Joel Edwards verwoordt wat de meeste volgelingen van Christus voelen: "hoe verhoudt een exclusief Evangelie, waarin Jezus Christus als de enige weg tot God wordt voorgesteld, zich tot een God die de hele wereld liefheeft. De "intoleratie" van de Ene Weg laat brandmerkt de christen als iemand die geen ruimte heeft in zijn of haar hart. Ieder ander geloof of overtuiging wordt door deze exclusiviteit impliciet gedegradeerd tot een onmogelijke weg.
Als we op zondagmorgen met gelijkdenkenen bijeenkomen levert dit niet al teveel problemen op. Het probleem ervaren we als we op maandag naar ons werk gaan en ons concentreren op de opdracht om onze naaste lief te hebben. Maar hoe ervaart deze medemens onze claim op exclusiviteit? Het is zeer waarschijnlijk dat hij zich bij voorbaat al buitenspel gezet voelt.
Hier antwoord op deze paradox is niet eenvoudig. Jezus is namelijk óf De Weg óf een van de vele wegen. Is Hij een van de vele wegen, dan verliest het Woord van God al haar zeggingskracht en gereduceerd tot een boek met een aantal aardige richtlijnen voor het leven.
Jezus kwam dat probleem tijdens zijn leven ook tegen en het wekte ook toen de haat van de wereld op.
Hoe kun je een dialoog voeren als het hart al heeft gekozen voor een monoloog? Ik ben benieuwd hoe Edwards dit vanmorgen en morgen verder met ons verkent.
Ik geloof dat een deel van het antwoord in de manier waarop Jezus er zelf mee omging te vinden is. Hij kwam namelijk niet om te oordelen maar om te behouden. Het oordeel liet Hij aan de Vader, die alle harten doorzoekt.
Daar waar ik stop met oordelen en dat aan de Vader laat, ben ik vrij om lief te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten