Naast me zit een vrouw die verdacht veel op iemand lijkt die ik regelmatig op tevee zie. Nu gebeurt het wel vaker dat ik in businessclass lounges over de wereld bekende Nederlanders tegenkom (nee, ik vlieg geen business class, ik mag alleen in de lounge omdat ik een goudkleurig kaartje heb). Onlangs zat ik blijkbaar naast iemand in het vliegtuig die velen kennen maar ik had het niet in de gaten omdat hij zo'n ouwe kop had en ik niet zo'n voetbalfanaat ben. Het drong pas tot me door toen een fervente Engelse fan hem vroeg "can I take a picture with you, mr. Gullit?" Verdraaid, het was hem. Ik had verder geen behoefte aan een foto of een handtekening dus heb ik het maar zo gelaten en ben verder gegaan met m'n boek.
Goed, om van alle twijfel af te zijn (is ze het nu wel of niet?) maar even een praatje aangeknoopt en toen ik haar vertelde dat mijn vrouw en ik haar positiviteit aanstekelijk vinden (waarop ze antwoordde dat ze het niet goed verstond en of ik het nog een keertje wilde herhalen: .. "grapje") barstte ze in een schaterlach uit die een van haar handelsmerken is. Deze luide schaterlach nam alle twijfel weg. Het is dus Erica Terpstra.
Nog twaalf uur vliegen en dan nog even in de trein voordat het mooiste moment van iedere reis aanbreekt: Martha. Ik hoor dat het weer in Nederland aardig is. Dat klinkt goed. Zestien dagen Centraal Azië is zestien dagen hoge luchtvochtigheid en temperaturen. Vijftien graden is mooi. Uit de wind en in de zon een perfecte temperatuur om in de tuin Nederland weer op te snuiven.
Dan weer orde op zaken stellen. Het werk stapelt zich op. En de vraag die ik me stel voordat ik weer aan een (nieuwe) klus begin is eenvoudig: hoe draagt wat ik nu doe bij aan het effectief maken van discipelen. Als ik die vraag niet helder kan beantwoorden, heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten