Betoverd

".. je hebt me betoverd met één blik van je ogen, met één kraal van je halsketting (Hooglied 4:9)." Wat is er mis met de twee geliefden? Is er dan niets dat hun liefde voor elkaar in de weg kan staan?
Je zou denken: 'nou, die laten zich makkelijk inpakken; klink meer als verliefdheid. Wacht maar tot ze wat verder in hun relatie komen.' In het Hooglied vindt je geen enkele wanklank of negatief gepraat over de liefde. Het is dan ook niet voor niets een loflied. En lekker romantisch.

Je treft er niets aan in de zin van "schat ik houd heel veel van je en ik vind je nieuwe ketting wel aardig maar wat ik tegen je heb is dat je na gebruik nooit het dopje op de tube tandpasta terug doet." Of, "Ik houd heel veel van je maar waarom moet je nou stofzuigen als ik de krant probeer te lezen." Dit zijn nog redelijk onschuldige irritaties die een relatie kunnen verstoren en tot een scheiding zouden kunnen leiden.

Hoe komt het nu dat deze pure liefde, zoals in het Hooglied beschreven, eigenlijk nergens gevonden wordt?

Een belangrijk kenmerk van de liefde is dat deze nooit zichzelf zoekt. Liefde staat dan ook haaks op de oerbehoefte tot zelfbehoud en zelfhandhaving. Waar de liefde de elegantie ziet waarmee een der geliefden het dopje van de tube schroeft, en daar een gedichtje over schrijft; de gracieuze bewegingen ziet van de stofzuigende geliefde en deze bewegingen bezingt, ziet de zelfbehoudende, naar binnen gerichte partij slechts zijn of haar onbevredigde behoeften waaraan de andere partij, als hij/zij echt van hem/haar zou houden, tegemoet zou moeten komen.

Liefde die zichzelf zoekt, is geen liefde. Het is naar binnen gekeerde energie die het zelf en de ander verwoest en alleen maar leidt tot grotere afstand van elkaar.

De liefde uit het Hooglied bestaat. De voorwaarde waaraan voldaan moet worden is dat beide partijen kappen met het geven van prioriteit aan de destructieve, naar binnen gerichte 'zelfliefde.'

Hoe moeilijk is het om de liefde te beantwoorden van iemand die de ander altijd op de eerste plaats zet? Het is een genoegen om deze te beantwoorden. Hoe weet ik dat? Dat weet ik omdat ik al bijna dertig jaar met zo iemand getrouwd ben!

Verschoon me het genoegen om hier dan toch een allegorische interpretatie te vinden; God is liefde en waar een 'normaal denkend mens' al lang en breed z'n koffers had gepakt bij zulk een halsstarrige weigering om Zijn liefde te beantwoorden, gaat God door met liefhebben en wacht met eindeloos geduld tot die liefde beantwoord wordt. Het Evangelie is en blijft het wonder van de geschiedenis van de mensheid. En het gaat hier over meer dan het wel of niet terugschroeven van een dopje op een tube tandpasta. Dit gaat over het leven zoals God het heeft bedoeld. In een leven met Hem staat die liefde weer centraal.