De achteraansluitpolitie

Het op ambachtelijke wijze inchecken van passagiers, zoals Transavia dat nog doet op obscure luchthavens zoals die van Valencia, roept geen enkele gevoel van weemoed of heimwee op naar oudere, betere tijden. Integendeel, het doet je eerder afvragen waarom zo'n club in het stenen tijdperk is blijven hangen.

Nu moet ik ook zeggen dat ik de indruk krijg dat het publiek dat naar en van Valencia vliegt een wat ander publiek is dan dat naar en van Liverpool reist.

In mijn rij, en ik deed echt mijn best om als laatste in te checken maar na een uur koffie drinken was de rij nog niet zo lang. Van achterin de rij af gezien lijkt het erop alsof de incheckdame en/of meneer van alle passagiers het levensverhaal moet aanhoren. Wat gebeurt daar toch allemaal?

Het per passagier wegwerken van de op bagagekarren gestapelde torentje koffers, zakken en tassen lijkt in ieder geval telkens weer te slagen.

Nu wil ik oppassen dat ik niet generaliseer maar je kunt er haast de klok op gelijk zetten dat zich in iedere rij (wij hadden er twee) een of twee zichzelf tot achteraansluitpolitie gepromoveerde veterane budgetvakatiehoudende reizigers bevinden.

Profiel: tussen de 50 en 65 jaar. Permanent gebruind. Vrouw heeft (sorry maar echt waar) geblondeerd haar en Man draagt zo'n vest met allemaal zakken en lichtgewicht Colombia water- en vuilafstotende broek.

Schichtig om zich heen loerend worden potentiële voordringers vriendelijk, maar vooral dwingend op de achterkant van de rij gewezen en daar, zo nodig, handgebarend heengemanoeuvreerd.

Dat het geroutineerde reizigers zijn kun je opmaken uit het amicale niveau van de conversatie met het grondpersoneel van de luchtvaartmaatschappij; alsof ze elkaar al jaren kennen en de beste vrienden zijn.

In mijn rij een echtpaar dat met twee katten reist. Twee katten! Kan het nog gekker? Ik kan niet anders dan denken dat er iets helemaal mis is met de twee. Als je met katten op reis gaat ben je of in je jeugd een heleboel liefde misgelopen of ben je voor iets anders aan het overcompenseren. En wat een gedoe met die beesten zeg. Waarom niet gewoon achterlaten en bij terugkomst in Nederland twee nieuwe gehaald in het asiel?

Eerder heb ik met een kat voor me, in een kooi, dat wel gereisd. Die kattenbaas maakte het nog gekker. Het beest had een eigen stoel in het vliegtuig. Vlak na het vertrek uit Amsterdam deed de kat een flinke behoefte in haar kooi. Toen hoefden we gelukkig nog maar acht uur te vliegen!

Nee, reizen doe ik niet voor m'n plezier. Voor m'n plezier blijf ik thuis. Daar is geen achteraansluitpolitie nodig of te bekennen.

M'n kleindochter was er toen ik gisteren thuiskwam. Ik moet me dan inspannen om ook de rest van het gezelschap te groeten; ik zou ze glad vergeten. Ik dring dan namelijk nogal voor.