het kamp van hun vijanden te zaaien. Ditmaal (Asterix en de grote oversteek) is er ruzie in het Gallische dorpje en de inzet is vis (waar doet dat me opeens aan denken). Opnieuw, zonder zelfs maar het zwaard ter hand te hoeven nemen, kijken de Romeinen lachend toe hoe het dorp zich overgeeft aan zelfdecimatie. Misschien zat er niet eens een bewuste strategie achter maar, doordat de hooiprijzen de pan uitrezen en derhalve de hooitransportbedrijven stiptheidsacties hielden en vis (nog) minder vers in het Gallische dorpje aankwam dan gewoonlijk, het gevolg is dat het nu opeens over vis gaat en men blind is voor de bredere discussie over oorzaak en gevolg.

De plaatselijke visboer rood van woede omdat zijn handel ter discussie staat, Abraracourcix niet al te blij (zijn dragers zijn ziek vanwege het eten van rotte vis), Panoramix ongeduldig (die heeft verse vis nodig als ingrediënt voor zijn toverdrank) waarop de ecclesia besluit om Asterix en Obelix erop uit te sturen om te gaan vissen.

Ik weet niet of u, geachte lezer, hierin analogen bespeurt. maar wat mij betreft liggen ze voor het oprapen.

De afgelopen week heb ik me opnieuw verbaasd over wat we allemaal doen met onze vis. In sommige kerken ligt de vis te rotten; er zijn nog wat graatje over. In weer een andere kerk wordt de vis gepimpt en verwordt tot niets minder dan een karikatuur. De bijzaken worden hoofdzaken. Ondertussen lacht de vijand. Die hoeft bijna niets te doen en lacht in zijn vuistje als de kerk zich afwendt van haar eigenlijke taak; het maken van discipelen van alle volken. De kerk kan wel wat verse vis gebruiken.