"Wel, meneer de interviewer, ik hem m'n hele leven gezwoegd voor de Here maar het heeft allemaal niets uitgemaakt. Ik had net zo goed stenensjouwer kunnen worden, of fotograaf. De mensen luisteren gewoonweg niet."
Eerder had Elia eenzelfde antwoord gegeven op de vraag van God "Elia, wat doe je hier." Elia had toen ook iets in de zin van "Ik.., maar de mensen." God had toen een schijnbaar spectaculaire ontmoeting met de profeet geregeld. Schijnbaar, want uiteindelijk bleek God niet in het spektakel te vinden maar in de stilte van het bijna niets. Toen had God nog een keer dezelfde vraag gesteld en Elia had op precies dezelfde wijze geantwoord: "Ik.., maar de mensen." God heeft hem toen gewoon weer aan het werk gezet en ging niet verder in op zijn klacht.
Het blijft een prachtig en zo herkenbaar verhaal (1 Kon. 19). De profeet in een dip, God komt hem tegemoet in zijn dip, je verwacht dat het dipje over zou zijn maar opnieuw leren we dat een ervaring niet noodzakelijkerwijze tot een verandering leidt en tenslotte wordt de profeet bepaald bij zijn "ja" tegen God en wordt geacht gewoon weer aan het werk te gaan.
Als je in een situatie terechtkomt waarin je het gevoel hebt dat het jij tegen de rest van de wereld is; zei Elia niet dat hij zijn uiterste best had gedaan maar dat "de mensen?"
Ik ben oké. De rest is niet oké. Een heel erg foute en gevaarlijke positie. En toch in min en meerdere mate in ons leven herkenbaar. Het bijzondere is dat God ons dan geen klap in het gezicht geeft en ons tot de orde slaat maar ons tegemoet komt en wil dienen. Maar dan moeten we vervolgens wel door.
Tot en met Zondag met Martha in het Lake District. Hieronder het uitzicht uit onze hotelkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten