Wanneer komt de opwekking?

Op de sociale media was het een stormpje van positieve, veelbelovende en verwachtingsvolle berichtjes: de grote opwekking kan nu niet lang meer uitblijven. Waar is zo'n bewering eigenlijk op gestoeld? Geeft de Bijbel aanleiding om dergelijke grote uitspraken te doen? Afhankelijk van waar en hoe je het leest is dat zeker het geval. Het is een kerngedachte in de Bijbel: Het begon allemaal mooi en goed, de mens kiest vervolgens voor onafhankelijkheid van God en werkt zich daarmee alleen maar meer in de drek. Uiteindelijk, wanneer een bepaald kritiek punt is bereikt, komt Christus orde op zaken stellen.

Echter zo'n eindtijdsscenario is altijd actueel. Zolang de mensheid zich niet massaal bekeert, blijft het een geldig scenario. Maar ook als een deel van, of de gehele mensheid zich als gevolg van die verwachte grote opwekking zou bekeren, zal dat volk van God nog steeds gekenmerkt worden door gebrokenheid en is het nog niets hard nodig dat Christus zelf orde op zaken komt stellen.

Het verlangen naar opwekking, vervulling, meer liefde, meer vrede, meer veiligheid komt m.i. voort uit een herkenning van een eigen tekort. Grote manifestaties zoals de Opwekkingsconferentie die dit weekend plaatsvindt, gunnen de bezoekers voor een aantal dagen een blik op "dat wat zou moeten zijn," of, "dat wat mogelijk is." De saamhorigheid, de appellerende boodschappen, het verenigde verlangen naar 'meer van God," creëert een positieve crisis die mensen voor korte tijd samenbindt. Een dergelijke ervaring is de brandstof die het verlangen naar meer van dit aanwakkert en geeft mensen de durf om te geloven wat mogelijk is, en dat geloof ook uit te spreken.

Nog even ijlt het na, dat gevoel. Volgende week maandag op het werk ontmoet je je collega's die praten over de drukte op de meubelboulevards (of is dat met Pasen?), de gekte op Pinkpop en de files die hun 'normale' lengtes weer hebben.

Die ervaring vasthouden en zien bijdragen tot meer van Christus in je leven, is nu de kunst. Dat opgewekte, waarvan je dacht dat het je leven eens en voor altijd op een hoger plan bracht, lijkt langzaam te eroderen en wakkeren het verlangen naar een persoonlijke opwekking aan.

Al met al is hier weinig mis mee. Ervaringen, mooie en gelukkige tijden zijn er om gewaardeerd en gekoesterd te worden. Ze vormen de buffer die we hard nodig hebben als de wind gaat waaien en de regen op het leven beukt.

Het is nog lang niet zoals het zijn moet, of bedoeld is. Daarom blijf ik met hartstocht uitzien naar een grote opwekking in het besef dat deze in het eigen leven begint. En daar strek ik me vandaag naar uit. Grote genade voor kleine mensen. Meer van Hem, want ik heb nog niet genoeg.

En over die genade voor vandaag wil ik best wel twitteren. De genade voor vandaag is een hoopvollere boodschap dan de mogelijke opwekking van morgen. Is het niet zo dat de mens wil weten wat die liefde van God juist vandaag voor hen kan doen?