De hommel

E. Stanley Jones schrijft in Op Iederen Weg Christus (H.J. Paris, Amsterdam, 1930),

"Ik heb eens zitten kijken naar een hommel die telkens weer aanvloog tegen een ruit. Hij spande al zijn krachten in om er door heen te komen, maar viel ten slotte uitgeput neer op de vensterbank. Het raam stond op een kier en dus kon hij er onderdoor kruipen en kwam zoo in de vrije buiten­lucht. Slechts als we onze eigengerechtigheid prijsgeven en vallen in de handen van de Almachtige Genade wieken onze zielen op naar de Vrijheid."

Ik vind dit een mooi voorbeeld van hoe we als mensen naar vrijheid verlangen, deze zelfs kunnen zien en proeven zonder te weten hoe we er kunnen komen. De hommel ontdekt de weg naar de vrijheid op het laagste punt, aan het eind van zijn krachten. Dat is geen algemene regel voor de mens want er zijn er ook die de weg vinden door de zaak eerst eens goed te bestuderen om vervolgens rechtstreeks op de deur naar de vrijheid aan te vliegen. Maar vaak gaat het wel op, "wie zijn leven verliest, zal het vinden."